Հեռախոս

Հեռախոսը (հուն.՝ τῆλε - հեռու և φωνή - ձայն), հեռախոսային կապի համակարգի մեջ մտնող սարք, որը ծառայում է ձայնային ինֆորմացիայի հաղորդման և ընդունման համար: Բաղկացած է խոսելու (միկրոֆոն, լսափող, հեռախոսային տրանսֆորմատոր, բալանսային կոնտուր) և կանչող (զանգ, համարահավաքիչ) սարքերից ու կոմուտացիոն հարմարանքից: Հեռախոսային ապարատի անցումը կանչ ընդունող վիճակից խոսակցություն վարելու վիճակին կատարվում է լծակային փոխանջատիչի միջոցով: Գոյություն ունեն կենտրոնական և տեղական մարտկոցով հեռախոսային ապարատներ, որոնք տարբերվում են միկրոֆոնային շղթայի սնման եղանակով: Հեռախոսային ապարատ կիրառվում է գյուղական կապի հեռախոսային ապարատներում՝ կանչի և ավարտի ազդանշաններ ուղարկելու համար: Գրգռում է 18—21 հց հաճախականության, 60—70 վ լարման և 3,8 վտ հզորության փոփոխական հոսանք: Լինում են 2 տեսակի, երկու անշարժ ուղղանկյունաձև մագնիսներով, պտտվող խարիսխով (փաթույթով), ռեդուկտորով ու հոսանքահան զսպանակներով իևդուկտոր և անշարժ խարիսխով (փաթույթով) ու պտտվող օղակաձև բազմաբևեռ մագնիսով ինդուկտոր: Հոսանքի անհրաժեշտ հաճախականությունը ձեռք է բերվում բռնակի պտտման 3—3,5 պտ/վրկ հաճախականության դեպքում: Տեղական սխեմայով աշխատող հեռախոսային ապարատի լսափողում լսվում է սեփական խոսակցությունը, հակատեղական սխեմայով աշխատող հեռախոսային ապարատում միջոցներ են ձեռք առնված լսափողում սեփական խոսակցության և տեղական աղմուկների թուլացման համար: Փոփոխական սխեմայով աշխատող հեռախոսային ապարատում հաղորդման ժամանակ գծին միացվում է միկրոֆոնը, իսկ ընդունման ժամանակ՝ լսափողը:

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից։