«Վերա Անջափարիձե»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Content deleted Content added
Տող 3. Տող 3.


== Կենսագրություն ==
== Կենսագրություն ==
Ծնվել է սեպտեմբերի 23-ին (հոկտեմբերի 6), [[Քութայիս]]ում։ 1920-1927 թվականներին աշխատել Է [[Շոթա Ռուսթավելու անվան պետական ակադեմիական թատրոն|Թբիլիսիի Շոթա Ռուսթավելու անվան պետական ակադեմիական թատրոն]]ում, 1928 թվականից եղել է [[Վրաստանի Մարջանիշվիլու անվան թատրոն|Թբիլիսիի Մարջանիշվիլու անվան թատրոն]]ի դերասանուհի։ Անջափարիձեի արվեստին բնորոշ են բեմական բարձր կալտուրան, կերպարների նուրբ մշակումը, արտիստական վառ անհատականությունը։ Լավագույն դերակատարումներից են՝ Օֆելյա, Դեզդեմոնա, Կլեոպատրա ([[Ուիլյամ Շեքսպիր]]ի «Համլետ», 1925, «Օթելլո», 1932, «Անտոնիոս և Կլեոպատրա», 1951), Հուդիթ (Գուցկովի «Ուրիել Ակոստա», 1929), Գինատրե (Դադիանրի «Գուրիա Նինոշվիլի», 1934), Ջավարա (Վաժա Փշավելայի «Աքսորյալը», 1945), Տատիկ (Կասոնայի «Ծառերը կանգնած են մահանում», 1957)։ 1923 թվականից նկարահանվել է կինոյում (Ռուսուդան՝ «Գեորգի Աահակաձե» ևն)։ ԽՍՀՄ պետական մրցանակների դափնեկիր է (1943, 1946, 1952)։
Ծնվել է սեպտեմբերի 23-ին (հոկտեմբերի 6), [[Քութայիս]]ում։ 1920-1927 թվականներին աշխատել Է [[Շոթա Ռուսթավելու անվան պետական ակադեմիական թատրոն|Թբիլիսիի Շոթա Ռուսթավելու անվան պետական ակադեմիական թատրոն]]ում, 1928 թվականից եղել է [[Վրաստանի Մարջանիշվիլու անվան թատրոն|Թբիլիսիի Մարջանիշվիլու անվան թատրոն]]ի դերասանուհի։ Անջափարիձեի արվեստին բնորոշ են բեմական բարձր կալտուրան, կերպարների նուրբ մշակումը, արտիստական վառ անհատականությունը։ Լավագույն դերակատարումներից են՝ Օֆելյա, Դեզդեմոնա, Կլեոպատրա ([[Ուիլյամ Շեքսպիր]]ի «Համլետ», 1925, «Օթելլո», 1932, «Անտոնիոս և Կլեոպատրա», 1951), Հուդիթ (Գուցկովի «Ուրիել Ակոստա», 1929), Գինատրե (Դադիանրի «Գուրիա Նինոշվիլի», 1934), Ջավարա (Վաժա Փշավելայի «Աքսորյալը», 1945), Տատիկ (Կասոնայի «Ծառերը կանգնած են մահանում», 1957)։ 1923 թվականից նկարահանվել է կինոյում (Ռուսուդան՝ «Գեորգի Աահակաձե» և այլն)։ ԽՍՀՄ պետական մրցանակների դափնեկիր է (1943, 1946, 1952)։


Անջափարիձեն գրավոր և բանավոր ելույթներով բարձր է գնահատել հայ բեմի վարպետներին (Ի. Ալիխանյան, [[Հրաչյա Ներսիսյան]], [[Օլգա Գուլազյան]], [[Վահրամ Փափազյան (դերասան)|Վահրամ Փափազյան]] և ուրիշներ), իր գործունեությամբ ամրապնդում է հայ և վրաց թատրոնների կապը, Տատիկի դերակատարումով («Ծառերը կանգնած են մահանում»)։ Հանդես է եկել [[Սունդուկյանի անվան թատրոն]]ի բեմում։
Անջափարիձեն գրավոր և բանավոր ելույթներով բարձր է գնահատել հայ բեմի վարպետներին (Ի. Ալիխանյան, [[Հրաչյա Ներսիսյան]], [[Օլգա Գուլազյան]], [[Վահրամ Փափազյան (դերասան)|Վահրամ Փափազյան]] և ուրիշներ), իր գործունեությամբ ամրապնդում է հայ և վրաց թատրոնների կապը, Տատիկի դերակատարումով («Ծառերը կանգնած են մահանում»)։ Հանդես է եկել [[Սունդուկյանի անվան թատրոն]]ի բեմում։

08:08, 21 Նոյեմբերի 2018-ի տարբերակ

Վերա Անջափարիձե
վրաց.՝ ვერიკო ანჯაფარიძე
Ծնվել էսեպտեմբերի 23 (հոկտեմբերի 5), 1897
ԾննդավայրՔութայիս, Ռուսական կայսրություն
Մահացել էհունվարի 31, 1987(1987-01-31) (89 տարեկան)
Մահվան վայրԹբիլիսի, Վրացական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
ԳերեզմանՄթածմինդա
Քաղաքացիություն Ռուսական կայսրություն,  Վրաստանի Դեմոկրատական Հանրապետություն և  ԽՍՀՄ
Մասնագիտությունդերասանուհի, կինոդերասանուհի, թատերական ռեժիսոր և թատերական ուսուցիչ
Ամուսին(ներ)Միխայիլ Ճիաուրելի
Երեխա(ներ)Սոֆիկո Ճիաուրելի և Օթար Ճիաուրելի
Պարգևներ և մրցանակներ

Վերա Իվլիանեի Անջափարիձե (Վերիկո Անջափարիձե) (սեպտեմբերի 23 (հոկտեմբերի 5), 1897, Քութայիս, Ռուսական կայսրություն - հունվարի 31, 1987(1987-01-31), Թբիլիսի, Վրացական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), վրացի խորհրդային դերասանուհի։ ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստուհի (1950)։

Կենսագրություն

Ծնվել է սեպտեմբերի 23-ին (հոկտեմբերի 6), Քութայիսում։ 1920-1927 թվականներին աշխատել Է Թբիլիսիի Շոթա Ռուսթավելու անվան պետական ակադեմիական թատրոնում, 1928 թվականից եղել է Թբիլիսիի Մարջանիշվիլու անվան թատրոնի դերասանուհի։ Անջափարիձեի արվեստին բնորոշ են բեմական բարձր կալտուրան, կերպարների նուրբ մշակումը, արտիստական վառ անհատականությունը։ Լավագույն դերակատարումներից են՝ Օֆելյա, Դեզդեմոնա, Կլեոպատրա (Ուիլյամ Շեքսպիրի «Համլետ», 1925, «Օթելլո», 1932, «Անտոնիոս և Կլեոպատրա», 1951), Հուդիթ (Գուցկովի «Ուրիել Ակոստա», 1929), Գինատրե (Դադիանրի «Գուրիա Նինոշվիլի», 1934), Ջավարա (Վաժա Փշավելայի «Աքսորյալը», 1945), Տատիկ (Կասոնայի «Ծառերը կանգնած են մահանում», 1957)։ 1923 թվականից նկարահանվել է կինոյում (Ռուսուդան՝ «Գեորգի Աահակաձե» և այլն)։ ԽՍՀՄ պետական մրցանակների դափնեկիր է (1943, 1946, 1952)։

Անջափարիձեն գրավոր և բանավոր ելույթներով բարձր է գնահատել հայ բեմի վարպետներին (Ի. Ալիխանյան, Հրաչյա Ներսիսյան, Օլգա Գուլազյան, Վահրամ Փափազյան և ուրիշներ), իր գործունեությամբ ամրապնդում է հայ և վրաց թատրոնների կապը, Տատիկի դերակատարումով («Ծառերը կանգնած են մահանում»)։ Հանդես է եկել Սունդուկյանի անվան թատրոնի բեմում։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 1, էջ 433