«Մասնակից:Maga 2007/Ավազարկղ»–ի խմբագրումների տարբերություն
No edit summary Պիտակ՝ հետշրջված |
No edit summary Պիտակ՝ հետշրջված |
||
| Տող 36. | Տող 36. | ||
Он любит родину и восхищается красотами своей страны, но в то же время переживает за то, как безжалостно обращаются с природой те, кто стремится только о своём благополучии. «Где эти дивные пейзажи? // Вместо них голые холмы, // Бесплодная сухая земля» (Заблудившиеся в дебрях сердца). Вместе со щепками срубленного дерева, пишет, он, сгорают наши сердца. Человек, как часть природы не может жить без неё. И поэта страшит перспектива её гибели. Даже ночью во сне он не перестаёт думать об этом и, просыпаясь от кошмара, облегчённо вздыхает, понимая, что это только сон (Ночной кошмар). Но что если однажды этот кошмар станет явью? |
Он любит родину и восхищается красотами своей страны, но в то же время переживает за то, как безжалостно обращаются с природой те, кто стремится только о своём благополучии. «Где эти дивные пейзажи? // Вместо них голые холмы, // Бесплодная сухая земля» (Заблудившиеся в дебрях сердца). Вместе со щепками срубленного дерева, пишет, он, сгорают наши сердца. Человек, как часть природы не может жить без неё. И поэта страшит перспектива её гибели. Даже ночью во сне он не перестаёт думать об этом и, просыпаясь от кошмара, облегчённо вздыхает, понимая, что это только сон (Ночной кошмар). Но что если однажды этот кошмар станет явью? |
||
— Виктор Погадаев[7] |
— Виктор Погадаев[7] |
||
Նա սիրում է իր հայրենիքը և հպարտանում է իր հայրենիքի գեղեցկությամբ, բայց միևնույն ժամանակ անհանգստանում է նրա համար, թե ինչպես են անխղճաբար վարվում բնության հետ նրանք, ովքեր ձգտում են միայն իրենց բարեկեցությանը: «Որտե՞ղ են այդ հրաշալի լանդշաֆտները», «Իրենց փոխարեն մերկ բլուրներ են», «Անպտուղ չոր հող» |
Նա սիրում է իր հայրենիքը և հպարտանում է իր հայրենիքի գեղեցկությամբ, բայց միևնույն ժամանակ անհանգստանում է նրա համար, թե ինչպես են անխղճաբար վարվում բնության հետ նրանք, ովքեր ձգտում են միայն իրենց բարեկեցությանը: «Որտե՞ղ են այդ հրաշալի լանդշաֆտները», «Իրենց փոխարեն մերկ բլուրներ են», «Անպտուղ չոր հող» |
||
_________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ |
|||
Աննա Տոնելլի, իտալիացի դիմանկարիչ, ակտիվ գործունեություն է ծավալել 18-րդ դարի սկզբին և 19-րդ դարի վերջին սկզբնապես Ֆլորենցիայում և Լոնդոնում: Նա հաճախ աշխատել է մանրանկարչության վրա ջրաներկերով և պաստելներով: |
|||
== Կենսագրություն == |
|||
It is thought she received training in fine art from Giuseppe Piattoli in Florence.[2] |
|||
Աննա Նիասթրին ծնվել է մոտավորապես 1763 թվականին Ֆլորենցիայում, Իտալիայում<ref name=":0" />: 1785 թվականին նա ամուսնացել է իտալացի ջութակահարի և կոմպոզիտորի հետ, դա Լիգի Թոնելլին էր և իրար հետ ունեցել են երկու երեխա: |
|||
Իր վաղ կարիերայում նա նկարել է Հենրի Բլունդելլ և Էդվարդ Քվիվ դիմանկարները, Էարլ օֆ Փովիս<ref name=":0" />: Նա ապրում է Լոնդոնում, որտեղ նա ուսուցանել է Քլիվի երեխաներին և ցուցադրվել է Թագավորական արվեստի ակադեմիայում 1794 և 1797 թվականին<ref name=":0" />: 1798 թ-ից 1801 թ-ը նա ուղեկցել է Քլիվների ընտանիքին դեպի Հնդկաստան ճանապարհորդության ժամանակ, որտեղ նա հիմանականում աշխատել է ջրաներկով: Դեպի Հնդկաստան ճանապարհորդությունից հետո նա նա վերադարձել է Իտալիա որպեսզի լինի իր ընտանիքի հետ: |
|||
Նրա աշխատանքները ներառված են հանրային թանգարանների հավաքածուներում այդ թվում Բրիտանիայի թանգարանում, Հոլբուրն համալսարանում, Ազգային պատկերասրահի թանգարանում, և այլն: |
|||
13:20, 23 Սեպտեմբերի 2020-ի տարբերակ
Maga 2007/Ավազարկղ |
|---|
Ա. Ազիզ Դերաման, մալայզացի հասարակական և մշակութային գործիչ, պոետ:
Կենսագրություն
1971 թվականին ավարտելով Մալայաի համալսարանը ընդունվում է պետական ծառայություն, որտեղ սովորական պաշտոլյայից դարձել է գլխավոր լեզվի և գրականության խորհրդի տնօրեն (1994—2004): Մասնավորությամբ, նա աշխատել է արտասահմանյան գործերի նախարարությունում (1971), մշակույթի նախարարությունում, երիտասարդույան և սպորտի նախարարություններում (1971—1979, 1981—1989), Մալայզաի գանձատանը (1979—1981), գյուղատնտեսության զարգացման նախարարությունում (1989—1991), ազգային միության և սոցիալական զարգացման նախարարությունում (1991—1993), կրթության նախարարությունում (1993—1994): 2007-2009 թվականներին եղել է ասպիրանտ պրոֆեսոր Մալազիայի ժամանակակից համալսարանում:
Ստեղծագործություն
Բանաստեղծություններ սկսել է գրել, երբ ուսանող էր, թողարկել է 10 բաաստեղծության հավաքածուներ, որոնք պարգևատրվել են հայտնի մրցանակներով, այդ թվում յունեսկոի մրցանակով (1983): Տպագրել է բազմաթիվ գրքեր և հարյուրավոր հոդվածներ մալազիական քաղաքակրթության և մշակույթի մասին[1]:
Բանաստեղծի բանաստեղծություններում աշխարհաճաաչման և հոգևոր որոնումներ և նույնիսկ ընկերների դավաճանություն: Բանաստեղծությունների մեծամասնությունը մահմեդական մոտիվներով է: Նա երազում է որպեսզի իր վերջին բառերով լինեն բառեր, որոնք կարտասանի յուրաքանչյուր մահմեդական իսլամը ընդունելիս: Սեր դեպի Աստված, դա նաև սեր է դեպի մարդկանց, ովքեր շրջապատում են նրան: Օրինակ` ընտանիքը իր համար մի ամբողջ սիրո և ուրախության աշխարհ է: Պոետի առավելություններից է` որ նա կարողանում է կյանքին նայել հումորով և հեգնանքեվ[2]:
Ազիզ Դերամանի բանաստեղծությունները շատ երաժշտական և զուգորդական են: Նա հետևելով հին մալազական ավանդությունների, փորձում է իր պոեզիայի մեջ մտցնել հանգը` հազվագյուտ երևույթ մալազական պոեզիայում, թեկուզ ավանդական ֆոլկլորը և էպոսը հենց հանգավորված է: Շրջասացությունը՝ հնչյունների հետ խաղալը բնորոշ է Ազիզի գրեթե յուրաքանչյուր բանաստեղծությանը: Նրանցով հեշտությամբ երաժշտություն է կազմվում և հավանաբար դրա համար են կոմպոզիտորները անդրադարձ կատարում նրանց[3]:
Պոետի բանստեղծությունները թարգմանած են մի քանի այլ լեզուներով, այդ թվում ռուսերեն: 2003 թ. Ապրիլի 13-ին Կուալա Լումպուրի Գիտության և մշակույթի ռուսական կենտրոնում տեղի ունեցավ Ազիզ Դերամանի «Պոետի թափառումները» ռուսալեզու անթոլոգիայի շնորհանդեսը `Ռուսաստանի դեսպան Վլադիմիր Մորոզովի ներկայությամբ[4]: Ավելի ուշ ապրիլի 21-ին Մոսկվայի արտասահմանյան գրականության գրադարանում հեղինակի մասնակցությամբ` ով ոչ պաշտոնական այով այցելել էր Ռուսաստան:
Հասարակական գործունեություն
Ազիզ Դերմանը մասնակում է երկրի հսարակական կյանքին: Նա ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի հովանու ներքո գտնվող Ասիայի և Օվկիանիայի մշակութային կազմակերպությունների միջազգային խորհրդի փոխնախագահն էր (1988-2001), Բրունեյի, Ինդոնեզիայի և Մալայզիայի լեզվի խորհրդի նախագահ (1995-2004), Հարավարևելյան Ասիայի պետությունների գրականության խորհրդի նախագահ (Մաստրա) (1996-1998, 2002-2004), Մալայերեն լեզվի միջազգային խորհրդի մշտական նախագահ (1997-2004), Գապենի կոմիտեի անդամ(2004—2014): Ներկայումս նա Պասիր-Պուտիկի գրողների և մշակույթի գործիչների միության խորհրդական է (1970 թվականից), Մալզիայի Կելանտանի մալայզական քաղաքակրթություան կազմակերպության նախագահ[5]:
Պարգևներ
ՅՈՒՆԵՍԿՈ մրցանակ (1983) Офицер ордена защитника королевства (Darjah Kesatria Mangku Negara) от Верховного правителя Малайзии (1990) Орден преданности короне (Jasa Setia Mahkota) (1997) Золотая Пушкинская медаль, посвящённая 200-летию со дня рождения А. С. Пушкина (1999) Орден «Рыцарь короны Минданао» (Dato’ Mahkota Mindanao) (1999) Орден «Рыцарь, преданный короне» (Pingat Datuk Paduka Setia Mahkota) от султана Келантана и титул Дато (2001) Главная литературная премия Малайзии (2002/2003) Литературная премия Келантана (2003) Премия деятеля культуры Гапены (2011) Литературная премия группы «Утусан» (2013) Награда и звание «Борец за национальный язык» (Anugerah Tokoh Pejuang Bahasa) (2016)[6] Премия литератора малайского мира (Исламский университет «Нусантара Алвашлиях», Медан, 2018)
Կարծիքներ
Он любит родину и восхищается красотами своей страны, но в то же время переживает за то, как безжалостно обращаются с природой те, кто стремится только о своём благополучии. «Где эти дивные пейзажи? // Вместо них голые холмы, // Бесплодная сухая земля» (Заблудившиеся в дебрях сердца). Вместе со щепками срубленного дерева, пишет, он, сгорают наши сердца. Человек, как часть природы не может жить без неё. И поэта страшит перспектива её гибели. Даже ночью во сне он не перестаёт думать об этом и, просыпаясь от кошмара, облегчённо вздыхает, понимая, что это только сон (Ночной кошмар). Но что если однажды этот кошмар станет явью? — Виктор Погадаев[7] Նա սիրում է իր հայրենիքը և հպարտանում է իր հայրենիքի գեղեցկությամբ, բայց միևնույն ժամանակ անհանգստանում է նրա համար, թե ինչպես են անխղճաբար վարվում բնության հետ նրանք, ովքեր ձգտում են միայն իրենց բարեկեցությանը: «Որտե՞ղ են այդ հրաշալի լանդշաֆտները», «Իրենց փոխարեն մերկ բլուրներ են», «Անպտուղ չոր հող» _________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
Աննա Տոնելլի, իտալիացի դիմանկարիչ, ակտիվ գործունեություն է ծավալել 18-րդ դարի սկզբին և 19-րդ դարի վերջին սկզբնապես Ֆլորենցիայում և Լոնդոնում: Նա հաճախ աշխատել է մանրանկարչության վրա ջրաներկերով և պաստելներով:
Կենսագրություն
It is thought she received training in fine art from Giuseppe Piattoli in Florence.[2] Աննա Նիասթրին ծնվել է մոտավորապես 1763 թվականին Ֆլորենցիայում, Իտալիայում[6]: 1785 թվականին նա ամուսնացել է իտալացի ջութակահարի և կոմպոզիտորի հետ, դա Լիգի Թոնելլին էր և իրար հետ ունեցել են երկու երեխա:
Իր վաղ կարիերայում նա նկարել է Հենրի Բլունդելլ և Էդվարդ Քվիվ դիմանկարները, Էարլ օֆ Փովիս[6]: Նա ապրում է Լոնդոնում, որտեղ նա ուսուցանել է Քլիվի երեխաներին և ցուցադրվել է Թագավորական արվեստի ակադեմիայում 1794 և 1797 թվականին[6]: 1798 թ-ից 1801 թ-ը նա ուղեկցել է Քլիվների ընտանիքին դեպի Հնդկաստան ճանապարհորդության ժամանակ, որտեղ նա հիմանականում աշխատել է ջրաներկով: Դեպի Հնդկաստան ճանապարհորդությունից հետո նա նա վերադարձել է Իտալիա որպեսզի լինի իր ընտանիքի հետ:
Նրա աշխատանքները ներառված են հանրային թանգարանների հավաքածուներում այդ թվում Բրիտանիայի թանգարանում, Հոլբուրն համալսարանում, Ազգային պատկերասրահի թանգարանում, և այլն:
- ↑ Aziz Deraman // Погадаев В. Малайский мир (Бруней, Индонезия, Малайзия, Сингапур). Лингвострановедческий словарь. — М.: «Восточная книга», 2012. — С. 69—70.
- ↑ Razali Che Mat. Suara Nurani Stranstviya Poeta // Dewan Sastera, Jun 2003, hlm. 78.
- ↑ «Четки старого человека — Журнальный зал». magazines.gorky.media. Վերցված է 2019-09-05-ին.
- ↑ Berita Jiwa, DBP, № 48, 2003.
- ↑ Gumpalan puitis Aziz Deraman // «Berita Harian», 9.4.2015
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ
<ref>պիտակ՝ «0» անվանումով ref-երը տեքստ չեն պարունակում: