«Մուսաներ»–ի խմբագրումների տարբերություն
No edit summary |
|||
Տող 23. | Տող 23. | ||
Մուսաները եղել են հավերժական բերկրանքի ու ցնծության մեջ: Նրանք միշտ պարել են, երգել, իսկ երբ տեսնում էին, որ [[Ապոլլոն]]ը անցնում է երգչախմբի գլուխ, սկսում էին ավելի լավ երգել, քան առաջ: |
Մուսաները եղել են հավերժական բերկրանքի ու ցնծության մեջ: Նրանք միշտ պարել են, երգել, իսկ երբ տեսնում էին, որ [[Ապոլլոն]]ը անցնում է երգչախմբի գլուխ, սկսում էին ավելի լավ երգել, քան առաջ: |
||
Բանաստեղծը մուսաներից էր ստանում ոգեշնչում, այդ պատճառով պոետը սուրբ մարդ էր, իսկ նրա վրա ձեռք բարձրացնելը հանցագործություն: Մուսաները տիրապետում են ճշմարտության: Պոետներին ճշմարտություն է հասնում այնքան, որքան նրանց կշնորհի մուսան: |
Բանաստեղծը մուսաներից էր ստանում ոգեշնչում, այդ պատճառով պոետը սուրբ մարդ էր, իսկ նրա վրա ձեռք բարձրացնելը հանցագործություն: Մուսաները տիրապետում են ճշմարտության: Պոետներին ճշմարտություն է հասնում այնքան, որքան նրանց կշնորհի մուսան:<ref>{{cite book|author=Առաքել Առաքելյան|title=Հունական գրականության պատմություն|publisher=«Լույս»|location=Երևան|year=1968|page=էջ 23-24}}</ref> |
||
== Աղբյուրներ == |
== Աղբյուրներ == |
||
{{Reflist}} |
|||
[[Կատեգորիա:Հին հունական դիցաբանություն]] |
[[Կատեգորիա:Հին հունական դիցաբանություն]] |
22:08, 24 Հոկտեմբերի 2009-ի տարբերակ
Մուսաներ - Զևսի դուստրերը: Ըստ հին հունական դիցաբանության` մուսաները մարդկանց պարգևել են արվեստի ձիրք և նրանցից յուրաքանչյուրը հանդիսացել է առանձին արվեստի ներկայացուցիչը և շնորհք պարգևողը:
Ընդհանուր տեղեկություններ
Հունական առաջին մեծ գրողները` Հոմերոսը և Հերոդոտոսը , իրենց ստեղծագործությունները սկսում են դիմելով մուսաներին:
Հունական դիցաբանության մեջ մուսաները ինն են
- Կալլիոպե - էպիկական պոեզիայի` էպոսի,
- Կլեյո (լատիներեն` կլիո) - պատմության,
- Էվտերպե - քնարերգության,
- Թալեյա (Թալիա) - կատակերգության,
- Մելպոմենե - ողբերգության,
- Տերփսիխորա - պարերի,
- Էրատո - էրոտիկ (սիրո) պոեզիայի և երաժշտության,
- Պոլիմինիա (կամ Պոլհիմնիա) - հիմների,
- Ուրանիա - աստղագիտության:
Հոմերոսի պատկերացմամբ մուսաները ապրել են Օլիմպոս լեռան կամ Պառնաս սարի վրա: Պառնասում է գտնվել Կաստալյան աղբյուրը, որի ջուրը խմողին տրվել է բանաստեղծական տաղանդ և մարգարեական ձիրք: Հեսիոդոսը իր հայրենիքի Հելիկոն սարը համարում է մուսաների բնակատեղի և իբր թե այդտեղ տեսել է նրանց: Ըստ հին հունական առասպելաբանության Հյուսիսային Հունաստանում մուսաներն ապրել են Տեմպեյան հովտում և նրա մոտ գտնվող Պիերիա լեռան վրա: Նրանք ապրել են նաև Պինդոս լեռան վրա:
Մուսաներն ունեցել են իրենց հատուկ կենդանիներն ու բույսերը: Նրանց սրբազան ծառը եղել է դափնին, իսկ սրբազան կենդանիները` մեղուներն ու ճպուռները:
Մուսաները եղել են հավերժական բերկրանքի ու ցնծության մեջ: Նրանք միշտ պարել են, երգել, իսկ երբ տեսնում էին, որ Ապոլլոնը անցնում է երգչախմբի գլուխ, սկսում էին ավելի լավ երգել, քան առաջ:
Բանաստեղծը մուսաներից էր ստանում ոգեշնչում, այդ պատճառով պոետը սուրբ մարդ էր, իսկ նրա վրա ձեռք բարձրացնելը հանցագործություն: Մուսաները տիրապետում են ճշմարտության: Պոետներին ճշմարտություն է հասնում այնքան, որքան նրանց կշնորհի մուսան:[1]
Աղբյուրներ
- ↑ Առաքել Առաքելյան (1968). Հունական գրականության պատմություն. Երևան: «Լույս». էջ էջ 23-24.