Երկիշխանություն

Երկիշխանություն, Ռուսաստանում 1917 թվականի փետրվարյան հեղափոխությունից հետո Վլադիմիր Լենինի կողմից մտցված քաղաքագիտական եզրույթ, որը նկարագրվում էր որպես «երկու իշխանությունների՝ ժամանակավոր կառավարության՝ բուրժուազիայի իշխանության ն բանվորների, զինվորների ու գյուղացիների դեպուտատների սովետների՝ բանվորագյուղացիական դիկտատուրայի յուրատեսակ ու խիստ հակասական զուգակցում»։ Ապստամբները հեղափոխության առաջին իսկ օրերին ստեղծեցին բանվորական և զինվորական դեպուտատների սովետներ։ Այնուամենայնիվ Էսեռների ու մենշևիկների համաձայնողական կուսակցություններին հաջողվեց գրավել դեպուտատական տեղերի մեծ մասը Սովետներում։ Իսկ պետական դումայի լիբերալ դեպուտատները, էսեռների ու մենշևիկների պարագլուխների հետ միասին, փետրվարի 27-ին (մարտի 12-ին) ստեղծեցին դումայի ժամանակավոր գործադիր կոմիտե, իսկ մարտի 2-ին (մարտի 15)-ին՝ ժամանակավոր կառավարություն։

Իշխանության նվաճումը հնարավոր դարձավ միայն զինված ապստամբությամբ, որը տեղի ունեցավ 1917 թվականի նոյեմբերի 7 (հոկտեմբերի 25)-ին։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 3, էջ 602)։