«Լուսավորականություն»–ի խմբագրումների տարբերություն
չ մանր-մունր, փոխարինվեց: : → ։ (13) |
չ կետադրություն և բացատներ, փոխարինվեց: մ՝Վ → մ՝ Վ oգտվելով ԱՎԲ |
||
| Տող 1. | Տող 1. | ||
{{անաղբյուր}}{{վիքիֆիկացում}}'''Լուսավորականությունը''' սոցիալական, գաղափարական շարժում է, որը պայքարում է ֆեոդալիզմի, կաթոլիկական եկեղեցու դեմ, բարձրացնում գիտության և գիտելիքի դերը հասարակության մեջ։ Այն սկսվել է տասնյոթերորդ դարում` սկիզբ դնելով բանականության հաղթարշավին։ Մի կողմից այն << հանում էր մարդուն անչափահասության վիճակից >> , բարձրացնում անհատի դերը, իսկ մյուս կողմից, ինչպես նշում է Ադորնոն. << ձգտում էր կործանել առասպելները և երևակայությունը գիտելիքի միջոցով >> ։ Սակայն, ինչպես իրավացիորեն շարունակում է Հաբերմասը. << Լուսավորականությունը կարելի էր համարել հաջողված, եթե արմատներից հեռանալը դառնար ազատում ( իմա` առասպելից - Ն. Մ.) >> ։ Այնինչ, ներկայիս համաշխարհային պատմությունը փաստում է, որ մեկ առասպելն իրական դառնալով, սկիզբ է դնում մեկ այլ առասպելի, տեղի է ունենում հեռացում արմատներից և ընդլայնվում է համաշխարհայնացման սահմանները։ Եթե մինչև լուսավորականության շրջանը առասպելը երևակայության ծնունդ էր, ապա լիսուվորականությունից սկսած և մինչև այսօր` գիտելիքի։ Ըստ էության, գիտությունների զարգացումը ( կենսաբանություն, մեխանիկա, ֆիզիկա ) կասկածի է ենթարկում առասպելականը` տեղ տալով փաստարկված գիտելիքին, որն անհասկանալին դարձնում է հասկանալի` մարդուն ազատելով հեղինակապաշտությունից։ Արդյունքում ձևավորվում է քաղաքացիական գիտակցություն` կրոնական ինքնությունից անցում կատարելով քաղաքացիական ինքնությանը։ Անգլիայում լուսավորականության ներկայացուցիչներն են՝ Ջ. Լոկը, Ա. Կոլինզ, |
{{անաղբյուր}}{{վիքիֆիկացում}}'''Լուսավորականությունը''' սոցիալական, գաղափարական շարժում է, որը պայքարում է ֆեոդալիզմի, կաթոլիկական եկեղեցու դեմ, բարձրացնում գիտության և գիտելիքի դերը հասարակության մեջ։ Այն սկսվել է տասնյոթերորդ դարում` սկիզբ դնելով բանականության հաղթարշավին։ Մի կողմից այն << հանում էր մարդուն անչափահասության վիճակից >> , բարձրացնում անհատի դերը, իսկ մյուս կողմից, ինչպես նշում է Ադորնոն. << ձգտում էր կործանել առասպելները և երևակայությունը գիտելիքի միջոցով >> ։ Սակայն, ինչպես իրավացիորեն շարունակում է Հաբերմասը. << Լուսավորականությունը կարելի էր համարել հաջողված, եթե արմատներից հեռանալը դառնար ազատում ( իմա` առասպելից - Ն. Մ.) >> ։ Այնինչ, ներկայիս համաշխարհային պատմությունը փաստում է, որ մեկ առասպելն իրական դառնալով, սկիզբ է դնում մեկ այլ առասպելի, տեղի է ունենում հեռացում արմատներից և ընդլայնվում է համաշխարհայնացման սահմանները։ Եթե մինչև լուսավորականության շրջանը առասպելը երևակայության ծնունդ էր, ապա լիսուվորականությունից սկսած և մինչև այսօր` գիտելիքի։ Ըստ էության, գիտությունների զարգացումը ( կենսաբանություն, մեխանիկա, ֆիզիկա ) կասկածի է ենթարկում առասպելականը` տեղ տալով փաստարկված գիտելիքին, որն անհասկանալին դարձնում է հասկանալի` մարդուն ազատելով հեղինակապաշտությունից։ Արդյունքում ձևավորվում է քաղաքացիական գիտակցություն` կրոնական ինքնությունից անցում կատարելով քաղաքացիական ինքնությանը։ Անգլիայում լուսավորականության ներկայացուցիչներն են՝ Ջ. Լոկը, Ա. Կոլինզ, Ֆրանսիայում՝ Վոլտեր, Դիդրո, Ռուսո, Մոնտեսքյոն։ Լուսավորականությունը մեզ մոտ սկսվել է շատ ավելի ուշ, տասնութերորդ դարի սկզբին։ Մխիթարյան միաբանությունը լուսավորության տարածման սկզբնավորողներից մեկն է։ Ունենալով կաթոլիկների հովանավորությունը` մխիթարյանները հրատարակում էին գրքեր, կատարում ուսումնասիրություններ։ Հրատարակված գրքերից է Հ.Մ. Չամչեանի <<Պատմություն հայոց>> երեք հատորները, Հ. Ղ. Ինճիճեանի << Հնախոսութիւն հին Հայաստանեայց աշխարհի>>, <<Դարապատում>>, <<Ստորագրութիւն հին Հայաստանեայց >>։ |
||
[[Կատեգորիա:Գիտելիք]] |
[[Կատեգորիա:Գիտելիք]] |
||
16:48, 9 Հունիսի 2015-ի տարբերակ
 |
Այս հոդվածն աղբյուրների կարիք ունի։ Դուք կարող եք բարելավել հոդվածը՝ գտնելով բերված տեղեկությունների հաստատումը վստահելի աղբյուրներում և ավելացնելով դրանց հղումները հոդվածին։ Անհիմն հղումները ենթակա են հեռացման։ |
 |
Այս հոդվածը կարող է վիքիֆիկացման կարիք ունենալ Վիքիպեդիայի որակի չափանիշներին համապատասխանելու համար։ Դուք կարող եք օգնել հոդվածի բարելավմանը՝ ավելացնելով համապատասխան ներքին հղումներ և շտկելով բաժինների դասավորությունը, ինչպես նաև վիքիչափանիշներին համապատասխան այլ գործողություններ կատարելով։ |
Լուսավորականությունը սոցիալական, գաղափարական շարժում է, որը պայքարում է ֆեոդալիզմի, կաթոլիկական եկեղեցու դեմ, բարձրացնում գիտության և գիտելիքի դերը հասարակության մեջ։ Այն սկսվել է տասնյոթերորդ դարում` սկիզբ դնելով բանականության հաղթարշավին։ Մի կողմից այն << հանում էր մարդուն անչափահասության վիճակից >> , բարձրացնում անհատի դերը, իսկ մյուս կողմից, ինչպես նշում է Ադորնոն. << ձգտում էր կործանել առասպելները և երևակայությունը գիտելիքի միջոցով >> ։ Սակայն, ինչպես իրավացիորեն շարունակում է Հաբերմասը. << Լուսավորականությունը կարելի էր համարել հաջողված, եթե արմատներից հեռանալը դառնար ազատում ( իմա` առասպելից - Ն. Մ.) >> ։ Այնինչ, ներկայիս համաշխարհային պատմությունը փաստում է, որ մեկ առասպելն իրական դառնալով, սկիզբ է դնում մեկ այլ առասպելի, տեղի է ունենում հեռացում արմատներից և ընդլայնվում է համաշխարհայնացման սահմանները։ Եթե մինչև լուսավորականության շրջանը առասպելը երևակայության ծնունդ էր, ապա լիսուվորականությունից սկսած և մինչև այսօր` գիտելիքի։ Ըստ էության, գիտությունների զարգացումը ( կենսաբանություն, մեխանիկա, ֆիզիկա ) կասկածի է ենթարկում առասպելականը` տեղ տալով փաստարկված գիտելիքին, որն անհասկանալին դարձնում է հասկանալի` մարդուն ազատելով հեղինակապաշտությունից։ Արդյունքում ձևավորվում է քաղաքացիական գիտակցություն` կրոնական ինքնությունից անցում կատարելով քաղաքացիական ինքնությանը։ Անգլիայում լուսավորականության ներկայացուցիչներն են՝ Ջ. Լոկը, Ա. Կոլինզ, Ֆրանսիայում՝ Վոլտեր, Դիդրո, Ռուսո, Մոնտեսքյոն։ Լուսավորականությունը մեզ մոտ սկսվել է շատ ավելի ուշ, տասնութերորդ դարի սկզբին։ Մխիթարյան միաբանությունը լուսավորության տարածման սկզբնավորողներից մեկն է։ Ունենալով կաթոլիկների հովանավորությունը` մխիթարյանները հրատարակում էին գրքեր, կատարում ուսումնասիրություններ։ Հրատարակված գրքերից է Հ.Մ. Չամչեանի <<Պատմություն հայոց>> երեք հատորները, Հ. Ղ. Ինճիճեանի << Հնախոսութիւն հին Հայաստանեայց աշխարհի>>, <<Դարապատում>>, <<Ստորագրութիւն հին Հայաստանեայց >>։