«Նացիոնալ-սոցիալիզմ»–ի խմբագրումների տարբերություն
No edit summary |
չ →Կենսական տարածքներ: կրճատումների բացում՝, փոխարինվեց: մլն → միլիոն oգտվելով ԱՎԲ |
||
Տող 7. | Տող 7. | ||
Հիտլերի որոշումները չէին քննարկվում, այլ ընկալվում էին որպես հրաման, իսկ [[1934]] թվականից սկսած՝ կառավարությունը չէր հավաքվում նստաշրջանի: Արմատավորվում էր Հիտլերի պաշտամունքը: Նացիստական կուսակցության անդամները պարտավոր էին տանը ունենալ ֆյուրերի լուսանկարը: Հիտլերը պետք է ներկայացվեր իբրև մի անհատ, ով զերծ էր շարքային անձանց հատուկ թերություններից: Օրինակ՝ խստիվ արգելված էր մամուլում տպագրել Հիտլերի լուսանկարներն ակնոցով: Հետագայում արգելվեցին նաև ձեռնափայտով լուսանկարները: Մյուս հիմնարար սկզբունքը ռասսայական տեսությունն էր: Նացիստների կարծիքով՝ գոյություն ունեին երեք ռասաներ` բարձր, ոչ լիարժեք և ցածր: Այդ տեսությունից բխում էր, որ «ցածրագույն ռասաները» ներկայացնող ժողովուրդները պետք է ոչնչացվեին, իսկ ոչ լիարժեք ռասաները ենթարկվեին արիացիներին: Նացիստների կարծիքով՝ Գերմանիան իրավունք ուներ հավակնելու աշխարհում գերիշխող դիրքի: [[1935]] թվականին ընդունվեցին ռասայական օրենքներ, որոնցում նշվեցին հակահրեական միջոցառումները: Պետության մեջ անձի իրավական կարգավիճակի համար վճռական նշանակություն ստացավ նրա ռասայական և ազգային պատկանելությունը: Խստորեն արգելվում էին ամուսնությունները արիացիների և ոչ արիացիների միջև: Նացիստների երրորդ հիմնարար սկզբունքը ուժի պաշտամունքն էր: |
Հիտլերի որոշումները չէին քննարկվում, այլ ընկալվում էին որպես հրաման, իսկ [[1934]] թվականից սկսած՝ կառավարությունը չէր հավաքվում նստաշրջանի: Արմատավորվում էր Հիտլերի պաշտամունքը: Նացիստական կուսակցության անդամները պարտավոր էին տանը ունենալ ֆյուրերի լուսանկարը: Հիտլերը պետք է ներկայացվեր իբրև մի անհատ, ով զերծ էր շարքային անձանց հատուկ թերություններից: Օրինակ՝ խստիվ արգելված էր մամուլում տպագրել Հիտլերի լուսանկարներն ակնոցով: Հետագայում արգելվեցին նաև ձեռնափայտով լուսանկարները: Մյուս հիմնարար սկզբունքը ռասսայական տեսությունն էր: Նացիստների կարծիքով՝ գոյություն ունեին երեք ռասաներ` բարձր, ոչ լիարժեք և ցածր: Այդ տեսությունից բխում էր, որ «ցածրագույն ռասաները» ներկայացնող ժողովուրդները պետք է ոչնչացվեին, իսկ ոչ լիարժեք ռասաները ենթարկվեին արիացիներին: Նացիստների կարծիքով՝ Գերմանիան իրավունք ուներ հավակնելու աշխարհում գերիշխող դիրքի: [[1935]] թվականին ընդունվեցին ռասայական օրենքներ, որոնցում նշվեցին հակահրեական միջոցառումները: Պետության մեջ անձի իրավական կարգավիճակի համար վճռական նշանակություն ստացավ նրա ռասայական և ազգային պատկանելությունը: Խստորեն արգելվում էին ամուսնությունները արիացիների և ոչ արիացիների միջև: Նացիստների երրորդ հիմնարար սկզբունքը ուժի պաշտամունքն էր: |
||
== Կենսական տարածքներ == |
== Կենսական տարածքներ == |
||
Ըստ Հիտլերի՝ ռասաների միջև պայքարում հաղթում է ուժեղը: Ուժի պաշտամունքը միահյուսվում էր «կենսական տարածքների» գաղափարի հետ: Այդ գաղափարի էությունը հետևյալն էր. Գերմանիան գերբնակեցված է ու չի կարող ինքն իրեն կերակրել: Խնդրի լուծում կարող է լինել միայն կենսական տարածքի ընդլայնումը: Հատուկ ուշադրություն էր դարձվում քարոզչությանն ու գրաքննությանը: Յուրաքանչյուր ընտանիք պարտավոր էր տանն ունենալ Գերմանիայի կեռախաչով (սվաստիկա) դրոշը: Արգելվում էին սպորտային այն հաղորդագրությունները, որոնցում նշվում էին գերմանացի մարզիկների պարտությունները: Սգո հայտարարություններում արգելվում էր նշել այն մասին, որ անձը մահացել է վիրաբուժական գործողության ընթացքում, քանզի դա անվանարկում էր գերմանական [[բժշկություն|բժշկությունը]]: Արգելված էին «պարտվողական տրամադրություններ ներառող զրույցները» հասարակական վայրերում: Այդպիսի զրույցների համար գերմանացի տաղանդավոր երգահաններից մեկը մահապատժի ենթարկվեց: Ի պատասխան երգահանին ներելու խնդրանքներին՝ Գեբելսը նշեց. «Նույնիսկ եթե նա երկրորդ Բեթհովենն է, մա հապատժի որոշումն ի կատար կածվի»: Նացիստների քարոզչությունը տարածվում էր արվեստի, գրականության և հասարակական գիտությունների վրա: Գերմանական գիտությանը հատկապես մեծ հարված հասցրեց կրթական և գիտական հաստատությունների «արիականացումը»: Հարյուրավոր գիտնականներ հեռացան Գերմանիայից, շատերը ստիպված գնացին վարչակարգի հետ գործարքի: [[1936]] թվաանին Հիտլերը նույնիսկ արգելեց Գերմանիայի քաղաքացիներին ընդունելու [[Նոբելյան մրցանակ|Նոբելյան մրցանակը]]: Փոխարենը սահմանվեց «Գերմանական ազգային մրցանակ», որ ամենամյա բնույթ ստացավ: Հատուկ ուշադրություն էր դաձվում երիտասարդ սերնդի դաստիարակությանը: Երեխաները և երիտասարդությունը պետք է դաստիարակվեին նացիստական նվաճողական ոգով: 10–18 տարեկան բոլոր երեխաներն ու պատանիները ներգրավվում էին երիտասարդական շարժման՝ Հիտլերյուգենդի մեջ: [[1939]] թվականին այդ շարժման մեջ գրանցվածների թիվը շուրջ 7 |
Ըստ Հիտլերի՝ ռասաների միջև պայքարում հաղթում է ուժեղը: Ուժի պաշտամունքը միահյուսվում էր «կենսական տարածքների» գաղափարի հետ: Այդ գաղափարի էությունը հետևյալն էր. Գերմանիան գերբնակեցված է ու չի կարող ինքն իրեն կերակրել: Խնդրի լուծում կարող է լինել միայն կենսական տարածքի ընդլայնումը: Հատուկ ուշադրություն էր դարձվում քարոզչությանն ու գրաքննությանը: Յուրաքանչյուր ընտանիք պարտավոր էր տանն ունենալ Գերմանիայի կեռախաչով (սվաստիկա) դրոշը: Արգելվում էին սպորտային այն հաղորդագրությունները, որոնցում նշվում էին գերմանացի մարզիկների պարտությունները: Սգո հայտարարություններում արգելվում էր նշել այն մասին, որ անձը մահացել է վիրաբուժական գործողության ընթացքում, քանզի դա անվանարկում էր գերմանական [[բժշկություն|բժշկությունը]]: Արգելված էին «պարտվողական տրամադրություններ ներառող զրույցները» հասարակական վայրերում: Այդպիսի զրույցների համար գերմանացի տաղանդավոր երգահաններից մեկը մահապատժի ենթարկվեց: Ի պատասխան երգահանին ներելու խնդրանքներին՝ Գեբելսը նշեց. «Նույնիսկ եթե նա երկրորդ Բեթհովենն է, մա հապատժի որոշումն ի կատար կածվի»: Նացիստների քարոզչությունը տարածվում էր արվեստի, գրականության և հասարակական գիտությունների վրա: Գերմանական գիտությանը հատկապես մեծ հարված հասցրեց կրթական և գիտական հաստատությունների «արիականացումը»: Հարյուրավոր գիտնականներ հեռացան Գերմանիայից, շատերը ստիպված գնացին վարչակարգի հետ գործարքի: [[1936]] թվաանին Հիտլերը նույնիսկ արգելեց Գերմանիայի քաղաքացիներին ընդունելու [[Նոբելյան մրցանակ|Նոբելյան մրցանակը]]: Փոխարենը սահմանվեց «Գերմանական ազգային մրցանակ», որ ամենամյա բնույթ ստացավ: Հատուկ ուշադրություն էր դաձվում երիտասարդ սերնդի դաստիարակությանը: Երեխաները և երիտասարդությունը պետք է դաստիարակվեին նացիստական նվաճողական ոգով: 10–18 տարեկան բոլոր երեխաներն ու պատանիները ներգրավվում էին երիտասարդական շարժման՝ Հիտլերյուգենդի մեջ: [[1939]] թվականին այդ շարժման մեջ գրանցվածների թիվը շուրջ 7 միլիոն 300 հազար էր: Գերմանիայի կառավարման համակարգը ստացավ բրգաձև կառուցվածք: Հիտլերի մերձավոր համախոհները՝ [[Մարտին Բորման|Բորմանը]], [[Հերման Գյորինգ|Գյորինգը]], [[Հենրիխ Հիմլեր|Հիմլերը]] և Գեբելսը, ստանձնեցին կարևորագույն պետական պաշտոններ: Նացիստները վարում էին ակտիվ արտաքին քաղաքականություն: Հասնելով Վերսալ-վաշինգտոնյան համակարգի վերանայմանը՝ նրանք որդեգրեցին ծավալապաշտական քաղաքականություն: Այդ ծրագրերում Գերմանիան չհանդիպեց լուրջ արգելքների: Դրան նպաստեցին մի շարք իրողություններ: |
||
<gallery> |
<gallery> |
||
image:Bundesarchiv Bild 102-13805, Hermann Göring.jpg|Հիտլերի համախոհ Հերմանն Գյորինգ |
image:Bundesarchiv Bild 102-13805, Hermann Göring.jpg|Հիտլերի համախոհ Հերմանն Գյորինգ |
05:21, 20 Մայիսի 2015-ի տարբերակ
Տեղեկությունը այս հոդվածում կամ նրա որոշ բաժիններում հնացել է: Դուք կարող եք օգնել նախագծին՝ թարմացնելով այն և դրանից հետո հեռացնել կաղապարը: |
Նացիոնալ–սոցիալիզմը Գերմանիայում, Նացիոնալ–սոցիալիզմը Գերմանիայի նացիոնալ–սոցիալիստական բանվորական կուսակցության հայեցակարգն է: Այն ծայրահեղ ազգայնամոլական և ռասսայական խտրականության քաղաքականության խառնուրդ է: Նացիզմի հիմքում դրվեց Հիտլերի «Իմ պայքարը» գիրքը: 1933 թվականի հունվարի 30–ին Հիտլերը զբաղեցրեց Գերմանիայի ռայխսկանցլերի (վարչապետ) պաշտոնը: Իսկ 1934 թվականի օգոստոսի 1–ին՝ նախագահ Հինդենբուրգի մահից հետո, նախագահի պաշտոնը լուծարվեց, և իշխանությունը կենտրոնացվեց Հիտլերի ձեռքում: Վերջինս դարձավ ֆյուրեր (առաջնորդ) և «ցմահ ռայխս կանցլեր», որը նրան իրավունք էր տալիս ոչ միայն նշանակելու կայսերական կառավարության անդամներին, այլև իր ժառանգորդին:
Նացիստական վարչակարգի հաստատումը
Նացիստական վարչակարգի հաստատումը պայմանավորված էր մի շարք հանգամանքներով: Մոնոպոլիստական շրջանները նացիզմը համարում էին անկայուն քաղաքական իրավիճակից դուրս գալու միջոց: Մանր ձեռնարկատերերն ու գյուղացիությունը նացիզմի հետ նույնպես մեծ հույսեր էին կապում՝ կարծելով, որ այն կմեղմացնի տնտեսական ճգնաժամի հետևանքները: Իսկ Գերմանիայի ձախ ուժերը պառակտված էին, քանզի սուր պայքար էր գնում կոմունիստների և սոցիալիստների միջև: Գերմանիայում նացիզմի վերելքին նպաստեցին մի շարք այլ իրողություններ: Դեռ 1919 թվականի փետրվարին Վայմար քաղաքում հռչակվել էր, այսպես կոչված, «Վայմարյան հանրապետությունը» (1919–1933 թվականներ): Վերսալյան պայմանագիրը ստորագրած Վայմարյան հանրապետության դիրքերը թույլ էին ժողովրդի շրջանում: Արդյունքում՝ ժողովրդավարությունը դիտվում էր իբրև թույլ կառավարման համակարգ ապահովող իրողություն: Էական դեր խաղացին նաև նացիստների հմուտ քարոզչությունն ու Հիտլերի՝ զանգվածներին համախմբելու կարողությունը: 1929 թվականին ծայրահեղ չափերի հասած տնտեսական փլուզումը, կոմունիստների սպառնալիքի հանդեպ մտավախությունը, նացիստների կողմից հակառակորդ ուժերի նկատմամբ բռնության գործադրումը նույնպես որոշիչ նշանակություն ունեցան: Նացիստական պետության հիմքում դրվեցին երեք գաղափարներ՝ առաջնորդի բացարձակ իշխանությունը, ռասսայական տեսությունը և ուժի պաշտամունքը: Գերմանիայում չկային Հիտլերի իշխանությունը սահմանափակող օրենսդիր և գործադիր մարմիններ: Պատահական չէ, որ Ռայխստագը (խորհրդարան) հաճախ անվանում էին «աշխարհում ամենաբարձր վարձատրվող տղամարդկանց երգչախումբ»: Բանն այն է, որ Ռայխստագը ինքնուրույն ոչ մի օրենք չէր ընդունում: Ուղղակի յուրաքանչյուր նիստի սկզբին և ավարտին պատգամավորները կանգնում և երգում էին Գերմանիայի օրհներգը:
Ուժի պաշտամունքը
Հիտլերի որոշումները չէին քննարկվում, այլ ընկալվում էին որպես հրաման, իսկ 1934 թվականից սկսած՝ կառավարությունը չէր հավաքվում նստաշրջանի: Արմատավորվում էր Հիտլերի պաշտամունքը: Նացիստական կուսակցության անդամները պարտավոր էին տանը ունենալ ֆյուրերի լուսանկարը: Հիտլերը պետք է ներկայացվեր իբրև մի անհատ, ով զերծ էր շարքային անձանց հատուկ թերություններից: Օրինակ՝ խստիվ արգելված էր մամուլում տպագրել Հիտլերի լուսանկարներն ակնոցով: Հետագայում արգելվեցին նաև ձեռնափայտով լուսանկարները: Մյուս հիմնարար սկզբունքը ռասսայական տեսությունն էր: Նացիստների կարծիքով՝ գոյություն ունեին երեք ռասաներ` բարձր, ոչ լիարժեք և ցածր: Այդ տեսությունից բխում էր, որ «ցածրագույն ռասաները» ներկայացնող ժողովուրդները պետք է ոչնչացվեին, իսկ ոչ լիարժեք ռասաները ենթարկվեին արիացիներին: Նացիստների կարծիքով՝ Գերմանիան իրավունք ուներ հավակնելու աշխարհում գերիշխող դիրքի: 1935 թվականին ընդունվեցին ռասայական օրենքներ, որոնցում նշվեցին հակահրեական միջոցառումները: Պետության մեջ անձի իրավական կարգավիճակի համար վճռական նշանակություն ստացավ նրա ռասայական և ազգային պատկանելությունը: Խստորեն արգելվում էին ամուսնությունները արիացիների և ոչ արիացիների միջև: Նացիստների երրորդ հիմնարար սկզբունքը ուժի պաշտամունքն էր:
Կենսական տարածքներ
Ըստ Հիտլերի՝ ռասաների միջև պայքարում հաղթում է ուժեղը: Ուժի պաշտամունքը միահյուսվում էր «կենսական տարածքների» գաղափարի հետ: Այդ գաղափարի էությունը հետևյալն էր. Գերմանիան գերբնակեցված է ու չի կարող ինքն իրեն կերակրել: Խնդրի լուծում կարող է լինել միայն կենսական տարածքի ընդլայնումը: Հատուկ ուշադրություն էր դարձվում քարոզչությանն ու գրաքննությանը: Յուրաքանչյուր ընտանիք պարտավոր էր տանն ունենալ Գերմանիայի կեռախաչով (սվաստիկա) դրոշը: Արգելվում էին սպորտային այն հաղորդագրությունները, որոնցում նշվում էին գերմանացի մարզիկների պարտությունները: Սգո հայտարարություններում արգելվում էր նշել այն մասին, որ անձը մահացել է վիրաբուժական գործողության ընթացքում, քանզի դա անվանարկում էր գերմանական բժշկությունը: Արգելված էին «պարտվողական տրամադրություններ ներառող զրույցները» հասարակական վայրերում: Այդպիսի զրույցների համար գերմանացի տաղանդավոր երգահաններից մեկը մահապատժի ենթարկվեց: Ի պատասխան երգահանին ներելու խնդրանքներին՝ Գեբելսը նշեց. «Նույնիսկ եթե նա երկրորդ Բեթհովենն է, մա հապատժի որոշումն ի կատար կածվի»: Նացիստների քարոզչությունը տարածվում էր արվեստի, գրականության և հասարակական գիտությունների վրա: Գերմանական գիտությանը հատկապես մեծ հարված հասցրեց կրթական և գիտական հաստատությունների «արիականացումը»: Հարյուրավոր գիտնականներ հեռացան Գերմանիայից, շատերը ստիպված գնացին վարչակարգի հետ գործարքի: 1936 թվաանին Հիտլերը նույնիսկ արգելեց Գերմանիայի քաղաքացիներին ընդունելու Նոբելյան մրցանակը: Փոխարենը սահմանվեց «Գերմանական ազգային մրցանակ», որ ամենամյա բնույթ ստացավ: Հատուկ ուշադրություն էր դաձվում երիտասարդ սերնդի դաստիարակությանը: Երեխաները և երիտասարդությունը պետք է դաստիարակվեին նացիստական նվաճողական ոգով: 10–18 տարեկան բոլոր երեխաներն ու պատանիները ներգրավվում էին երիտասարդական շարժման՝ Հիտլերյուգենդի մեջ: 1939 թվականին այդ շարժման մեջ գրանցվածների թիվը շուրջ 7 միլիոն 300 հազար էր: Գերմանիայի կառավարման համակարգը ստացավ բրգաձև կառուցվածք: Հիտլերի մերձավոր համախոհները՝ Բորմանը, Գյորինգը, Հիմլերը և Գեբելսը, ստանձնեցին կարևորագույն պետական պաշտոններ: Նացիստները վարում էին ակտիվ արտաքին քաղաքականություն: Հասնելով Վերսալ-վաշինգտոնյան համակարգի վերանայմանը՝ նրանք որդեգրեցին ծավալապաշտական քաղաքականություն: Այդ ծրագրերում Գերմանիան չհանդիպեց լուրջ արգելքների: Դրան նպաստեցին մի շարք իրողություններ:
-
Հիտլերի համախոհ Հերմանն Գյորինգ
-
Հիտլերի համախոհ Մարտին Բորմանն
-
Հիտլերի համախոհ Հենրիխ Հիմմլեր
-
Հիտլերի համախոհ Յոզեֆ Գեբելլս
Ծանոթագրություններ
- ↑ Համաշխարհային պատմության 12-րդ դասարանի դասագիրք