Վիքիպեդիա:Նախագիծ:Թարգմանչի անկյուն/Ռուսերենի աշխատասեղան/Արխիվ
Այս էջում է գտնվում Թարգմանչի անկյուն նախագծի ռուսերենի աշխատասեղանը։ Երբ կընտրեք այն հատվածը, որը ցանկանում եք թարգմանել, ապա անհրաժեշտ է աղյուսակում (թարգմանիչ բաժնում) ստորագրել կամ գրել ձեր մասնակցային անունը։ Ինչպես նաև հատվածը թարգմանելուց ու ստուգելուց հետո անհրաժեշտ է վերջում՝ «Կարգավիճակ» բաժնում ավելացնել {{արված է}} կաղապարը։
Թարգմանիչներ[խմբագրել կոդը]
Վերստուգողներ[խմբագրել կոդը]
Над дверью висела небольшая вывеска, на ней пожухлыми от южного солнца красками было выведено: «Зоомагазин». За пыльным стеклом витрины мальчик с трудом разглядел пыльное чучело длинноногой клювастой птицы. Как плохо мы знаем улицы, по которым ходим изо дня в день! Сколько раз ходил Вася на пляж этой самой улицей, знал там каждый дом, фонарь, каштан, витрину, каждую выщерблину тротуара и выбоину мостовой, и вдруг обнаружилось, что самого главного на этой улице он не приметил. Но думать об этом не стоит, скорее туда, в этот чудесный, таинственный полумрак… Мать с привычной покорностью последовала за сыном. Тесный, темный магазин был необитаем, но, словно покинутая берлога, хранил живой, теплый дух недавних жильцов. На прилавке лежала горка сухого рыбьего корма, под потолком висели пустые птичьи клетки, а посреди помещения стоял подсвеченный тусклой электрической лампочкой аквариум, устланный ракушками; длинные, извилистые водоросли, слегка подрагивая, обвивали осклизлый каменный грот. Все это подводное царство было отдано в безраздельное владение жалкому, похожему на кровеносный сосудик мотылю, который тихонько извивался, приклеившись к ребристой поверхности ракушки. Вася долго стоял у аквариума, словно надеясь, что мертвое великолепие водяного царства вдруг оживет, затем понуро направился в темную глубь магазина. И тут раздался его ликующий вопль: — Мама, смотри!-
Պաշտոնական կարգավիճակ[խմբագրել կոդը]
Русский язык является государственным и официальным языком в следующих государствах։ Россия, Белоруссия (наряду с белорусским), частично признанная Южная Осетия (наряду с осетинским) и непризнанная Приднестровская Молдавская Республика (наряду с молдавским и украинским).
Русский язык считается официальным языком государственных учреждений (но ниже государственного по статусу) в следующих государствах։ Казахстан, Киргизия, частично признанная Абхазия. В ряде административных единиц Молдавии, Румынии и Украины русский признан одним из официальных языков.
В ряде стран и территорий русский язык имеет некоторые официальные функции. Так, в Таджикистане русский язык является по конституции «языком межнационального общения» и официально используется в законотворчестве. На Украине помимо регионального статуса русский язык на всей территории страны обладает такими официальными функциями как язык публикования официальных государственных актов; основной язык информатики, экономической и социальной деятельности; язык информационных агентств. В некоторых округах штата Нью-Йорк на русский язык должны переводиться документы, связанные с выборами. В Узбекистане русский язык используется в нотариальных органах и органах ЗАГСа.
Русский язык имел государственный или официальный статус также в ряде исторических государств.
Русский язык является также официальным или рабочим языком в ряде международных организаций, к ним относятся։ ООН и некоторые её дочерние организации, ОБСЕ, СНГ, ШОС, ЕврАзЭС, СДА, ОДКБ, ИСО, ЕЭП, ГУАМ, МФОКК и КП.
Ռուսերենը հանդիսանում է հետևյալ պետությունների պաշտոնական լեզուն՝ Ռուսաստան, Բելառուս (բելառուսերենի հետ միասին), մասամբ ճանաչված Հարավային Օսեթիա (օսերենի հետ միասին) և չճանաչված Մերձդնեստրի Մոլդովական Հանրապետության (մոլդովերենի և ուկրաիներենի հետ միասին)։
Ռուսերենը համարվում է հետևյալ պետությունների պետական հաստատությունների պաշտոնական լեզուն (բայց ցածր կարգավիճակ ունի, քան պետական լեզուն)՝ Ղազախստան, Ղրղզստան, մասամբ՝ Աբխազիա։ Մի շարք մոլդովական, ռումինական և ուկրաինական ադմինիստրատիվ միավորների կողմից ռուսերենը ճանաչված է որպես պաշտոնական լեզուներից մեկը։
Մի շարք երկրներում և տարածաշրջաններում ռուսերենն ունի որոշ պաշտոնական գործառույթներ։ Այդպես՝ Տաջիկստանում ըստ Սահմանադրության՝ ռուսերենը համարվում է «միջազգային շփման լեզու» և պաշտոնապես կիրառվում է օրենքների ստեղծման մեջ։ Ուկրաինայում, բացի իր մարզային կարգավիճակից, ռուսերենն ունի նաև այնպիսի պաշտոնական գործառույթներ, ինչպիսիք են պետական պաշտոնական ակտերի հրապարակումը, հանդիսանում է ինֆորմատիկայի, տնտեսական և սոցիալական գործունեության հիմնական լեզուն, ինչպես նաև ինֆորմացիոն գործակալությունների լեզուն է։ Նյու-Յորք նահանգի որոշ տարածաշրջաններում պարտադիր է ընտրությունների հետ կապված փաստաթղթերի թարգմանումը ռուսերեն։ Ուզբեկստանում ռուսերենը կիրառվում է նոտարական և զագսային մարմինների կողմից։ [1][2]
Ռուսերենը եղել է նաև մի շարք պատմական երկրների պաշտոնական լեզուն։
Այն հանդիսանում է նաև միջազգային մի շարք կազմակերպությունների պաշտոնական կամ աշխատանքային լեզուն, որոնց թվին են պատկանում ՄԱԿ-ը, ԱՊՀ-ն, ՇՀԿ-ն, ԵվրԱզԷՍ-ը, ԱՀՔ-ն, ՀԱՊԿ-ը, ԻՍՕ-ն, ՎՈՒԱՄ-ը, ԿԽ-ը և ԿՄՄՇ-ը։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan (քննարկում) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Տարածվածություն և կարգավիճակ[խմբագրել կոդը]
На Тамильском языке говорит большая часть населения индийского штата Тамилнад, а также Северной и Восточной провинций Шри-Ланки. Кроме того, тамильский распространён в некоторых районах соседних с Тамилнадом штатов։ Керала, Карнатака, Махараштра, Андхра-прадеш; а также в Центральной провинции Шри-Ланки и в Коломбо. Как наследие колониальных времён, довольно большое количество тамилов проживает также в Малайзии, Сингапуре, Маврикии, ЮАР, Индонезии, Кении и других странах. Тем не менее, лишь часть этих людей способна говорить на тамильском. Носителями тамильского являются также мигранты в США, Канаде, Австралии и европейских странах.
Тамильский является одним из 22 официальных языков Индии и имеет официальный статус в штате Тамилнад. Кроме того, это один из 2-х официальных языков Шри-Ланки (вместе с сингальским) и один из 4-х языков Сингапура (вместе с малайским, китайским и английским).
Թամիլերենով խոսում է Հնդկաստանի նահանգ Թամիլնադի, ինչպես նաև Շրի-Լանկայի Հյուսիսային ու Արևելյան նահանգների բնակչության մեծամասնությունը։ Բացի այդ, թամիլերենը տարածված է Թամիլնադին հարակից որոշ տարածաշրջաններում՝ Կերալա, Կարնատակա, Մահարաշտրա, Անդհրափրադեշ, ինչպես նաև Շրի-Լանկայի Կենտրոնական նահանգում և Կոլոմբոյում։ Որպես գաղութային վարչակարգերի ժամանակաշրջանի ժառանգություն՝ բավականին մեծ քանակությամբ թամիլներ բնակվում են նաև Մալազիայում, Սինգապուրում, ՀԱՀ-ում, Ինդոնեզիայում, Քենիայում և այլ երկրներում։ Այնուամենայնիվ, այս մարդկանց միայն մի մասն է խոսում թամիլերեն։ Թամիլերենի կրողներ են նաև ԱՄՆ, Կանադա, Ավստրալիա և այլ եվրոպական երկրներ գաղթածները։
Թամիլերենը հանդիսանում է Հնդկաստանի 22 պաշտոնական լեզուներից մեկը և ունի պաշտոնական լեզվի կարգավիճակ Թամիլնադում։ Բացի այդ՝ այն Շրի-Լանկայի 2 պաշտոնական լեզուներից մեկն է (սինգալերենի հետ միասին) և Սինգապուրի 4 պաշտոնական լեզուներից մեկը (մալայերենի, չինարենի, անգլերենի հետ միասին)։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan (քննարկում) 15։48, 26 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | --Lilitik22 (քննարկում) | Ստուգված է |
Գրականության հիմնական տեսակներ[խմբագրել կոդը]
Виды литературы могут выделяться как по содержанию текстов, так и по их предназначению, и полностью соблюсти принцип единства основания при классификации литературы затруднительно. К тому же такая классификация способна вводить в заблуждение, объединяя совершенно непохожие и действительно различные явления. Зачастую типологически различные тексты одной и той же эпохи гораздо ближе друг к другу, чем типологически одинаковые тексты разных эпох и культур։ у лежащих в основе европейской философской литературы «Диалогов» Платона куда больше общего с другими памятниками древнегреческой словесности (скажем, с драмами Эсхила), чем с трудами таких философов Нового времени, как Гегель или Рассел. Судьба некоторых текстов складывается таким образом, что во время своего создания они тяготеют к одному виду литературы, а впоследствии движутся в сторону другого։ так, например, «Приключения Робинзона Крузо» Даниэля Дефо прочитываются сегодня скорее как произведение детской литературы, а между тем писались они даже не просто как произведение художественной литературы для взрослых, а как памфлет с существенной ролью публицистического начала. Поэтому общий список основных видов литературы может носить только приблизительно-ориентировочный характер, а конкретная структура литературного пространства может быть установлена только применительно к данной культуре и данному периоду времени. Для прикладных целей, однако, эти сложности не имеют принципиального значения, так что практическим нуждам книжной торговли и библиотек удовлетворяют довольно разветвлённые, хотя и поверхностные по подходу системы библиотечно-библиографической классификации.
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | ||
| Վերստուգող |
Բնության մեջ[խմբագրել կոդը]
Бо́льшая часть металлов присутствует в природе в виде руд и соединений. Они образуют оксиды, сульфиды, карбонаты и другие химические соединения. Для получения чистых металлов и дальнейшего их применения необходимо выделить их из руд и провести очистку. При необходимости проводят легирование и другую обработку металлов. Изучением этого занимается наука металлургия. Металлургия различает руды чёрных металлов (на основе железа) и цветных (в их состав не входит железо, всего около 70 элементов). Золото, серебро и платина относятся также к драгоценным (благородным) металлам. Кроме того, в малых количествах они присутствуют в морской воде, растениях, живых организмах (играя при этом важную роль).
Известно, что организм человека на 3 % состоит из металлов. Больше всего в наших клетках кальция (в костях) и натрия, выступающего в роли электролита в межклеточной жидкости и цитоплазме. Магний накапливается в мышцах и нервной системе, медь — в печени, железо — в крови.
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | ||
| Վերստուգող |
Բույսերի շնչառություն[խմբագրել կոդը]
Большинство растений в светлое время суток вырабатывают кислород, но в их клетках идёт и обратный процесс։ кислород поглощается в процессе дыхания. Ночью в комнате, плотно уставленной растениями, можно наблюдать снижение концентрации кислорода и увеличение концентрации углекислого газа.
На самом деле, в живых клетках растений процесс дыхания происходит круглосуточно. Просто на свету скорость образования кислорода в результате фотосинтеза обычно превышает скорость его поглощения. Так же как и у животных, клеточное дыхание растений протекает в специальных клеточных митохондриях.
Общие принципы организации процесса дыхания на молекулярном уровне у растений и животных схожи. Однако в связи с тем, что растения ведут прикрепленный образ жизни, их метаболизм постоянно должен подстраиваться к изменяющимся внешним условиям, поэтому и их клеточное дыхание имеет некоторые особенности (дополнительные пути окисления, альтернативные ферменты).
Газообмен с внешней средой осуществляется через устьица и чечевички, трещины в коре (у деревьев).
Բույսերի մեծ մասը լույսի տակ արտադրում է թթվածին, սակայն միաժամանակ բջիջներում ընթանում է նաև հակառակ գործընթացը՝ թթվածինն օգտագործվում է շնչառության ընթացքում։ Սենյակում, որտեղ կան շատ բույսեր, գիշերը կարելի է հետևել, թե ինչպես է փոքրանում թթվածնի կոնցենտրացիան, և մեծանում ածխաթթու գազի կոնցենտրացիան։
Իրականում, բույսերի կենդանի բջիջներում շնչառությունը տեղի է ունենում շուրջօրյա։ Պարզապես, լույսի տակ ֆոտոսինթեզի արդյունքում արտադրված թթվածնի քանակը գերազանցում է կլանված թթվածնի քանակին։ Այնպես ինչպես կենդանական բջիջներում, բուսական բջիջներում նույնպես բջջային շնչառությունը տեղի է ունենում հատուկ բջջային օրգանոիդներում` միտոքոնդրիումներում։
Բուսական և կենդանական բջիջներում մոլեկուլային մակարդակով ընթացող բջջային շնչառության իրականացման ընդհանուր սկզբունքները նման են։ Սակայն կապված այն հանգամանքի հետ, որ բույսերը վարում են հարաբերականորեն անշարժ կյանք, նրանց նյութափոխանակությունը անընդհատ պետք է հարմարվի արտաքին փոփոխվող պայմաններին, դրա համար էլ բույսերի բջջային շնչառությունն ունի որոշ առանձնահատկություններ (օքսիդացման լրացուցիչ եղանակներ, այլ ֆերմենտներ)։
Շրջակա միջավայրի հետ գազափոխանակությունը տեղի է ունենում հերձանցքների և կեղևի ճեղքերի միջոցով (ծառերի մոտ)։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | G*26 | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Դատարկություն | Ստուգված է |
Հայտնի կատուներ[խմբագրել կոդը]
Всемирную историческую известность получила любимая белоснежная кошка кардинала Ришелье — Мириам.
Благодаря СМИ, литературе и кинематографу, широкую известность в XX и XXI веках приобрели кошки и коты президентов США Билла Клинтона — Сокс и Джорджа Буша младшего — Индия, премьер-министров Великобритании — Хамфри, Папы Римского Бенедикта XVI — Чико и президента России Дмитрия Медведева — Дорофей. Прославились неизменный спутник чемпиона мира по шахматам Александра Алехина — сиамский кот Чесс; снявшийся в нескольких американских фильмах и награждённый кинопремиями «актёр» Оранджи, кот Дьюи Ридмор Букс (англ.)русск. из библиотеки американского города Спенсер и другие.
Стали известными награждённый медалью Королевского флота Великобритании «матрос» Саймон и «ветеран» Британского флота чёрно-белый «Непотопляемый Сэм», переживший гибель трёх военных кораблей.
Широкую известность приобрела бруклинская кошка черепахового с белым окраса по кличке Скарлетт, в 1996 г. прославившаяся самоотверженностью при спасении своих котят из горящего гаража, в честь которой присуждается Премия за героизм животных имени Скарлетт (англ. Scarlett Award for Animal Heroism), которой награждаются животные, совершившие героические поступки на благо людей или других животных.
Интересен и такой феномен, как кошки-«политики». Так, например, почётным «мэром» и талисманом городка Шарон, штат Висконсин, США, был избран кот по кличке Фредди. Талисманом и почётным «мэром» другого американского поселения — Талкитна, штат Аляска, является кот по кличке Стаббс.
Համաշխարհային ճանաչում է ստացել Ռիշելյե կարդինալի սիրելի ճերմակ կատուն՝ Միրիամը։
ԶԼՄ-ների, գրականության և կինոյի շնորհիվ 20-21-րդ դարերին լայն ճանաչում ստացան մի շարք միջազգային անձանց սիրելի կատուները, ինչպիսիք են՝ ԱՄՆ նախագահների՝ Բիլ Քլինթոնի՝ Սոքսն ու Ջորջ Բուշ կրտսերի Ինդիան, Մեծ Բրիտանիայի վարչապետի՝ Համֆրին, Հռոմի պապ Բենեդիկտ XVI-ի Չիկոն և ՌԴ-ի վարչապետ՝ Դմիտրի Մեդվեդևի Դորոֆեյը։ Հանրաճանաչ դարձան աշխարհի շախմատի չեմպիոն՝ Ալեքսանդր Ալյոխինի մշտական ուղեկիցը՝ սիամական կատու Չեսսը, ամերիկյան Սպենսեր քաղաքի գրադարանի՝ Դյուի Ռիդմոր Բուքսի՝ մի քանի ամերիկյան ֆիլմերում նկարահանված և կինոմրցանակների արժանացած կատու Օրանժին և այլն։
Հայտնի են դարձել Մեծ Բրիտանիայի Թագավորական նավատորմի մեդալով պարգևատրված «նավաստի» Սայմոնը [3] և Բրիտանական նավատորմի «վետերան» սև-սպիտակ «անխորտակելի Սեմը», որը վերապրել է շուրջ երեք ռազմական նավերի կործանումը։[4]
Լայն ճանաչում է ստացել սպիտակ և մուգ դարչնագույն երանգի բրուկլինյան Սկարլետ կատուն, որը 1996 թ. հայտնի դարձավ իր ձագերին վառվող ավտոտնակից փրկելիս ցուցաբերած անձնվիրության համար,[5] որի պատվին այժմ շնորհվում է Սկարլետի անվան պարգևը՝ կենդանիների հերոսության համար (անգլ.՝ Scarlett Award for Animal Heroism)։ Այն շնորհվում է այն կենդանիներին, որոնք կատարել են հերոսական արարքներ՝ մարդկանց կամ այլ կենդանիների հանդեպ։(անգլ.՝ Scarlett Award for Animal Heroism)[6]
Հետաքրքիր է նաև «կատուներ-քաղաքական գործիչներ» երևույթը։ Այդպես, օրինակ, ԱՄՆ-ի Վիսկոնսին նահանգի Շարոն քաղաքի պատվավոր «քաղաքապետ» և թալիսման է ընտրվել Ֆրեդդի անունով կատուն։[7] Մեկ այլ ամերիկյան Թալկիթնա քաղաքի (Ալյասկա նահանգ) «պատվավոր քաղաքապետ» և թալիսման է ընտրվել Սթաբս անունով կատուն։ [8]
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Կովի պաշտամունք[խմբագրել կոդը]
В Индии с древности корову считают священным животным, воплощением Великой матери Адити и земли, а иногда даже всей Вселенной. Веды связывают их с зарёй и солнцем, называя матерями, которые властвуют над тройной природой мира. Корова защищается вселенскими законами и Вишну (Высшей Личностью Бога) лично, считается, что убийца коровы попадёт в ад։ «Убийцам коров уготовано гнить в аду столько лет, сколько было волосков на теле коровы»
В мифологии различных народов корова выполняет космическую функцию։ у египтян небесная корова Нут, породившая небо, олицетворяла Небесный океан. В Мемфисе она выступала символом пассивной порождающей силы, воплощением Венеры. Именно корову по совету оракула легендарный Кадм ведёт к месту, где будут основаны Фивы.
Стельная корова считается женским символом животворящей и питающей силы земли, а в паре с быком они представляют символ божества — женского и мужского, порождающего и вскармливающего. Например, в Древней Греции корову часто изображали с сосущим вымя телёнком, что означало умножение божественной силы, питающей себя самую.
Святость коровы в Индии настолько известна, что существует даже выражение «священная корова» — что-то неприкосновенное, святое, что необходимо оберегать от всяких посягательств. Например, для человека «священной коровой» может быть наука, в которую он верит и для которой старается, или исповедуемая им религия.
Հնդկաստանում հնագույն ժամանակներից կովը համարվել է սուրբ կենդանի, որը մարմնավորել է Ադիտի մեծ մորը և հողը, երբեմն նույնիսկ ամբողջ Տիեզերքը։ Վեդաները կապում են կովերին այգաբացի և արևի հետ՝ կոչելով մայրեր, ովքեր իշխում են աշխարհի եռակի բնության վրա։ Կովը պաշտպանվում է տիեզերային օրենքներով և անձամբ Վիշնայով (Աստծո բարձրագույն անձնավորումը), համարվում է, որ կովին սպանողը հետագայում ընկնում է Դժոխք՝ «Կովին սպանողներին վիճակված է փտել Դժոխքում այնքան տարի, որքան մազ կար այդ կովի մարմնին»։ [9]
Տարբեր ժողովուրդների դիցաբանություններում կովն իրականացնում է տիեզերական գործառույթ՝ եգիպտացիների մոտ Նուտ երկնային կովը, որից ծնունդ է առել երկինքը, մարմնավորել է Երկնային օվկիանոսը։ Մեմֆիսում այն ներկայացել է, որպես պասիվ սերող ուժի խորհրդանիշ, Վեներա աստվածուհու մարմնավորում։ Հենց կովին է ուղեկցում հանրաճանաչ Կադմը պայծառատեսի խորհրդով՝ դեպի այն վայր, ուր կհիմնվեր Թեբեն։
Հղի կովը համարվել է կենսատու և սնուցող կյանքի կանացի խորհրդանիշը, իսկ ցլի հետ միասին նրանք ներկայացնում են աստվածայինի խորհրդանիշը՝ կանացի և տղամարդկային, որը կյանք է պարգևում և սնուցում է։ Օրինակ՝ Հին Հունաստանում կովին հաճախ ներկայացնում էին կուրծքը ծծող հորթի հետ միասին, ինչը նշանակել է աստվածային ուժի բազմապատիկը՝ ինքն իրեն սնուցող։
Կովի սրբությունը Հնդրկաստանում այնքան հայտնի է, որ նույնիսկ գոյություն ունի «Սրբազան կով» արտահայտությունը՝ մի անձեռնմխելի, սուրբ բան, ինչն անհրաժեշտ է պահել ու պահպանել ցանկացած ոտնձգություններից։ Օրինակ՝ մարդու համար «սրբազան կով» կարող է լինել գիտությունը, որին նա հավատում է և որի համար նա ջանք ու եռանդ չի խնայում, կամ կրոնը, որին նա դավանում է։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Նկարագրություն[խմբագրել կոդը]
Самые крупные наземные животные, обитающие на Земле. Обитают они в юго-восточной Азии и Африке в тропических лесах и саваннах.
Слоны обладают музыкальным слухом и музыкальной памятью, способны различать мелодии из трёх нот, музыку на скрипке и низкие звуки баса и рога предпочитают высоким флейтовым мелодиям. В центре стопы слона есть жировая подушка, которая каждый раз, когда слон опускает ногу, «расплющивается», увеличивая площадь опоры. У слонов либо 2 бивня в верхней челюсти, либо нет бивней вообще. Чтобы защититься от паразитов, слоны нередко обливаются грязью. Засохшая грязевая корочка служит хорошей защитой от насекомых. Слоны — социальные животные. Обычно они образуют группы из самок и детёнышей, возглавляемых старой и опытной самкой. Самцы образуют отдельные стада. Взрослый самец может временно присоединяться к стаду с самками, в котором есть хотя бы одна самка, готовая к зачатию. За это время в драках за неё определяется самый сильный самец. На слонов охотятся из-за их бивней, используемых в украшениях и поделках. Для предотвращения полного уничтожения слоны были занесены в Международную Красную книгу. Давно известно, что в африканских саваннах и джунглях не находят бивней умерших слонов. Возникла даже легенда, будто слоны уходят умирать на таинственные и неприступные слоновьи кладбища. В XX веке охотнику Джону Хантеру удалось установить, куда исчезают бивни — оказалось, что их съедают африканские дикобразы, стараясь таким образом утолить минеральный голод (во время сезона дождей сильные ливни вымывают из почвы минеральные вещества).
Փղերը Երկրի վրա բնակվող ցամաքային կենդանիներից ամենախոշորն են։ Տարածված են հարավ-արևելյան Ասիայի և Աֆրիկայի արևադարձային անտառներում ու սավաննաներում։
Փղերը ունեն երաժշտական լսողություն և երաժշտական հիշողություն, ընդունակ են տարբերել երեք նոտաներից կազմված ցանկացած երաժշտություն, ջութակով նվագած մեղեդիները, ցածր բասը. փղերը շեփորը գերադասում են բարձր ֆլեյտային մեղեդիներից։[10] Փղերի ոտնաթաթի միջին հատվածում կա ճարպային բարձիկ, որն ամեն անգամ, երբ փիղը իջեցնում է իր ոտքը «ճզմվում է» և մեծացնում հենման մակերեսը։ Փղերի ծնոտի վերին հատվածում կամ լինում են 2 ժանիքներ, կամ ժանիքներն ընդհանրապես բացակայում են։ Մակաբույծներից պաշտպանվելու համար, փղերը շատ հաճախ ցողվում են ցեխով։ Ցեխի չորացած շերտը շատ լավ պաշտպանում է միջատներից։
Փղերը սոցիալական կենդանիներ են, հաճախ կազմում են էգերից և ձագերից կազմված խմբեր, որոնք գլխավորում է ամենածեր և փորձառու փիղը։ Արուները կազմում են առանձին խմբեր։ Հասուն արուն կարող է ժամանակավոր միանալ էգերի հոտի հետ, եթե խմբում կա գոնե մեկ բեղմնավորմանը պատրաստ էգ։ Այդ ընթացքում կռիվների միջոցով որոշվում է ամենաուժեղ արուն։
Փղերի որսի պատճառը ժանիքներն են (փղոսկրը), որոնք օգտագործվում են զարդերի և այլ իրերի պատրաստման մեջ։ Փղերի վերանալը կանխարգելելու համար նրանց ընդգրկել են Միջազգային Կարմիր գրքում։ Վաղուց հայտնի է, որ աֆրիկական սավաննաներում ու ջունգլիներում չեն հանդիպում մեռած փղերի ժանիքներ։ Նույնիսկ լեգենդներ են հյուսել, թե փղերը մեռնում են առեղծվածային և անմատչելի փղային գերեզմաններում։ 20-րդ դարում Ջոն Հանտերը կարողացավ ցույց տալ, որ փղերի ժանիքների անհետանալու պատճառը աֆրիկական վայրենակերպերն են (փշախոզուկները), որոնք ուտում են ժանիքները՝ դրանով փորձելով բավարարել հանքային նյութերի պահանջը (անձրևների սեզոնի ժամանակ տեղատարափ անձրևները հողից լվանում են հանքային միացությունները)։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Դավիթ | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Ծագում[խմբագրել կոդը]
Овца была одомашнена человеком уже в глубокой древности, более 8 тыс. лет назад на территории современной Турции, Сирии, северной Месопотамии․
Предполагали, что овцы являются потомками муфлона или уриала. Данные цитогенетического анализа позволяют считать, что предком домашней овцы был муфлон. Кариотип уриала содержит 58 хромосом, в то время как у домашней овцы и муфлона число хромосом равно 54․
Ոչխարը մարդու կողմից ընտելացվել է հնագույն ժամանակներում, ավելի քան 8 հազար տարի առաջ ժամանակակից Թուրքիայի, Սիրիայի և հյուսիսային Միջագետքի տարածքում։[11]
Ենթադրում են, որ ոչխարը մուֆլոնի և ուրիալի սերունդն է։ Բջջագենետիկ անալիզի տվյալները թույլ են տալիս ենթադրել, որ տնային ոչխարի նախնին մուֆլոնն է։ Ուրիալի կարիոտիպը կազմված է 58 քրոմոսոմից, այն դեպքում, երբ տնային ոչխարի և մուֆլոնի քրոմոսոմների թիվը 54-ն է։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | ||
|---|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Դավիթ | Տեղափոխված է | |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Հասկացության ձևավորում[խմբագրել կոդը]
Понятие об атоме как о наименьшей неделимой части материи было впервые сформулировано древнеиндийскими и древнегреческими философами (см.։ атомизм). В XVII и XVIII веках химикам удалось экспериментально подтвердить эту идею, показав, что некоторые вещества не могут быть подвергнуты дальнейшему расщеплению на составляющие элементы с помощью химических методов. Однако в конце XIX — начале XX века физиками были открыты субатомные частицы и составная структура атома, и стало ясно, что атом в действительности не является неделимым.
На международном съезде химиков в Карлсруэ (Германия) в 1860 году были приняты определения понятий молекулы и атома. Атом — наименьшая частица химического элемента, входящая в состав простых и сложных веществ.
Ատոմի մասին հասկացությունները՝ որպես մատերիայի անբաժանելի և ամենափոքր մասնիկ, առաջին անգամ սահմանվել է հին հնդիկ և հույն փիլիսոփաների կողմից (ատոմիզմ)։ 17-րդ և 18-րդ դարերում քիմիկոսներին հաջողվեց փորձով ապացուցել այդ վարկածը՝ ցույց տալով, որ որոշ նյութեր չեն կարող ենթարկվել հետագա քայքայումների ավելի փոքր բաղկացուցիչ տարրերի քիմիական մեթոդների միջոցով։ Սակայն 19-րդ դարի վերջին և 20-րդ դարի սկզբին ֆիզիկոսները հայտնաբերեցին սուբատոմական մասնիկներ և առաջարկեցին ատոմի կառուցվածքը։ Դրանից հետո պարզ դարձավ, որ ատոմն ինքնին անբաժանելի չէ։
Քիմիկոսների միջազգային կոնֆերանսին, որը տեղի է ունեցել 1860 թվականին Գերմանիայի Կարլսրուե քաղաքում, ընդունվեցին մոլեկուլի և ատոմի կառուցվածքի մասին հասկացությունների սահմանումներ։ Ատոմը քիմիական տարրի այն փոքրագույն մասնիկն է, որը մտնում է պարզ և բարդ նյութերի բաղադրության մեջ։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | G*26 | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Օգտագործումը սննդի մեջ[խմբագրել կոդը]
Во многих странах бананы являются одним из основных источников питания — например, только в Эквадоре годовое потребление этого продукта составляет 73,8 кг на душу населения (для сравнения, в России этот показатель равен 7,29 кг). Существенную долю потребления бананы также составляют в Бурунди (189,4 кг), Самоа (85,0 кг), Коморских Островах (77,8 кг) и на Филиппинах (40,6 кг).
Съедобные сорта бананов условно делятся на две основные группы։ десертные, употребляемые, главным образом, в сыром или сушёном виде, и плантайны (или платано), которые перед употреблением требуют термической обработки. Мякоть десертных сортов очень сладкая на вкус, содержит большое количество углеводов, витамина C и некоторые необходимые организму минеральные вещества, такие как фосфор, железо, калий, кальций и магний (см. таблицу пищевых свойств ниже). Платано (от исп. plantar — сажать) — как правило, плоды с зелёной или красной кожурой и крахмалистой, жёсткой и несладкой мякотью; перед употреблением в пищу их жарят, варят или обрабатывают паром. Кроме употребления в пищу, плантайны часто используют в качестве корма для домашнего скота.
Почти все выращиваемые в настоящее время бананы (как десертные сорта, так и платано) являются вариациями (или сортами) одного культигена (искусственного вида, созданного человеком) Musa × paradisiaca, который является гибридом банана заострённого (Musa acuminata), банана Бальбиса (Musa balbisiana) и реже банана Маклая (Musa maklayi).
Աշխարհի բազմաթիվ երկրներում բանանը սննդի հիմնական աղբյուրն է հանդիսանում, օրինակ՝ միայն Էկվադորում այս սննդի տարեկան սպառումը կազմում է 73,8 կգ յուրաքանչյուր շնչին (համեմատելու համար հատկանշական է, որ Ռուսաստանում այդ ցուցանիշը կազմում է 7,29 կգ)։ Սպառման մեծ ցուցանիշ ունեն Բուրունդին (189,4 կգ), Սամոան (85,0 կգ), Կոմորյան կղզիները (77,8 կգ) և Ֆիլիպինները (40,6 կգ)։ [12]
Բանանի ուտելի տեսակները բաժանվում են երկու տեսակի՝ աղանդերի, որոնք օգտագործվում են հիմնականում բնական և չորացած վիճակում, և պլատանո, որոնք օգտագործելուց առաջ պահանջում են ջերմային մշակում։ Աղանդերի համար նախատեսված բանանները քաղցր են, պարունակում են մեծ քանակով ածխաջուր, վիտամին C և օրգանիզմին պետքական որոշ հանքային նյութեր, ինչպիսիք են՝ ֆոսֆորը, երկաթը, կալիումը, կալցիումը և մագնեզիումը։ Պլատանային բույսերը (իսպ.՝ plantar` տնկել), որպես կանոն, կանաչ կամ կարմիր, կրախմալային կեղևով պտուղներ են, որոնք ունեն ոչ քաղցր և կոշտ համ: Օգտագործելուց առաջ դրանք շոգեխաշում են, եփում կամ տապակում են: Բացի որպես սնունդ օգտագործելուց այն նաև հանդիսանում է կեր ընտանի կենդանիների համար: [13]
Այժմ աճեցվող բանանի բոլոր տեսակները հանդիսանում են մեկ պտղի` լատին․՝ Musa × paradisiaca-ի տեսակները։ Վերջինս ստեղծվել է մարդու կողմից և ստացվել է սուր բանանի (լատին․՝ Musa acuminata), Բալբիսի բանանի (լատին․՝ Musa balbisiana) և մի փոքր Մակլայի բանանի խաչասերելու եղանակով (լատին․՝ Musa maklayi)։ [14][13]
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | G*26 | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Նախագծում[խմբագրել կոդը]
Башня получила своё название от обиходного наименования американского штата Нью-Йорк, который называют «имперский штат». Название башни можно также перевести как «Дом Имперского Штата», проект его выполнила архитектурная фирма «Шрив, Лэм и Хармон» (англ. Shreve, Lamb and Harmon) (главным архитектором проекта был Уилльям Ф. Лэмб). При проектировании использовались более ранние разработки для зданий Рейнольдс-билдинг в Уинстон-Сейлеме, Северная Каролина и Керью Тауэр (англ. Carew Tower) в Цинциннати, Огайо. Существует известная традиция։ персонал Эмпайр-стейт-билдинг каждый год на День отцов (третье воскресенье июня) посылает открытку персоналу Рейнольдс-билдинг, отдавая ему дань почтения.
Главными подрядчиками строительства были The Starrett Brothers and Eken, финансировался проект Джоном Раскобом (англ. John J. Raskob) и Пьером Дюпоном, президентом DuPont.
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Հայկ Խեկոյան, Ելենա Հախումյան |  Արված է
|
| Վերստուգող | Վիքիհամայնք | Արված է
|
Պատմություն[խմբագրել կոդը]
Рождение кинематографа в виде, близком к тому, что мы можем наблюдать сейчас, произошло 28 декабря 1895 года, когда на бульваре Капуцинок в одном из залов «Гранд кафе» прошёл первый сеанс кинематографа.
Первый шаг к кинематографу был сделан в 1685 году, когда был изобретён «волшебный фонарь» — камера-обскура.
Второй шаг к кинематографу сделал в 1791 году Майкл Фарадей и его друг Макс Роджер. Вся Европа старалась изобрести аппарат, чтобы оживить рисунок. Прибор Фарадея назывался фенакистископом. К аппарату прилагался ряд последовательных картинок. Учёный Жозеф Плато занимался разложением движения на фазы (например, движение человека). Когда Фарадей получил в руки эти труды, ему до завершения фенакистископа оставалось совсем немного.
Третий шаг состоялся в 1877 году. Он стал возможен благодаря работам Луи Дагера и Жозе Ньепса. Губернатор Калифорнии Леланд Стэнфорд и фотограф Эдвард Мейбридж провели один интересный эксперимент. Леланд любил лошадей, и поспорил c Мейбриджем на тему того, «отрывает во время галопа лошадь ноги или нет». Они приобрели 60 фотокамер и расставили их по обеим сторонам беговой дорожки (по 30 фотокамер). Напротив них были установлены будочки, в которых расположились контролирующие камеры люди. Между фотокамерой и будкой был натянут шнурок. Когда лошадь переходила на галоп и оказывалась на отрезке, где были установлены камеры, она задевала ногой нитку, после чего происходило срабатывание камеры и получалось изображение одной из фаз движения лошади. Это была первая попытка разложить движение на фазы.
Կինեմատոգրաֆի` կինոնկարի որպես ժանր ծնունդը տեղի է ունեցել 1895 թվականի դեկտեմբերի 28-ին, երբ Կապուցինների Գրանդ Կաֆե սրճարանի սրահներից մեկում տեղի ունեցավ կինոնկարի առաջին սեանսը։
Կինեմատոգրաֆում առաջին քայլը տեղի է ունեցել 1685 թվականին, երբ հայտնագործվեց «կախարդական լուսամփոփը»` տեսախցիկը:
Երկրորդ քայլը կատարվել է 1791 թվականին Մայքլ Ֆարադեյի և նրա ընկերոջ` Մաքս Ռոջերի կողմից։ Ամբողջ Եվրոպան աշխատում էր, որպեսզի ստեղծվեր մի սարք, որ կարող էր կենդանացնել նկարը։ Ֆարադեյի սարքավորումը կոչվում էր ֆենակիստիսկոպ։ Սարքավորմանը ամրացվում էր հաջորդական նկարների շարք։ Գիտնական Ժոզեֆ Պլատոն զբաղվում էր մի գործով, որը հնարավորություն կտար շարժումը բաժանել մի քանի փուլերի` մասերի, օրինակ` մարդու շարժումը։ Երբ Ֆարադեյն իր ձեռքում ուներ այդ աշխատանքները, ֆենակիստիսկոպի ավարտուն տեսք ստանալուն շատ քիչ էր մնում։
Երրորդ քայլն արվեց 1877 թվականին։ Այն հնարավոր դարձավ Լուի Դագերի և Ժոզե Նյեպսայի աշխատանքների շնորհիվ։ Կալիֆոռնիայի կառավարիչ Լելանդ Ստենֆորդը և լուսանկարիչ Էդուարդ Մեյբրիջը մի հետքրքիր փորձ կատարեցին։ Լելանդը սիրում էր ձիեր և բանավիճեց Մեյբրիջի հետ այն թեմայի շուրջ, թե արդյոք ձին թռիչքի ժամանակ պոկում է ոտքը գետնից։ Նրանք գտան 60 տեսախցիկներ և շարեցին դրանք վազուղու երկու կողմերում` յուրաքանչյուր կողմում 30 հատ։ Նրանց հակառակ կողմում կային փոքր կրպակներ, որտեղ գտնվում էին մարդկանց վերահսկող տեսախցիկները։ Տեսախցիկի և կրպակի միջև ձգված էր ճոպան։ Երբ ձին սկսում էր վազել և հասնում այդ հատվածին, որտեղ տեղադրված էին տեսախցիկները, ոտքով դիպչում էր պարանին, որից հետո սկսվում էր տեսախցիկի աշխատանքը և ստացվում ձիու շարժման մի հատվածի պատկեր։ Դա շարժումը մասերի բաժանելու առաջին փորձն էր։ [15]
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | G*26 | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Պատմություն[խմբագրել կոդը]
Предполагается, что появление современного человека произошло около 160 000 лет тому назад в Африке. Около 50 000 лет тому назад люди заселили все пригодные для жизни континенты. Поскольку все люди мира, включая наиболее изолированные племенные группы, обладают некоторыми формами музыки, историки пришли к выводу, что музыка должна была присутствовать у первых людей в Африке, до их расселения по планете. Предполагается, что после возникновения в Африке музыка существует по крайней мере 50 000 лет и постепенно превратилась в неотъемлемую часть человеческой жизни по всей планете.
Доисторической, или примитивной, принято обозначать устную музыкальную традицию. Примерами может служить американская и австралийская музыка аборигенов. Доисторическая эра в музыке заканчивается с переходом к записи музыкальных произведений. Возраст наиболее древней известной песни, записанной на клинописной табличке и обнаруженной на раскопках Ниппура, оценивается примерно в 4 тыс. лет.
Флейта — самый древний зафиксированный учёными музыкальный инструмент. Один экземпляр был обнаружен рядом со скульптурами, которые относят к 35-40 тыс. лет до н. э.
Ենթադրվում է, որ ժամանակակից մարդը ի հայտ է եկել Աֆրիկայում` մոտ 160 000 տարի առաջ: Մոտ 50 000 տարի առաջ մարդիկ բնակվեցին կյանքի համար հարմար բոլոր մայրցամաքներում: Քանի որ աշխարհի բոլոր մարդիկ, այդ թվում նաև առավել մեկուսացած ցեղախմբերը, ունեն երաժշտության որոշ տեսակներ, պատմաբանները եկել են այն եզրակացության, որ երաժշտությունը պետք է լիներ Աֆրիկայի առաջին մարդկանց մոտ, մինչև իրենց տարածումը Երկրով: Ենթադրվում է, որ Աֆրիկայում ծագումից հետո` երաժշտությունը արդեն գոյատևում է ամենաքիչը 50 000 տարի և աստիճանաբար դարձել է ամբողջ մոլորակում մարդկանց կյանքի անբաժանելի մասը։ [16]
Բանավոր երաժշտական ավանդույթն անվանում են նախնադարյան կամ պարզունակ։ Դրա օրինակներ են ծառայում ամերիկյան ու ավստրալիական բնիկների երաժշտությունը։ Երաժշտության նախնադարյան փուլը վերջանում է այն ժամանակ, երբ սկսում են գրառել երաժշտական ստեղծագործությունները։ Ամենահին հայտնի երգը, որը գրառվել է սեպագիր տախտակի վրա և հայտնաբերվել է Նիպուրի պեղումների ժամանակ, 4000 տարեկան է։
Ֆլեյտան գիտնականների կողմից գրանցված ամենահին երաժշտական գործիքն է։ Մի օրինակ հայտնաբերվել է քանդակների կողքը, որոնք ստեղծվել են մ.թ.ա. 35-40 հազ. տարի առաջ։[17]
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Dav98 | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Ծագում[խմբագրել կոդը]
Истоки фламенко следует искать ещё в мавританской музыкальной культуре. Существенно повлияла на этот стиль и цыганская музыка — многие считают основными, истинными носителями стиля именно испанских цыган. В XV веке в Испанию из рушащейся Византии прибыли цыгане, расселились по южному побережью страны в провинции Андалусия; по своему обычаю, они стали перенимать и переосмыслять местные музыкальные традиции, такие как мавританская, еврейская и собственно испанская; и из этого сплава музыкальных традиций, переосмысленного вначале цыганами, а потом испанцами, родилось фламенко.
Долгое время фламенко считалось «закрытым искусством», так как цыгане жили изолированной группой; фламенко формировалось в узких кругах. Но в конце XVIII века гонения на цыган прекратили, и фламенко вышло на подмостки таверн и кафе кантанте, обрело свободу.
В конце XX века фламенко начинает впитывать в себя кубинские мелодии и джазовые мотивы; и, кроме того, элементы классического балета приобрели там своё постоянное место. Наиболее известен танцор фламенко Хоакин Кортес, который обновил понятие танца фламенко, избавил его от «канонического стандарта» и внёс в него новую живую струю и выразительность.
Импровизационный характер фламенко, сложный ритм и специфическая техника исполнения нередко препятствуют точной нотной записи мелодий фламенко. Поэтому искусство как гитариста, так и танцора, и певца обычно передаётся от мастера к ученику.
Ֆլամենկոն ծագում է մավրիտական երաժշտական մշակույթից։ Այս ոճի վրա մեծապես ազդել է նաև գնչուական երաժշտությունը։ Շատերը համարում են իսպանական գնչուներին այս ոճի հիմնական ու իրական կրողներ։ 15-րդ դարում փլուզվող Բյուզանդիայից գնչուները եկան Իսպանիա, բնակություն հաստատեցին երկրի հարավային մասում` Անդալուսիա պրովինցիայում։ Ըստ իրենց սովորույթի` նրանք սկսեցին վերցնել ու նոր իմաստ տալ տեղի երաժշտական ավանդույթներին, ինչպիսին են մավրիտանականը, հրեականը և հենց իսպանականը։ Այս միաձուլման արդյունքում ծնվեց ֆլամենկոն։
Երկար ժամանակ ֆլամենկոն համարվում էր «փակ արվեստ», քանի որ գնչուները ապրում էին մեկուսացված. ֆլամենկոն զարգանում էր նեղ շրջանակներում։ Սակայն XVIII դարի վերջում գնչուների հալածանքները վերջացան, և ֆլամենկոն դուրս եկավ տավերնաների և կանտանտե սրճարանների միջավայրից, դարձավ ազատ։
20-րդ դարի վերջում ֆլամենկոն սկսում է ներծծել կուբական և ջազային երաժշտական ավանդույթները։ Դրանից բացի, դասական բալետի որոշ տարրեր նույնպես ազդեցություն ունեցան ֆլամենկոյի վրա։ Հայտնի ֆլամենկո պարող Խոակին Կորտեսը նորովի մատուցեց այս ոճի պարի հասկացությունը, ազատեց նրան «կանոնավոր ստանդարտից» և ավելացրեց նրա մեջ նոր արտահայտչականություն։
Ֆլամենկոյի ստեղծագործական բնույթը, դժվար ռիթմը և կատարման հատուկ տեխնիկան հաճախ խոչընդոտում են նրա ճշգրիտ գրառմանը։ Դրա համար` կիթառահարների, պարողների ու երգիչների մշակույթը սովորաբար փոխանցվում է ուսուցչից` աշակերտին։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Dav98 | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Խաղերի պատմություն[խմբագրել կոդը]
Первые игры появились задолго до возникновения человека у животных. Игры наиболее развиты у обезьян — они используют не только те игры, что связаны с определёнными ритуалами, например, брачный сезон, но и схожие с аналогичными играми людей. Человечество играет с доисторических времён — начиная с ритуальных (например, обряд инициации), с развитием цивилизации игры делались всё сложнее и стали практически любой тематики — война, любовь, фентези, история. Вероятно, наиболее развиты в этом плане MMORPG с режимом мультиплеера вроде World of Warcraft, к котором ежеминутно подключены тысячи пользователей по всему миру и в котором ежесекундно совершаются миллионы различных действий. Существуют и игры, способные привести к гибели человека — игры на выживание, страйкбол и так далее.
Առաջին խաղերը հայտնվել են մարդու առաջացումից առաջ` կենդանիների մոտ։ Խաղերն առավել զարգացած են կապիկների մոտ` նրանք օգտագործում են ոչ միայն այն խաղերը, որոնք կապված են որոշ ծեսերի հետ, այլև նրանք, որոնք նույնական են մարդկանց խաղերին։ Մարդկությունը խաղում է դեռ նախնադարյան ժամանակներից։ Սկսած ծիսակատարություններից, քաղաքակրթության զարգացման հետ մեկտեղ խաղերը դարձան ավելի դժվար և գրեթե ցանկացած թեմայի` սեր, պատերազմ, երևակայություն, պատմություն։ Հավանական է, որ առավել զարգացած են MMORPG խաղերը` բազմախաղ տեսակով, World of Warcraft-ի նման, որին ամեն րոպե հազարավոր խաղացողներ են միանում ամբողջ աշխարհից և որտեղ ամեն վայրկյան միլիոնավոր տարբեր գործողություններ են կատարվում։ Գոյություն ունեն նաև խաղեր, որոնք կարող են հանգեցնել մարդու մահվան` գոյատևման խաղեր, ստրայկբոլ և այլն։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Dav98 | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Նախադպրոցական կրթություն[խմբագրել կոդը]
Начальное образование считается практически приемлемым первые несколько лет обучения. В разных странах оно начинается в возрасте от пяти до семи лет и занимает до семи лет. В настоящее время не менее 70 % детей в мире получают начальное образование. Усилиями ЮНЕСКО предполагается ввести всеобщее начальное образование в большинстве стран мира к 2015 году. Возраст окончания начального образования в разных странах различен, но в среднем это 11—12 лет. В большинстве стран учреждения начального и среднего образования разделены.
Տարրական կրթությունը համարվում է պրակտիկորեն ընդունելի կրթության առաջին մի քանի տարիներին։ Տարբեր երկրներում այն սկսվում է հինգից յոթ տարեկան հասակում և տևում մինչև յոթ տարի։ Ներկա ժամանակ աշխարհի երեխաների 70%-ից ոչ պակասը ստանում են տարրական կրթություն։[18] ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի ջանքերով նախատեսվում է մինչև 2015 թ.-ը աշխարհի երկրների մեծամասնության մեջ մտցնել համընդհանուր տարրական կրթություն։ Տարրական կրթության ավարտական տարիքը տարբերվում է տարբեր երկրներում, բայց միջինում այն տատանվում է 11-ից 12 տարեկան։ Երկրների մեծամասնությունում տարրական և միջին կրթական հաստատությունները բաժանված են։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Kareyac | Արված է
|
Մարդաբանության մեջ[խմբագրել կոդը]
Человеческие сообщества часто классифицируются в соответствии с тем, каким образом они обеспечивают себе средства к существованию. Исследователи различают общества охотников и собирателей, кочевые пасторальные, простые и сложные сельскохозяйственные (для первого типа характерно растениеводство, для второго — полноценное интенсивное сельское хозяйство), а также индустриальное и постиндустриальное общества (последние два нередко рассматриваются как качественно иные в сравнении с предыдущими).
Сегодня антропологи и многие социологи активно противопоставляют понятие культурной эволюции и представление о чётком выделении определённых стадий, перечисленных выше. По некоторым данным, усложнение общественной жизни (развитие цивилизации, рост численности и плотности населения, специализации труда и т. д.) не обязательно приводит к формированию иерархической социальной организации или расслоения общества. Культурный релятивизм в значительной степени повлиял на отказ от оценочных терминов («примитивный», «худший / лучший», «прогресс» и т. п.) применительно к общественному строю, материальной культуре или технологиям.
Кроме того, антропологи нередко обращают внимание на те сходства и различия, которые характеризуют человеческое общество в сравнении, к примеру, с сообществами, образуемыми ближайшими биологическими родственниками человека — шимпанзе и бонобо. Одним из таких различий может, в частности, представляться развитый патернализм людей.
Մարդկային համայնքները հաճախ դասակարգվում են կյանքի միջոցներ հայթայթելու ձևին համապատասխան։ Հետազոտողները տարբերում են որսորդական և հավաքչական հասարակություններ, քոչվոր անասնաբուծական, պարզ և բարդ գյուղատնտեսական (առաջին տիպին բնորոշ է բուսաբուծությունը, երկրորդին՝ լիարժեք ինտենսիվ գյուղատնտեսությունը), բացի այս նաև ինդուստրիալ և հետինդուստրիալ հասարակություններ (վերջին երկուսը հաճախ դիտվում են որպես որակապես այլ՝ համեմատած նախորդների հետ)։
Այսօր մարդաբաններն ու շատ սոցիոլոգներ ակտիվորեն միմյանց են հակադրում մշակութային էվոլյուցիայի հասկացությունը և վերը նշված փուլերի հստակ տարանջատման մասին պատկերացումը։ Որոշ տվյալների համաձայն՝ հասարակական կյանքի բարդացումը (քաղաքակրթության զարգացում, բնակչության թվաքանակի և խտության աճ, աշխատանքի մասնագիտացում և այլն) պարտադիր չէ, որ հանգեցնի հիերարխիկ սոցիալական համակարգի կամ հասարակության շերտավորմանը։ Մշակութային ռելյատիվիզմը բավականին ազդել է հասարակարգի, նյութական մշակույթի կամ տեխնոլոգիաներին վերաբերող գնահատող տերմիններից հրաժարվելու վրա («պարզամիտ», «վատագույն/լավացույն», «առաջընթաց» և այլն)։
Բացի այդ, մարդաբանները հաճախ ուշադրություն են դարձնում մարդկային հասարակությունը բնութագրող նմանություններին ու տարբերություններին, օրինակ՝ մարդու ամենամոտ կենսաբանական տեսակներին՝ շիմպանզեին և բոնոբոյին։ Տարբերություններից մեկը կարող է լինել հատկապես մարդկանց զարգացած նահապետականությունը։ [19][20].
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan (քննարկում) 17։54, 18 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | --Lilitik22 (քննարկում) 12։15, 19 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Արված է
|
Պաշտոնական սահմանումներ[խմբագրել կոդը]
Конвенция «О рабстве» принятая Лигой Наций в 1926 году ввела в международный оборот следующие определения раба и работорговли։
|
-
|
|
Рабство осуждено договором Лиги Наций в 1926 году и во Всеобщей декларации прав человека ООН от 1948, а также во всех других главных документах, касающихся прав человека.
В 4 пункте Всеобщей декларации прав человека ООН расширила понятие раб до любого лица, которое не может по своей воле отказаться от работы. В Европе рабство запрещает Европейская конвенция о защите прав человека и основных свобод.
На протяжении последних 5000 лет рабство существовало почти повсюду. Среди наиболее известных рабовладельческих государств — Древняя Греция и Рим, в Древнем Китае понятие си, эквивалентное рабству, известно с середины II тысячелетия до н. э. В российской литературе существовала традиция отождествлять крепостных крестьян с рабами, однако, несмотря на целый ряд сходных черт, у рабства и крепостничества были некоторые различия. В более поздний период рабство существовало в США и Бразилии. Рабство на Древнем Востоке имело много отличительных черт. Современное понятие раба не учитывает этих различий, понятие крепостной в правах человека отсутствует и полностью совпадает с определением раба. В тоталитарных государствах крупнейшими рабовладельцами стали не индивидуальные собственники, а сами эти государства, таким образом, прикрывая реальное положение рабов тем, что те якобы принуждаются к труду согласно установленным тоталитарным государством законами. Например, во время Второй мировой войны в нацистской Германии широко использовался рабский труд
1926 թ. Ազգերի լիգայի կողմից ընդունված «Ստրկության մասին» հռչակագիրը [21] միջազգային շրջանառություն հանեց ստրուկի և ստրկավաճառության հետևյալ սահմանումները.
|
|
-
|
|
Ստրկությունը դատապարտվել է [21] 1926 թ.-ին Ազգերի լիգայի կողմից և 1948 թ.-ին ՄԱԿ-ի մարդու իրավունքների մասին հավաստագրով, ինչպես նաև մարդու իրավունքներին վերաբերող մյուս բոլոր հիմնական փաստաթղթերում։
Մարդու իրավունքների մասին համայն հռչակագրի 4-րդ կետում ՄԱԿ-ը ընդլայնում է ստրուկ հասկացությունը․ դա նաև այն անձն է, ով չի կարող իր կամքով հրաժարվել աշխատանքից։ Եվրոպայում ստրկությունն արգելված է մարդու իրավունքների պաշտպանության և հիմնական ազատությունների մասին Եվրոպական կոնվենցիայի կողմից։
Վերջին 5000 տարիների ընթացքում ստրկությունը գոյություն է ունեցել գրեթե ամենուրեք։ Ամենահայտնի ստրկատիրական երկրներից են Հին Հունաստանը և Հռոմը, Հին Չինաստանում սի հասկացությունը, որը համապատասխանում է ստրկությանը, հայտնի է մ. թ. ա. II հազարամյակից։ Ռուսերեն գրականության մեջ գոյություն է ունեցել ճորտին ստրուկի հետ նույնացնելու սովորույթը, սակայն չնայած բազմաթիվ նմանություններին ստրկության և ճորտատիրության միջև, գոյություն են ունեցել նաև տարբերություններ։[22] Ավելի ուշ ժամանակաշրջանում ստրկություն գոյություն է ունեցել Բրազիլիայում և ԱՄՆ-ում։ Հին Արևելքում ստրկությունն ունեցել է բազմաթիվ տարբերիչ հատկանիշներ։ Ստրուկի ժամանակակից հասկացությունը չի ենթադրում այս տարբերությունները, ճորտ հասկացությունը մարդու իրավունքներում բացակայում է և լիովին համապատասխանում է ստրուկին։ Տոտալիտար երկրներում խոշորագույն ստրկատերեր դարձան ոչ թե անհատական սեփականատերերը, այլ հենց այդ պետությունները, այդ ձևով թաքցնելով ստրուկների իրական վիճակը նրանով, որ նրանք իբր հարկադրվում են աշխատանքի՝ համաձայն տոտալիտար պետության կողմից ընդունված օրենքների։ Օրինակ՝ Երկրորդ Համաշխարհային պատերազմի ժամանակ Նացիստական Գերմանիայում լայնորեն կիրառվում էր ստրկական աշխատանքը։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan (քննարկում) 05։07, 19 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | --Lilitik22 (քննարկում) 12։47, 19 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Արված է
|
Պատմություն[խմբագրել կոդը]
Смертная казнь — это один из наиболее древних видов наказания. Изначально она возникла в ходе реализации принципа талиона։ «око за око, зуб за зуб». Согласно данному принципу, справедливым наказанием за причинение смерти другому человеку являлась смертная казнь. Кроме того, свою роль сыграл и существовавший во многих обществах обычай кровной мести, которую была призвана заменить смертная казнь, осуществляемая от лица государства.
Несмотря на то, что в дальнейшем для большинства деяний принцип талиона был заменён выплатой денежного штрафа в пользу потерпевшего, смертная казнь сохранялась в большинстве государств.
Մահապատիժը ամենահին պատժամիջոցի տեսակներից մեկն է։ Ի սկզբանե այն առաջացել է «ակն ընդ ական» սկզբունքի հիման վրա։ Ըստ այս սկզբունքի՝ մարդուն սպանելու համար արդար պատիժը հանդիսանում էր մահապատիժը։ Բացի այդ, իր դերը խաղաց նաև արյան վրիժառություն սովորույթը, որին փոխարինելու էր մահապատիժը, որն իրագործվում էր պետության կողմից։[23]
Չնայած նրան, որ հետագայում հանցագործությունների մեծամասնության համար այս սկզբունքը փոխարինվում է նյութական տուգանքով ի օգուտ տուժողի, մահապատիժը պահպանվել է պետությունների մեծամասնությունում։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan (քննարկում) 18։52, 18 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | --Lilitik22 (քննարկում) 10։40, 24 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Ստուգված է |
Մարքսիզմի պատմություն[խմբագրել կոդը]
В творчестве Маркса выделяют два периода։
- Ранний Маркс — в центре его внимания стоит проблема отчуждения и способы его преодоления в процессе революционной практики. Общество, свободное от отчуждения, Маркс называет коммунизмом.
- Поздний Маркс — в центре внимания его стоит вскрытие экономических механизмов («базиса») всемирной истории, над которыми надстраивается духовная жизнь общества (идеология). Человек воспринимается как продукт производственной деятельности и как совокупность общественных отношений.
Մարքսի ստեղծագործական կյանքում առանձնացվում է երկու ժամանակաշրջաններ.
- Վաղ Մարքս՝ նրա ուշադրության կենտրոնում է օտարականացման խնդիրը և դրա հաղթահարման ճանապարհները հեղափոխական պրակտիկայի ընթացքում։ Օտարացումից ազատ հասարակությունը Մարքսը անվանում է կոմունիզմ։
- Ուշ Մարքս՝ Ուշադրության կենտրոնում է համաշխարհային պատմության մեջ տնտեսական մեխանիզմների բացահայտումը («հիմք»), որոնց վրա կառուցվում է հասարակության հոգևոր կյանքը («գաղափարախոսություն»)։ Մարդը ընկալվում է որպես արտադրողական գործունեության ապրանք և որպես հասարակական հարաբերությունների համախումբ։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan (քննարկում) 16։10, 18 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Kareyac (քննարկում) 06։07, 19 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Արված է
|
Ներածություն[խմբագրել կոդը]
Евро — это единая валюта для более чем 320 миллионов европейцев. В декабре 2006 года в наличном обращении было 610 млрд евро, что делало эту валюту обладателем самой высокой суммарной стоимости наличных, циркулирующих во всем мире, опережая по этому показателю доллар США.
Евро был представлен мировым финансовым рынкам в качестве расчётной валюты в 1999 году, а 1 января 2002 года были введены в наличное обращение банкноты и монеты. Евро заменил европейскую валютную единицу (ЭКЮ), которая использовалась в европейской валютной системе с 1979 по 1998 год, в соотношении 1։1.
Евро управляется и администрируется Европейским центральным банком (ЕЦБ), находящимся во Франкфурте, и Европейской системой центральных банков (ЕСЦБ), которая состоит из центральных банков государств-членов ЕС, независимо от того, приняли ли они евро в качестве национальной валюты. ЕЦБ является независимым центральным банком, и ему принадлежит исключительное право определять монетарную политику в еврозоне. ЕСЦБ занимается печатанием банкнот и чеканкой монет, распределением наличных денег по странам еврозоны, а также обеспечивает функционирование платежных систем в еврозоне.
Все члены Европейского союза имеют право войти в еврозону, если они удовлетворяют определённым требованиям к кредитно-денежной политике, а для новых членов Европейского союза вступление в зону евро является естественным шагом по пути к полной интеграции в ЕС․
Եվրոն 320 միլիոն եվրոպացիների համար ընդհանուր դրամական միավոր է։ 2006 թվականի դեկտեմբերին կար 610 միլիարդ եվրո կանխիկ գումար, և այդ հանգամանքն էլ ամենաթանկարժեք դրամական միավորների շարքում եվրոն դարձրեց առաջատար, որը շրջանառվում է ամբողջ աշխարհում` անցնելով ԱՄՆ դոլարին։
Եվրոն ներկայացվել է համաշխարային ֆինանսական շուկային որպես դրամական արժեք 1999 թվականին, իսկ 2002 թվականի հունվարի 1 շրջանառության դուրս եկան թղթադրամներ և մետաղադրամներ։ Եվրոն փոխարինեց եվրոպական դրամական միավորին (ԵԴՄ), որն օգտագործվում էր եվրոպական դրամական համակարգում 1979-1998 թվականներին 1։1 հարաբերությամբ։
Եվրոն կառավարվում է Կենտրոնական Եվրոպական բանկի (ԿԵԲ), որը գտնվում է Ֆրանկֆուրտում, և Կենտրոնական բանկերի եվրոպական համակարգի (ԿԲԵՀ) կողմից, որը բաղկացած է Եվրամիության անդամ-երկրների կենտրոնական բանկերից, անկախ այն բանից, թե տվյալ երկիրն ընդունել է եվրոն որպես ազգային դրամական արժեք, թե ոչ։ ԿԵԲ-ն հանդիսանում է անձեռնամխելի կենտրոնական բանկ, և նրան է պատկանում բացառիկ հնարավորություն կառավարելու [[Եվրագոտի|եվրագոտ]ում դրամային քաղաքականությունը։ ԿԲԵՀ-ը զբաղվում է թղթադրամների և մետաղադրամների տպմամբ ու արտադրությամբ, եվրագոտու երկրների միջև կանխիկ գումարների բաշխմամբ, ինչպես նաև ապահովում է եվրագոտում վճարման համակարգի ֆունկցիոնալությունը։
Եվրամիության անդամ բոլոր երկրներն իրավունք ունեն մտնել եվրագոտի, եթե վերջիններս բավարարում են կրեդիտային քաղաքականության որոշակի պահանջներին, իսկ Եվրամիության անդամ նոր երկրների համար եվրոյի գոտի մտնելը հանդիսանում է ԵՄ-ում լիովին ինտեգրման` ներգրավման ճանապարհի միանշանակ քայլ։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | G*26 | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Ներածություն[խմբագրել կոդը]
Ру́бль — денежная единица Российской Федерации[1], также используемая на территории Республики Абхазия и Республики Южная Осетия.
В феврале 2012 года президент Приднестровской Молдавской Республики Евгений Шевчук высказал предположение о возможности введения российского рубля в качестве параллельной валюты в Приднестровье.
Буквенный код российского рубля в стандарте ISO 4217 — RUB, цифровой — 643; до денежной реформы 1998 года использовался код RUR (810). Этот цифровой код — 810 — продолжает использоваться для нумерации банковских счетов и в настоящее время.
Банк России 11 декабря 2013 года утвердил графическое обозначение рубля (символ рубля) в виде прописной буквы "Р" кириллического алфавита, дополненной в нижней части горизонтальной чертой.
Ռուբլին Ռուսաստանի դրամական միավորն է։[24] Օգտագործվում է նաև Աբխազիայում[25] և Հարավային Օսիայում[26]։ Իսկ 2012 թվականի փետրվարին Մերձդնեստրի Մոլդովական Հանրապետության նախագահ Եվգենի Շևչուկը հայտարարեց Մերձդնեստրում ռուբլիի զուգահեռ օգտագործման հնարավորության մասին։[27] Ռուսական ռուբլիի տառային կոդը ISO 4217 ստանդարտում RUB-ն է, թվայինը՝ 643։ Մինչև Ռուսաստանի 1998 թվականի դրամային հեղաշրջումը, օգտագործվում էր RUR (810) կոդը։ Թեև 810 թվային կոդը մինչև այժմ կիրառվում է բանկային հաշիվների համար։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Հայկ Ափրիկյան | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Ներածություն[խմբագրել կոդը]
Денежная единица, записывается иероглифом «円» происходит из Китая и по-китайски называется «юанем». В китайской империи Цин одной из валют было серебро, которое находилось в обращении в форме слитков. Однако в 18 веке к китайцам стали завозить испанские и мексиканские серебряные монеты, которые получили название «серебряных» (кит. 银 円 ) или «западных юаней» (кит. 洋 円). Впоследствии в Гонконге британцы наладили выпуск местных серебряных монет, «гонконгских долларов», которые по-китайски назывались «гонконгскими юанями» (кит. 香港 壱 圆). Эта валюта стала попадать в Японию, где «юань» звучал уже на японский лад как «эн». С 1830 года японцы запустили производство собственных серебряных монет, аналогичных гонконгским по содержанию металлов и весу.
Յենը Չինաստանից սերող դրամական միավոր է, որը նշվում է «円» հիերոգլիֆով և չինարեն կոչվում է «յուան»։ Չինական Ցին կայսրության փոխարժեքից մեկը եղել է արծաթը, որը օգտագործվում էր ձուլակտորների տեսքով։ Չնայած դրան, 18-րդ դարում Չինաստան սկսեցին բերել իսպանական ու մեքսիկական արծաթե դրամներ, որոնք ստացան «արծաթ» անվանումը (չին.` 银 円) կամ «արևմտյան յուաններ» (չին.` 洋 円): Դրանից հետո բրիտանացիները Հոնկոնգում սկսեցին արծաթյա դրամներ արտադրել` «հոնկոնգյան դոլարներ», որոնք չինարեն անվանվեցին «հոնկոնգյան յուաններ» (չին.` 香港 壱 圆): Այս փոխարժեքը հասավ նաև Ճապոնիա, որտեղ «յուանը» կոչվում էր «էն»։ 1830 թ.-ից ճապոնացիներն սկսեցին սեփական արծաթյա դրամների արտադրությունը, որոնք նման էին հոնկոնգյաններին` ըստ քաշի ու մետաղների պարունակության։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | DaveARM 17։00, 15 Հունվարի 2014 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Ներածություն[խմբագրել կոդը]
Как экономическая категория, труд представляет собой один из факторов производства.
В историческом материализме труд рассматривается как фундаментальный способ человеческой жизни, как «клеточка» всего многообразия форм отношения человека к миру. В процессе целенаправленной трудовой деятельности человек (субъект труда) с помощью созданных им орудий труда преобразует предмет труда в необходимый ему продукт. Продукт труда обусловлен спецификой предмета (материала), уровнем развития орудий, целью и способом его осуществления.
Продукт труда существует до его создания в голове человека идеально. Хотя цель организует процесс труда, подчиняя волю действующего субъекта, однако главным критерием развитости труда являются орудия труда. В них опредмечен (выражен в предметной вещественной форме) уровень развития материального производства, тип общественного разделения труда. Кроме того, в процессе труда возникают особые отношения между людьми — производственные отношения.
Որպես տնտեսական կատեգորիա, աշխատանքն իրենից ներկայացնում է արտադրության գործոններից մեկը։
Պատմական մատերիալիզմի մեջ աշխատանքը դիտարկվում է որպես մարդու կյանքի հիմնարար մեթոդ, ինչպես մարդու` աշխարհի նկատմամաբ վերաբերմունքի բոլոր ձևերի բազմազանության մի «բջիջ»։ Նպատակաուղղված աշխատանքի գործընթացում մարդը որպես աշխատանքի սուբյեկտ` իր կողմից ստեղծված աշխատանքի գործիքների օգնությամբ վերափոխում է աշխատանքի առարկան` իրեն անհրաժեշտ արտադրանքի։ Աշխատանքի առարկան պայմանավորված է առարկայի յուրահատկությունից, գործիքների զարգացման աստիճանից, դրա իրագործման եղանակից ու նպատակից։
Մինչև ստեղծվելը` աշխատանքի արտադրանքը գոյություն ունի մարդու մտքում` իդեալական վիճակով։ Չնայած նպատակը կազմակերպում է աշխատանքի գործընթացը` գործող առարկան հպատակեցնելով, աշխատանքի զարգացվածության գլխավոր չափորոշիչներն աշխատանքի գործիքներն են։ Դրանց մեջ առարկայացված է նյութական արտադրության զարգացվածության աստիճանը, աշխատանքի հասարակական բաժանումը։ Բացի դրանից, աշխատանքի ընթացքում մարդկանց մեջ հատուկ փոխհարաբերություններ՝ արտադրական հարաբերություններ են ձևավորվում։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | DaveARM 17։26, 15 Հունվարի 2014 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Ներածություն[խմբագրել կոդը]
Отрасль является одной из важнейших, представленной практически во всех странах. В мировом сельском хозяйстве занято около 1 млрд экономически активного населения (ЭАН).
С проблемами сельского хозяйства прямо или косвенно связаны такие науки, как агрономия, животноводство, мелиорация, растениеводство, лесоводство и др.
Возникновение сельского хозяйства связано с так называемой «неолитической революцией» в средства́х производства, начавшейся около 12 тысяч лет назад и приведшей к возникновению производящего хозяйства и последующему развитию цивилизации.
Գյուղատնտեսությունը ամենակարևոր ոլորտներից է, որը գործնականորեն առկա է բոլոր երկրներում։ Աշխարհի գյուղատնտեսությունում զբաղված է մոտ 1 մլրդ. տնտեսապես ակտիվ բնակչություն։
Գյուղատնտեսության խնդիրների հետ ուղիղ կամ անուղղակի կապ ունեն այնպիսի գիտություններ, ինչպիսիք են ագրոնոմիան, անասնապահությունը, հողաբարելավումը, բուսաբուծությունը, անտառամշակումը և այլն։
Գյուղատնտեսության առաջացումը կապված է այսպես կոչված արտադրության միջոցների «նեոլիտական հեղափոխության» հետ, որն սկսվել է մոտ 12 հազ. տարի առաջ և բերել է արտադրող տնտեսության առաջացմանը և քաղաքակրթության հետագա զարգացմանը։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | DaveARM 17։35, 15 Հունվարի 2014 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Պետության սահմանումը միջազգային իրավունքի մեջ[խմբագրել կոդը]
На 2013 год не существует единого юридического определения термина «Государство», всецело признанного наукой и всеми странами мира. Крупнейшая международная организация — ООН — не имеет соответствующих полномочий определять, является ли то либо иное образование государством или нет. «Признание нового государства или правительства — это акт, который могут совершить или отказаться совершить только государства и правительства. Как правило, оно означает готовность установить дипломатические отношения. Организация Объединённых Наций — это не государство и не правительство, и поэтому она не обладает никакими полномочиями признавать то или иное государство или правительство».
Один из немногих документов, дающих определение «государства» в международном праве, — Конвенция Монтевидео, подписанная в 1933 году только несколькими американскими государствами.
2013 թվի դրությամբ դեռ գոյություն չունի «Պետություն» հասկացության իրավաբանական միացյալ սահմանումը, որը ճանաչվի գիտության և աշխարհի բոլոր երկրների կողմից։ Համաշխարհային խոշորագույն կազմակերպությունը՝ ՄԱԿ-ը, չունի այս կամ այն կազմավորումը պետություն համարելու կամ չհամարելու համար համապատասխան լիազորություններ։ «Նոր պետության կամ նոր կառավարության ճանաչումը մի գործողություն է, որը կարող են իրականացնել կամ հրաժարվել իրականացնելուց միայն կառավարություններն ու պետությունները։ Ոտպես կանոն, այն նշանակում է դիվանագիտական հարաբերությունների ձևավորման պատրաստականությունը։ Միացյալ Ազգերի Կազմակերպությունը պետություն չէ և կառավարություն չէ, այդ պատճառով այն չունի ոչ մի լիազորություններ՝ ճանաչելու կամ չճանաչելու այս կամ այն պետությունը կամ կառավարությունը»։[28]
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan (քննարկում) 18։29, 18 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Kareyac (քննարկում) 06։32, 19 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Արված է
|
Անվան ծագումնաբանություն[խմբագրել կոդը]
В большинстве языков мира название правовой отрасли, регулирующей отношения, связанные с совершением преступлений происходит от слов «преступление» (например, в англоязычных странах — criminal law, от англ. crime) или «наказание» (в Германии — Strafrecht, от нем. Strafe, в Болгарии — наказателно право).
Н. С. Таганцев писал по этому поводу։ «Преступное деяние как юридическое отношение заключает в себе два отдельных момента: отношение преступника к охраняемому законом юридическому интересу — преступление и отношение государства к преступнику, вызываемое учиненным им преступным деянием, — наказание; поэтому и уголовное право может быть конструировано двояко: или на первый план ставится преступное деяние, по отношению к которому кара или наказание является более или менее неизбежным последствием, или же вперед выдвигается карательная деятельность государства и преступное деяние рассматривается только как основание этой деятельности. Отсюда и двойственное название науки…»
Աշխարհի լեզուների մեծամասնությունում իրավական ոլորտի անվանումը, որը կանոնակարգում է հանցագործությունների կատարման հետ կապված հարաբերությունները, առաջացել է «հանցագործություն» (օրինակ` անգլալեզու երկրներում` criminal law, անգլ.՝ crime բառից) կամ «պատիժ» (Գերմանիայում` Strafrecht, գերմ.՝ Strafe բառից, Բուլղարիայում` наказателно право) բառերից։
Նիկոլայ Տագանցևը այդ մասին գրել է․ «Հանցագործությունը որպես իրավական հարաբերություն իր մեջ է պարունակում երկու առաձին բան` հանցագործի վերաբերմունքն օրենքով պաշտպանված իրավական հետաքրքրություններին և հանցագործությունն ու կառավարության վերաբերմունքը հանցագործին, որն առաջանում է իր կատարած հանցագործությամբ։ Դրա համար էլ քրեական օրենքը կարող է երկու ձև կառուցվել։ Առաջին դեպքում առաջին պլան է դրվում հանցագործությունը, որի հանդեպ պատիժը հանդիսանում է քիչ թե շատ անխուսափելի հետևանք։ Երկրորդ դեպքում առաջ է քաշվում կառավարության պատժիչ գործունեությունը, և հանցագործությունը դիտարկվում է միայն որպես այդ գործունեության հիմք։ Այստեղից էլ գիտության երկակի անվանումը...»։[29]
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | DaveARM 17։51, 15 Հունվարի 2014 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Պատմություն[խմբագրել կոդը]
Историческими предшественниками Африканского союза считаются Союз африканских государств (англ. Union of African States), конфедерация государств Африки, созданная в 1960-е годы по инициативе президента Ганы Кваме Нкрума, а также Организация африканского единства (англ. Organisation of African Unity), основанная 25 мая 1963 года, и Африканское экономическое сообщество (англ. African Economic Community), основанное в 1991 году.
Ввиду малой эффективности и жёсткой критики по поводу трансформации Организации африканского единства в «клуб диктаторов»[4] в середине 1990-х годов на африканском континенте вновь возродилась идея о создании Африканского союза. Главным сторонником преобразований выступал ливийский лидер Муаммар Каддафи. 9 сентября 1999 года главы государств и правительств государств-членов Организации африканского единства приняли Сиртскую декларацию (названную по городу Сирт в Ливии), в которой говорилось о намерении создать Африканский союз. В 2000 году, во время саммита в Ломе, был принят Учредительный акт Африканского союза, а в 2001 году, на саммите в Лусаке, — план по реализации проекта новой организации. Тогда же была одобрена масштабная программа стратегии развития Африки — «Новое партнерство для развития Африки», или НЕПАД (англ. New Partnership for Africa's Development; NEPAD).
Африканский союз начал свою деятельность 9 июля 2002 года, заменив собой Организацию африканского единства.
31 июля 2007 года начала деятельность совместная миротворческая операция с ООН в Дарфуре.
Աֆրիկյան միությանը պատմականորեն նախորդել են Աֆրիկյան պետությունների միասնությունը (անգլ.՝ Union of African States), Աֆրիկայի պետությունների կոնֆեդերացիան, որը ստեղծվել է 1960-ականներին` Գանայի նախագահ Կվամե Նկռումայի նախաձեռնությամբ, ինչպես նաև Աֆրիկյան միության կազմակերպությունը (անգլ.՝ Organisation of African Unity), ստեղծված 1963 թ.-ի մայիսի 25-ին, և Աֆրիկյան տնտեսական միությունը (անգլ.՝ African Economic Community), որը ստեղծվել է 1991 թ.-ին։
Աֆրիկյան միության կազմակերպության պակաս արդյունավետության, խիստ քննադատության ու «բռնապետների ակումբ» [30] դառնալու պատճառով 1990-ականներին Աֆրիկայում կրկին նոր միտք ծագեց` Աֆրիկյան միություն ստեղծելու նպատակով։ Փոխակերպումների գլխավոր կողմնակիցը լիբիացի առաջնորդ Մուամար Քադդաֆին էր։ 1999 թ.-ի սեպտեմբերի 9-ին Աֆրիկյան միասնության անդամ պետությունների առաջնորդներն ու նախագահները Լիբիայի Սիրտ քաղաքում ընդունեցին Սիրտի հռչակագիրը, ըստ որի պետք է ստեղծվեր Աֆրիկյան միությունը։ 2000 թ.-ին` Լոմում ժողովի ժամանակ ընդունվեց Աֆրիկյան միության ստեղծման սահմանադրական արձանագրությունը, իսկ 2001 թ.-ին` Լուսակի ժողովի ժամանակ` նոր կազմակերպության ձևավորման ծրագիրը։ Հենց այդ ժամանակ էլ հավանություն է տրվել Աֆրիկայի զարգացման ռազմավարության լայնածավալ ծրագրին` «Աֆրիկայի զարգացման նոր ընկերությանը», կամ ՆԵՊԱԴ (անգլ.՝ New Partnership for Africa's Development; NEPAD)։
Աֆրիկյան միությունը իր գործունեությունն սկսեց 2002 թ.-ի հուլիսի 9-ին` փոխարինելով Աֆրիկյան միասնության կազմակերպությանը։
2007 թ.-ի հուլիսի 31-ին սկսվեց ՄԱԿ-ի հետ խաղաղապահ գործողությունը Դարֆուրում։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | DaveARM 18։05, 16 Հունվարի 2014 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Նախապատմություն[խմբագրել կոդը]
Первым органом, занимавшимся межнациональным сотрудничеством в этом вопросе был Константинопольский высший совет здравоохранения, образованный в 1839 году. Его основными задачами был контроль за иностранными судами в турецких портах и противоэпидемические мероприятия по предупреждению распространения чумы и холеры. Позднее подобные советы были созданы в Марокко (1840 год) и Египте (1846 год). В 1851 году в Париже прошла I Международная санитарная конференция, в которой участвовали 12 государств, в том числе и Россия. Итогом работы этого форума предполагалось принятие Международной санитарной конвенции, которая определила порядок морского карантина в Средиземном море. Однако достигнуть этого результата удалось только в 1892 году в отношении холеры, а в 1897 — в отношении чумы.
В начале XX века были основаны ещё две межправительственные организации здравоохранения։ в 1902 году Панамериканское санитарное бюро (Вашингтон, США), в 1907 году — Общественное бюро гигиены в Европе (Париж, Франция). Главными их функциями были распространение информации об общих вопросах медицины (особенно об инфекционных заболеваниях). После Первой мировой войны в 1923 году стала функционировать Международная организация здравоохранения Лиги Наций (Женева, Швейцария), а по окончании Второй мировой войны в июле 1946 года в Нью-Йорке в соответствии с решением Международной конференции по здравоохранению было решено создать ВОЗ. Устав ВОЗ был ратифицирован 7 апреля 1948 года, с тех пор этот день 7 апреля отмечается как «Всемирный день здоровья».
Այդ հարցով միջազգային համագործակցությամբ զբաղվող առաջին մարմինը Կոստանդնուպոլսի առողջապահության գերագույն խորհուրդն էր, որը կազմավորել էր 1839 թ.-ին։ Նրա գլխավոր նպատակներն էին` թուրքական նավահանգիստներում օտարերկրյա նավերի վերահսկողությունը և խոլերայի ու ժանտախտի կանխարգելման հակահամաճարակային միջոցառումներ կազմակերպելը։ Ավելի ուշ այդպիսի խորհուրդներ են ստեղծվել Մարոկոյում` 1840 թ.-ին, և Եգիպտոսում` 1846 թ.-ին։ 1851 թ.-ին Փարիզում տեղի ունեցավ առաջին միջազգային սանիտարական համաժողովը, որին մասնակցում էին 12 պետություն։ Դրա աշխատանքի արդյունքը պետք է լիներ միջազգային սանիտարական կոնվենցիայի ընդունումը, որ կսահմաներ ծովային կարանտինի կարգը Միջերկրական ծովում։ Սակայն այդ արդյունքին հաջողվեց հասնել միայն 1892 թ.-ին` խոլերայի նկատմամբ, և 1897 թ.-ին` ժանտախտի նկատմամբ։
XX-րդ դարի սկզբին ստեղծվեցին ևս երկու միջպետական առողջապահական կազմակերպություններ` 1902 թ.-ին Վաշինգտոնում Համաամերիկյան սանիտարական բյուրոն, իսկ 1907 թ.-ին` Եվրոպայի հիգիենայի հասարակական բյուրոն` Փարիզում: Դրանց հիմնական գործառույթը բժշկության ընդհանուր հարցերի մասին տեղեկատվության տարածումն էր, հատկապես` վարակիչ հիվանդությունների մասին։ Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո` 1923 թ.-ին Ժնևում իր գործառույթներն սկսեց Ազգերի լիգայի Առողջապահության միջազգային կազմակերպությունը, իսկ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո ` 1946 թ.-ի հուլիսին Նյու Յորքում` Առողջապահության միջազգային կազմակերպության հրամանով որոշվեց ստեղծել ԱՀԿ-ն։ ԱՀԿ-ի կանոնադրությունն ստեղծվեց 1948 թ.-ի ապրիլի 7-ին։ Դրանից հետո` մինչ այժմ, ապրիլի 7-ը նշվում է որպես Առողջության համաշխարհային օր։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | DaveARM 18։31, 16 Հունվարի 2014 (UTC) | Արված է
|
| Վերստուգող | Lilitik22 | Տեղափոխված է |
Պատմություն[խմբագրել կոդը]
В течение столетий язык постоянно изменялся, что, впрочем, мало отражалось на письме, потому что короткие гласные звуки, кроме как в Коране, не пишутся в тексте.
Классический (высокий) арабский сегодня не является родным языком арабов. Однако и сегодня, с изменённым словарным составом, он используется почти во всех газетах и книгах, за исключением Туниса, Марокко и отчасти Алжира, где арабский делит роль литературного языка с французским. В научной и технической литературе в других арабских странах в местах, где отсутствует необходимый словарный запас, часто используется английский язык.
Հարյուրամյակների ընթացքում լեզուն մշտապես փոխվել է, ինչը քիչ էր արտահայտվում գրավոր խոսքում, քանի որ բացի Ղուրանից կարճ հնչող ձայնավորները տեքստերում չեն գրվում։
Դասական (բարձր) արաբերենն այսօր արաբների մայրենի լեզուն չէ։ Չնայած նույնիսկ այսօր` փոփոխված բառապաշարով, այն օգտագործվում է գրեթե բոլոր գրքերում ու թերթերում, բացի Թունիսից, Մարոկոյից ու որոշ չափով նաև Ալժիրից, որտեղ արաբերենի մրցակիցը գրավոր խոսքում ֆրանսերենն է։ Այլ երկրների գիտական ու տեխնիկական գրականության մեջ, որտեղ բացակայում է պահանջված բառապաշարը, հաճախ օգտագործվում է անգլերենը։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | DaveARM 18։38, 16 Հունվարի 2014 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Աշխարհագրական տարածում և կարգավիճակ[խմբագրել կոդը]
Бенгальский язык исторически распространён в северо-восточной части Южной Азии, в регионе, известном как Бенгалия. Это официальный язык Бангладеш и один из 23 официальных языков Индии. Среди индийских штатов, имеет официальный статус в Западной Бенгалии (носители бенгальского составляют более 85 % от населения штата) и Трипуре (более 67 %). Большое число носителей проживает в индийских штатах Ассам (около 28 % от населения штата), Андаманские и Никобарские острова (около 26 %), Джаркханд (около 10 %), Аруначал-Прадеш и Мизорам (более 9 %), а также в популяциях иммигрантов на Среднем Востоке и в Западных странах. Бенгальский язык является родным для более 200 миллионов жителей планеты и располагается на 6 месте по численности говорящих.
Բենգալերենը պատմականորեն տարածված է հարավային Ասիայի հյուսիս-արևելյան մասում` Բենգալիա անվամբ հայտնի շրջանում։ Այն Բանգլադեշի պաշտոնական լեզուն է, ինչպես նաև Հնդկաստանի 23 պաշտոնական լեզուներից մեկը։ Հնդկական մարզերի շրջանում լեզուն պաշտոնական կարգավիճակ ունի Արևմտյան Բենգալիայում, որտեղ այդ լեզվով խոսացողները կազմում են մարզի բնակչության 85%-ը, և Տրիպուրում, որտեղ այդպիսիների քանակը կազմում է 67%։ Խոսացողների հիմնական մասն ապրում է Ասսամ մարզում` մարզի բնակչության 28%-ը, Անդամանյան և Նիկոբարյան կղզիներում` 26%, Ջարկհանդում` մոտ 10%, Արունաչալ-Փրադեշում և Միզորամում` ավելի քան 9%, ինչպես նաև Մերձավոր Արևելքում ու արևմտյան երկրներում` ներգաղթածների շնորհիվ։ Բենգալերենը մոլորակի վրա ապրող ավելի քան 200 մլն. մարդկանց համար մայրենի լեզու է և խոսացողների քանակով աշխարհում 6-րդն է։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | DaveARM 18։47, 16 Հունվարի 2014 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Առաջացման պատմություն[խմբագրել կոդը]
Протестантизм возник в Европе в первой половине XVI века как отрицание и оппозиция средневековым институтам Римско-католической церкви в ходе Реформации, идеалом которой было возвращение к апостольскому христианству.
По мнению сторонников Реформации, Римско-католическая церковь отошла от первоначальных христианских принципов в результате многочисленных наслоений средневекового схоластического богословия и обрядности.
Вождём религиозной революции стал Мартин Лютер. Первое открытое выступление Лютера против церковной политики состоялось в 1517 году — он публично и яростно осудил торговлю индульгенциями, затем прибил на церковные двери 95 тезисов с изложением своей позиции.
Բողոքականությունը առաջացել է Եվրոպայում XVI դարի առաջին կեսին որպես միջնադարյան Հռոմեա-կաթոլիկ եկեղեցու սահմանակարգների ժխտումը և դրանց ընդդիմակայություն Ռեֆորմացիայի ընթացքում, որի գաղափարախոսությունն էր վերադարձ առաքելական քրիստոնեությանը։
Ռեֆորմացիայի կողմնակիցների կարծիքով՝ Հռոմեա-կաթոլիկ եկեղեցին հեռացել է քրիստոնեական սկզբունքներից՝ միջնադարյան սխոլաստիկական աստվածաբանության և ծիսականության բազմաթիվ շերտավորումների հետևանքով։
Կրոնական հեղափոխության առաջնորդը դարձավ Մարտին Լյութերը։ Նրա առաջին հանդեսը եկեղեցական քաղաքականության դեմ կայածել է 1517 թ.։ Նա բացեբաց և զայրագին կերպով դատապարտեց ինդուլգենցիաների առքուվաճառքը, որից հետո եկեղեցու դռներին մեխեց 95 իր դիրքորոշում արտահայտվող թեզիսներг։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan (քննարկում) 11։07, 18 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Kareyac (քննարկում) 06։53, 19 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Արված է
|
Եզրույթի ծագում[խմբագրել կոդը]
От лат. inquīsītiō, в юридическом смысле — «розыски», «расследование», «исследование». Термин был широко распространён в правовой сфере ещё до возникновения средневековых церковных учреждений с таким названием и означал выяснение обстоятельств дела, расследование, обычно путём допросов, часто с применением пыток. Со временем под инквизицией стали понимать духовные суды над антихристианскими ересями.
լատին․՝ inquīsītiō բառից է։ Իրավաբանական իմաստով՝ «որոնումներ», «հետազոտություններ», «ուսումնասիրություններ»։ Եզրույթը լայնորեն կիրառվում էր իրավական ոլորտում դեռ միջնադարյան եկեղեցիների առաջացումից առաջ այդ անվամբ և նշանակել է գործի հանգամանքների պարզաբանում, հետազոտություններ՝ հիմնականում հարցաքննությունների միջոցով, որոնց ընթացքում հաճախ օգտագործում էին նաև կտտանքներ։ Ժամանակի ընթացքում այս բառի տակ սկսեցին հասկանալ հակաքրիստոնեական հերետիկոսների դեմ հոգևոր դատը։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan (քննարկում) 11։47, 18 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Հունական աղբյուրներում[խմբագրել կոդը]
О Шамирам-Семирамиде в древности существовало множество мифов и легенд, часть которых дошла до нас в трудах греческих авторов Ктесия, Диодора и др.
По данным Ктесия, Семирамида — дочь богини Деркето и некоего сирийца (или дочь Деркета), вскормленная и воспитанная голубями, затем её воспитал Сима, она происходила из Дамаска. Она сделалась женой правителя Сирии Онна/Оннея (либо была наложницей царского раба), родила от Оннея двух сыновей и вместе с мужем захватила Бактры.
Затем она стала женой ассирийского царя Нина и после смерти Нина села на ниневийский престол. Согласно Динону, муж разрешил ей пять дней править Азией, и она приказала страже убить его.
Древние авторы приписывают ей основание Вавилона, возводят к ней не только все ассиро-вавилонские памятники, но и персидские, и даже пирамиды, не говоря уже о висячих садах и путях сообщения через горные страны. Ей же приписываются походы и завоевания до самой Индии и оазиса Амона. Совершила поход на Индию, но разбита и потеряла две трети войска. Также воевала с сирийцами. Сыновья Онна составили против неё заговор с помощью Сатибара, желая убить Ниния-младшего, но она разоблачила их.
Շամիրամի մասին հնում գոյություն են ունեցել բազմաթիվ առասպելներ և լեգենդներ, [31] որոնց մի մասը հասել է մեզ հույն հեղինակներ Կտեսիեսի և Դիադորոսի աշխատություններում։
Կտեսիեսի տեղեկություններին համաձայն՝ Շամիրամին՝ Դերկետո աստվածուհու և ինչ-որ սիրիացու դուստերը (կամ Դերկետի դուստրը), ում կերակրել և դաստիարակել էին աղավնիները, ում հետո դաստիարակում է Սիման, Դամասկոսից էր։ [32] Նա դառնում է Սիրիայի առաջնորդ Օննի/Օննեյի կինը (թագավորի ստրուկի հարճն էր [33]), նրանից երկու երեխա է ունենում և ամուսնու հետ զավթում է Բակտրիան։[34]
Դրանից հետո Շամիրամը դառնում է ասորական թագավոր՝ Նինոսի, կինը և նրա մահից հետո բազմում գահին։ Ըստ Դինոնիուսի՝ ամուսինը նրան թույլ է տալիս հինգ օր կառավարել Ասիան, իսկ Շամիրամը հրամայում է սպանել ամուսնուն։[35]
Հնագույն հեղինակները վերագրում են նրան Բաբելոնի հիմնադրումը, [36] նրան էին նվիրված ոչ միայն բոլոր ասորա-բաբելոնական հուշարձանները, այլև պարսկականները և նույնիսկ բուրգերը, և իհարկե կախովի այգիները ու լեռնային երկրների միջև կապի ճանապարհները։ Նրան են վերագրվում նաև մինչև Հնդկաստան և Ամոնի օազիս բոլոր արշավանքներն ու նվաճումները։ Արշավանք է ձեռնարկել դեպի Հնդկաստան, [37] սակայն պարտություն է կրել և կորցրել ամբողջ զորքի երկու երրորդ մասը։ [38] Բացի այդ պատերազմել է նաև սիրիացիների հետ։ [39] Օննի որդիները նրա դեմ դավադրություն են կազմակերպում Սաթիբարի օգնությամբ՝ ցանկանալով սպանել Նինիոս Երկրորդին, սակայն դավադրությունը բացահայտվում է։[40]
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan (քննարկում) 20։25, 17 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | --Lilitik22 (քննարկում) 06։08, 18 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Արված է
|
Ծագում[խմբագրել կոդը]
Иосиф Джугашвили родился в грузинской семье (в ряде источников высказываются версии об осетинском происхождении предков Сталина) в городе Гори Тифлисской губернии и был выходцем из низшего сословия.
При жизни Сталина и долгое время после его смерти считалось, что он родился 9 (21) декабря 1879 года, однако позднее исследователи установили иную дату рождения Иосифа — 6 (18) декабря 1878 — и дату крещения 17 (29) декабря 1878.
Сталин имел телесные дефекты։ сросшиеся второй и третий пальцы на левой ноге, лицо в оспинах. В 1885 году Иосифа сбил фаэтон, в результате чего мальчик получил сильную травму руки и ноги, и вследствие этого левая рука не разгибалась до конца в локте и поэтому казалась короче правой. У Сталина был маленький рост — 160 см. В связи с этими особенностями внешности, по мнению Ранкур-Лаферьера, Сталин с детства мог испытывать чувство неполноценности, что могло сказаться на формировании его характера и психики.
Իոսիֆ Ջուղաշվիլին ծնվել է վրացու ընտանիքում (մի շարք աղբյուրներում հնչում է Ստալինի նախնիների օսեթական ծագման մասին վարկածը) Թիֆլիսի նահանգի Գորի գյուղում և պատկանում էր հասարակության ամենացածր խավին։[41]
Ստալինի կենդանության տարիներին և նրա մահից երկար ժամանակ հետո համարվում էր, որ նա ծնվել է 1879 թ. դեկտեմբերի 9 (21)-ին, սակայն ուշ հետազոտությունները [42][43] հաստատել են ծննդյան այլ ամսաթիվ՝ 1878 թ. դեկտեմբերի 6 (18) և կնքման ամսաթիվը՝ 1878 թ. դեկտեմբերի 17 (29)։
Ստալինն ուներ մարմնական թերություններ՝ ձախ ոտքի երկրորդ և երրորդ մատների սերտաճում, դեմքը մաշկային թերություններով։ [41] 1885 թ.-ին նրան վրաերթի է ենթարկում մի կառք, [44] որի հետևանքով տղան ստանում է ձեռքի լուրջ վնասվածք և հետագայում նրա ձեռքը մինչև վերջ չէր բացվում արմունկի մասում, այդ պատճառով էլ թվում էր, թե աջ ձեռքից կարճ է։ Ստալինը ցածրահասակ էր՝ 160 սմ։ [45][46] Սրա հետ կապված՝ Ռանկուր-Լաֆելյերի կարծիքով Ստալինը մանուկ հասակից կարող էր թերարժեքության զգացում ունենալ, ինչը կարող էր արտահայտվել իր հոգեբանության և բնավորության ձևավորման գործընթացում։ [41]
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan (քննարկում) 20։49, 17 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | --Lilitik22 (քննարկում) 06։52, 18 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Արված է
|
Ներածություն[խմբագրել կոդը]
Свобо́да — идея, отражающая такое отношение субъекта к своим актам, при котором он является их определяющей причиной и они непосредственно не обусловлены природными, социальными, межличностно-коммуникативными, индивидуально-внутренними или индивидуально-родовыми факторами.
Некоторые определяют свободу как господство над обстоятельствами со знанием дела, а другие, как Шеллинг, утверждают, что свобода — это способность делать выбор на основе различения добра и зла. Существует и множество других определений свободы
В этике свобода связана с наличием свободы воли человека.
В праве свобода — это закрепленная в конституции или ином законодательном акте возможность определённого поведения человека (например, свобода слова, свобода вероисповедания и т. д.). Категория свободы близка к понятию права в субъективном смысле, однако последнее предполагает наличие юридического механизма для реализации и обычно соответствующей обязанности государства или другого субъекта совершить какое-либо действие. Напротив, юридическая свобода не имеет четкого механизма реализации, ей соответствует обязанность воздерживаться от совершения каких-либо нарушающих данную свободу действий. Так, в «Декларации прав человека и гражданина» (1789, Франция) свобода человека трактуется как возможность «делать всё, что не наносит вреда другому: таким образом, осуществление естественных прав каждого человека ограничено лишь теми пределами, которые обеспечивают другим членам общества пользование теми же правами. Пределы эти могут быть определены только законом».
Ազատությունը մի գաղափար է, որը արտացոլում է սուբյեկտի վերաբերմունքը իր իսկ ակտերին, որի ներքո նա հանդիսանում է դրանց որոշիչ պատճառը, և դրանք անմիջականորեն պայմանավորված չեն բնական, սոցիալական, միջանձնյա-շփումային, ներքին-անհատական կամ տոհմա-անհատական գործոններով։[47]
Որոշ մարդիկ սահմանում են ազատությունը, որպես հանգամանքների հանդեպ գերակայությունը՝ գործից տեղյակ լինելով,[48] մյուսները, Շելլինգի պես, պնդում են, որ ազատությունը բարու և չարի [47] տարբերակել կարողանալու հիման վրա ընտրություն կատարելու կարողությունն է։
Էթիկայում ազատությունը կապված է մարդու մոտ կամքի ազատության առկայության հետ։
Իրավունքի ասպարեզում ազատությունը Սահմանադրության մեջ կամ այլ իրավաբանական ակտում հաստատված մարդու հնարավոր որոշակի պահվածքն է (խոսքի ազատություն, դավանանքի ազատություն և այլն)։ Ազատության կատեգորիան մոտ է իրավունքի հասկացությանը սուբյեկտիվ իմաստով, սակայն վերջինս ենթադրում է իրավաբանական իրականացման մեխանիզմի առկայություն՝ ազատությունը խախտող որոշակի արարքներից զերծ մնալու համար։ [49] Այդպես «Մարդու և քաղաքացու իրավունքների մասին հռչակագրում» (1789, Ֆրանսիա) մարդու ազատությունը մեկնաբանվում է որպես իրավունք «անել այն ամենը, ինչը չի վնասում ուրիշներին: Այդպիսով, յուրաքանչյուր մարդու բնական իրավունքների իրականացումը սահմանափակվում է միայն այն սահմաններով, որոնք ապահովում են հասարակության այլ անդամների հնարավորությունը օգտվելու նույնպիսի իրավունքներից: Այդ սահմանները կարող են որոշվել միայն օրեն քով»։ [50]
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan (քննարկում) 17։16, 17 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | --Lilitik22 (քննարկում) 07։24, 18 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Արված է
|
Վաղ շրջան (1672-1689)[խմբագրել կոդը]
Пётр родился в ночь на 31 мая (9 июня) 1672 года (в 7180 году по принятому тогда летоисчислению «от сотворения мира»). Точное место рождения Петра неизвестно; некоторые историки указывали местом рождения Теремной дворец Кремля, а согласно народным сказаниям Пётр родился в селе Коломенское, указывалось также и Измайлово.
Отец — царь Алексей Михайлович — имел многочисленное потомство։ Пётр I был 14-м ребёнком, но первым от второй жены, царицы Натальи Нарышкиной. 29 июня в день св. апостолов Петра и Павла царевич был крещён в Чудовом монастыре (по другим данным в храме Григория Неокесарийского, в Дербицах), протопопом Андреем Савиновым и наречён Петром.
Побыв год с царицей, он был отдан на воспитание нянькам. На 4-м году жизни Петра, в 1676 году, умер царь Алексей Михайлович. Опекуном царевича стал его сводный брат, крёстный отец и новый царь Фёдор Алексеевич. Пётр получил слабое образование, и до конца жизни писал с ошибками, используя бедный словарный запас. Это было обусловлено тем, что тогдашний патриарх московский, Иоаким, в рамках борьбы с «латинизацией» и «иноземным влиянием» отстранил от царского двора учеников Симеона Полоцкого, который обучал старших братьев Петра, и настоял на том, чтобы обучением Петра занимались хуже образованные дьяки Н. М. Зотов и А. Нестеров. Кроме этого, Пётр не имел возможности получить образование у выпускника университета или у учителя средней школы, так как ни университетов, ни средних школ во времена детства Петра в Русском царстве ещё не существовало, а среди сословий русского общества лишь дьяки, подьячие и высшее духовенство были обучены грамоте. Дьяки обучали Петра грамоте с 1676 по 1680 годы. Недостатки базового образования Пётр смог впоследствии скомпенсировать богатыми практическими занятиями.
Смерть царя Алексея Михайловича и воцарение его старшего сына Фёдора (от царицы Марии Ильиничны, в девичестве Милославской) отодвинули царицу Наталью Кирилловну и её родню, Нарышкиных, на задний план. Царица Наталья вынуждена была отправиться в село Преображенское под Москвой.
1682 թ.-ի Ստրելեցների ապստամբությունը և Սոֆյա Ալեքսեևնայի իշխանության գալը[խմբագրել կոդը]
27 апреля (7 мая) 1682 года после 6 лет правления скончался болезненный царь Фёдор Алексеевич. Встал вопрос, кому наследовать престол։ старшему болезненному Ивану согласно обычаю или малолетнему Петру. Заручившись поддержкой патриарха Иоакима, Нарышкины и их сторонники 27 апреля (7 мая) 1682 года возвели на престол Петра. Фактически к власти пришёл клан Нарышкиных и вызванный из ссылки Артамон Матвеев, объявленный «великим опекуном». Сторонникам Ивана Алексеевича было затруднительно поддерживать их претендента, который не мог царствовать из-за крайне слабого здоровья. Организаторы фактически дворцового переворота объявили версию о собственноручной передаче «скипетра» умирающим Фёдором Алексеевичем своему младшему брату Петру, но достоверных свидетельств тому предъявлено не было.
Милославские, родственники царевича Ивана и царевны Софьи по их матери, усмотрели в провозглашении Петра царём ущемление своих интересов. Стрельцы, которых в Москве было более 20 тысяч, уже давно проявляли недовольство и своенравие; и, видимо, подстрекаемые Милославскими, 15 (25 мая) 1682 года выступили открыто։ с криками, что Нарышкины задушили царевича Ивана, двинулись к Кремлю. Наталья Кирилловна, надеясь успокоить бунтовщиков, вместе с патриархом и боярами вывела Петра с братом на Красное крыльцо. Однако восстание не закончилось. В первые часы были убиты бояре Артамон Матвеев и Михаил Долгорукий, потом и другие сторонники царицы Натальи, в том числе два её брата Нарышкины.
26 мая выборные от стрелецких полков явились во дворец и потребовали, чтобы старший Иван признавался первым царём, а младший Пётр — вторым. Опасаясь повторения погрома, бояре согласились, и патриарх Иоаким тотчас же совершил в Успенском соборе торжественный молебен о здравии двух наречённых царей; а 25 июня венчал их на царство.
29 мая стрельцы настояли, чтобы царевна Софья Алексеевна приняла на себя управление государством по причине малолетства её братьев. Царица Наталья Кирилловна должна была вместе с сыном Петром — вторым царём — удалиться от двора в подмосковный дворец в селе Преображенском. В Оружейной палате Кремля сохранился двухместный трон для юных царей с маленьким окошечком в спинке, через которое царевна Софья и приближённые подсказывали им, как вести себя и что говорить во время дворцовых церемоний.
Պրեոբրաժենսկի և Սեմյոնովսկի պոտեշնի զորքեր[խմբագրել կոդը]
Всё свободное время Пётр проводил вдали от дворца — в сёлах Воробьёве и Преображенском. С каждым годом у него увеличивался интерес к военному делу. Пётр одел и вооружил своё «потешное» войско, состоявшее из сверстников по мальчишеским играм. В 1685 году его «потешные», одетые в иностранные кафтаны, под барабанный бой полковым строем шли через Москву из Преображенского в село Воробьёво. Сам Пётр служил барабанщиком.
В 1686 году 14-летний Пётр завёл при своих «потешных» артиллерию. Огнестрельный мастер Фёдор Зоммер показывал царю гранатное и огнестрельное дело. Из Пушкарского приказа были доставлены 16 пушек. Для управления тяжёлыми орудиями царь взял из Конюшенного приказа охочих к военному делу взрослых служителей, которых одели в мундиры иноземного покроя и определили потешными пушкарями. Первым надел иноземный мундир Сергей Бухвостов. Впоследствии Пётр заказал бронзовый бюст этого первого русского солдата, как он называл Бухвостова. Потешный полк стал называться Преображенским, по месту своего расквартирования — селу Преображенское под Москвой.
В Преображенском, против дворца, на берегу Яузы был построен «потешный городок». При постройке крепости Пётр сам деятельно работал, помогал рубить брёвна, устанавливать пушки. Здесь же расквартировывался созданный Петром «Всешутейший, Всепьянейший и Сумасброднейший Собор» — пародия на Православную Церковь. Сама крепость была названа Прешбургом, вероятно, по имени знаменитой в то время австрийской крепости Пресбург (ныне Братислава — столица Словакии), о которой он слышал от капитана Зоммера. Тогда же, в 1686 году, появились под Прешбургом на Яузе первые потешные суда — большой шняк и струг с лодками. В эти годы Пётр заинтересовался всеми науками, которые были связаны с военным делом. Под руководством голландца Тиммермана он изучал арифметику, геометрию, военные науки.
Прогуливаясь однажды с Тиммерманом по селу Измайлово, Пётр зашёл на Льняной двор, в амбаре которого нашёл английский ботик. В 1688 году он поручил голландцу Карштену Брандту отремонтировать, вооружить и оснастить этот бот, а затем спустить на Яузу-реку. Однако Яуза и Просяной пруд оказались тесными для корабля, поэтому Пётр отправился в Переславль-Залесский, к Плещееву озеру, где заложил первую верфь для строительства судов. «Потешных» уже было два полка։ к Преображенскому прибавился Семёновский, расположившийся в селе Семёновское. Прешбург уже совершенно походил на настоящую крепость. Для командования полками и изучения военной науки нужны были люди знающие и опытные. Но среди русских придворных таких не было. Так Пётр появился в Немецкой слободе.
Պետրոս I-ի առաջին ամուսնությունը[խմբագրել կոդը]
Немецкая слобода была ближайшей «соседкой» села Преображенское, и Пётр уже давно присматривался к её любопытной жизни. Всё большее и большее количество иностранцев при дворе царя Петра, как например, Франц Тиммерман и Карштен Брандт, были выходцами из Немецкой слободы. Всё это незаметно привело к тому, что царь стал частым гостем в слободе, где скоро оказался большим поклонником непринуждённой иноземной жизни. Пётр закурил немецкую трубку, стал посещать немецкие вечеринки с танцами и выпивкой, познакомился с Патриком Гордоном, Францем Лефортом — будущими сподвижниками Петра, завёл роман с Анной Монс. Против этого строго выступала мать Петра. Чтобы образумить 17-летнего сына, Наталья Кирилловна решила женить его на Евдокии Лопухиной, дочери окольничего.
Пётр не перечил матери, и 27 января 1689 года была сыграна свадьба «младшего» царя. Однако менее чем через месяц Пётр покинул жену и уехал на несколько дней на Плещеево озеро. От этого брака Пётр имел двух сыновей։ старший, Алексей, был наследником трона до 1718 года, младший, Александр, умер во младенчестве.
Պետրոս I-ի գահ բարձրանալը[խմբագրել կոդը]
Активность Петра сильно тревожила царевну Софью, понимавшую, что с наступлением совершеннолетия сводного брата ей придётся расстаться с властью. Одно время сторонниками царевны вынашивался план коронования, но Патриарх Иоаким был категорически против. Походы на крымских татар, осуществлённые в 1687 и 1689 годах фаворитом царевны В. В. Голицыным, были малоуспешны, но преподносились как крупные и щедро вознаграждаемые победы, что вызывало недовольство многих.
8 июля 1689, в праздник Казанской иконы Богоматери, произошёл первый публичный конфликт между возмужавшим Петром и Правительницею. В тот день, по обычаю, совершался крестный ход из Кремля в Казанский собор. По окончании обедни Пётр подошёл к сестре и объявил, чтобы она не смела идти вместе с мужчинами в процессии. Софья приняла вызов։ взяла в руки образ Пресвятой Богородицы и пошла за крестами и хоругвями. Не подготовленный к такому исходу дела, Пётр покинул ход.
7 августа 1689 года неожиданно для всех произошло решающее событие. В этот день царевна Софья велела начальнику стрельцов Фёдору Шакловитому снарядить побольше своих людей в Кремль, будто бы для сопровождения в Донской монастырь на богомолье. Вместе с тем распространился слух о письме с известием, что царь Пётр ночью решил занять своими «потешными» полками Кремль, убить царевну, брата царя Ивана, и захватить власть. Шакловитый собрал стрелецкие полки, чтобы идти «великим собранием» на Преображенское и побить всех сторонников Петра за их намерение убить царевну Софью. Тогда же послали троих верховых наблюдать, что делается в Преображенском с заданием сразу сообщить, если царь Пётр куда-либо выедет один или с полками.
Сторонники Петра среди стрельцов послали двух единомышленников в Преображенское. После донесения Пётр с небольшой свитой в тревоге поскакал в Троице-Сергиев монастырь. Следствием пережитых ужасов стрелецких выступлений была болезнь Петра։ при сильном волнении у него начинались конвульсивные движения лица. 8 августа в монастырь прибыли обе царицы, Наталья и Евдокия, вслед за ними пришли «потешные» полки с артиллерией. 16 августа от Петра пришла грамота, чтобы от всех полков были присланы в Троице-Сергиев монастырь начальники и по 10 человек рядовых. Царевна Софья настрого запретила исполнять это повеление под страхом смертной казни, а царю Петру отправили грамоту с извещением, что никак нельзя исполнить его просьбу.
27 августа пришла новая грамота царя Петра — идти всем полкам к Троице. Большая часть войск повиновалась законному царю, и царевне Софье пришлось признать поражение. Она сама отправилась в Троицкий монастырь, но в селе Воздвиженское её встретили посланники Петра с приказом вернуться в Москву. Вскоре Софья была заключена в Новодевичий монастырь под строгий присмотр.
7 октября был схвачен и потом казнён Фёдор Шакловитый. Старший брат, царь Иван (или Иоанн), встретил Петра в Успенском соборе и фактически отдал ему всю власть. С 1689 года он не принимал участия в правлении, хотя до самой смерти 29 января (8 февраля) 1696 года продолжал быть соцарём.
После свержения царевны Софьи власть перешла в руки людей, сплотившихся вокруг царицы Натальи Кирилловны. Она старалась приучать сына к государственному управлению, поручая ему частные дела, которые Петр находил скучными. Важнейшие решения (объявление войны, избрание Патриарха и т. п.) принимались без учета мнения молодого царя. Это вело к конфликтам. К примеру, в начале 1692 г., обиженный на то, что вопреки его воле московское правительство отказалось возобновлять войну с Османской империей, царь не захотел возвращаться из Переяславля для встречи персидского посла, а первые лица правительства Натальи Кирилловны (Л. К. Нарышкин с Б. А. Голицыным) были вынуждены лично ехать за ним. Состоявшееся 1 января 1692 г. по воле Петра I в Преображенском «поставление» Н. М. Зотова во «всея Яузы и всего Кокуя патриахи» стало ответом царя на совершенное помимо его воли поставление Патриарха Адриана. После смерти Натальи Кирилловны царь не стал смещать сформированное матерью правительство Л. К. Нарышкина — Б. А. Голицына, однако добился, что бы оно неукоснительно выполняло его волю.
Պետրոսի վաղ տարիները. 1672-1689 թթ.[խմբագրել կոդը]
Պետրոս I-ը ծնվել է մայիսի 31-ի գիշերը, 1672 թ.-ին։ Պետրոսի ստույգ ծննդավայրը անհայտ է. որոշ պատմաբաններ ասում էին, որ դա Կրեմլի Տերեմային պալատն էր,[51] իսկ բնակչության խոսքով Պետրոսը ծնվել է Կոլոմենսկոյե գյուղում, նշվում էր նաև Իզմայլովո գյուղը։ [52]
Հայրը՝ Ալեքսեյ Միխայլովիչն ուներ բազմազավակ ընտանիք՝ Պետրոսը 14-րդն էր, բայց առաջինը երկրորդ կնոջից՝ Նատալյա Նարիշկինայից։ Մի տարի մոր հետ անցկացնելուց հետո նրան կրթություն ստանալու համար տվեցին դայակներին։ Երբ Պետրոսը 4 տարեկան էր, մահացավ նրա հայրը։ Պետրոսին խնամակալ նշանակվեց իր խորթ եղբայր, կնքահայր և նոր արքա Ֆեոդոր Ալեքսեևիչը։ Պետրոսը ստացավ վատ կրթություն և մինչ կյանքի վերջ գրում էր սխալներով՝ օգտագործելով փոքր բառապաշար։ [53] Դա կապված էր նրա հետ, որ այդ ժամանակների Մոսկվայի պատրիարք Իոակիմը` լատինիզացման և արտաքին ազդեցություններից խուսափելու համար թագավորական պալատից հեռացրեց Սիմեոն Պոլոցկու աշակերտներին, ովքեր ուսուցանում էին Պետրոսի ավագ եղբայրներին, և պնդեց, որ նրա կրթությամբ պետք է զբաղվեն ավելի վատ կրթված Ն.Մ.Զոտովն ու Ա.Նեստերովը: Բացի դրանից, Պետրոսը չուներ հնարավորություն կրթություն ստանալ համալսարանի շրջանավարտի կամ միջնակարգ դպրոցի ուսուցչի մոտ, քանի որ այն ժամանակ դեռ չկային ո՛չ համալսարաններ, ո՛չ էլ միջնակարգ դպրոցներ, իսկ հասարակության մեջ առկա էին միայն որոշ թագավորական աշխատակիցներ և բարձր հոգևորականությունը, ովքեր գիտեին միայն ուղղագրություն: Հենց նրանց մոտ էլ Պետրոսը սովորում է ուղղագրություն` 1676-1680 թվականները։
1682 թ.-ի Ստրելեցների ապստամբությունը և Սոֆյա Ալեքսեևնայի իշխանության գալը[խմբագրել կոդը]
1682 թ.-ի ապրիլի 27-ին, 6-ամյա գահակալությունից հետո, մահացավ արքա Ֆեոդոր Ալեքսեևիչը։ Հարց ծագեց, թե ով պետք է ժառանգի գահը՝ Իվան V-ը, թե փոքր Պետրոսը։ Պատրիարք Իոակիմի օգնությամբ՝ 1682 թ.-ի ապրիլի 27-ին Նարիշկինները և իրենց կողմնակիցները գահ բարձրացրեցին Պետրոսին։ Ըստ էության՝ իշխանության եկան Նարիշկինները և աքսորից վերադարձած Արտամոն Մատվեևը, ով հռչակվեց «Մեծ Խնամակալ»։ Իվան V-ի կողմնակիցներին շատ դժվար էր իրեն աջակցել, քանի որ նա չէր կարող գահակալել՝ վատ առողջության պատճառով։ Նարիշկինները հայտարարեցին, որ Ֆեոդորը ինքն էր մահից առաջ փոխանցել գահը Պետրոսին, սակայն դրա ոչ մի ապացույց չկա։
Միլոսլավսկիները, Իվան V-ի և արքայադուստր Սոֆյայի բարեկամները դրանում նկատեցին իրենց շահերի խախտում։ Ստրելեցները, որոնցից Մոսկվայում կար ավելի քան 20000, արդեն որոշ դժգոհություն էին արտահայտում և, Միլոսլավսկիների դրդումով, 1682 թ.-ի մայիսի 15-ին շարժվեցին դեպի Կրեմլ՝ գոչելով, որ Նարիշկինները խեղդել են Իվանին։ Նատալյա Կիրիլովնան, հույս ունենալով, որ կհանգստացնի ապստամբած ամբոխին, Կարմիր պատշգամբ դուրս բերեց Պետրոսին՝ իր եղբոր հետ, սակայն ապստամբությունը չվերջացավ։ Առաջին մի քանի ժամում սպանվեցին Արտամոն Մատվեևը և Նատալյայի բազմաթիվ այլ կողմնակիցներ, այդ թվում նաև իր երկու եղբայրները։
Մայիսի 26-ին ստրելեցներից ընտրված մի քանի հոգի եկան պալատ և պահանջեցին, որ ավագ եղբայր Իվանը հաստատվի առաջին արքա, իսկ կրտսեր Պետրոսը՝ երկրորդ։ Ապագա ջարդերից խուսափելու համար Նարիշկինները համաձայնվեցին և պատրիարք Իոակիմը միանգամից Ուսպենսկի տաճարում հռչակեց երկու եղբայրներին արքաներ։ Մայիսի 29-ին ստրելեցները պահանջեցին, որ Սոֆյա Ալեքսեևնան իր վրա վերցնի պետության կառավարումը, քանի որ իր եղբայրները շատ փոքր էին։ Նատալյա Կիրիլովնան՝ փոքր Պետրոսի հետ պետք է առանձնանար Մոսկվայի մոտ գտնվող Պրեոբրաժենսկոյե գյուղի պալատում։
Պրեոբրաժենսկի և Սեմյոնովսկի պոտեշնի զորքեր[խմբագրել կոդը]
Ամբողջ ազատ ժամանակը Պետրոսն անց էր կացնում պալատից դուրս՝ Վորոբյովո և Պրիոբրաժեսնսկոյե գյուղերում։ Ամեն տարի իր մոտ ավելանում էր ռազմական գործի հանդեպ հետաքրքրությունը։ Պետրոսը կազմել էր իր պոտեշնի զորքը, որը կազմված էր իր տարեկիցներից։ 1685 թ.-ին իր զորքը անցավ Պրեոբրաժենսկոյեից՝ Վորոբյովո։ Պետրոսը ծառայում էր որպես թմբկահար։
1686 թ.-ին 14 տարեկան Պետրոսը իր զորքին միացրեց հրետանի։ Հրազենի վարպետ Ֆեոդոր Զոմմերը ցույց էր տալիս նրան հրազենի և նռնակային գործ։ Այդ ժամանակ բերվեցին 16 թնդանոթներ։ Դրանցով կառավարելու համար արքան վերցրեց մեծահասակ աշխատակիցների, ում հագցրեց օտարերկրյա համազգեստ։ Առաջինը հագավ Սերգեյ Բուխվոստովը։ Դրանից հետո Պետրսոը պատվիրեց, ինչպես նա էր անվանում էր, «առաջին ռուս զինվորի» կիսանդրին։ Պոտեշնի զորքը սկսեց անվանվել Պրեոբրաժենսկի զորք։
Պրեոբրաժենսկում՝ պալատի դիմաց, կառուցվեց զվարճական քաղաք։ Ամրոցի կառուցմանը Պետրոսն ինքն էր շատ օգնում՝ փայտ էր կտրում, տեղադրում էր թնդանոթներ։ Այստեղ կար նաև եկեղեցի՝ ռուս ուղղափառ եկեղեցու որոշ պարոդիա։ Ամրոցն անվանվեց «Պրեշբուրգ»։ Հնարավոր է, որ դա կապված էր այն ժամանակ շատ հայտնի ավստրիական Պրեսբուրգ ամրոցի հետ, որի մասին նա լսել էր կապիտան Զոմմերից։ Նույն ժամանակ՝ 1686 թ.-ին այնտեղ հայտնվեցին նաև մի քանի նավեր։ Այդ տարիներին Պետրոսը հետաքրքրվում էր բոլոր գիտություններով, որոնք կապված էին ռազմական գործի հետ։ Հոլանդացի մասնագետ Տիմմերմանի ղեկավարությամբ նա ուսանում էր հանրահաշիվ, երկրաչափություն, ռազմական գիտություններ։ 1688 թ.-ին զորքը կազմված էր արդեն երկու գնդից։ Նրանց էր միացել Սեմյոնովսկոյե գյուղի զորքը։ Պրեշբուրգն արդեն իսկապես նմանվում էր իրական ամրոցի։ Գնդերի կառավարման և ռազմական գիտության ուսումնասիրության համար պահանջվում էին փորձառու մարդիկ, սակայն ռուսների մոտ այդպիսիք չկային։ Այդպես Պետրոսը հայտնվեց գերմանական սլոբոդայում։
Պետրոս I-ի առաջին ամուսնությունը[խմբագրել կոդը]
Գերմանական սլոբոդան մոտ էր գտնվում Պրեոբրաժենսկոյե գյուղին, և Պետրոսը որոշ չափով ուշադրություն էր դարձնում այնտեղի կյանքին։ Պետրոսի հետ էին աշխատում ավելի ու ավելի շատ օտարերկրացիներ։ Օրինակ՝ Ֆրանց Տիմմերմանը և Կարշտեն Բրանդտը գերմանական սլոբոդայից էին։ Այս ամենը բերեց նրան, որ արքան այդ սլոբոդայի հաճախակի հյուրն էր, որտեղ շուտով դարձավ օտարերկրյա կյանքի երկրպագու։ Պետրոսն սկսեց գերմանական ծխամորճ ծխել, հաճախել գերմանական խնջույքներ՝ պարերով և խմիչքով, ծանոթացավ Պատրիկ Գորդոնի, Ֆրանց Լեֆորտի հետ, սկսեց սիրաբանել Աննա Մոնսին։ Դրան խիստ դեմ էր նրա մայրը։ Որպեսզի խելքի բերի 17 տարեկան զավակին, Նատալյա Կիրիլովնան որոշեց ամուսնացնել նրան Եվդոկիա Լոպուխինայի հետ։
Պետրոսը չէր հակառակվում մորը և 1689 թ.-ի հունվարի 27-ին կայացավ կրտսեր արքայի ամուսնությունը։ Չնայած դրան՝ մի ամիս հետո Պետրոսը լքեց կնոջը և գնաց մի քանի օրով Պլեշեևո լիճ։ Այս ամուսնությունից Պետրոսն ունեցավ երկու զավակ։ Ավագը, Ալեքսեյը, մինչև 1718 թ. մնաց թագաժառանգ, իսկ կրտսերը՝ Ալեքսանդրը, մահացավ մանկության տարիներին։
Պետրոս I-ի գահ բարձրանալը[խմբագրել կոդը]
Պետրոսի ակտիվությունը շատ էր անհանգստացնում Սոֆյա Ալեքսեևնային, ով հասկանում էր, որ երբ ազատ եղբայրը դառնա չափահաս, նրան պետք կլինի հրաժարվել իշխանությունից։ Մի ժամանակ նրա կողմնակիցները Սոֆյային գահ բարձրացնելու նախագիծ էին մշակել, սակայն պատրիարք Իոակիմը կտրականապես դեմ էր դրան։
1687 և 1689 թթ.-ին Կռիմի թաթարների հետ պատերազմները Սոֆյայի ֆավորիտ Վ. Վ. Գոլիցինի կողմից քիչ հաջողակ էին, սակայն ներկայացվում էին որպես մեծ հաղթանակներ և առատորեն վարձատրվում էին, ինչը շատերի դժգոհությունների պատճառ էր դառնում։ 1689 թ.-ի հուլիսի 8-ին տեղի ունեցավ առաջին հրապարակային ընդհարումը՝ Պետրոսի և Սոֆյայի միջև։ 1689 թ.-ի օգոստոսի 7-ին հանկարծակի տեղի ունեցավ որոշիչ իրադարձությունը։ Այդ օրը Սոֆյա Ալեքսեևնան հրամայել էր ստրելեցների ղեկավարին՝ Ֆեոդոր Շակլովիտին ավելի շատ մարդ բերել Կրեմլ, իբրև թե Դոնի վանք ուխտագնացության համար։ Նույն ժամանակ լուրեր տարածվեցին նամակի մասին, որում նշված էր, թե արքա Պետրոսը գիշերը որոշել է իր պոտեշնի զորքի հետ գրավել Կրեմլը, սպանել Սոֆյային, ավագ եղբայր Իվանին և վերցնել իշխանությունը։
Ստրելեցների մեջ Պետրոսի կողմնակիցները երկու համախոհների ուղարկեցին Պրեոբրաժենսկոյե։ Դա իմանալուց հետո Պետրոսը փոքր շքախմբի հետ սլացավ Տրոիցե-Սերգիյան մայրավանք։ Ստրելեցների ցույցերից ապրած սարսափի հետևանքը եղավ Պետրոսի հիվանդությունը. ուժեղ անհանգստության դեպքում նրա դեմքին սկսվում էին ջղաձգային շարժումներ։ Օգոստոսի 8-ին վանք եկան երկու թագուհիներ՝ Նատալյան և Եվդոկիան, նրանցից հետո էլ՝ պոտեշնի գնդերը։ Օգոստոսի 16-ին Պետրոսը հրամայեց, որ բոլոր գնդերից այդ վանք ուղարկվեն ղեկավարները և 10 հոգի շարքային զինվորներ։ Սոֆյա Ալեքսեևնան կտրականապես արգելեց այդ հրամանն իրականացնել, իսկ Պետրոսին տեղեկացրեցին, որ նրա խնդրանքը չի կատարվել։
Օգոստոսի 27-ին եկավ Պետրոսի նոր հրամանը, ըստ որի բոլոր գնդերը պետք է գային վանք։ Զորքից մեծամասնությունը ենթարկվեց իրական արքային, և Սոֆյան ընդունեց պարտությունը։ Նա ինքը փորձեց գալ այդտեղ, սակայն Վոզդվիժենսկոյե գյուղում նրան հանդիպեցին Պետրոսի մարդիկ և հրամայեցին ետ բերադառնալ Մոսկվա։ Շուտով Սոֆյային փակեցին Նովոդևիչի վանքում։
Հոկտեմբերի 7-ին բռնեցին, իսկ այնուհետև՝ մահապատժի ենթարկեցին Ֆեոդոր Շակլովիտին։ Ավագ եղբայր Իվանը դիմավորեց Պետրոսին Ուսպեսնկի տաճարում և, ըստ էության, տվեց նրան ամբողջ իշխանությունը։ 1689 թ.-ից նա չէր մասնակցում ղեկավարման գործին, չնայած մինչև մահ՝ 1696 թ.-ի փետրվարի 8-ը, հանդիսանում էր առաջին արքա։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Dav98 | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Նպատակներ[խմբագրել կոդը]
Цели Лиги указаны в соглашении, подписанном в 1945 году, и предусматривают «укрепление связей между государствами, участвующими в ней, выработку единой политической линии для осуществления сотрудничества между ними, защиты их независимости и суверенитета и вообще для рассмотрения дел и интересов арабских стран». Сотрудничество не ограничивается политическими аспектами и включает также экономические, финансовые, коммуникационные, культурные, социальные и санитарные взаимодействия. Кроме того, сотрудничество включает вопросы подданства, паспортов, виз, выдачи преступников.
Լիգայի նպատակները նշված են 1945թ. ստորագրված դաշնագրում և նախատեսում են «դրան մասնակից պետությունների միջև կապերի ամրապնդում, միացյալ քաղաքական ուղղու հիմնում՝ անդամ երկրների միջև համագործակցություն, անկախությունը և գերիշխանությունը պաշտպանելու և ընդհանրապես արաբական երկրների գործերը և շահերը քննարկելու համար»։ Համագործակցությունը չի սահմանափակվում քաղաքական ասպարեզով և ներառում է նաև տնտեսական, ֆինանսական, կապի, մշակութային, սոցիալական և սանիտարական փոխհարաբերությունները։ Բացի այդ, համագործակցությունը ներառում է նաև այնպիսի հարցեր, ինչպիսիք են քաղաքացիությունը, անձնագրերը, վիզաները, հանցագործների հանձնումը։[54]
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | --Lilitik22 (քննարկում) 07։52, 18 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Արված է
|
Մանկություն և պատանեկություն[խմբագրել կոդը]
Валентина Терешкова родилась в ныне несуществующей деревне Большое Масленниково близ города Тутаева Ярославской области в крестьянской семье выходцев из Белоруссии. Отец — Терешков Владимир Аксёнович (1912—1940), родом из деревни Выйлово Белыничского района Могилёвской области, тракторист. Был призван в Красную армию в 1939 году, погиб на советско-финской войне. Мать — Терешкова (урождённая Круглова) Елена Фёдоровна (1913—1987), из деревни Еремеевщина Дубровенского района, работница текстильной фабрики. В семье также были старшая сестра Людмила и младший брат Владимир. Как рассказывала сама Валентина Владимировна, в детстве она разговаривала по-белорусски.
В 1945 году девочка поступила в среднюю школу № 32 города Ярославль (ныне носит имя Терешковой); обладая музыкальным слухом, в свободное время училась играть на домре. Семь классов окончила в 1953 году. Чтобы помочь семье, в 1954 году Валентина пошла работать на Ярославский шинный завод браслетчицей в сборочно-вулканизационном цехе на подготовительной операции, где управляла диагонально-резательной машиной. Одновременно училась в вечерних классах школы рабочей молодёжи. С апреля 1955 года семь лет работала ткачихой на комбинате технических тканей «Красный перекоп», где также трудились её мама и старшая сестра[4]. С 1959 года занималась парашютным спортом в Ярославском аэроклубе (выполнила 90 прыжков). Продолжив работу на текстильном комбинате «Красный Перекоп», с 1955 по 1960 год прошла заочное обучение в техникуме лёгкой промышленности. С 11 августа 1960 года — освобождённый секретарь комитета ВЛКСМ комбината «Красный Перекоп».
Վալենտինա Տերեշկովան ծնվել է այժմ գոյություն չունեցող Բոլշոյե Մասլենիկովո գյուղում, Յառոսլավլի մարզի Տուտաև քաղաքի մոտակայքում Բելառուսից եկվորի ընտանիքում։ Հայրը՝ Վլադիմիր Տերեշկովը (1912-1940), ծագումով Բելինիչսկիյ համայնքի Վիյլովո գյուղից, տրակտորավար էր։ 1939 թ. զորակոչվել է Կարմիր բանակ, զոհվել է ռուս-ֆիննական պատերազմում։ Մայրը՝ Յելենա Տերեշկովան (Կռուգլովա) (1913-1987) Դուբրովսկի համայնքի Յերեմեշեվինա գուղից էր, տեքստիլ գործարանի աշխատող էր։ Ընտանիքի անդամներ էին նաև մեծ քույր՝ Լյուդմիլան և փոքր եղբայր՝ Վլադիմիրը։ Հենց Տերեշկովայի պատմածներով՝ փոքր տարիքում խոսում էր բելառուսերեն։
1945 թ. աղջիկը ընդունվում է Յառոսլավլի այժմ իր անունը կրող թիվ 32 դպրոց։ Ունենալով երաժշտական լավ լսողություն՝ ազատ ժամանակ սովորում էր դոմրա նվագել։ 1953 թ. ավարտել է յոթերորդ դասարանը։ Ընտանիքին օգնելու համար 1954 թ. Վալենտինան աշխատանքի է ընդունվել Յառոսլավլի կարեգործական գործարանում վուլկանիզացման-հավաքման ցեխում նախապատրաստական աշխատանքում, որտեղ կառավարել է անկյունագծային-կտրող մեքենան։ Միաժամանակ սովորել է երիտասարդ բանվորության դպրոցի երեկոյան դասըթացներում։ 1955 թ. ապրիլ ամսից աշխատել է «Կրասնիյ Պերեկոպ» տեխնիկական կտորեղենի կոմբինատում որպես դերձակ, որտեղ աշխատել են նաև իր մայրն ու մեծ քույրը։ 1959 թ.-ից զբաղվել է պարաշյուտային սպորտով Յառոսլավի աերոակումբում (կատարել է 90 ցատկ)։ Շարունակել է աշխատանքը «Կրասնիյ Պերեկոպ» տեքստիլ կոմբինատում, 1955-1960 թթ. անցել է հեռակա ուսուցանում թեթև արդյունաբերության տեխնիկական ուսումնարանում։ 1960 թ.-ի օգոստոսի 11-ից՝ «Կրասնիյ Պերեկոպ» կոմբինարի՝ Համամիութենական Լենինյան Կոմունիստական Երիտասարդական Միության կոմիտեի ազատված քարտուղար։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Kareyac (քննարկում) 16։35, 18 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Արված է
|
Սահմանում[խմբագրել կոդը]
Джеймс Ферон, изучающий гражданские войны в Стэнфордском университете, определяет гражданскую войну как «насильственный конфликт внутри страны, борьба организованных групп, которые стремятся захватить власть в центре и в регионе, или стремятся изменить государственную политику». Момент, с которого гражданские беспорядки становятся гражданской войной, весьма спорен.
Если принять за основу 1000 погибших в год как критерий, то в период с 1816 по 1997 год было 213 гражданских войн, 104 из которых произошли с 1944 по 1997 год. Если использовать менее строгий критерий в 1000 жертв вообще, то более 90 гражданских войн произошло между 1945 и 2007 годами, причём 20 из них продолжались по состоянию на 2007 год.
Женевские конвенции не включают определения понятия «гражданская война», однако они включают критерии, для которых конфликт может быть признан «вооружённым конфликтом не интернационального характера», включающий гражданские войны. Существует четыре критерия։
- Стороны восстания должны обладать частью национальной территории.
- Восставшие гражданские власти должны де-факто обладать властью над населением в определенной части территории страны.
- Повстанцы должны иметь некоторое признание в качестве воюющей стороны.
- Правительство «обязано прибегнуть к регулярной военной силе против повстанцев с военной организацией».
Ստենֆորդի համալսարանում քաղաքացիական պատերազմներ ուսումնասիրող Ջեյմս Ֆերոնը, սահմանում է քաղաքացիական պատերազմ որպես «բռնի ուժի գործադրմամբ կոնֆլիկտ պետության ներսում, կազմակերպված խմբերի հակամարտություն, որոնք ձգտում են իշխանության գալ կենտրոնում կամ մարզում, կամ ձգտում են փոփոխել պետական քաղաքականությունը»։ Այն պահը, երբ քաղաքացիական խռովությունները դառնում են քաղաքացիական պատերազմ, բավականին վիճելի է։
Եթե որպես չափանիշ ընդունվի տարեկան հազար և ավելի զոհերի առկայությունը, ապա 1816-1997 թվականներին եղել է շուրջ 213 քաղաքացիական պատերազմ, որոնցից 104-ը տեղի են ունեցել 1944-1997 թթ.։ [55] Եթե օգտագործենք ավելի մեղմ չափանիշ՝ ընդհանրապես հազար զոհ, ապա 1945-2007 թվականներին տեղի են ունեցել ավելի քան 90 քաղաքացիական պատերազմներ, որոնցից 20-ը 2007թ.-ի դրությամբ դեռ շարունակվում էին։ [55]
Ժնևյան համաժողովները չեն ներառում «քաղաքացիական պատերազմ» տերմինի սահմանումը, սակայն ներառում են չափանիշներ, որոնց համար հակամարտությունը կարող է ընդունվել որպես «ոչ միջազգային բնույթի զինված ընդհարում», որը ներառում է նաև քաղաքացիական պատերազմներ։
Գոյություն ունի 4 չափանիշ․ [56][57]
- Ապստամբ կողմերը պետք է տիրեն ազգային տարածքների մի մասին։
- Ապստամբ քաղաքացիական իշխանությունները պետք է փաստացի իշխանություն ունենան բնակչության վրա երկրի որոշակի հատվածում։
- Ապստամբները պետք է ստանան որոշակի ճանաչում՝ որպես պատերազմող կողմ։
- Կառավարությունը «պարտավոր է որոշակի պարբերական ռազմական քայլեր ձեռնարկել ապստամբների դեմ»։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan (քննարկում) 16։14, 17 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | --Lilitik22 (քննարկում) 08։00, 18 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Արված է
|
Ծագում[խմբագրել կոդը]
Происходил из дворянского рода, известного, по легендарным источникам, с 1351 года. Его предок по отцовской линии, граф Пётр Андреевич Толстой, известен своей ролью в следствии по делу царевича Алексея Петровича, за что был поставлен во главе Тайной канцелярии. Черты правнука Петра Андреевича, Ильи Андреевича, даны в «Войне и мире» добродушнейшему, непрактичному старому графу Ростову. Сын Ильи Андреевича, Николай Ильич Толстой (1794—1837), был отцом Льва Николаевича. Некоторыми свойствами характера и фактами биографии он был похож на отца Николеньки в «Детстве» и «Отрочестве» и отчасти на Николая Ростова в «Войне и мире». Однако в реальной жизни Николай Ильич отличался от Николая Ростова не только хорошим образованием, но и убеждениями, которые не позволяли служить при Николае I. Участник заграничного похода русской армии против Наполеона, в том числе участвовал в «битве народов» у Лейпцига и побывал в плену у французов, но смог сбежать, после заключения мира вышел в отставку в чине подполковника Павлоградского гусарского полка. Вскоре после отставки вынужден был пойти на чиновничью службу, чтобы не оказаться в долговой тюрьме из-за долгов отца, казанского губернатора, умершего под следствием за служебные злоупотребления. Отрицательный пример отца помог выработать Николаю Ильичу свой жизненный идеал — частная независимая жизнь с семейными радостями. Чтобы привести свои расстроенные дела в порядок, Николай Ильич (как и Николай Ростов), женился на уже не очень молодой княжне Марии Николаевне из рода Волконских в 1822 г., брак был счастливый. У них было пятеро детей։ Николай (1823—1860), Сергей (1826—1904), Дмитрий (1827—1856), Лев, Мария (1830—1912).
Дед Толстого по матери, екатерининский генерал, Николай Сергеевич Волконский, имел некоторое сходство с суровым ригористом — старым князем Болконским в «Войне и мире». Мать Льва Николаевича, похожая в некоторых отношениях на изображённую в «Войне и мире» княжну Марью, владела замечательным даром рассказчицы.
Кроме Волконских, Л. Н. Толстой состоял в близком родстве с некоторыми другими аристократическими родами։ князьями Горчаковыми, Трубецкими и другими.
Ծագում էր ազնվական ընտանիքից, ինչպես նշում են հայտնի աղբյուրները՝ 1351 թվականից։ Հայրական կողմից նրա նախնիներից էր կոմս Պետրոս Անդրեի Տոլստոյը, ով հայտնի է արքայազն Ալեքսեյ Պետրոսի հետաքննության մեջ իր ունեցած դերով, որի համար էլ նշանակվեց Գաղտնի գրասենյակի ղեկավարը։ [58] Պետրոս Ադրեևիչի թոռան՝ Իլյա Անդրեևիչի նկարագրությունը տրված է Տոլստոյի «Պատերազմ և Խաղաղություն» ստեղծագործության մեջ, որտեղ մարմնավորում է բարեհոգի կոմս Ռոստովին։ Իլյա Անդրեևիչի տղան՝ Նիկոլայ Անդրեևիչ Տոլստոյը (1794-1837) Լև Նիկոլաևիչ Տոլստոյի հայրն էր։ Լև Տոլստոյի հայրը որոշ կենսագրական և բնավորության գծերով ուներ նմանություններ Նիկոլայի հորը՝ «Մանկություն», և «Պատանեկություն» ստեծագործությունների մեջ և մի փոքր էլ «Պատերազմ և Խաղաղություն» ստեղծագործության մեջ Նիկոլայ Ռոստովին։ Բայց իրական կյանքում նա տարբերվում էր Նիկոլայ Ռոստովից ոչ միայն լավ կրթությամբ, այլև համոզմունքներով, որոնք թույլ չէին տալիս ծառայել Նիկոլայ Առաջինին։ Մասնակցում էր Ռուսաստանի կողմից Նապոլեոնի դեմ կազմակերպած Ռուսաստանի արտասահմանյան բանակի արշավանքին, միևնույն ժամանակ մասնակցել է նաև Լեյպցիգի «ժողովուրդների պայքարին», գերեվարվել՝ ֆրանսիացիների կողմից, սակայն կարողացել է փախուստի դիմել և հաշտություն կնքելուց հետո պաշտոնաթող է եղել Պավլոգրադյան գուսարական գնդում գնդապետի աստիճանով։ Շուտով պաշտոնաթողությունից հետո ստիպված եղավ անցնել ծառայողական աշխատանքի, որպեսզի հոր՝ Կազանի նականգապետի պարտքերի պատճառով երկար ժամանակով չբանտարկվի, ով մահացել էր պաշտոնի չարաշահման համար անցկացվող հետաքննության ընթացքում։ Հոր բացասական կերպարը թույլ տվեց Նիկոլայ Իլյիչին ընտրել իր կյանքի իդեալը․ անկախ անձնական կյանք՝ ընտանեկան երջանկությամբ։ [59] Որպեսզի կարգի բերի իր գործերը Նիկոլայ Իլյիչը (ինչպես Նիկոլայ Ռոստովը) ամուսնացավ ոչ այնքան երիտասարդ իշխանուհու` Մարիա Նիկոլաևնայի հետ, 1822 թվականին, ով Վոլկոնսկիների տոհմից էր․ ամուսնությունը հաջողված էր։ Նրանք ունեցան հինգ երեխա՝ Նիկոլայ (1823-1860), Սերգեյ (1826-1904), Դմիտրի (1827-1856), Լև և Մարիա (1830-1912)։
Լև Տոլստոյի մորական պապը եկատերինյան գեներալ էր` Նիկոլայ Սերգեևիչ Վոլկոնսկին, մի քանի նմանություններ ուներ դաժան ծերուկ Բոլկոնսկի իշխանի հետ «Պատերազմ և Խաղաղություն» ստեղծագործությունից։ [60] Լև Տոլստոյի մայրը որոշ դրվագներում նման է Իշխանուհի Մարյային՝ կրկին «Պատերազմ և Խաղաղություն»-ից, ով հիանալի պատմասաց էր։
Բացի Վոլկոնսկիներից, Լև Տոլստոյը ուներ բարեկամական կապեր նաև այլ ազնվական ընտանիքների հետ, ինչպիսիք էին Գորչակովները, Տրուբեցկիները և այլք։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Marina.ghazarian | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | Lilitik22 | Ստուգված է |
Ընդհանուր[խմբագրել կոդը]
Международный Суд состоит из 15 независимых судей, избранных вне зависимости от их гражданства, из числа лиц высоких моральных качеств, удовлетворяющих требованиям, предъявляемым в их странах для назначения на высшие судебные должности или являющихся юристами с признанным авторитетом в области международного права.
Международный Суд призван стать одним из ключевых компонентов в стратегии мирного разрешения споров и разногласий между государствами и обеспечения правопорядка и законности в мире.
Суд обслуживают Секретариат, его административный орган. Официальными языками являются английский и французский.
Суд является единственным из шести главных органов ООН, расположенным вне Нью-Йорка.
Միջազգային Դատարանը կազմված է 15 անկախ դատավորներից՝ ընտրված՝ անկախ իրենց քաղաքացիությունից, բարձր բարոյական արժեքների տեր մարդկանցից, ովքեր բավարարում են այն պահանջներին, որոնք ներկայացվում են իրենց երկրներում՝ բարձրագույն դատական պաշտոններին նշանակվելիս կամ ովքեր հանդիսանում են միջազգային իրավունքի ասպարեզում հեղինակություն ունեցող անձանց կողմից ճանաչված իրավաբաններ։
Միջազգային դատարանը ստեղծված է միջազգային հակասությունները խաղաղ ճանապարհով լուծելու ռազմավարության առանցքային բաղադրիչը դառնալու և կարգուկանոնի և օրինականությանը ապահովման համար։
Դատարանի ադմինիստրատիվ օգնական մարմինն է Քարտուղարությունը։ Պաշտոնական լեզուներն են համարվում անգլերենն ու ֆրանսերենը։
Դատարանը հանդիսանում է ՄԱԿ-ի վեց գլխավոր մարմիններից միակը, որը չի գտնվում Նյու Յորքում։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan (քննարկում) 19։56, 17 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | --Lilitik22 (քննարկում) 08։15, 18 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Արված է
|
Ստեղծման և զարգացման պատմություն[խմբագրել կոդը]
Около 863 года братья Константин (Кирилл) Философ и Мефодий из Солуни (Салоники) по приказу византийского императора Михаила III упорядочили письменность для старославянского языка и использовали новую азбуку для перевода на славянский язык греческих религиозных текстов. Долгое время дискуссионным оставался вопрос, была ли это кириллица (и в таком случае глаголицу считают тайнописью, появившейся после запрещения кириллицы) или глаголица — азбуки, различающиеся почти исключительно начертанием. В настоящее время в науке преобладает точка зрения, согласно которой глаголица первична, а кириллица вторична (в кириллице глаголические буквы заменены на известные греческие). Глаголица длительное время в несколько изменённом виде употреблялась у хорватов (до XVII в).
Появление кириллицы, основывающейся на греческом уставном (торжественном) письме — унциале, связывают с деятельностью болгарской школы книжников (после Кирилла и Мефодия). В частности, в житии св. Климента Охридского прямо пишется о создании им славянской письменности уже после Кирилла и Мефодия. Благодаря предыдущей деятельности братьев азбука получила широкое распространение в южнославянских землях, что привело в 885 году к запрещению её использования в церковной службе римским папой, боровшимся с результатами миссии Константина-Кирилла и Мефодия.
Մոտ 863 թվականին երբայրներ Կոնստանտին (Կիրիլ) Փիլիսոփան և Մեֆոդին Սոլունիից (Սալոնիկի) բյուզանդական կայսր Միխայիլ ΙΙΙ-ի հրամանով հին-սլավոնական լեզվի համար կարգավորեցին գրագրությունը և օգտագործեցին նոր այբուբեն՝ հունական կրոնական տեքստերը սլավոներեն թարգմանելու համար։ [61] Երկար ժամանակ վիճելի էր մնում այն հարցը, արդյոք դա կիրիլիցա էր (ու այդ դեպքում գլագոլիցան համարվում է ծածկագրություն, որը առաջացել է կիրիլիցայի արգելումից հետո) թե գլագոլիցա՝ այբուբենները տարբերվում են բացառապես գծագրությամբ։ Արդի ժամանակներում գիտության մեջ գերակշռում է այն կարծիքը, ըստ որի գլագոլիցան առաջնային է, իսկ կիրիլիցան՝ երկրորդական (այստեղ գլագոլական տառերը փոխարինված են հայտնի հունականներով)։ Գլագոլիցան երկար ժամանակ որոշակիորեն փոփոխված տեսքով օգտագործվել է խորվաթների կողմից մինչև 17-րդ դարը։
Կիրիլիցայի հայտնվելը, որը հիմնված է պաշտոնական հունարեն նամակի՝ ունցիալեի մեջ, [61] կապում են բուլղարական «գրիչների» դպրոցի գործունեության հետ (Կիրիլից և Մեֆոդիից հետո)։ Հատկապես Սբ. Կլիմենտ Օխրիդացու ասքում բացեբաց գրվում է իր կողմից սլավոնական գրագրության ստեղծման մասին արդեն Կիրիլից և Մեֆոդիից հետո։ Երբայրների նախորդ գործունեության շնորհիվ այբուբենը լայն տարածում գտավ հարավ-սլավոնական տարածաշրջաններում, ինչը հանգեցրեց Հռոմի պապի կողմից 885 թ. դրա օգտագործման արգելմանը եկեղեցական ծեսերի մեջ, ով պայքարում էր Կոնստանտին-Կիրիլի և Մեֆոդիի առաքելության արդյունքների դեմ։
| Մասնակից | Կարգավիճակ | |
|---|---|---|
| Թարգմանիչ | Karine hovhannisyan (քննարկում) 17։59, 17 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Տեղափոխված է |
| Վերստուգող | --Lilitik22 (քննարկում) 08։22, 18 Դեկտեմբերի 2013 (UTC) | Արված է
|
Ծանոթագրություններ[խմբագրել կոդը]
- ↑ «Ուզբեկստանի պետական լեզվի մասին»
- ↑ Ուզբեկստանի ԶԱԳՍ-երին թույլ է տրվել կիրառել ռուսերեն
- ↑ «Simon, of HMS Amethyst, awarded the Dickin Medal» (անգլերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2012-05-19-ին. Վերցված է 2010-07-15-ին.(անգլ.)
- ↑ Stall, Sam (2007), 100 Cats Who Changed Civilization: History's Most Influential Felines, Quirk Books, էջեր 57–58, ISBN 1-59474-163-8(անգլ.)
- ↑ Scarlett dies, New York Daily News, October 24, 2008(անգլ.)
- ↑ Scarlett, the World-Famous Brave Mother Cat Who Survived a Fire and Saved Her Kittens, Passes Away(անգլ.) Կաղապար:Проверено
- ↑ Ruhonda (22 декабря, 2011). «Кошачье царство, или почему кот Фредди стал мэром города Шарон». citypics.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2013-05-15-ին. Վերցված է 2013-05-13-ին.
- ↑ «Рыжий кот по имени Стаббс переизбран мэром». Комсомольская Правда. Արխիվացված է օրիգինալից 2013-04-22-ին.
- ↑ Глава семнадцатая. Лилы Господа Чайтаньи Махапрабху в юности, Текст 166 [1](ռուսերեն)
- ↑ Վ․ Մորոզով «Հետաքրքրաշարժ բիոակուստիկա», Մոսկվա, 1987թ, էջ 54-59
- ↑ Мерперт, Николай Яковлевич, Мунчаев Р. М., Раннеземледельческие поселения Северной Месопотамии // Советская археология, 1971, № 3 (ռուսերեն)
- ↑ FAO տվյալներ, 2005թ
- ↑ 13,0 13,1 «Bananas and plantains (Musa spp.)». Hands with yellow fingers. Mildred E. Mathias Botanical Garden. Արխիվացված է օրիգինալից 2012-11-10-ին. Վերցված է 2012-11-10-ին.
- ↑ Шипунов, А. Б. (2004). «Класс Однодольные. Банан». Moscow State University Botanical Server. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2012-11-10-ին. Վերցված է 2012-11-10-ին.
- ↑ Վ․ Դարովսկի «Ռուսական կինեմատոգրաֆի պատմություն»
- ↑ Նիլս Լենարտ Ուոլին, Սթիվեն Բրաուն «Երաժշտության ծագումը», 2001թ
- ↑ Հին քանդակի կողք հայտնաբերվել են երաժշտական գործիքներ, հունիսի 26, 2009
- ↑ UNESCO, Education For All Monitoring Report 2008, Net Enrollment Rate in primary education
- ↑ Մորիս Գոդելիե «Métamorphoses de la parenté», 2004
- ↑ Ջեկ Գուդի. «New Left Review - Jack Goody: The Labyrinth of Kinship». Արխիվացված է օրիգինալից 2013-04-17-ին. Վերցված է 2013-04-16-ին.
- ↑ 21,0 21,1 21,2 «Ստրկության մասին» հռչակագիր (1926)
- ↑ Իրինա Սուպոնիցկայա, պատմական գիտությունների դոկտոր Ստրուկ և ճորտ
- ↑ Ն․ Կուզնեցովա «Քրեական իրավունքի դասընթաց», Հատոր 2, ք․ Մոսկվա
- ↑ ՌԴ Սահմանադրություն, հոդված 75
- ↑ Ընկերության, համագործակցության և օգնության պայմանագիր Ռուսաստանի Դաշնության և Աբխազիայի Հանրապետության միջև, հոդված 16
- ↑ Ընկերության, համագործակցության և օգնության պայմանագիր Ռուսաստանի Դաշնության և Հարավային Օսիայի Հանրապետության միջև, հոդված 16
- ↑ [2] (ռուս.)
- ↑ Everything you always wanted to know about the United Nations
- ↑ Ն․ Տագանցև «Քրեական իրավունքը Ռուսաստանում», հատոր 1, Տուլա, 2001, էջ 27
- ↑ Reynolds, Paul (8 July, 2002). «African Union replaces dictators' club» (անգլերեն). ВВС. Արխիվացված է օրիգինալից 2012-03-04-ին. Վերցված է 2010-01-21-ին.(անգլերեն)
- ↑ Աշխարհի ժողովուրդների առասպելները, Մոսկվա, 1991-1992, 2-րդ հատոր, էջ 426
- ↑ Юстин. Эпитома Помпея Трога XXXVI 2, 1
- ↑ Պլուտարքոս, Էրոտա 9-րդի մասին
- ↑ Անանուն․ Аноним. Ռազմական գործերում ճարպիկ և համարձակ կանայք
- ↑ Էլիանես․ Սուր պատմություններ VII
- ↑ Ստրաբոն «Աշխարհագրություն XVI 1, 2», էջ 737; Պրոպերցիոս «Էլոգիաներ» III 11, 21-26; Ռուֆ Կուրցիոս «Ալեքսանդր Մեծի պատմությունը»; Գիգին «Առասպելներ»
- ↑ Ստրաբոն «Աշխարհագրություն» XV 1, 5 (էջ 686)
- ↑ Դիոդորոս Սիցիլիացի «Պատմական գրադարան» II 19, 10
- ↑ Полиэн. Стратегемы VIII 26
- ↑ Նիկոլայ Դամասկոս «Պատմություն»
- ↑ 41,0 41,1 41,2 Կալիֆորնիայի համալսարանի պրոֆեսոր Դանիել Ռանկուր-Լեֆերիեր «Ստալինի հոգեկան աշխարհը», Պրոգրաս ակադեմիա, 1996թ, ք․ Մոսկվա, էջ 12
- ↑ Ի․ Կիտաև, Լ․ Մոշկով, Ա․ Չերնև Ե՞րբ է ծնվել Ի․ Ստալինը Իզվեստիա թերթ, 1990թ, № 11
- ↑ Գեորգի Չերնյավսկի Երբ է իսկապես ծնվել Ստալինը և ինչու է դա այդքան կարևոր, Կասկադ, № 210, 26.03.2004
- ↑ Սվյատոսլավ Ռիբաս «Ստալին», 2-րդ հրատարակություն, ք․ Մոսկվա, Մոլոդայա գվարդիա հրատարակչություն, 2010թ, էջ 11
- ↑ Lasswell H. D. Psychopathology and politics: A new edition with afterthoughts by the author. N.Y., 1960. P. 74
- ↑ Կալիֆորնիայի համալսարանի պրոֆեսոր Դանիել Ռանկուր-Լեֆերիեր «Ստալինի հոգեկան աշխարհը», Պրոգրաս ակադեմիա, 1996թ, ք․ Մոսկվա, էջ 74
- ↑ 47,0 47,1 «Ազատություն», Փիլիսոփայական նոր հանրագիտարան
- ↑ Մ․ Պոպով Փիլիսոփայության պատմության դասախոսություններ, 2010, էջ 236
- ↑ «Ազատություն», Իրավաբանական Մեծ Բառարան, խմբ․՝ Ա․ Սուխարևա, Վ․ Կրուտսկիխ, ք․ Մոսկվա, 2007թ
- ↑ Մարդու և քաղաքացու իրավունքների մասին հռչակագիր, օգոստոսի 26, 1789թ, Արտասահմանյան երկրների Սահմանադրություն, կազմ․ է Վ․ Մակլակովը, ք․ Մոսկվա, 1999թ, էջ 584
- ↑ Մ․ Բոգոսլովսկի «Պետրոս Մեծ․ կենսագրական նյութեր», Խմբ․՝ Ս․ Շմիդտ, Մոսկվա, էջ 11
- ↑ Որտե՞ղ է ծնվել Կայսեր Պետրոս I-ը// Русский зритель, հատոր 1, 1828
- ↑ Ն․ Արիստով «Պետրոս Մեծի նախնական կրթությունը», 1875, էջ 470-488
- ↑ Դիվանագիտական բառարան, 1948թ
- ↑ 55,0 55,1 Ջեյմս Ֆերոն «Իրաքի քաղաքացիական պատերազմները», «Արտաքին հարաբերություններ» ամսագիր, մարտ/ապրիլ, 2007թ (անգլ.)
- ↑ Final Record of the Diplomatic Conference of Geneva of 1949, (Volume II-B, p. 121)
- ↑ See also the International Committee of the Red Cross commentary on Third 1949 Geneva Convention, Article III, Section «A. Cases of armed conflict» for the ICRC’s reading of the definition and a listing of proposed alternate wording
- ↑ Անատոլի Շիկման «Պատմական գործիչներ․ Կենսագրական տեղեկատու», Մոսկվա, 1997, էջ 896
- ↑ Նինա Նիկիտինա «Լև Տոլստոյի առօրյան Յասնայա Պոլյանայում», Մոսկվա, 2007, էջ 113
- ↑ Վոլկոնսկիներ «Ռազմական հանրագիտարան», 1912թ, հատոր 7, էջ 329
- ↑ 61,0 61,1 Վ․ Իվանովա «Ժամանակակից ռուսերեն․ Գրաֆիկա և Ուղղագրություն», 2-րդ հրատարակչություն, ք․ Մոսկվա, Պրոսվեշչենիե հրատարակչություն, 1976թ, էջ 288