Պյոտր Գուբոնին

Պյոտր Գուբոնին;
Ծնվել է	1825
Ծննդավայր	Բորիսովո (գյուղ, Կոլոմենսկի շրջան), Kolomensky Uyezd, Մոսկվայի մարզ, Ռուսական կայսրություն
Մահացել է	սեպտեմբերի 30 (հոկտեմբերի 12), 1894
Մահվան վայր	Մոսկվա, Ռուսական կայսրություն
Գերեզման	Ղրիմ
Քաղաքացիություն	Ռուսական կայսրություն
Մասնագիտություն	վաճառական և ձեռնարկատեր
Պարգևներ և ; մրցանակներ	և
	Pyotr Ionovitch Gubonin Վիքիպահեստում

Պյոտր Իոնովիչ Գուբոնին (ռուս.՝ Пётр Ио́нович Губо́нин, 1825, Բորիսովո (գյուղ, Կոլոմենսկի շրջան), Kolomensky Uyezd, Մոսկվայի մարզ, Ռուսական կայսրություն - սեպտեմբերի 30 (հոկտեմբերի 12), 1894, Մոսկվա, Ռուսական կայսրություն), առաջին գիլդիայի ռուս վաճառական, արդյունաբերող և մեկենաս։ Մինչև 1858 թվականը եղել է ճորտ գյուղացի, 1872 թվականից՝ ազնվական։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պյոտր Գուբոնինը ծնվել է 1825 թվականին Մոսկվայի մարզի Կոլոմենսկի գավառի Ֆեդոսինսկի վոլոստի Բորիսովո գյուղում, ճորտ որմնադիրի ընտանիքում։ Մինչև 1858 թվականը եղել է կալվածատեր Բիբիկովի ճորտ գյուղացին, 1858 թվականին ազատություն է ստացել և գրանցվել Մոսկվայի վաճառականական դասում։ Սկսել է աշխատել որպես որմնադիր, զբաղվել քարի աշխատանքների կապալառուական գործունեությամբ։ Հետագայում ինժեներ Սադովսկու հետ միասին պայմանագիր է կնքել Մոսկվա-Կուրսկ երկաթուղու քարե կամուրջների կառուցման համար, այնուհետև մասնակցել է Օրյոլ-Վիտեբսկ^[1]։, Գրյազե-Ցարիցին, Լոզովո-Սևաստոպոլ, Ուրալ, Գորնոզավոդսկ, Բալթյան և այլ երկաթուղային ճանապարհների շինարարությանը։ Վասիլի Կոկորևի հետ միասին կազմակերպել են Բաքվի նավթային ընկերությունը և Հյուսիսային ապահովագրական ընկերությունը։ Ղրիմի Գուրզուֆի բնակավայրում գնել է կալվածքը, որտեղ սկսել է զբաղվել գինեգործությամբ և փորձել է այն դարձնել եվրոպական հանգստավայր։ Գուբոնինը Գուրզուֆում կառուցել է Սուրբ Աստվածածնի Վերափոխման տաճարը։

Գուբոնինը սերտորեն ներգրավված է եղել Մոսկվայի Քրիստոս Փրկիչ տաճարի կառուցման և բազմաթիվ այլ բարեգործական ծրագրերում։ Գուբոնինի միջոցներով Մոսկվայում կառուցվել է Կոմիսարովի տեխնիկումը, ֆինանսավորել է նաև Պոլիտեխնիկական թանգարանի շինարարությունը։ Տվերում նրա միջոցներով կառուցվել է հոգևոր ճեմարանի շենքը^[2]։

Ռուսական տեխնիկական ընկերության աշխատանքում իր ներդրման համար Գուբոնինը ստացել է առևտրի խորհրդականի կոչում։

Ազնվականության դաս նրան տրվել է «1870-1872 թվականների նվիրատվությունների դիմաց այդ տարիներին Մոսկվայում անցկացված պոլիտեխնիկական ցուցահանդեսի կազմակերպման և պահպանման համար և նկատի ունենալով իր գործերով և ունեցվածքով հանրային շահին նպաստելու նրա ցանկությունը»։ Ցուցահանդեսում Գուբոնինը ղեկավարել է երկաթուղային բաժինը։

Սևաստոպոլի ճանապարհի կառուցումից հետո՝ 1875 թվականին, Գուբոնինը դարձել է իսկական պետական խորհրդական, որը տոհմական ազնվականություն է տվել իր որդիներին՝ Սերգեյին և Նիկոլային։ 1878 թվականին Գուբոնինները ստացել են ազնվական զինանշան՝ «Ոչ թե քո, այլ հայրենիքի համար» նշանաբանով^[3]։

Գուբոնինը եղել է Մոսկովյան Կայսերական տեխնիկական ուսումնարանի մանկավարժական խորհրդի պատվավոր անդամ, բնագիտության, մարդաբանության և ազգագրության սիրողական ընկերության անդամ։ 1871 թվականին նա անհատական կրթաթոշակ է սահմանել Մոսկվայի համալսարանի ֆիզիկամաթեմատիկական ֆակուլտետում դասընթացն ավարտելուց հետո կրթությունը շարունակող ուսանողների համար (302 ռուբլի 50 կոպեկի չափով)^[4]։

Գուբոնինի կարողությունը գնահատվել է մոտ 20 միլիոն ռուբլի։

Պյոտր Իոնովիչ Գուբոնինը մահացել է 1894 թվականի սեպտեմբերի 30-ին Մոսկվայում, իր կտակի համաձայն թաղվել է Գուրզուֆում։

Ընտանիք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Կինը՝ Մարինա Սևոստյանովնա։
Որդին՝ Սերգեյ Պետրովիչ, ծնվել է 07/03/1852, առաջին գիլդիայի վաճառական, ազնվական, գինու վաճառական,
Որդին՝ Նիկոլայ Պետրովիչ, 1861-1918 թթ. արքունի խորհրդական, Կոմիսարովի անվան տեխնիկական ուսումնարանի հոգաբարձուների խորհրդի անդամ,
Թոռնուհին՝ Օլգա Նիկոլաևնա (ամուսնու կողմից՝ Ցուբերբիլլեր), մաթեմատիկոս և բարձրագույն դպրոցի ուսուցիչ 1885-1975 թթ.,
Թոռը՝ Գուբոնինի Պյոտր Նիկոլաևիչ (1884-1929 թթ.), ռուսական կայսերական նավատորմի սպա, ռուս-ճապոնական պատերազմի մասնակից, «Վարյագ» հածանավի պահակախմբի պետ և հածանավի հրամանատար, Չեմուլպոյի ճակատամարտի մասնակից, Գեորգիևյան խաչի ասպետ, 2-րդ կարգի կապիտան։

Կոչումներ, պարգևներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հայրենական արդյունաբերության զարգացման գործում ունեցած ծառայությունների և մեծ նվիրատվությունների համար Պյոտր Իոնովիչը ստացել է գաղտնի խորհրդականի կոչում,
Պարգևատրվել է Սուրբ Ստանիսլավի 1-ին աստիճանի, Սուրբ Աննայի 1-ին և 2-րդ աստիճանի, Սուրբ Վլադիմիրի 2-րդ և 3-րդ աստիճանի շքանշաններով,
Գուբոնինի վաստակը ճանաչվել է նաև արտասահմանում, պարգևատրվել է արտասահմանյան պարգևներով՝ սերբական «Սպիտակ արծիվ» շքանշանով, Չեռնոգորիայի՝ Իշխան Դանիելի 2-րդ աստիճանի շքանշանով, Ավստրիական՝ Ֆրանց Իոսիֆի Հրամանատարական խաչով, պարսկական՝ Առյուծի և Արևի 2-րդ աստիճանի շքանշանով^[6]։
Ցարիցինի առաջին պատվավոր քաղաքացի^[7]։

Հետաքրքիր փաստ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Դեռևս ճորտ Պյոտր Գուբոնինը «1856 թվականի նոյեմբերի 8-ին Մոսկվայի Մեծ թատրոնի վերականգնման աշխատանքներում մասնակցության համար Ամենաողորմածի կողմից պարգևատրվել է արծաթե մեդալով (ինչպես նշված է փաստաթղթում)՝ «Աշխատասիրության համար» մակագրությամբ, որը կրում են Աննինսկի ժապավենի լամբակի վրա»։ Ցարի այդ մրցանակը առաջինն է վարկանիշով և առաջինը Պյոտր Գուբոնինի համար^[5]։

Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Губонин Петр Ионович // Список гражданским чинам четвёртого класса. Том II. Исправлен по 1-е марта 1878 года. — СПб.: Типография Правительствующего сената, 1878. — Т. I. — С. 1220.
Губонин Петр Ионович // Список гражданским чинам первых трёх классов. Исправлен по 1-е октября 1893 года. — СПб.: Типография Правительствующего сената, 1893. — С. 369—370.
Мингереш С. Д. П. И. ГУБОНИН И ЕГО ВКЛАД В РАЗВИТИЕ РОССИЙСКОГО ПРЕДПРИНИМАТЕЛЬСТВА XIX СТОЛЕТИЯ // Исторические, философские, политические и юридические науки, культурология и искусствоведение. Вопросы теории и практики : журнал. — Тамбов: Грамота, 2011. — № 2, Ч. 3. — С. 107—112. — ISSN 1997-292X. Архивировано из первоисточника 28 Հոկտեմբերի 2013.
Е. Ю. Горбунова Благотворители и меценаты в истории Московского университета / редактор: В. И. Тропин. — М.: Издательство Московского университета, 2010. — 320 с. — ISBN 978-5-211-05745-6

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

↑ За строительство Московско-Курской дороги он получил орден Св. Станислава 3-й степени; за Орловско-Витебскую — орден Св. Анны 3-й степени.
↑ Кеня И. А. «Не себе, а родине!» // Московский журнал. — 2014. — № 10. — С. 8. — ISSN 0868-7110.
↑ Герб рода Губониных внесён в «Часть 12 Общего гербовника дворянских родов Всероссийской империи, стр. 143». Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ նոյեմբերի 20-ին. Վերցված է 2012 թ․ նոյեմբերի 17-ին.
↑ Благотворители и меценаты, 2010, էջ 296
↑ ^5,0 ^5,1 Курорт Гурзуф и его первый владелец — Пётр Ионович Губонин
↑ Пётр Губонин — промышленник и предприниматель
↑ Первый почётный гражданин // http://www.vashka.ru/ Ваша газета] : газета. —Волгоград, 2010. — В. 1.

Արխիվային աղբյուրներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

РГИА, ф. 446, оп. 26, д. 18. Доклад № 75. 23 июня 1871 г. «О результате переговоров с коммерции советником Губониным по определению строительного капитала Лозово-Севастопольской ж. д.»

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Христианин, отягчённый богатством
Пётр Ионович Губонин — храмостроитель на сайте «Православие и Мир»
Пётр Губонин — основатель курорта Гурзуф
Владельцы «Воздушного замка»

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Պյոտր Գուբոնին» հոդվածին։

[1] За строительство Московско-Курской дороги он получил орден Св. Станислава 3-й степени; за Орловско-Витебскую — орден Св. Анны 3-й степени.

[2] Кеня И. А. «Не себе, а родине!» // Московский журнал. — 2014. — № 10. — С. 8. — ISSN 0868-7110.

[3] Герб рода Губониных внесён в «Часть 12 Общего гербовника дворянских родов Всероссийской империи, стр. 143». Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ նոյեմբերի 20-ին. Վերցված է 2012 թ․ նոյեմբերի 17-ին.

[Благотворители_и_меценаты—2010——296-4] Благотворители и меценаты, 2010, էջ 296

[1-yalta.com-5] 5,0 ^5,1 Курорт Гурзуф и его первый владелец — Пётр Ионович Губонин

[6] Пётр Губонин — промышленник и предприниматель

[vg-2010-01-7] Первый почётный гражданин // http://www.vashka.ru/ Ваша газета] : газета. —Волгоград, 2010. — В. 1.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]