«Կինը (վիպակ)»–ի խմբագրումների տարբերություն
չ →Սյուժեն: վերջակետների ուղղում, փոխարինվեց: բ: → բ։ (3) |
→top: վիքիֆիկացում |
||
| Տող 1. | Տող 1. | ||
{{Տեղեկաքարտ Գրական ստեղծագործություն |
|||
| ⚫ | |||
|անվանում = Կինը |
|||
|բնօրինակ անվանում = |
|||
|պատկեր = |
|||
|պատկերի լայնություն = 220px |
|||
|պատկերի նկարագիր = |
|||
|ժանր = վիպակ |
|||
|հեղինակ = [[Լևոն Շանթ]] |
|||
|երկիր = |
|||
|բնագիր լեզու = հայերեն |
|||
|գրվելու տարեթիվ = 1912 |
|||
|հրապարակման տարեթիվ = |
|||
|նկարազարդող = |
|||
|կազմի_հեղինակ = |
|||
|հրատարակչություն = |
|||
|հրատարակման տարեթիվ = |
|||
|թարգմանիչ = |
|||
|հայերեն հրատարակվել է = |
|||
|շարք = |
|||
|նախորդ = |
|||
|հաջորդ = |
|||
|թվային տարբերակ = |
|||
|վիքիդարան = |
|||
|վիքիքաղվածք = |
|||
}} |
|||
| ⚫ | |||
== Սյուժեն == |
== Սյուժեն == |
||
16:23, 12 փետրվարի 2016-ի տարբերակ
| Կինը | |
|---|---|
| Տեսակ | գրական ստեղծագործություն |
| Ժանր | վիպակ |
| Հեղինակ | Լևոն Շանթ |
| Բնագիր լեզու | հայերեն |
| Գրվել է | 1912 |
Կինը, Լևոն Շանթի վիպակներից, որ նա գրել է 1912 թվականին։
Սյուժեն
«Կինը» վիպակի գլխավոր կերպարները՝ երիտասարդ նկարիչ Սուրենը և բժշկուհի Մարգարիտ Ստեկնը, տարբեր խառնվածքի տեր մարդիկ են. «Աղջիկը աշխատանքի պաշտամունքով, անձնվիրությունն ու գութը կյանքի հիմք ընդունող լավատես մը, իդեալիստ մը: Սղան՝ նիցշեական հովերով, ուժն ու ռեալիզմը կյանքի հիմք բռնած, ուրիշ ամեն բան հեգնող հոգի մը»: Ստեղծագործական աշխատանքից ձանձրացած և հուսահատված երիտասարդ նկարիչը կորցնում է ստեղծագործելու բերկրանքը և հանգում մարդու ու անասունի նույնացման մտքին։ Բայց այդ հուսահատությունը երկար չի տևում. խելացի ու հմայիչ աղջկա մտերիմ զրույցների մթնոլորտում նա ազատագրվում է նիցշեական հովերից, թոթափում հոգեկան թմրությունը, ու նրա հայացքի առաջ Ստեկնի կերպարանքով նորից բարձրանում է մարդն իր անբասիր գեղեցկությամբ։ Սուրենին հիացնում են Ստեկնը ու բոլոր նրանք, ովքեր ունեն հավատ ապագայի, հավատ մարդկության, հավատ իրենց դերի, գործի և իդեալի հանդեպ։ Մարդու գեղեցկությամբ հմայված նկարիչը նորից սկսում է ստեղծագործել ինքնամոռաց հափշտակությամբ։ Ստեղծելով Ստեկնի դիմանկարը, Սուրենը ձգտում է արտահայտել՝ «տենչ մը դուրս գալու աշխարհայինեն ու մարմնեղենեն, սովորականեն ու պայմանականեն, որոնում մը ավելի տևական, ավելի մնայուն, ավելի արժեքավոր նոր բանի մը. բուռն կարոտ երազանքի ու հափշտակության»[1]։
Ծանոթագրություններ
- ↑ Լևոն Շանթ, Ընտիր երկեր, Երևան, 1968, էջ XXI։