Սերգեյ Նարովչատով

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Սերգեյ Նարովչատով
Ծնվել էհոկտեմբերի 3, 1919(1919-10-03)[1][2][3]
ԾննդավայրԽվալինսկ, Սարատովի նահանգ, Խորհրդային Ռուսաստան[1]
Վախճանվել էհուլիսի 22, 1981(1981-07-22) (61 տարեկան) կամ հուլիսի 27, 1981(1981-07-27)[3] (61 տարեկան)
Վախճանի վայրԿոկտեբել, Թեոդոսիայի քաղաքային խորհուրդ, Ղրիմի մարզ, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
ԳերեզմանԿունցևսկոե գերեզմանատուն
Մասնագիտությունբանաստեղծ, լրագրող և հրապարակախոս
Լեզուռուսերեն
Ազգությունռուս
Քաղաքացիություն ԽՍՀՄ
ԿրթությունՄաքսիմ Գորկու անվան գրականության ինստիտուտ (1941) և Մոսկվայի փիլիսոփայության, գրականության և պատմության ինստիտուտ (1941)
Գրական ուղղություններսոցիալիստական ռեալիզմ
ԱնդամակցությունԽՍՀՄ Գրողների միություն
ԿուսակցությունԽՄԿԿ
Պարգևներ
Սոցիալիստական աշխատանքի հերոս
Լենինի շքանշան Լենինի շքանշան Հայրենական պատերազմի II աստիճանի շքանշան Աշխատանքային Կարմիր դրոշի շքանշան Կարմիր Աստղի շքանշան «Մարտական ծառայությունների» մեդալ[5] «Լենինգրադի պաշտպանության համար» մեդալ «Մոսկվայի պաշտպանության համար» մեդալ «1941-1945 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալ[4]
և Մ. Գորկու անվան ՌՍՖՍՌ պետական մրցանակ
ԶավակներՕլգա Նարովչատովա

Սերգեյ Սերգեևիչ Նարովչատով (ռուս.՝ Серге́й Серге́евич Наровча́тов, հոկտեմբերի 3, 1919(1919-10-03)[1][2][3], Խվալինսկ, Սարատովի նահանգ, Խորհրդային Ռուսաստան[1] - հուլիսի 22, 1981(1981-07-22) կամ հուլիսի 27, 1981(1981-07-27)[3], Կոկտեբել, Թեոդոսիայի քաղաքային խորհուրդ, Ղրիմի մարզ, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), ռուս խորհրդային գրող։ Սոցիալիստական աշխատանքի հերոս (1979 թ.)։ ԽՄԿԿ անդամ 1943 թվականից։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ավարտել է Մոսկվայի փիլիսոփայության, գրականության ու պատմության և Մաքսիմ Գորկու անվան գրականության ինստիտուտները (երկուսն էլ՝ 1941 թվականին)։ Հայրենական մեծ պատերազմի մասնակից է։

Նարովչատովի «Խարույկ» (1948), «Ազատության զինվորներ» (1952), «Խստապահանջ ճանապարհորդը» (1963) ժողովածուներում գերիշխում է պատերազմի թեման։ Ավելի ուշ հրատարակված «Քառորդ դար» (1965), «Կեսօր» (1969), «Մարտական ջահելություն» (1975), «Ժամանակի ափերը» (1976), «Լայնարձակություն» (1979) ժողովածուներում, «Վասիլի Բուսլաև» (1967) պոեմում հնչում են հեղափոխական ու մարտական ավանդույթների մոտիվներ, ապրածի ու տեսածի հետ կապված փիլիսոփայական խորհրդածություններ։ Նարովչատովի քնարերգությունը հույժ քաղաքացիական է։ Նա ակտիվորեն հանդես է եկել նաև որպես գրաքննադատ։ «Լերմոնտովի լիրիկան» (1964), «Արտասովոր գրականագիտություն» (1970), «Մեծ բանաստեղծն ու քաղաքացին» (1970), Հովհաննես Թումանյանի մասին), «Ատլանտիդան կողքիդ է։ Քննադատություն, բանավեճ, խորհրդածություններ» (1972), «Մենք կյանք ենք մտնում» (1978) գրքերն արծարծում են դասական և սովետական պոեզիայի հարցեր։

Եղել է ԽՍՀՄ ԳՄ քարտուղար, ՌԽՖՍՀ ԳՄ Մոսկվայի բաժանմունքի առաջին քարտուղար (1971-1981 թթ.)։

Պարգևատրվել է Լենինի և այլ շքանշաններով։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 8, էջ 208