Սալոմե Զուրաբիշվիլի
| Սալոմե Զուրաբիշվիլի վրացերեն՝ სალომე ზურაბიშვილი | |||
.jpg)
| |||
| |||
|---|---|---|---|
| մարտի 18, 2004 - հոկտեմբերի 19, 2005 | |||
| Նախորդող | Թեդո Ջափարիձե | ||
| Հաջորդող | Գելա Բեժուաշվիլի | ||
| Կուսակցություն՝ | Վրաստանի ճանապարհ (նոյեմբեր 2010) | ||
| Կրթություն՝ | Փարիզի քաղաքական հետազոտությունների ինստիտուտ, Կոլումբիայի համալսարան և Կոլումբիայի համալսարանի Միջազգային և հանրային հարաբերությունների դպրոց | ||
| Մասնագիտություն՝ | դիվանագետ, պետական գործիչ և քաղաքական գործիչ | ||
| Ազգություն | վրացի | ||
| Ծննդյան օր | մարտի 18, 1952[1][2] (69 տարեկան) | ||
| Ծննդավայր |  Ֆրանսիա, Փարիզ
| ||
| Քաղաքացիություն | Ֆրանսիա և  Վրաստան
| ||
| Ի ծնե անուն | ֆր.՝ Salomé Nino Zourabichvili[3] | ||
| Հայր | Լևան Զուրաբիշվիլի | ||
| Մայր | Զեյնաբ Կեդիա | ||
| Ամուսին | Նիկոլոզ Գորջեստանի | ||
| Զավակներ | Թեյմուրազ Գորջեստանի և Քեթևան Գորջեստանի | ||
| Կայք՝ | salome.ge | ||
| Ինքնագիր | 
| ||
| Պարգևներ |
Պատվո լեգեոնի շքանշանի ասպետ | ||
Սալոմե Զուրաբիշվիլի (վրացերեն՝ სალომე ზურაბიშვილი, մարտի 18, 1952[1][2], Փարիզ, Ֆրանսիա), վրացի պետական և քաղաքական գործիչ, Վրաստանի նախագահ, «Վրաստանի ուղի» կուսակցության առաջնորդ։ Նախկինում եղել է Վրաստանի արտաքին գործերի նախարարը, ինչպես նաև Վրաստանում Ֆրանսիայի Հանրապետության արտակարգ և լիազոր դեսպանը։ Երկար տարիներ աշխատել է Ֆրանսիայի արտգործնախարարությունում։
Ներկայումս երկքաղաքացի է և ունի միաժամանակ և՛ Վրաստանի, և՛ Ֆրանսիայի Հանրապետությունների անձնագիր։
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սալոմե Լևոնի Զուրաբիշվիլին ծնվել է 1952 թվականի մարտի 18-ին Փարիզում՝ վրացի գաղթականների ընտանիքում։ Նրա ընտանիքը ստիպված է եղել թողնել Վրաստանը 1921 թվականին։ Հորական կողմի պապը՝ Իվանե Զուրաբիշվիլին, եղել է 1918-1921 թվականների անկախ Վրաստանի մենշևիկյան կառավարության անդամ։ Մորական պապը՝ Նիկո Նիկոլաձեն, եղել է Փոթի նավահանգստի հիմնադիրներից մեկը և վրացական երկաթուղու շինարարության գլխավոր նախաձեռնողը։
Նախնական կրթությունը ստացել է տեղի ֆրանսիական դպրոցում։ 1972 թվականին Սալոմեն ավարտել է Փարիզի քաղաքագիտության ինստիտուտը։ 1973 թվականին ուսումը շարունակել է Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների Կոլումբիայի համալսարանում։ Վերադառնալով Փարիզ՝ 1974 թվականին Սալոմեն աշխատել է Ֆրանսիայի արտաքին գործերի նախարարությունում։ 1974-1977 թվականներին նա եղել է Իտալիայում Ֆրանսիայի դեսպանության չորրորդ քարտուղարը։ 1977-1980 թվականներին եղել է ՄԱԿ-ում Ֆրանսիայի մշտական առաքելության քարտուղարը։ 1984 թվականից մինչև 1988-ը Սալոմեն զբաղեցրել է Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներում Ֆրանսիայի առաջին քարտուղարի պաշտոնը։ 1989-1992 թվականներին ծառայել է, որպես Չադի ֆրանսիական դեսպանատան երկրորդ քարտուղար։
1997 թվականից Սալոմե Զուրաբիշվիլին, որպես տեսուչ աշխատել է Ֆրանսիայի արտաքին գործերի նախարարությունում։ 2003 թվականին երկրի նախագահի հրամանագրով նշանակվել է Վրաստանում Ֆրանսիայի արտակարգ և լիազոր դեսպան։ 2004 թվականի մարտին Վրաստանի նորընտիր նախագահ և այսպես կոչված «Վարդերի հեղափոխության» առաջնորդ Միխեիլ Սաակաշվիլին վերջինիս նշանակեց Վրաստանի արտաքին գործերի նախարար՝ այդ պաշտոնում փոխարինելով Թեդո Ջափարիձեին։ Այդ որոշումը Սաակաշվիլին քննարկել է Ֆրանսիայի նախագահ Ժակ Շիրակի հետ, հայտարարելով, որ «այս կարգի դիվանագետը Վրաստանը երբեք չի ունեցել»։ Սալոմեն լրատվամիջոցներին հայտարարել է, որ համաձայն է ստանձնել իրեն վստահված պաշտոնը և որ մանկուց երազել է պաշտոն զբաղեցնել հայրենի երկրում։
Զուրաբիշվիլին արտաքին գործերի նախարարի պաշտոնում իր կատարած գլխավոր գործը համարում է Վրաստանի տարածքից ռուսական ռազմակայանների դուրսբերումը։ Նույնիսկ իր ելույթներից մեկում նա ասաց, որ այս քայլը պատմական խոշոր ձեռքբերում է։ Նրա նախաձեռնությամբ 2005 թվականի մարտին Վրաստանի խորհրդարանը ընդունել է բանաձև, համաձայն որի ռուսական զորքերը դուրս էին գալիս Վրաստանից, ոչ ուշ, քան 2006 թվականը։ Սակայն Սալոմեի պաշտոնազրկումից հետո այս որոշումը չեղարկվեց և նույն թվականի մարտին ստորագրվել է ռուս-վրացական նոր համաձայնագիր։
2005 թվականի հոկտեմբերի 20-ին Սալոմեն հեռացել է նախարարի պաշտոնից։ Սալոմեն մեղադրել է «Ժողովրդավարական շարժում՝ միասնական Վրաստան» քաղաքական կուսակցության անդամներին, մասնավորապես Նինո Բուրջանաձեին։ Նա վերջինիս մեղադրել է երկրում դիկտատուրա հաստատելու մեջ։ 2005 թվականին Զուրաբիշվիլին հիմնադրել և ղեկավարել է ընդիմադիր կուսակցություն, որը 2006 թվականի մարտին վերանվանվելով դարձել է «Վրաստանի ուղի»[4]։ Զուրաբիշվիլին մշտապես նշել է, որ անհրաժեշտ է կարգավորել հարաբերությունները Ռուսաստանի հետ, ընդգծելով, որ դատապարտելի է վրացական էլիտայի հարաբերությունները Ռուսաստանի Դաշնության հետ։ 2010 թվականի նոյեմբերին Զուրաբիշվիլին հայտարարել է այն մասին, որ ավարտում է իր քաղաքական գործունեությունը Վրաստանում։
Տես նաև[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
| Նախորդող՝ Թեդո Ջափարիձե |
Վրաստանի արտաքին գործերի նախարար մարտի 18, 2004 – հոկտեմբերի 19, 2005 |
Հաջորդող՝ Գելա Բեժուաշվիլի |
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 Munzinger-Archiv (գերմ.) — 1913.
- ↑ 2,0 2,1 Roglo — 1997. — ed. size: 8261991
- ↑ 3,0 3,1 https://www.legifrance.gouv.fr/affichTexte.do?cidTexte=JORFTEXT000000419116
- ↑ «Նախընտրական գործընթացը Վրաստանում // Սալոմե Զուրաբիշվիլիի քաղաքական գործունեությունը»։ EurasiaNet։ 2006-09-28։ Վերցված է 2017-03-18
| ||||||
.svg){kind=small}
| ||||||||||||||||||||
|
Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Սալոմե Զուրաբիշվիլի կատեգորիայում։ |
- Կոլումբիայի համալսարանի շրջանավարտներ
- Մարտի 18 ծնունդներ
- 1952 ծնունդներ
- Ապրող անձինք
- Անձինք այբբենական կարգով
- Փարիզ քաղաքում ծնվածներ
- Վրացի քաղաքական գործիչներ
- Վրացի դիվանագետներ
- Վրաստանի արտաքին գործերի նախարարներ
- Ֆրանսիացի պետական գործիչներ
- 21-րդ դարի կին քաղաքական գործիչներ
- Պետության կին ղեկավարներ
- 21-րդ դարի վրացի քաղաքական գործիչներ
- Կին նախագահներ
- Վրաստանի պետական գործիչներ
- Վրաստանի նախագահներ
- Պատվո լեգեոնի շքանշանի ասպետներ
- Վրացի ֆեմինիստներ