«Հովհաննես Հյունքյարպեյենտյան»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չ clean up, փոխարինվեց: : → ։ (6) oգտվելով ԱՎԲ |
No edit summary |
||
Տող 1. | Տող 1. | ||
'''Հյունքյարպեյենտյան Հովհաննես,''' բառարանագիր։ Տիրապետել է [[հունարեն]]ին, [[լատիներեն]]ին, [[պարսկերեն]]ին, [[թուրքերեն]]ին։ Մասնակցել է Աստվածաշնչի խմբագրման աշխատանքներին՝ կատարելով հայերեն թարգմանության և հունարեն բնագրի համեմատությունը։ Նրա լեզվաբանական միակ գործը «Ստուգաբանական բառարան հայ լեզվի» ([[1894]]) աշխատությունն է (Իզմիրլյան մրցանակ, [[1893]]), որի առածաբանում նա հայերենը համարում է թուրանյան լեզու։ Հովհաննեսը գտնում է, որ առաջին թարգմանիչների ջանքերով հայոց լեզվի մեջ մուտք են գործել բազմաթիվ հունարեն, լատիներեն, պարսկերեն արմատներ, որոնց պատճառով հայերենը դարձել է «արվեստական» լեզու։ Նա ստուգաբանությունները կատարել է քմահաճորեն, առանց լեզվաբանական օրենքների կիրառման։ |
'''Հյունքյարպեյենտյան Հովհաննես,''' բառարանագիր։ Տիրապետել է [[հունարեն]]ին, [[լատիներեն]]ին, [[պարսկերեն]]ին, [[թուրքերեն]]ին։ Մասնակցել է Աստվածաշնչի խմբագրման աշխատանքներին՝ կատարելով հայերեն թարգմանության և հունարեն բնագրի համեմատությունը։ Նրա լեզվաբանական միակ գործը «Ստուգաբանական բառարան հայ լեզվի» ([[1894]]) աշխատությունն է (Իզմիրլյան մրցանակ, [[1893]]), որի առածաբանում նա հայերենը համարում է թուրանյան լեզու։ Հովհաննեսը գտնում է, որ առաջին թարգմանիչների ջանքերով հայոց լեզվի մեջ մուտք են գործել բազմաթիվ հունարեն, լատիներեն, պարսկերեն արմատներ, որոնց պատճառով հայերենը դարձել է «արվեստական» լեզու։ Նա ստուգաբանությունները կատարել է քմահաճորեն, առանց լեզվաբանական օրենքների կիրառման։ |
||
⚫ | |||
{{DEFAULTSORT:Հյունքյարպեյենտյան, Հովհաննես}} |
|||
{{ՀՍՀ}} |
{{ՀՍՀ}} |
||
⚫ |
09:49, 24 Մարտի 2014-ի տարբերակ
Հյունքյարպեյենտյան Հովհաննես, բառարանագիր։ Տիրապետել է հունարենին, լատիներենին, պարսկերենին, թուրքերենին։ Մասնակցել է Աստվածաշնչի խմբագրման աշխատանքներին՝ կատարելով հայերեն թարգմանության և հունարեն բնագրի համեմատությունը։ Նրա լեզվաբանական միակ գործը «Ստուգաբանական բառարան հայ լեզվի» (1894) աշխատությունն է (Իզմիրլյան մրցանակ, 1893), որի առածաբանում նա հայերենը համարում է թուրանյան լեզու։ Հովհաննեսը գտնում է, որ առաջին թարգմանիչների ջանքերով հայոց լեզվի մեջ մուտք են գործել բազմաթիվ հունարեն, լատիներեն, պարսկերեն արմատներ, որոնց պատճառով հայերենը դարձել է «արվեստական» լեզու։ Նա ստուգաբանությունները կատարել է քմահաճորեն, առանց լեզվաբանական օրենքների կիրառման։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից։ |