«Ահարոն Տատուրյան»–ի խմբագրումների տարբերություն
No edit summary |
No edit summary |
||
| Տող 2. | Տող 2. | ||
| ծննդյան վայր = Օվաճըգ, Իզմիթի գավառ, Թուրքիա |
| ծննդյան վայր = Օվաճըգ, Իզմիթի գավառ, Թուրքիա |
||
}} |
}} |
||
'''Ահարոն Ստեփանի Տատուրյան''' ([[1886]], [[սեպտեմբերի 19]], [[գյուղ]] Օվաճըգ, Իզմիթի սանջակ, [[Թուրքիա]] - [[1965]], [[հունվարի 31]], [[Փարիզ]]), հայ |
'''Ահարոն Ստեփանի Տատուրյան''' ([[1886]], [[սեպտեմբերի 19]], [[գյուղ]] Օվաճըգ, Իզմիթի սանջակ, [[Թուրքիա]] - [[1965]], [[հունվարի 31]], [[Փարիզ]]), [[հայ]] [[բանաստեղծ]]։ Ստորագրել է Ահարոն գրչանունով։ |
||
== Կենսագրություն == |
== Կենսագրություն == |
||
Սովորել է [[Կոստանդնուպոլիս|Կոստանդնուպոլսի]] Մխիթարյան, [[1907]]-[[1909]] թվականներին՝ [[Վենետիկ]]ի [[Մուրատ-Ռափայելյան վարժարան]]ներում։ Սահմանադրության հռչակումից հետո վերադարձել է Կ.Պոլիս, զբաղվել ուսուցչությամբ։ [[Առաջին համաշխարհային պատերազմ]]ի օրերին աքսորվել է Կոնիա, 1919 թվականին վերադարձել է Կ.Պոլիս։ 1922 թվականին անցել է Բուլղարիա, ապա՝ [[Չեխոսլովակիա]], որտեղ հետևել է [[Պրահայի համալսարան]]ի գրական ճյուղի դասընթացներին։ 1929 թվականին հաստատվել է [[Ֆրանսիա]]յում (Փարիզ, [[Մարսել]]), զբաղվել ուսուցչությամբ։ |
Սովորել է [[Կոստանդնուպոլիս|Կոստանդնուպոլսի]] Մխիթարյան, [[1907]]-[[1909]] թվականներին՝ [[Վենետիկ]]ի [[Մուրատ-Ռափայելյան վարժարան]]ներում։ Սահմանադրության հռչակումից հետո վերադարձել է Կ.Պոլիս, զբաղվել ուսուցչությամբ։ [[Առաջին համաշխարհային պատերազմ]]ի օրերին աքսորվել է [[Կոնիա]], 1919 թվականին վերադարձել է Կ.Պոլիս։ 1922 թվականին անցել է [[Բուլղարիա]], ապա՝ [[Չեխոսլովակիա]], որտեղ հետևել է [[Պրահայի համալսարան]]ի գրական ճյուղի դասընթացներին։ 1929 թվականին հաստատվել է [[Ֆրանսիա]]յում ([[Փարիզ]], [[Մարսել]]), զբաղվել ուսուցչությամբ։ |
||
Գրական ասպարեզ է իջել [[1902]] թվականին՝ աշխատակցելով «Բազմավեպ», «Մեհյան» և այլ պարբերականների։ Իր ստեղծագործությունները հրատարակել է շատ ավելի ուշ. Փարիզում լույս է ընծայել «Մագաղաթներ» ([[1938]]), «Պոհեմականք» ([[1939]]), «Սօսեաց անտառ» ([[1948]]), «Երկնէր երկիր» ([[1957]]), «Բագիններուս կրակին դէմ» ([[1958]]), «Կարմիր աւետարան» ([[1959]]) ժողովածուները։ Ետմահու հրատարակվել են նրա «Վերջին կաթիլներ» և «Հին քերթուածներ» (երկուսն էլ՝ [[1971]]) ժողովածուները։ Տատուրյանը երգել է մարդկային վիշտը, պատկերել «խեղճ մարդկանց» վիճակը հակասություններով լի աշխարհում։ |
Գրական ասպարեզ է իջել [[1902]] թվականին՝ աշխատակցելով «Բազմավեպ», «Մեհյան» և այլ պարբերականների։ Իր ստեղծագործությունները հրատարակել է շատ ավելի ուշ. Փարիզում լույս է ընծայել «Մագաղաթներ» ([[1938]]), «Պոհեմականք» ([[1939]]), «Սօսեաց անտառ» ([[1948]]), «Երկնէր երկիր» ([[1957]]), «Բագիններուս կրակին դէմ» ([[1958]]), «Կարմիր աւետարան» ([[1959]]) ժողովածուները։ Ետմահու հրատարակվել են նրա «Վերջին կաթիլներ» և «Հին քերթուածներ» (երկուսն էլ՝ [[1971]]) ժողովածուները։ Տատուրյանը երգել է մարդկային վիշտը, պատկերել «խեղճ մարդկանց» վիճակը հակասություններով լի աշխարհում։ |
||
== Երկեր == |
|||
* Սփյուռքահայ բանաստեղծություն, Երևան, 1981 (ժողովածու) |
|||
{{ՀՍՀ|հատոր=11|էջ=604}} |
{{ՀՍՀ|հատոր=11|էջ=604}} |
||
21:06, 23 Մայիսի 2019-ի տարբերակ
Ահարոն Տատուրյան | |
|---|---|
| Ծննդյան անուն | արմտ. հայ.՝ Ահարոն Ստեփանի Տատուրեան |
| Ծնվել է | սեպտեմբերի 19, 1887 |
| Ծննդավայր | Քոջայելիի մարզ, Օսմանյան կայսրություն |
| Վախճանվել է | հունվարի 31, 1965 (77 տարեկան) |
| Վախճանի վայր | Մոնմորանսի, Վալ-դը-Ուազ |
| Գերեզման | Հայ մտավորականների դամբարան[1] |
| Գրական անուն | Ահարոն |
| Մասնագիտություն | բանաստեղծ, ուսուցիչ և գրող |
| Ազգություն | հայ |
| Քաղաքացիություն | .svg){kind=small} Օսմանյան կայսրություն և .svg){kind=small} Ֆրանսիա |
| Կրթություն | Մուրադ-Ռափայելյան վարժարան (1909) և Պրահայի Կարլի համալսարան |
| Աշխատավայր | Դպրոցասէր վարժարան, Անդաստան և Արեւմուտք |
Ահարոն Ստեփանի Տատուրյան (1886, սեպտեմբերի 19, գյուղ Օվաճըգ, Իզմիթի սանջակ, Թուրքիա - 1965, հունվարի 31, Փարիզ), հայ բանաստեղծ։ Ստորագրել է Ահարոն գրչանունով։
Կենսագրություն
Սովորել է Կոստանդնուպոլսի Մխիթարյան, 1907-1909 թվականներին՝ Վենետիկի Մուրատ-Ռափայելյան վարժարաններում։ Սահմանադրության հռչակումից հետո վերադարձել է Կ.Պոլիս, զբաղվել ուսուցչությամբ։ Առաջին համաշխարհային պատերազմի օրերին աքսորվել է Կոնիա, 1919 թվականին վերադարձել է Կ.Պոլիս։ 1922 թվականին անցել է Բուլղարիա, ապա՝ Չեխոսլովակիա, որտեղ հետևել է Պրահայի համալսարանի գրական ճյուղի դասընթացներին։ 1929 թվականին հաստատվել է Ֆրանսիայում (Փարիզ, Մարսել), զբաղվել ուսուցչությամբ։
Գրական ասպարեզ է իջել 1902 թվականին՝ աշխատակցելով «Բազմավեպ», «Մեհյան» և այլ պարբերականների։ Իր ստեղծագործությունները հրատարակել է շատ ավելի ուշ. Փարիզում լույս է ընծայել «Մագաղաթներ» (1938), «Պոհեմականք» (1939), «Սօսեաց անտառ» (1948), «Երկնէր երկիր» (1957), «Բագիններուս կրակին դէմ» (1958), «Կարմիր աւետարան» (1959) ժողովածուները։ Ետմահու հրատարակվել են նրա «Վերջին կաթիլներ» և «Հին քերթուածներ» (երկուսն էլ՝ 1971) ժողովածուները։ Տատուրյանը երգել է մարդկային վիշտը, պատկերել «խեղճ մարդկանց» վիճակը հակասություններով լի աշխարհում։
Երկեր
- Սփյուռքահայ բանաստեղծություն, Երևան, 1981 (ժողովածու)
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 11, էջ 604)։ 
|