Ասսամական գրականություն

Ասսամական գրականություն, Հնդկաստանի հյուսիս արևելքում ապրող ժողովրդի՝ ասսամների գրականությունը:

Պատմություն

Գրավոր ամենահին հուշարձանը 13-րդ դարում, բանաստեղծ Հեմ Սարասվաթիի «Պրախլադչարիթա» պոեմն է: Հետագայում ասսամական մշակույթը կարևոր տեղ է գրավել հնդկական բազմալեզու գրականության մեջ:

• 14-16-րդ դարերում մեծ ճանաչում են գտել բանաստեղծ Մադհավ Կանդալին և կրոնա–ռեֆորմատորական շարժման պարագլուխ, ասսամական թատերգության հիմնադիր Սանկարդևը:
• 18–19-րդ դարերում, արտաքին հարձակումների պատճառով, երկրի տնտեսական և մշակութային կյանքը անկում է ապրել:
• 19-րդ դարի երկրորդ կեսը նշանավորվել է լուսավորչական շարժման վերելքով, երևան են եկել գրական նոր ժանրեր՝ պատմվածք, վեպ (Լ. Բեզբարուա, Ռ. Բարդոլոյ) և այլն:

Ասսամական գրականության համար բնորոշ են անգլիական գաղութարարների դեմ գրված գործերը (Պ. Չոուդխուրի, «Հրաշեկ երգեր»): Սոցիալական պրոբլեմատիկան, հասուն հոգեբանությունը, իրականության ռեալիստական նկարագրությունն են տվել ասսամական ժամանակակից գրողներ Ս.Ա. Մալիկան, Չ.Կ. Գոգոյան, Բ.Կ. Բհաթաչարյին, Դինանաթհա Շարմին, Պ. Պհուկանան:

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից։