«Մասնակից:Տաթև2004/Ավազարկղ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Դիտել պատմությունը
← Նախորդ տարբՀաջորդ տարբ →
Content deleted Content added
ՎիզուալԵլատեքստ
No edit summary
Տող 8. Տող 8.
== Պատկերասրահ ==
== Պատկերասրահ ==
<gallery widths="300px" heights="220px">
<gallery widths="300px" heights="220px">
Файл:Klin1.JPG|Ցածր հարթակ
Պատկեր:Klin1.JPG|Ցածր հարթակ
Файл:Klin21.JPG|Հարթակ դեպի Մոսկվա
Պատկեր:Klin21.JPG|Հարթակ դեպի Մոսկվա
Файл:Станция Клин депо 0002.jpg|Կայարանը 1900 թվականին
Պատկեր:Станция Клин депо 0002.jpg|Կայարանը 1900 թվականին
Файл:Railway station Klin. 34.jpg|Կայարանը 1860-ական թվականներին
Պատկեր:Railway station Klin. 34.jpg|Կայարանը 1860-ական թվականներին
</gallery>
</gallery>
<gallery widths="160px" heights="220px">
<gallery widths="160px" heights="220px">

15:01, 28 փետրվարի 2021-ի տարբերակ

Տաթև2004/Ավազարկղ

Կլին, երկաթուղային կայարան Օկտյաբրսկայա երկաթուղու գլխավոր մուտքի մասում՝ Մոսկվա—Տվեր հատվածում (Մոսկովյան երկաթուղային հանգույցի Լենինգրադյան ուղղությունը)։ Կայարանը գտնվում է Մոսկվայի մարզի համանուն քաղաքում: Մտնում է Մոսկվայի երկաթուղային կայանների աշխատանքների կազմակերպման կենտրոն-1 Օկտյաբրսկայա երթևեկության կառավարման կազմի մեջ։ Աշխատանքի հիմնական բնույթով հանդիսանում է տեղամասային, աշխատանքի ծավալով դասվում է 2-րդ դասին:

Կայարանն ունի երկու բարձր և երկու ցածր հենահարթակներ: Երկու բարձր հենահարթակները նախատեսված են էլեկտրագնացքների ընդունման համար՝ մինչև Մոսկայի և Տվերի կողմը: Վիսոկովսկ քաղաքում կա ճյուղավորություն (ուղևորային հաղորդագրություն չկա): Կայանն արվել է տիպային «նիկոլաևվյան» նախագծով: Հագեցված է պտուտադռնակներով: Վերակառուցվել է երկաթուղով անցնող հետիոտնային կամուրջը[1]:

Հետիոտնային կամրջից իջնելիս տեղադրված է Պ. Ի. Չայկովսկու կիսանդրին։ Հուշարձանի հեղինակը համաշխարհային ճանաչում ունեցող քանդակագործ Գաբրիել Դավիթի Գլիկմանն է ։

Պատկերասրահ

  • Ցածր հարթակ
    Ցածր հարթակ
  • Հարթակ դեպի Մոսկվա
    Հարթակ դեպի Մոսկվա
  • Կայարանը 1900 թվականին
    Կայարանը 1900 թվականին
  • Կայարանը 1860-ական թվականներին
    Կայարանը 1860-ական թվականներին

Ծանոթագրություններ

  1. ↑ «Строительство пешеходного моста на ст.Клин продолжается». nedelka-klin.ru. 2015-03-13. Վերցված է 2015-10-08-ին.
Վիիքպահեստ
Տաթև2004/Ավազարկղ

Նիժնի Նովգորոդի Պետական արվեստի թանգարան (ՆՊԱԹ), Ռուսաստանի հնագույն թանգարաններից մեկը, Նիժնի Նովգորոդի մարզի գեղարվեստի խոշորագույն թանգարանը։ Թանգարանը բացվել է 1896 թվականի հունիսի 25-ին (հուլիսի 7)՝ դառնալով ռուսական նահանգի առաջին հանրամատչելի թանգարաններից մեկը։

Ներկայումս թանգարանի ցուցադրությունը գտնվում է երկու շենքերում, որոնք դաշնային նշանակության ճարտարապետության և քաղաքաշինության հուշարձաններ են.

  • Ռազմական նահանգապետի տունը (Կրեմլ, շենք 3)
  • Վաճառական Դ. Վ. Սիրոտկինի տունը (Վերին Վոլժսկայա Նաբերեժնայա, տուն 3)

2020 թվականի մարտի 17-ից թանգարանի աշխատանքը ժամանակավորապես դադարեցվել է հատուկ կարգադրությամբ՝ COVID-19 կորոնավիրուսային վարակի տարածման սպառնալիքի պատճառով[1]։

Ստեղծման պատմությունը

Հ. Ա. Կաշալև։
Դմիտրի աշտարակը Նիժնի Նովգորոդի արվեստի թանգարանի բացման օրը։

Նիժնի Նովգորոդի արվեստի թանգարանը պատկանում է Ռուսաստանի հնագույն և առաջին հանրային թանգարանների թվին։ Թանգարանի ստեղծման նախաձեռնողներն էին՝ Գեղարվեստի ակադեմիայի պրոֆեսոր՝ Ն. Ա. Կոշելևը և հայտնի լուսանկարիչ՝ Ա.Օ. Կարելինի որդին՝ նկարիչ Ա. Ա. Կարելինը, ինչպես նաև տեղի ստեղծագործական մտավորականությունը:

Թանգարանը հիմնադրվել է 1894 թվականին քաղաքային դումայի որոշմամբ (քաղաքային դումայի նիստի արձանագրությունը՝ 1894 թվականի հուլիսի 14-ին «Նիժնի Նովգորոդում գեղարվեստական թանգարանի կառուցման մասին»)։ Այդ ժամանակ Նիժնի Նովգորոդում պաշտոնապես գոյություն ունեին երեք թանգարաններ՝ Զեմսկի բնական-պատմական, թեմական եկեղեցական հնավայրը, հոգևոր ճեմարանին կից և Պետրովսկի պատմության թանգարանը։

Գեղարվեստական թանգարանի բացումը նվիրված էր Նիժնի Նովգորոդի 18-րդ համառուսաստանյան գեղարվեստական-արդյունաբերական ցուցահանդեսի անցկացմանը, որը տեղի ունեցավ 1896 թվականի հունիսի 25-ին (հուլիսի 7): Թանգարանի բացման կապակցությամբ թողարկվել են 25 արծաթե և 300 բրոնզե հուշամեդալներ նրանց համար, ովքեր անմիջական մասնակցություն են ունեցել կամ նվիրատվություններ են արել թանգարանի ստեղծման համար: Թանգարանի առաջին այցելուներից եղել է կայսերական զույգը՝ Նիկոլայ II — ը և Ալեքսանդր Ֆեդորովնան՝ 1896 թվականի հուլիսի 19-ին (31), որոնց մատուցվել են երկու հատուկ ձուլված ոսկե մեդալներ։

Սկզբում թանգարանը բացվել Է Կրեմլի Դմիտրիևյան աշտարակում,երկու բաժիններով՝ պատմական և գեղարվեստական[2]։ Միաժամանակ աշտարակում ծավալվել է պատմական գեղանկարչության նկարիչների միության ցուցահանդես՝ նվիրված Աղոտ ժամանակաշրջանին, որի ցուցանմուշների մի մասը նվիրատվություն է եղել նոր թանգարանին։

Հավաքածուն

Թանգարանի սկզբնական հավաքածուի հիմքը կազմել են Ն. Ա. Կոշելևի[3] և Ա. Ա. Կարելինի, ինչպես նաև հայտնի պետերբուրգցի և մոսկովյան նկարիչների նվիրաբերած գեղանկարչական կտավները. Ի. Ե. Ռեպին, Կ. Ե. Մակովսկի, Ա. Պ. Րյաբուշկինիմ, Ա. Բ. Բագալյուբովիմ, Ի. Ֆ. Տյումենեվիմ, Մ. Պ. Բոտկինիմ, Ա. Ն. Նովոսկոլցեվիմ, Վ. Վ. Մաետ։ Արվեստների ակադեմիայից թանգարան են ուղարկվել Կ. Վ. Վենիգի, Ա. Ի. Մեշերսկու, Պ. Օ. Կովալևսկու կտավները։ Ա. Օ. Կարելինից ստացվել են ստուպինի դպրոցի նկարները։

1917 թվականից հետո ցուցանմուշների ստացման աղբյուր են դարձել ազգայնացված ազնվական հավաքները (Շերեմետևիխ, Օրլովիխ-Դավիդովիխ, Աբամելեկ-Լազարևիխ և այլն), Պետական թանգարանային հիմնադրամները, գնումների պետական հանձնաժողովը:

Մեծ թվով ստեղծագործություններ ձեռք են բերվել թանգարանի կողմից։

Թանգարանի ձևավորման գործում մեծ դեր է խաղացել Մաքսիմ Գորկինը, որը թանգարանին նվիրեց Ն. Կ. Ռերիխի, Մ. Վ. Նեստերովի, Բ. Մ. Կուստոդիևի կտավների անձնական հավաքածուները:

Արտաքին տեսաֆայլեր
По залам Нижегородского государственного художественного музея
Нижегородский музей


Այսօր ՆԳՀՄ-ի հավաքածուն ներառում է հայրենական և արտասահմանյան արվեստի ավելի քան 12 հազար ստեղծագործություն (պատկերագրություն, գեղանկարչություն, գրաֆիկա, քանդակագործություն, դեկորատիվ-կիրառական և ժողովրդական արվեստ), որոնց թվում են ազգային և համաշխարհային նշանակության հուշարձանները։ Հին ռուսական արվեստի հավաքածուն ներառում է XIV-XIX դարերի սրբապատկերներ, դիմային կար, գեղարվեստական արծաթ, գրքային մանրանկարչություն։ Դեկորատիվ-կիրառական արվեստը ներկայացված է Նիժնի Նովգորոդի գեղարվեստական արհեստների՝ խոխլոմսկի, գորոդեցկի որմնանկարների և լաքապատ մանրանկարչության վարպետների ստեղծագործություններով։

Թանգարանի հպարտություններն են ռուս գեղանկարիչների XVIII—XIX դարերի ստեղծագործությունները.

Ֆ. Ս. Ռոկոտով, Կ. Պ. Բրյուլով, Ա. Կ. Սավրասով, Ի. Շիշկին, Ի. Ե. Ռեպին, Ի. Ի. Լևիտան, Ֆ. Ա. Մալյավին, Կ. Ա. Կորովին, Վ. Ա. Սերով, Ն. Կ. Ռերիխ, Բ. Ն. Կուստոդիև. վարպետի աշխատանքը ռուսական ավանգարդում։ Մ. Ֆ. Լարիոնովա, Ն. Ս. Գոնչարովա, Օ. Վ. Ռոզանովա, Կ. Ս. Մալևիչ, Վ. Վ. Կանդինսկի, ժամանակակից նկարիչների գործերը։

Արևմտաևրոպական արվեստի հավաքածուն ներառում է Իտալիայի, Գերմանիայի, Ֆլանդրիայի, Նիդեռլանդների, Հոլանդիայի, Ֆրանսիայի, Անգլիայի առաջատար ազգային գեղարվեստական դպրոցների XV- XX դարերի աշխատանքները։ Արևմտաևրոպական հավաքածուն ներառում է այդ դպրոցների հայտնի վարպետների աշխատանքները. իտալական՝ Ջ. Մ. Կրեսպի, Բ. Բելոտտո, ֆրանսիական՝ Ժ. Ֆ. Միլլե, Լ. Ա. Գ. Բուշե, գերմանական՝ Լ. Կրանախ Ավագ, հոլանդական և ֆլամանդական՝ Յ. Վիկտորսա, Դ. Տենիրս Կրտսեր, Յ. Յորդանս, XVII—XVIII դարերի եվրոպական փորագրության նմուշներ, XVIII դարի վիեննական, անգլիական արհեստանոց, XIX դարի հայտնի սևրյան ճենապակի։

Թանգարանի շենքերը

  • Դմիտրիևյան աշտարակ (1896-1912)
  • Ազնվականների հանդիպման տուն (1912-1918)
  • Ս. Մ. Ռուկավիշնիկովի կալվածքը (1918-1924)
  • Նախկին քաղաքային ղեկավար՝ Դ. Վ. Սիրոտկինի տունը (Վերխնեվոլժսկայաի ափ դ. 3) (1924-ից)
  • Նահանգապետի տունը Նիժնի Նովգորոդի Կրեմլի տարածքում (Կրեմլ, կորպ. 3) (1992-ից)

Ռազմական նահանգապետի տունը

Նահանգապետի տունը Կրեմլում, 1910 թվական: Մաքսիմ Դմիտրիևի Լուսանկարը։

Ռազմական նահանգապետի եռահարկ տունը սկսել է կառուցվել 1837 թվականի գարնանը, Սպասո-Պրեոբրաժենյան տաճարի հյուսիսային կողմի դիմաց և ավարտվել 1841 թվականի վերջին: Նրա գտնվելու վայրը նշվել էր անձամբ Նիկոլայ I-ի կողմից Նիժնի Նովգորոդում գտնվելու ընթացքում՝ 1834 թվականին։

Շենքը ստեղծվել է ճարտարապետ Ի. Ի. Շառլեմանի նախագծով՝ ուշ կլասիցիզմի ոճով։ Մինչև 1838 թվականը շինարարական աշխատանքների նկատմամբ հսկողությունն իրականացրել է Ա. Լ. Լեերը, այնուհետև աշխատանքները շարունակվել են Ա. ի. Շեֆերի և Ա. Ե. Տուրմիշևի ղեկավարությամբ։ Նահանգապետարանի տան գլխավոր ճակատները կազմվել են. հյուսիսային՝ Վոլգայից, հարավային՝ տաճարից։ Առաջին հարկում գտնվում էին նահանգապետի ընտանիքի անդամների բնակելի սենյակները, երկրորդ հարկում կայսերական հանգույցները (Նիժնի Նովգորոդում ցարական ընտանիքի ժամանման դեպքում), հյուրասենյակը, ճաշարանը, կաբինետը, ննջարանը, բուֆետը և ևս մի քանի սենյակ։ Երրորդ հարկում էր գտնվում նաև Սուրբ Հոգու եկեղեցին, որը կառուցվել էր հյուսիս-արևելյան անկյունային մասում։ Եկեղեցու օծումը տեղի է ունեցել 1845 թվականի սեպտեմբերի 18-ին, Նիժնի Նովգորոդյան և Արզամասսկի Իոանն եպիսկոպոսը կատարել է առաջին պատարագը։ Տան կողմերի վրա կառուցվել է երկու թևաշենք. արևելյան մասում, որը ձգվել է Կրեմլի պատի երկայնքով, տեղակայվել են նահանգապետի գրասենյակն ու պաշտոնյաների բնակարանները, արևմտյանում (չի պահպանվել) տեղակայվել է զինվորական կալանատուն։ Տնից մինչ թևաշենքը կառուցված էր երկաթային վանդակաճաղ, որը դրված էր քարե ցոկալի վրա։ Նահանգապետի պալատում ապրել և աշխատել են Նիժնի Նովգորոդի 14 գեներալ-մարզպետներ՝ միմյանց փոխարինելով մինչև 1917 թվականը։

1852 թվականին զինվորական մարզպետի տան արևմտյան ճակատից կտրվեց ձմեռային այգին, որտեղ Հարավային ծառերի և բույսերի մեջ կառուցվել էր գրոտեր և շատրվաններ։

Նահանգապետի այգին իջնում էր լեռների վրա, բնակարանի պատից դեպի Կրեմլի հյուսիսային կողմը, Գեորգիևյան աշտարակից մինչև Իվանովսկու դարպաս։

Նիժնի Նովգորոդի Կրեմլում զինվորական նահանգապետի տան պատմությունը կապված է բազմաթիվ պատմական հայտնի հերոսների անունների հետ։ 1858 թվականին այնտեղ հյուրընկալվեց Նիժնի Նովգորոդի գեներալ-նահանգապետ Ա. ն. Մուրավյովը, տեղի ունեցավ ֆրանսիացի հայտնի գրող Ալեքսանդր Դյումայի հանդիպումը իր «Սուսերամարտի ուսուցիչ» վեպի նախատիպերի դեկաբրիստ՝ Իվան Աննենկովի և նրա կնոջ՝ Պոլինա Գեբլի հետ:

1894-1896 թվականներին նահանգապետի տան վերանորոգման ժամանակ ճարտարապետ Ն. Ի. Իվանովի նախագծով մուտքի մոտ տեղադրվեց մետաղյա հովանոց և օվալաձև թեքահարթակներ, ինչը մի փոքր փոխել է շենքի ճարտարապետական տեսքը։

Հետագա ճշգրտումները հիմնականում վերաբերում էին ներքին տարածքների վերակառուցմանը։

1917 թվականից հետո շենքում տեղակայված են եղել տարածաշրջանային կոմիտեն և ԿՊՍՍ-ի գորկոմը, որոնք հետագայում տեղափոխվել են նոր շենք, որը կառուցվել է քանդված Ուսպենի տաճարի տեղում։ 1990 թվականին նահանգապետի տան շենքը հանձնվել է Նիժնի Նովգորոդի պետական գեղարվեստի թանգարանին։

Նահանգապետի տանը ցուցադրվում է XIV—XX դարերի ռուսական արվեստին նվիրված մշտական ցուցադրությունը։

Դ. Վ. Սիրոտկինի տունը

Սիրոտկին վաճառականի տունը։

1-ին գիլդիայի վաճառական, Նիժնի Նովգորոդի քաղաքային ղեկավար՝ Դմիտրի Վասիլևիչ Սիրոտկինի գլխավոր տունը կառուցվել է 1913-1916 թվականներում Մոսկվայի ճարտարապետներ Լեոնիդի, Վիկտոր և Ալեքսանդր Վեսնին եղբայրների կողմից. նեոկլասիցիզմի ոճով։ Այս ոճն ամենից շատ համապատասխանում էր պատվիրատուի ցանկությանը՝ հետագայում թանգարանում տեղադրելու համար։ Առանձնատան շինարարությունը տևել է 635 օր՝ 1913 թվականի օգոստոսի 14-ից մինչև 1916 թվականի նոյեմբերի 15-ը։

Համեմատաբար փոքր չափերով երկհարկանի առանձնատունն ունի իդեալական համամասնություններ, հետաքրքիր ճարտարապետական հնարքներ, երկրորդ հարկում խորը սլունազարդ, կողային ճակատին գտնվող կիսատոնդ՝ իոնական օրդերի սյուներով։ Սիրոտկինի տան ներքին հարդարումը նույնպես ենթակա է ներդաշնակության գաղափարին. կաղնու մանրահատակ և սանդուղք, բարձր պատուհաններ, սյուներ, քանդակներ, հոյակապ առաստաղի որմնանկարներ։ Առաջին հարկում տեղադրված էին մուտքի նախասրահ, գրադարան, նրան կից բիլիարդի սենյակ, գրասենյակներ, ձեռքի աշխատանքի սենյակներ, սպասավորների սենյակներ և խորդանոց։

Երկրորդ հարկի սենյակներն ունեն անֆիլադի Հատակագիծ՝ ճաշարան, հյուրասենյակ, տանտիրոջ գրասենյակ, տանտերերի անձնական հանգույցներ, երկու ննջասենյակ, առանձնացված լոգարիթմական միջնապատով։ Երկրորդ հարկի հեռավոր սենյակները՝ դեպի բակը պատուհաններով, նախատեսված էին սպասավորների համար։ Առանձին բակերում տեղադրված է եղել խոհանոց, որը տան հետ միանում էր մի փոքր անցումով։

Սիրոտկինն ինքը գործնականում ստիպված է եղել չապրել այս տանը, նա հեղափոխությունից հետո լքել է Նիժնի Նովգորոդը։ Պատմում են, որ արտագաղթի մեջ նա մի անգամ հետաքրքրվել է իր տան ճակատագրով և իմանալով, որ այնտեղ տեղակայվել է թանգարան, շատ գոհ է մնացել. գնահատել են, պահպանել են!

Կ. Ե. Մակովսկի: Մինինի հայեցակետը։ 1896 թվական։

1930-ական թվականներին շենքի հարավ-արևմտյան մասում մեկհարկանի շինությանը կից տեղակայված էր թանգարանի վերականգնողական արհեստանոցը։ 1968 թվականին շինարարության վրա հայտնվեց մեկ նկարի ցուցադրության համար նախատեսված տաղավարը՝ Կ. Ե. Մակովսկու «Մինինի հայտարարությունը», որը ռուսական արվեստի ամենամեծ ստեղծագործությունն է հայրենական պատմության թեմայով (7 × 6 մ)։

Տան պատերին արվեստի թանգարանը գոյատևել է մինչև 1992 թվականը, երբ սկսվել է նրա առաջին կառուցումը՝ կապիտալ վերանորոգումը և վերականգնումը։ Միայն 2009 թվականին տասնյոթամյա ընդմիջումից հետո Սիրոտկինի տունը վերաբացվել է այցելուների համար, բացի վերը նշված «Մինինի հայեցակետը» կտավից, այստեղ բացվել Է XV — XX դարասկզբի արևմտաեվրոպական արվեստի լայնածավալ ցուցադրություն։

Ծանոթագրություններ

  1. ↑ Юлия Балакшина (2020-03-17). «Нижегородский музей-заповедник временно закрыт для посещения». Facebook. www.facebook.com. Վերցված է 2020-03-22-ին.
  2. ↑ Разделение объединённого городского музея на два самостоятельных, художественный и исторический, произошло 1 октября 1934 года.
  3. ↑ В Книге поступлений предметом номер один была записана картина Н. А. Кошелева «Погребение Христа» — огромное полотно (четыре на пять с половиной метров), которое долгое время не выставлялось по идеологическим соображениям и сильно пострадало, будучи навёрнутым на вал.

Արտաքին հղումներ

Վիիքպահեստ
Տաթև2004/Ավազարկղ

Ալեքսեյ Ալեքսանդրովիչ Ֆյոդորով-Դավիդով , խորհրդային արվեստաբան, ռուսական և խորհրդային արվեստի պատմության բազմաթիվ գրքերի հեղինակ, ԽՍՀՄ Գեղարվեստի ակադեմիայի թղթակից անդամ (1958), ՌՍՖՍՐ արվեստի վաստակավոր գործիչ (1960):

Կենսագրություն

Ալեքսեյ Ֆեդորով-Դավիդովը ծնվել է 1900 թվականին մարտի 5-ին (18-ին), Մոսկվայում: Նրա հայրը հայտնի մանկական գրող և մանկավարժ Ալեքսանդր Ֆյոդորով-Դավիդովն էր (1875-1936):

1919-ից մինչև 1923 թվականները Ալեքսեյ Ֆյոդորով-Դավիդովը սովորել է Կազանի համալսարանում:

1927 թվականից մինչև 1931 թվականը դասավանդել է Մոսկվայի պետական համալսարանում։

1929 թվականից մինչև 1934 թվականը Ալեքսեյ Ֆյոդորով-Դավիդովը աշխատել է Պետական Տրետյակովյան պատկերասրահում նոր ռուսական արվեստի բաժնի վարիչի պաշտոնում[1]։ 1929 թվականին սկսելով իր աշխատանքը նա փոխարինեց բաժնի վարիչ՝ Աբրամ Էֆրոսին։ 1931 թվականին XIX դարի երկրորդ կեսի արվեստի բաժինը վերակազմավորվել է «կապիտալիզմի դարաշրջանի արվեստի խմբի», որը ղեկավարում էր Ֆյոդոր-Դավիդովը, որը մշակել է «ցուցադրության նոր պատմական հայեցակարգ մարքսիստ պատմաբանների ներգրավմամբ՝ Ռուսական արվեստի մարքսիստական-լենինյան պատմության համատեքստում»։ Ճիշտ է, 1933-1934 թվականներին «արվեստի հանդեպ գռեհիկ-սոցիոլոգիական մոտեցման» որոշ հայեցակարգեր քննադատության ենթարկվեցին, և 1934 թվականի ապրիլին Ֆյոդորով-Դավիդովը ստիպված եղավ դադարեցնել իր աշխատանքը Տրետյակովյան պատկերասրահում[2]։

1934-1944 թվականներից դասավանդել է Մոսկվայի տեքստիլ ինստիտուտում, 1935 — ից՝ պրոֆեսոր։ 1934-1937 թվականներից աշխատել է որպես ՄԳԿՀ-ի գիտահետազոտական սեկտորի վարիչ, իսկ 1943-1944 թվականներին եղել է ՄԳԿՀ-ի պրոֆեսոր[1]։

1944 թվականից Ալեքսեյ Ֆյոդորով-Դավիդովը դասավանդումը շարունակել է Մոսկվայի պետական համալսարանում, որտեղ 1948 թվականից դարձել է ռուսական արվեստի պատմության ամբիոնի վարիչ (մինչև 1944 թվականը այդ ամբիոնը ղեկավարել է Միխայիլ Ալպատովը, իսկ 1944-1947 թվականներին Իգոր Գրաբարը)։ Մեծ մասամբ Ֆյոդորով-Դավիդովի ջանքերի շնորհիվ 1950 թվականին արվեստաբանական բաժանմունքը բանասիրական բաժանմունքից թարգմանվել է ՄՊՀ պատմության ֆակուլտետ։ 1960 թվականից ամբիոնը, որը ղեկավարում էր Ալեքսեյ Ֆյոդորով Դավիդովը, սկսեց կոչվել ռուսական և խորհրդային արվեստի պատմության ամբիոն[3]։

1948 թվականից մինչև 1956 թվականը Ալեքսեյ Ֆյոդորով-Դավիդովը ԽՄԿԿ կենտկոմին առընթեր հասարակական գիտությունների ակադեմիայի ամբիոնի վարիչ էր: 1946 թվականից ԽՄԿԿ անդամ։

Թաղված է Մոսկվայի Վեդենսկի գերեզմանատանը (5-րդ դար)[4]։

Որդին՝ Գերման Ֆյոդորով-Դավիդովը (1931-2000), եղել է հայտնի պատմաբան և հնագետ, ՄՊՀ-ի պրոֆեսոր[5]։

Ա. Ա. Ֆեդորովա-Դավիդովայի ստեղծագերծությունը

  • Ռուսական արվեստի արդյունաբերական կապիտալիզմը, Մ., 1929։
  • Ռեալիզմը XIX դարի ռուսական գեղանկարչության մեջ, Մ., 1933։
  • Խորհրդային արվեստի թանգարան, Մ., 1933։
  • Վ. Գ. Պերով, Մ., 1934։
  • Ալեքսեյ Կոնդրատևիչ Սավրասով, 1830—1897։ Կյանքը և ստեղծագործությունը, Մ., Գեղարվեստի ակադեմիայի հրատարակիչ ԽՍՀՄ 1950, 80 էջ։
  • Ի. Շիշկին։ Մ., Տրետյակովյան պատկերասրահի Հրատարակչություն, 1952։
  • Մոսկվայի ճարտարապետությունը 1812-ի պատերազմից հետո: Մ., պետական հրատարակչությունը գրականություն շինարարություն և ճարտարապետություն, 1953, 52 էջ։
  • Ռուսական բնապատկեր XVIII — XIX դարի սկզբին, Մ., 1953։
  • Ֆյոդոր Յակովլևիչ Ալեքսեև։ Մ., Արվեստ, 1955, 168 էջ:
  • Ֆ. Ա. Վասիլև (1850-1873): Մ., 1955։
  • Խորհրդային բնապատկեր։ Մ., 1958։
  • Ի. Ի. Լևիտան։ Կյանքն ու ստեղծագործությունը (երկու հատորով): Մ., Արվեստ, 1966, 644 էջ:
  • XIX դարի վերջի — XX դարի սկզբի ռուսական բնապատկերը: Մ., 1974։
  • Ռուսական և խորհրդային արվեստը: Հոդվածներ և ակնարկներ: Մ., Արվեստ 1975, 740 էջ։
  • Իլյա Եֆիմովիչ Ռեպին։ Մ., Արվեստ, 1989 (2-րդ հրատ.), 216 էջ, ISBN 5-210-00014-1։

Ծանոթագրություններ

  1. ↑ 1,0 1,1 Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ <ref> պիտակ՝ «bse» անվանումով ref-երը տեքստ չեն պարունակում:
  2. ↑ «История отдела живописи второй половины XIX — начала XX века». Государственная Третьяковская галерея, www.tretyakovgallery.ru. Արխիվացված է օրիգինալից (HTML) 2013-06-03-ին. Վերցված է 2013-06-02-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  3. ↑ «Исторический факультет Московского государственного факультета имени М.В. Ломоносова, кафедра всеобщей истории искусства, кафедра отечественного искусства, отделение истории и теории искусства» (HTML). www.lomonosov-fund.ru. Վերցված է 2013-06-02-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  4. ↑ Могила Фёдоровых-Давыдовых на Введенском кладбище
  5. ↑ В. В. Дворниченко, В. Л. Егоров, Л. Т. Яблонский. «Памяти Германа Алексеевича Федорова-Давыдова» (HTML). www.lomonosov-fund.ru. Վերցված է 2013-06-02-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)

Արտաքին հղումներ

Նախորդող՝
Грабарь, Игорь Эммануилович 		Заведующий кафедрой истории русского и советского искусства исторического факультета МГУ
1948—1967 		Հաջորդող՝
Ильин, Михаил Андреевич
Վիիքպահեստ


Տաթև2004/Ավազարկղ

Յան Վիկտորս (հոլ.՝ Jan Victors,) ոսկե դարի հոլանդացի նկարիչ։

Կենսագրություն

Եսթերը և Ամանը Արտակսերքսի առաջ։ 1635-ի և 1640-ի միջև: Քյոլն

XVIII դարում հարկային փաստաթղթերում սկսում է հայտնվել որպես Ռեմբրանդտի աշակերտ։ Սակայն Ռեմբրանդտի արհեստանոցում նրա աշխատանքի մասին տեղեկություններ չկան, թեև Ռեմբրանդտի ազդեցությունը նրա վրա ակնհայտ է:

Երկրի համար աղետալի 1672 թվականից (սկսվել է հոլանդական պատերազմը) հետո նկարիչը ստիպված է եղել ապրել այլ զբաղմունքներով, այդ թվում դարձել է այսպես կոչված՝ հիվանդների մխիթարիչ (հոլ.՝ ziekentrooster) ՕՍՏ-հնդկական ընկերությունում։ Նրա հետ մեկնել է Օստ-Հնդկաստան, սակայն, ժամանելով Ինդոնեզիա 1676 թվականի սկզբին շուտով մահանում է։

Ստեղծագործություն

Գրել է աստվածաշնչյան սյուժեներ և ժանրային տեսարաններ։ Այդ թվում առավել հայտնի է իր Աղջիկը պատուհանից (1640, Լուվր)։

Տոնավաճառին մոտ բժիշկը 1635, Բուդապեշտ։
Աղջիկը պատուհանից։

Ժառանգություն

Վիկտորսի աշխատանքները գտնվում են աշխարհի բազմաթիվ թանգարաններում, այդ թվում՝ ռուսական (Էրմիտաժ, Սերպուխովի պատմա-արվեստի թանգարան)։

Ծանոթագրություններ

Գրականություն

  • Evers H. Drawings by Rembrandt and his pupils: telling the difference. Los Angeles: J. Paul Getty Museum, 2009

Արտաքին հղումներ

(ռուս.)

Կաղապար:ВС Категория:Художники золотого века Голландии Категория:Умершие в 1676 году Категория:Художники XVII века

Վիիքպահեստ
Տաթև2004/Ավազարկղ

Կոնստանտին Ալեքսանդրովիչ Կլոդ ֆոն Յուրգենսբուրգ, ռուս խորհրդային նկարիչ, քանդակագործ, մանկավարժ, Փ. Կ. Կլոդտի թոռը։

Կենսագրություն

Ծնվել է 1868 թվականին Օռլովի նահանգում։

1836-1892 թվականներին սովորել է Մոսկվայի գեղանկարչության, քանդակագործության և ճարտարապետության ուսումնարանում՝ Ս. Ի. Իվանովի արվեստանոցում, ստուգարքային աշխատանքները նշվել են արծաթե մեդալներով, մասնակցել է ուսումնարանի ցուցահանդեսներին, 1892 թվականին «Տարաս Բուլբայի» ֆիգուրն ստեղծելու համար պարգևատրվել է ոսկե մեդալով, շնորհվել է դասական նկարչի և 14-րդ դասի կոչումներին։

1896 թվականին ուսումնարանի հոգաբարձուների խորհրդի կողմից ճանաչվել է որպես լավագույն աշակերտ և ուղարկվել Եվրոպա՝ ուսումը շարունակելու համար։

1897-1898 թվականներին եղել է Կայսերական Գեղարվեստի ակադեմիայի ազատ ունկնդիր, որտեղ սովորել է Վ.Ա. Բեքլեմիշևը։

1898-1921 թվականներին Պենզայի գեղարվեստի ուսումնարանում եղել է քանդակագործության և նկարչության ուսուցիչ։

1921-1928 թվականներին Կասլինի չուգուն ձուլարանի քանդակագործը, որտեղ մասնակցել է գործարանի էմալավորման արտադրամասի ստեղծմանը, նա գործարանում ղեկավարել է գեղարվեստական ձուլման դպրոցը, պատրաստել է աշխատանքային ծեփագործություն, նկարչություն և ձևավորում, եղել է ՖԶՈՒ-ում քանդակագործության ուսուցիչ։

Մահացել է 1928 թվականին։ Թաղված է Քասլինի քաղաքային գերեզմանատանը[1]։

Ստեղծագործություն

  • «Տոլստոյը փաշայի վրա» (1889)։
  • Գծապատկեր «Տարաս Բուլբա» (1892)։
  • Առյուծի գլուխները Վարվելսկի վաճառականի տան համար (1896-1898)։
  • Ծեփված նախշերով գյուղացիական հողերի բանկի Պենզա (1900 թվական)
  • Ձիասպորտի խումբ Մոսկվայի ձիարշավարանի համար (1899)
  • Մասնակցել է Մեծ թատրոնի ֆրոնտոնի համար ձիերի կվադրիգի ստեղծմանը։

Աշխատանքները քանդակագործ Կասլինի չուգուն-ձուլարան

  • Հեղափոխության համար ընկած հերոսների հուշարձան (բանվորի գործիչ, 1918-1922), տեղադրված է Կասլյախում՝ գործարանի հրապարակում։ Այս նմուշով պատրաստված քանդակները տեղադրվել են նաև Զլատոուստովսկում, վերին Ուֆալեյում, Լիսվեում (Պերմի մարզ), Սիսերտիում (Սվերդլովսկի մարզ)։
  • Նա մշակել է 15 նմուշ վառարանների համար Խորհրդային սիմվոլիկայով նոր ռելիեֆներ (մանգաղ և մուրճ, հինգ աստղանի աստղ, հրացաններ)։
  • Վ. Ի. Լենինի կիսանդրին (1923 թ.) և Վ. Ի. Լենինի քանդակագործությունը (արձանիկը) (1924 թ.):
  • Ֆ. է. Ձերժինսկու խորաքանդ դիմանկարը (1926 թ.):
  • Դեկորատիվ-կիրառական արվեստի մի շարք ստեղծագործությունների հեղինակ է (դանակ «Պիոներ» գրքերի կտրատման համար, «Սպորտ» մատիտներ, «Ոտք» կրակայրիչը)։

Ծանոթագրություններ

  1. ↑ Челябинская область: энциклопедия / гл. ред. К. Н. Бочкарев, — Ч., 2004. Т.3. — К-Л. — с.232.
Վիիքպահեստ

Կասլինսկի ձուլում, ժողովրդական արհեստագործական և գեղարվեստական արտադրատեսակներ թուջից (քանդակներ, դեկորատիվ արվեստի առարկաներ, ճարտարապետական արտադրանք), արտադրված է ճարտարապետական և գեղարվեստական գործարանում ձուլման քաղաք Կասիլիում, Ռուսաստանի Չելյաբինսկ մարզում։

Արդյունահանման պատմությունը

Կասլինի ձուլման պատմությունը սկսվել է 1747 թվականին, երբ Տուլայի վաճառական Յակով Կարոբկովը 500 ռուբլով ձեռք բերեց 250 հազար տասանորդ հողատարածք և Հարավային Ուրալում հիմնեց Քասլինի երկաթագործարան և թուջագործարան[1]։ Վայրը ընտրված է եղել հարուստ թուջով և յուրահատուկ որակական համաձուլվածքների ավազով, ինչպես նաև փայտի և ածուխի արտադրությամբ։

  1. ↑ «История Каслинского завода».
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մասնակից:Տաթև2004/Ավազարկղ&oldid=7709703» էջից