«Վորմսի համաձայնագիր»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Content deleted Content added
Վրիպակ
Պիտակներ՝ Խմբագրում բջջային սարքով Խմբագրում կայքի բջջային տարբերակից
Վրիպակ
Պիտակներ՝ Խմբագրում բջջային սարքով Խմբագրում կայքի բջջային տարբերակից
Տող 1. Տող 1.
'''Վորմսի համաձայնագիր''', դրա ստորագրմամբ ավարտվեց կայսրության և պետության միջև երկար ժամանակ փոփոխակի հաջողություններով ընթացող պայքարը։ Համաձայնագիրը կնքեցին [[Հենրիխ V]]-ը և [[Կալիքստոս II]] պապը։
'''Վորմսի համաձայնագիր''', դրա ստորագրմամբ ավարտվեց կայսրության և պապության միջև երկար ժամանակ փոփոխակի հաջողություններով ընթացող պայքարը։ Համաձայնագիրը կնքեցին [[Հենրիխ V]]-ը և [[Կալիքստոս II]] պապը։


Վորմսի համաձայնագիրը կարգավորում էր եպիսկոպոսների ընտրությունները։ Սահմանվում էին ընտրությունների տարբեր համակարգեր [[կայսրության]] տարբեր [[մարզ]]երում։ [[Գերմանիա]]յում եպիսկոպոսները պետք է ընտրվեին հոգևորականության կողմից կայսեր առաջադրմամբ, որին նաև պատկանում էր վճռական խոսքը մի քանի թեկնածուների առկայության դեպքում։ [[Կայսր]]ը կատարում էր աշխարհիկ [[ինվեստիտուրա]]ն` [[գայիսոն]]ի հանձնումը, որը խորհրդանշում էր իշխանություն եպիսկոպոսական հողերի նկատմամբ։ Աշխարհիկ ինվեստիտուրային հաջորդում էր պապի կամ նրա պատվիրակի կողմից իրականացվող հոգևոր ինվեստիտուրան` եպիսկոպոսի հոգևոր իշխանությունը խորհրդանշող մատանու և գավազանի հանձնումը։ [[Իտալիա]]յում և [[Բուրգունդիա]]յում եպիսկոպոսների ընտրությունները պետք է տեղի ունենային առանց կայսրի կամ նրա ներկայացուցիչների մասնակցության։ Ընտրված նոր եպիսկոպոսը հաստատվում էր պապի կողմից։ Դրանից վեց ամիս անց կայսրը կատարում էր ինվեստիտուրա՝ գայիսոնի հանձնումով։ Սա փաստորեն ձևական ակտ էր. խորտակվում էր կայսերական եկեղեցու համակարգը Իտալիայում և Բուրգունդիայում։ Իսկ Գերմանիայում պապը և կայսրը գալիս էին փոխհամաձայնության, որով խախտվում էին օտտոնյան եկեղեցական քաղաքականության արմատական սկզբունքները։<ref>Ս. Դ. Սկազկին Միջին դարերի պատմություն Երևան Երևանի համալսարանի հրատարակչություն 1975 էջեր 822 էջ 304</ref>
Վորմսի համաձայնագիրը կարգավորում էր եպիսկոպոսների ընտրությունները։ Սահմանվում էին ընտրությունների տարբեր համակարգեր [[կայսրության]] տարբեր [[մարզ]]երում։ [[Գերմանիա]]յում եպիսկոպոսները պետք է ընտրվեին հոգևորականության կողմից կայսեր առաջադրմամբ, որին նաև պատկանում էր վճռական խոսքը մի քանի թեկնածուների առկայության դեպքում։ [[Կայսր]]ը կատարում էր աշխարհիկ [[ինվեստիտուրա]]ն` [[գայիսոն]]ի հանձնումը, որը խորհրդանշում էր իշխանություն եպիսկոպոսական հողերի նկատմամբ։ Աշխարհիկ ինվեստիտուրային հաջորդում էր պապի կամ նրա պատվիրակի կողմից իրականացվող հոգևոր ինվեստիտուրան` եպիսկոպոսի հոգևոր իշխանությունը խորհրդանշող մատանու և գավազանի հանձնումը։ [[Իտալիա]]յում և [[Բուրգունդիա]]յում եպիսկոպոսների ընտրությունները պետք է տեղի ունենային առանց կայսրի կամ նրա ներկայացուցիչների մասնակցության։ Ընտրված նոր եպիսկոպոսը հաստատվում էր պապի կողմից։ Դրանից վեց ամիս անց կայսրը կատարում էր ինվեստիտուրա՝ գայիսոնի հանձնումով։ Սա փաստորեն ձևական ակտ էր. խորտակվում էր կայսերական եկեղեցու համակարգը Իտալիայում և Բուրգունդիայում։ Իսկ Գերմանիայում պապը և կայսրը գալիս էին փոխհամաձայնության, որով խախտվում էին օտտոնյան եկեղեցական քաղաքականության արմատական սկզբունքները։<ref>Ս. Դ. Սկազկին Միջին դարերի պատմություն Երևան Երևանի համալսարանի հրատարակչություն 1975 էջեր 822 էջ 304</ref>

17:50, 9 Սեպտեմբերի 2015-ի տարբերակ

Վորմսի համաձայնագիր, դրա ստորագրմամբ ավարտվեց կայսրության և պապության միջև երկար ժամանակ փոփոխակի հաջողություններով ընթացող պայքարը։ Համաձայնագիրը կնքեցին Հենրիխ V-ը և Կալիքստոս II պապը։

Վորմսի համաձայնագիրը կարգավորում էր եպիսկոպոսների ընտրությունները։ Սահմանվում էին ընտրությունների տարբեր համակարգեր կայսրության տարբեր մարզերում։ Գերմանիայում եպիսկոպոսները պետք է ընտրվեին հոգևորականության կողմից կայսեր առաջադրմամբ, որին նաև պատկանում էր վճռական խոսքը մի քանի թեկնածուների առկայության դեպքում։ Կայսրը կատարում էր աշխարհիկ ինվեստիտուրան` գայիսոնի հանձնումը, որը խորհրդանշում էր իշխանություն եպիսկոպոսական հողերի նկատմամբ։ Աշխարհիկ ինվեստիտուրային հաջորդում էր պապի կամ նրա պատվիրակի կողմից իրականացվող հոգևոր ինվեստիտուրան` եպիսկոպոսի հոգևոր իշխանությունը խորհրդանշող մատանու և գավազանի հանձնումը։ Իտալիայում և Բուրգունդիայում եպիսկոպոսների ընտրությունները պետք է տեղի ունենային առանց կայսրի կամ նրա ներկայացուցիչների մասնակցության։ Ընտրված նոր եպիսկոպոսը հաստատվում էր պապի կողմից։ Դրանից վեց ամիս անց կայսրը կատարում էր ինվեստիտուրա՝ գայիսոնի հանձնումով։ Սա փաստորեն ձևական ակտ էր. խորտակվում էր կայսերական եկեղեցու համակարգը Իտալիայում և Բուրգունդիայում։ Իսկ Գերմանիայում պապը և կայսրը գալիս էին փոխհամաձայնության, որով խախտվում էին օտտոնյան եկեղեցական քաղաքականության արմատական սկզբունքները։[1]

Ծանոթագրություններ

  1. Ս. Դ. Սկազկին Միջին դարերի պատմություն Երևան Երևանի համալսարանի հրատարակչություն 1975 էջեր 822 էջ 304