Ահարոն Տատուրյան

Ահարոն Տատուրյան Ահարոն Ստեփանի Տատուրյան
Ծննդյան անուն	արմտ. հայ.՝ Ահարոն Ստեփանի Տատուրեան
Ծնվել է	1887 սեպտեմբերի 19
Ծննդավայր	Քոջայելիի մարզ, Օսմանյան կայսրություն
Վախճանվել է	հունվարի 31, 1965(1965-01-31) (տարիքը 77)
Վախճանի վայր	Փարիզ
Գերեզման	Հայ մտավորականների դամբարան
Գրական անուն	Ահարոն
Մասնագիտություն	բանաստեղծ, ուսուցիչ և գրող
Ազգություն	հայ
Քաղաքացիություն	Օսմանյան կայսրություն և  Ֆրանսիա
Կրթություն	Մուրադ-Ռափայելյան վարժարան (1909) և Պրահայի Կարլի համալսարան
Աշխատավայր	Դպրոցասէր վարժարան, Անդաստան և Արեւմուտք

Ահարոն Ստեփանի Տատուրյան (1886, սեպտեմբերի 19, գյուղ Օվաճըգ, Իզմիթի սանջակ, Թուրքիա - 1965, հունվարի 31, Փարիզ), հայ բանաստեղծ։

Կենսագրություն

Սովորել է Կոստանդնուպոլսի Մխիթարյան, 1907-1909 թվականներին՝ Վենետիկի Մուրատ-Ռափայելյան վարժարաններում։ Սահմանադրության հռչակումից հետո վերադարձել է Կ.Պոլիս, զբաղվել ուսուչությամբ։ Առաջին համաշխարհային պատերազմի օրերին փախել է Բուլղարիա, 1919 թվականին վերադարձել է Կ.Պոլիս, 1922 թվականին` նորից Բուլղարիա, ապա անցել է Չեխոսլովակիա: Հետևել է Պրահայի համալսարանի գրական ճյուղի դասընթացներին։ 1929 թվականին հաստատվել է Ֆրանսիայում, (Փարիզ, Մարսել), զբաղվել ուսուցչությամբ։

Գրական ասպարեզ է իջել 1902 թվականին՝ աշխատակցելով «Բազմավեպ», «Մեհյան» և այլ պարբերականների։ Ավելի ուշ, Փարիզում լույս է ընծայել «Մագաղաթներ» (1938), «Պոհեմականք» (1939), «Սօսեաց անտառ» (1948), «Երկնէր երկիր» (1957), «Բագիններուս կրակին դէմ» (1958), «Կարմիր աւետարան» (1959) ժողովածուները։ Ետմահու հրատարակվել են նրա «Վերջին կաթիլներ» և «Հին քերթուածներ» (երկուսն էլ՝ 1971) ժողովածուները։ Տատուրյանը երգել է մարդկային վիշտը, պատկերել «խեղճ մարդկանց» վիճակը հակասություններով լի աշխարհում, գովերգել Խորհրդային Հայաստանը։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից։