Սարիբեկ Մանուկյան (ծնվել է փետրվարի 10-ին, 1917, Երևան - 2002[1]), հայ խորհրդային գրականագետ։ Բանասիրական գիտությունների դոկտոր (1972)։
Մասնակցել է Հայրենական մեծ պատերազմին։ 1945 թվականին ավարտել է Երևանի համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետը։ 1949 թվականից աշխատել է ՀԽՍՀ ԳԱ Մ. Աբեղյանի անվան գրականության ինստիտուտում։ Հրատարակել է «Գեղամ Սարյան» (1954), «ժողովուրդների բարեկամության արտացոլումը սովետահայ գրականության մեջ» (1956), «Վահան Թոթովենց» (1959), «Պերճ Պռոյան» (1964), «Լեոն Բաշալյան» (1969), «Հակոբ Հակոբյան» (1975) աշխատությունները։ Մասնակցել է «Հայ նոր գրականության պատմության» (հ. 1-5, 1962-79, ՀԽՍՀ պետական մրցանակ, 1980) ստեղծման գործին։ Պարգևատրվել է Հայրենական պատերազմի II աստիճանի և Կարմիր աստղի շքանշաններով։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 7, էջ 255)։
Անվան այլ կիրառումների համար տես՝ Մանուկյան (այլ կիրառումներ)
