Վիքիպեդիա:Նախագիծ:Թարգմանչի անկյուն/Ռուսերեն/258

տեսնել բոլոր թարգմանությունները

Օլեգ Յանկովսկի

Ռուսերեն

Վաղ տարիներ

Олег Иванович Янковский родился в городе Джезказган Казахской ССР (ныне Казахстан) 23 февраля 1944 года в семье Ивана Павловича и Марины Ивановны Янковских. Род Янковских имеет белорусские и польские корни.

Отец актёра Ян Янковский (позднее закрепилось имя Иван) до революции 1917 года был гвардейским офицером, штабс-капитаном лейб-гвардии Семёновского полка, в Первую мировую войну награждён орденом Святого Георгия Во время Брусиловского прорыва был тяжело ранен. Служил вместе с Тухачевским, который тоже начинал карьеру в Семёновском полку. В начале 1930-х был арестован, а в 1936 году освобождён. В 1937 году Иван Павлович был снова арестован, — как утверждал сам Олег Янковский, — «погорел» за то, что «был другом Тухачевского». Вскоре освобождён. Во время Великой Отечественной войны работал в тылу — на строительстве в Джезказгане и Ленинабаде. В 1951 году семья перебралась в Саратов, где в 1953 году Иван Павлович скончался (дало знать о себе ранение, полученное в Первую мировую войну).

Иван Павлович любил театр, искусство, музыку; Марина Ивановна в юности мечтала стать балериной. У них была большая библиотека, которую собрал отец и сумела сохранить мать. Когда семья переехала из Джезказгана в Саратов, увлечением сыновей стал театр — старший Ростислав занимался в кружке художественной самодеятельности, средний брат, Николай, — в театральном кружке. Братья обожали спектакли местного ТЮЗа. Ростислав, окончив театральную студию в Ленинабаде, стал работать в местном театре. В 1957 году он перебрался в Минск, где начал играть на сцене Минского русского драматического театра им. М. Горького. Чтобы избавить мать от части материальных забот (в семье остался один кормилец — средний брат Николай), через год Ростислав забрал к себе 14-летнего Олега, который как раз закончил седьмой класс. В Минске Янковский-младший дебютировал на сцене — нужно было заменить заболевшую травести — исполнительницу эпизодической роли мальчика Эдика в спектакле «Барабанщица» А. Д. Салынского. Олег не ощущал важности своего участия в спектакле — однажды он заснул в гримёрке и не успел к своему выходу. Олег любил футбол, которым увлёкся, ещё живя в Саратове. Перебравшись в Минск, он играл какое-то время вместе с Эдуардом Малофеевым. Но это увлечение отрицательно отразилось на учёбе, и старший брат запретил Олегу играть в футбол.

Марина Ивановна переживала в связи отъездом сыновей, и как только появилась возможность, Олег вернулся в Саратов, где окончил школу № 67. После школы Олег собирался поступать в медицинский институт, но случайно увидел объявление о приёме в Саратовское театральное училище. Вспомнив свой минский опыт на сцене, он решил попробовать свои силы. К его разочарованию, приёмные экзамены уже закончились, но Олег решил всё-таки узнать о правилах приёма на следующий год и зашёл в кабинет директора. Тот только спросил фамилию и сказал, что Янковский зачислен и нужно приходить на занятия в начале сентября. Как выяснилось спустя несколько месяцев, брат Олега — Николай — втайне от семьи решил поступать и с успехом прошёл творческий конкурс. Искренне любящий Олега Николай не стал разлучать его со сценой. Учился Олег не без проблем. Как вспоминал педагог по сценической речи: «Говорил плохо, аппаратом обладал тяжёлым, рот открывал неправильно». Но в роли Тузенбаха в дипломном спектакле «Три сестры» Олег Янковский сумел показать себя многообещающим, интересным актёром, и это развеяло сомнения мастера курса.

На втором курсе училища Олег познакомился с Людмилой Зориной, которая училась на курс старше. Вскоре они поженились. Когда после училища Зорину пригласили в Саратовский драматический театр, она настояла, чтобы Олега тоже взяли туда. После окончания в 1965 году Саратовского театрального училища (педагог — А. С. Быстряков) Олега зачислили в труппу Саратовского театра. Людмила быстро стала звездой театра, на неё ходил смотреть весь Саратов. Олегу же доставались лишь эпизодические роли.

Օլեգ Յանկովսկի-ի թարգմանություն

Թարգմանիչ	--I Prefer To Smile (քննարկում) 11:52, 3 Մայիսի 2016 (UTC)	Արված է
Վերստուգող

Վաղ տարիներ

Օլեգ Իվանովիչ Յանկովսկին ծնվել է Ղազախական ԽՍՀ-ի (այժմ՝ Ղազախստան) Ջեզկազգան քաղաքում 1944 թվականի փետրվարի 3-ին Իվան և Մարինա Յանկովսկիների ընտանիքում։ Յանկովսկիների տոհմն ունի բելառուսական և լեհական արմատներ։

Դերասանի հայրը՝ Յան Յանկովսկին (հետագայում ստացել է Իվան անունը), մինչև 1917 թվականի հեղափոխությունը գվարդիական սպա էր, Սեմյոնովյան գնդի շտաբս-կապիտան։ Առաջին համաշխարհային պատերազմի ընթացքում պարգևատրվել է Սուրբ Գեորգու շքանշանով։ Բրուսիլովսկու ճեղքման ժամանակ ծանր վիրավորվել է։ Ծառայել է Տուխաչյովի հետ միասին, ով իր կարիերան ևս սկսել է Սեմյոնովյան գնդում։ 1930-ական թվականների սկզբում ձերբակալվել է, իսկ 1936 թվականին՝ ազատվել։ 1937 թվականին կրկին ձերբակալվել է, ինչպես փաստում էր Օլեգ Յանկովսկին, «վառվել է» նրա համար, որ «եղել է Տուխաչյովի ընկերը»: Շուտով ազատվել է։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ընթացքում աշխատել է թիկունքում՝ Ջեզկազգանի և Լենինաբադի կառուցման ժամանակ։ 1951 թվականին ընտանիքը տեղափոխվել է Սարատով, որտեղ 1953 թվականին Իվան Յանկովսկին մահացել է (մահվան պատճառը Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ ստացած վնասվածքն է եղել):

Իվան Պավլովիչը սիրում էր թատրոն, արվեստ, երաժշտությունը, իսկ Մարինա Իվանովնան պատանի տարիներին եղել էր բալետի պարուհի։ Նրանք մեծ գրադարան ունեին, որը հավաքել էր հայրը, իսկ մայրը կարողացել էր ամբողջը պահպանել։ Երբ ընտանիքը Ջեզկազգանից Սարատով տեղափոխվեց, թատրոնը դարձավ որդիների հետաքրքրությունը. ավագ որդին՝ Ռոստիսլավը, այցելում էր գեղարվեստական ինքնագործունեության դասերի, միջնեկ եղբայրը՝ Նիկոլայը, հաճախում էր թատերական դասերի։ Եղբայրները շատ էին սիրւմ տեղական Պատանի հանդիսատեսի թատրոնի ներկայացումները։ Ռոստիսլավը, ավարտելով Մ. Գորկու անվան թատերական ստուդիան, սկսեց աշխատել տեղական թատրնում։ 1957 թվականին նա տեղափոխվեց Մինսկ, որտեղ սկսեց խաղալ Մ. Գորկու անվան ռուսական դրամատիկական թատրոնի բեմում։ Մորը նյութական կարիքների գոնե մի մասից ազատելու համար (ընտանիքի միակ կերակրողը միջնեկ եղբյարն էր՝ Նիկոլայը), մեկ տարի անց Ռոստիսլավն իր մոտ վերցրեց 14-ամյա Օլեգին, որն ավարտել էր 7-րդ դասարանը։ Մինսկում Յանկովսկի կրտսերը իր առաջին դերը խաղաց. հարկավոր էր փոխարինել էպիզոդիկ դեր կատարող փոքրիկ Էդիկին Ա. Դ. Սալինսկու «Թմբուկահարուհին» ներկայացման մեջ։ Օլեգը չէր զգում ներկայացման մեջ իր մասնակցության կարևորությունը. մի անգամ նա քնել էր հանդերձարանում և չէր հասցրել իր մուտքին։ Օլեգը ֆուտբոլ էր սիրում, որով տարվել էր դեռ Սարատովում ապրելու տարիներին։ Տեղափոխվելով Միսկ՝ նա որոշ ժամանակ խաղացել է Էդուարդ Մալոֆեևի հետ։ Բայց այդ տարվածությունը բացասաբար ազդեց նրա ուսման վրա, և ավագ եղբայրն արգելեց Օլեգին ֆուտբոլ խաղալ։

Մարինա Իվանովնան անհանգստանում էր որդիների համար՝ կապված նրանց տեղափոխման հետ, և հենց հնարավորություն ընձեռվեց, Օլեգը վերադարձավ Սարատով, որտեղ ավարտեց № 67 դպրոցը։ Դպրոցն ավարտելուց հետո Օլեգը պատրաստվում էր ընդունվել բժշկական համալսարան, բայց պատահաբար տեսավ Սարատովի թատերական ուսումնարանի ընդունելության հայտարարությունը։ Հիշելով բեմի վրա իր ունեցած փորձը՝ նա որոշեց փորձել իր ուժերը։ Բայց նրան հիասթափություն էր սպասում. ընդունելության քննություներն արդեն ավարտել էին, սակայն Օլեգը որոշեց իմանալ ընդունելության կանոնները հաջորդ տարվա համար և մտավ տնօրենի սենյակ։ Վերջինս միայն հարցրեց նրա ազգանունը և ասաց, որ Յանկովսկին ընդունված է և պետք է պարապմունքներին սկսի այցելել սեպտեմբեր ամսից։ Մի քանի ամիս անց պարզվեց, որ Օլեգի եղբայրը՝ Նիկոլայը, ընտանիքից գաղտնի որոշել է ընդունվել և հաջողությամբ անցել է ստեղծագործական մրցույթը։ Օլեգին անկեղծորեն սիրող Նիկոլայը որոշեց չբաժանել Օլեգին բեմից։ Օլեգն առանց խնդիրների չէր սովորում։ Ինչպես հիշում էր սցենարային խոսքի մանկավարժը. «Վատ էր խոսում, ապարատին ծանր էր տիրապետում, բերանը սխալ էր բացում»:Բայց «Երեք քույրեր» դիպլոմային թատրոնում Տուզենբախի դերում, Օլեգ Յանկովսկին կարողացավ ներկայանալ որպես շատ խոստումնալից, հետաքրքիր դերասան և այդ փաստը ցրեց կուրսի ղեկավարի տարակուսանքները։ Երկրորդ կուրսում Օլեգը ծանոթացավ Լյուդմիլա Զորինայի հետ, որը սովորում էր մեկ կուրս բարձր։ Շուտով նրանք ամուսնացան։ Երբ ուսումնարանից հետո Զորինային հրավիրեցին Սարատովի դրամատիկական թատրոն, նա համառեց, որպեսզի Օլեգին ևս վերցնեին այնտեղ։ 1965 թվականին Սարատով դրամատիկական ուսումնարանն ավարտելուց հետո (մանկավարժ՝ Ա. Ս. Բիստրյակով) Օլեգին ընդգրկեցին Սարատովի թատրոնի կազմի մեջ։ Լյուդմիլան արագ դարձավ թատրոնի աստղ, նրան դիտելու էր գնում ողջ Սարատովը։ Օլեգին տրվում էին միայն էպիզոդիկ դերեր։

Ծանոթագրություններ

Նախորդը Թարգմանել Հաջորդը

Պատահական