Վերգայի առաջին վեպերը՝ «Կարբոնարները լեռներում» (1861-1862) և «Ծովալճակներում» (1863), բնորոշ են իտալական հեղափոխական ռոմանտիզմին, ստեղծագործության երկրորդ շրջանինը բոհեմական և աշխարհիկ թեմաներով գրված սենտիմենտալ վեպեր են («Մեղսագործուհին» (1866), «Եվա» (1873), «Իսկական էգ վագր» (1875), են)։ Երիտասարդ բատարկուհու ողբերգական կյանքը պատկերող «Նեդդա» (1874) վիպակում երևան են եկել իտալական ռեալիզմի նոր ուղղության հատկանիշներ։ 80-ական թվականներին Վերգան դարձել է այդ ուղղության առաջատարը։ Նրան բնորոշ հումանիզմն ու դեմոկրատիզմը այդ շրջանում ձեռք են բերել առանձնակի հնչեղություն։ Միաժամանակ ուժեղացել է նրա ֆատալիստական հայացքը մարդու և հասարակության ճակատագրի նկատմամբ։ «Դաշտերի կյանքը» (1880) և «Գյուղական նովելներ» (1883) ժողովածուներում Վերգան ներկայացրել է Սիցիլիայի գյուղացիների ծանր կյանքը, նրանց հոգեկան ապրումները, երգիծանքով պատկերել գյուղական հարուստներին։ «Մալավոլյայի ընտանիքը» (1881)և «Վարպետ դոն Ջեզուալդոն» (1889) վեպերում տրված են կապիտալիզմի ազդեցությամբ Սիցիլիայում կատարված սոցիալական տեղաշարժերը, որոնք խարխլում են ընտանիքի հիմքերը։ Վերգայի «Գյուղական ասպետություն» (1884, հայկական հրատարակություն 1897) նովելի թեմաներով համանուն օպերա (1890) է գրել Պ. Մասկանյին։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 11, էջ 398)։
_crowned.svg){kind=small}
Իտալիայի թագավորություն
Giovanni Verga Վիքիպահեստում
