«Մարդակերպություն»–ի խմբագրումների տարբերություն
No edit summary |
No edit summary |
||
| Տող 1. | Տող 1. | ||
'''Մարդակերպություն''' անթրոպոմոֆիզմ, կենդանի և անկենդան [[բնություն|բնության]] երևույթներին, առասպելական էակներին ( |
'''Մարդակերպություն,''' անթրոպոմոֆիզմ, կենդանի և անկենդան [[բնություն|բնության]] երևույթներին, առասպելական էակներին ([[ոգիներ]]<nowiki/>ին, սատկածներին) մարդկային հոգեկան և այլ հատկանիշներ վերագրելը։ Մարդակերպությունը [[աշխարհայացք]]ի նախասկզբնական ձև է և երևույթներին հաղորդել է գործելու, հուզվելու, ապրելու, մեռնելու և մարդկային այլ ունակություններ (երկիրը քնած է, երկինքը մռայլվում է)։ Այսպիսի մարդակերպությունը, որպես մտածողության եղանակ, ներկայումս հատուկ է միայն երեխայի հոգեկանին։ Նման պարզունակ դոգմատիկական մարդակերպությունը բնորոշ է մարդկային հասարակության զարգացման վաղ փուլերին և աստիճանաբար վերաճում է կրոնական մարդակերպությանյան, որը դրսևորվում է սատկածների և գերբնական էակների մասին դիցաբանական և կրոնական պատկերացումներում։ Մարդակերպությունը հատուկ է նաև ժողովրդական ստեղծագործությանը, քնարերգությանը, [[արվեստ]]ին։ Գիտության զարգացման ընթացքում մարդակերպությունը տեղը զիջում է գիտական աշխարհայացքին, թեև որոշ բնագավառներում շարունակում է գոյատևել (օրինակ, կենդանահոգեբանությունում)։ Արդի գիտական, տեխնիկական և կիբեռնետիկական գրականության մեջ հասկացությունների մարդակերպային գործածման (մեքենան «հիշում է», «խնդիր է լուծում» են) հիմքում ընկած է այն, որ մեքենան ընդօրինակում և կատարում է մարդուն բնորոշ գործողություններ։ |
||
{{ՀՍՀ|հատոր=7|էջ=306}} |
{{ՀՍՀ|հատոր=7|էջ=306}} |
||
09:20, 27 Օգոստոսի 2019-ի տարբերակ
Մարդակերպություն, անթրոպոմոֆիզմ, կենդանի և անկենդան բնության երևույթներին, առասպելական էակներին (ոգիներին, սատկածներին) մարդկային հոգեկան և այլ հատկանիշներ վերագրելը։ Մարդակերպությունը աշխարհայացքի նախասկզբնական ձև է և երևույթներին հաղորդել է գործելու, հուզվելու, ապրելու, մեռնելու և մարդկային այլ ունակություններ (երկիրը քնած է, երկինքը մռայլվում է)։ Այսպիսի մարդակերպությունը, որպես մտածողության եղանակ, ներկայումս հատուկ է միայն երեխայի հոգեկանին։ Նման պարզունակ դոգմատիկական մարդակերպությունը բնորոշ է մարդկային հասարակության զարգացման վաղ փուլերին և աստիճանաբար վերաճում է կրոնական մարդակերպությանյան, որը դրսևորվում է սատկածների և գերբնական էակների մասին դիցաբանական և կրոնական պատկերացումներում։ Մարդակերպությունը հատուկ է նաև ժողովրդական ստեղծագործությանը, քնարերգությանը, արվեստին։ Գիտության զարգացման ընթացքում մարդակերպությունը տեղը զիջում է գիտական աշխարհայացքին, թեև որոշ բնագավառներում շարունակում է գոյատևել (օրինակ, կենդանահոգեբանությունում)։ Արդի գիտական, տեխնիկական և կիբեռնետիկական գրականության մեջ հասկացությունների մարդակերպային գործածման (մեքենան «հիշում է», «խնդիր է լուծում» են) հիմքում ընկած է այն, որ մեքենան ընդօրինակում և կատարում է մարդուն բնորոշ գործողություններ։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 7, էջ 306)։ 
|
|
Սա անավարտ հոդված է։ Դուք կարող եք օգնել Վիքիպեդիային՝ ուղղելով և լրացնելով այն։ Այս նշումը հարկավոր է փոխարինել համապատասխան թեմատիկ նշումով։ |