Jump to content

Ուինֆրիդ Սեբալդ

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Ուինֆրիդ Սեբալդ
գերմ.՝ W. G. Sebald
Ծնվել էմայիսի 18, 1944(1944-05-18)[1][2][3][…]
ԾննդավայրՎերթախ[4]
Մահացել էդեկտեմբերի 14, 2001(2001-12-14)[1][2][3][…] (57 տարեկան)
Մահվան վայրՆորֆոլկ, Արևելյան Անգլիա, Անգլիա, Միացյալ Թագավորություն
Քաղաքացիություն Գերմանիա
ԿրթությունՖրայբուրգի համալսարան և Ֆրիբուրգի համալսարան
ԵրկերVertigo?, The Rings of Saturn?, Austerlitz?, Putrid Homeland: Essays on Literature? և On the Natural History of Destruction?
Մասնագիտությունգրող, պրոֆեսոր, լուսանկարիչ և գրականագետ
ԱշխատատուՄանչեսթերի համալսարան, Արևելյան Անգլիայի համալսարան[5] և Համբուրգի համալսարան
Պարգևներ և
մրցանակներ
ԱնդամությունԼեզվի և պոեզիայի գերմանական ակադեմիա
Կայքwgsebald.de
 Winfried Georg Sebald Վիքիպահեստում

Ուինֆրիդ Գեորգ Սեբալդ (անգլ.՝ Winfried Georg Sebald,մայիսի 18, 1944(1944-05-18)[1][2][3][…], Վերթախ[4] - դեկտեմբերի 14, 2001(2001-12-14)[1][2][3][…], Նորֆոլկ, Արևելյան Անգլիա, Անգլիա, Միացյալ Թագավորություն)[7], հայտնի է որպես WG Sebald կամ, ինչպես իրեն նախընտրելի է՝ Max Sebald, գերմանացի գրող և ակադեմիկոս։ 57 տարեկանում՝ իր մահվան պահին, ըստ «The New Yorker»-ի` «Լայնորեն ճանաչվել է համաշխարհային գրականության մեջ իր բացառիկ ավանդի համար»[8]։

Կյանք

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Սեբալդը ծնվել է Բավարիայի Վերթախ քաղաքում, Ռոզա և Գեորգ Սեբալդների երեք երեխաներից երկրորդն էր և ընտանիքի միակ որդին։ 1948-1963 թվականներին ապրել է Զոնտհոֆենում[9]։ Նրա հայրը միացել էր Ռայխսվերին 1929 թվականին և նացիստների օրոք ծառայել է Վերմախտում, մինչև 1947 թվականը ռազմագերի է եղել։ Նրա մորական պապը՝ փոքր քաղաքի ոստիկան Յոզեֆ Էգելհոֆերը (1872–1956), տղայի վաղ տարիներին եղել է ամենակարևոր արական կերպարը[10]։ Սեբալդին ցույց են տվել Հոլոքոստի պատկերները Օբերստդորֆի դպրոցում սովորելու ժամանակ, և հիշում է, որ ոչ ոք չգիտեր, թե ինչպես բացատրել այն, ինչ հենց նոր տեսել էր։ Հոլոքոստը և եվրոպական արդիականությունը, հատկապես պատերազմի և հալածանքի ձևերը, հետագայում դարձել են նրա ստեղծագործության կենտրոնական թեմաները[11]։

Սեբալդը գերմանական և անգլիական գրականություն է սովորել նախ Ֆրայբուրգի համալսարանում, այնուհետև Շվեյցարիայի Ֆրիբուրգի համալսարանում, որտեղ 1965 թվականին ստացել է դիպլոմ[12], 1966-1969 թվականներին եղել է Մանչեստրրի համալսարանի դասախոս։ Նա մեկ տարով վերադարձել էր Շվեյցարիայի Սանկտ Գալլեն քաղաքը՝ ուսուցիչ աշխատելու հույսով, բայց չի կարողացել բնակություն հաստատել այդտեղ։ 1967 թվականին Սեբալդն ամուսնացել է մի ավստրիական ծագմամբ կնոջ՝ Ուտեի հետ։ 1970 թվականին դարձել է Արևելյան Անգլիայի համալսարանի դասախոս (UEA)։ Այնտեղ 1973 թվականին ավարտել է «Առասպելի վերածնունդ. Ալֆրեդ Դոբլինի վեպերի ուսումնասիրություն» վերնագրով իր թեկնածուական ատենախոսությունը[13][14]։ 1986 թվականին Սեբալդը հաբիլիտացիա (ակադեմիական բարձր որակավորում) է ստացել Համբուրգի համալսարանում[15], 1987-ին նշանակվել է «UEA»-ի Արևմտյան գրականության ամբիոնի վարիչ։ 1989 թվականին դարձել է Գրական թարգմանությունների բրիտանական կենտրոնի հիմնադիր տնօրենը։ «UEA»-ում աշխատելու ընթացքում ապրել է Ուայմոնդհեմում և Պորինգլենդում։

Ուշ տարիներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ուինֆրիդ Սեբալդից Անդրեաս Դորշելին ուղղված նամակը, հունիս 2001, էջ 1

«Աուստերլից»-ի 2001 թվականի հրատարակությունը (գերմաներեն և անգլերեն)[16] Սեբալդին բերել է համաշխարհային հռչակ[17]. ««Աուստերլիցն» ընդունվեց մեծ ոգևորությամբ՝ միջազգային մակարդակով. գրական քննադատները հիացմունքով էին խոսում այդ մասին. գիրքը Սեբալդին դարձրեց ժամանակակից դասական»։ Նա համարվել է գրականության Նոբելյան մրցանակի հնարավոր ապագա դափնեկիր[18][19]։ Աճող համբավի շնորհիվ ողջ Արևմտյան Եվրոպայում մեծ պահանջարկ է ունեցել գրական հաստատությունների և ռադիոհաղորդումների կողմից[20]։ Գերմանիայից, Ավստրիայից, Բելգիայից, Նիդեռլանդներից, Մեծ Բրիտանիայից և ԱՄՆ-ից թերթերը, լրագրերը և ամսագրերը նրանից հարցազրույցներ են պահանջել[21]։ «Վախենում եմ, դատապարտված եմ անհանգստության»,- գրել է նա Անդրեաս Դորշելին 2001 թվականի հունիսին՝ վերադառնալով մի ուղևորությունից և ճանապարհ ընկնելով մյուսին։

Բավական ժամանակ Սեբալդը տեղյակ էր իր բնածին սրտային անբավարարության մասին[22]։ 2001թվականի օգոստոսին ԱՄՆ-ից եկած այցելուին նա նկարագրել է իրեն որպես «մեկը, ով գիտի, որ շուտով պետք է հեռանա»[23]։ Սեբալդը մահացել է 2001 թվականի դեկտեմբերին Նորվիչի մոտ մեքենա վարելիս[24]։ Այս իրադարձությունը ցնցել է գրական հանրությանը[25]։ Նա մեքենան վարել է դստեր՝ Աննայի հետ, որը վթարից հետո ողջ է մնացել[26]։ Դատաբժշկական եզրակացության մեջ, որը հրապարակվել է վթարից մոտ վեց ամիս անց, ասվում է, որ Սեբալդը սրտի կաթված է ստացել և մահացել այս վիճակից՝ նախքան նրա մեքենան կշեղվեր ճանապարհից և կբախվեր դիմացից եկող բեռնատարին[27]։

Ուինֆրիդ Սեբալդը թաղված է Սուրբ Անդրեասի եկեղեցու գերեզմանոցում՝ Ֆրեմինգհեմ Էրլում, իր ապրած վայրի մոտ[28]։

Թեմաներ և ոճ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Սեբալդի աշխատանքները հիմնականում վերաբերում են հիշողության, հիշողության կորստի (և՛ անձնական, և՛ կոլեկտիվ) և քայքայման (քաղաքակրթությունների, ավանդույթների կամ ֆիզիկական առարկաների) թեմաներին։ Դրանք, մասնավորապես, փորձեր են՝ հաշտվելու և գրական առումով զբաղվելու Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի տրավմայի և գերմանացի ժողովրդի վրա դրա ազդեցության հետ։ «Ոչնչացման բնական պատմության մասին» («On the Natural History of Destruction»,1999) աշխատության մեջ նա գրել է ակնարկ՝ պատերազմի ժամանակ գերմանական քաղաքների ռմբակոծությունների և գերմանական գրականության մեջ որևէ իրական պատասխանի բացակայության մասին։ Նրա մտահոգությունը Հոլոքոստի վերաբերյալ արտահայտված է մի քանի գրքերում, որոնք նրբորեն բացահայտում են նրա կենսագրական կապերը հրեաների հետ[29]։ Ի տարբերություն Գերմանիայի քաղաքական և մտավորական հաստատության[30]` Սեբալդը հերքում էր Հոլոքոստի եզակիությունը. «Ես գերմանացիների պատճառած աղետը, որքան էլ այն սարսափելի էր, ամենևին չեմ համարում եզակի իրադարձություն. այն զարգացել է եվրոպական պատմության որոշակի տրամաբանությամբ և հետո, նույն պատճառով, ներթափանցել եվրոպական պատմության մեջ»[31]։ Հետևաբար, Սեբալդն իր գրական ստեղծագործության մեջ միշտ փորձել է Հոլոքոստը տեղավորել և համատեքստավորել ժամանակակից եվրոպական պատմության մեջ՝ նույնիսկ խուսափելով Գերմանիայի վրա կենտրոնանալուց։

Սեբալդը լիովին մերժում էր 1950-1970-ականների արևմտյան գերմանական գրականության հիմնական հոսքը, որի ներկայացուցիչներն էին Հայնրիխ Բյոլը և Գյունտեր Գրասը. «Ես ատում եմ [...] գերմանական հետպատերազմյան վեպը այնպես, ինչպես ժանտախտը»[32]։ Նա կանխամտածված հակադարձ դիրքորոշում էր ընդունել։ Սեբալդի առանձնահատուկ և նորարարական վեպերը (որոնք նա հիմնականում անվանում էր պարզապես արձակ («Prosa»))[33], գրվել են միտումնավոր որոշ հնաոճ և մշակված գերմաներենով ( «Աուստերլից»-ից մի հատված հայտնի է 9 էջանոց նախադասությամբ)։ Նա սերտորեն վերահսկում էր անգլերեն թարգմանությունները (հիմնականում Անթեա Բելի և Մայքլ Հուլսի կողմից)։ Դրանք ներառում են «Vertigo», «The Emigrants», «The Rings of Saturn» և «Աուստերլից» նովելները։ Դրանք աչքի են ընկնում փաստի (կամ ակնհայտ փաստի), հիշողության և հորինվածքի իրենց հետաքրքրասեր և լայնածավալ խառնվածքով, որոնք հաճախ դրսևորվում են անորոշ սև ու սպիտակ լուսանկարներով, որոնք դրված են պատմվածքին ոգեշնչող հակադրությամբ, այլ ոչ թե ուղղակիորեն պատկերացնելու համար։ Նրա վեպերը ներկայացված են որպես դիտարկումներ և հիշողություններ, որոնք արվել են Եվրոպայով մեկ ճանապարհորդելիս։ Դրանք պարունակում են նաև չոր ու սև հումոր[34]։

Սեբալդը նաև պոեզիայի երեք գրքի հեղինակ է՝ «For Years Now with Tess Jaray» (2001), «After Nature» (1988) և «Unrecounted» (2004)։

Աշխատություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • 1988 «After Nature». Լոնդոն՝ Հեմիշ Հեմիլթոն. (գերմ.՝ Nach der Natur. Ein Elementargedicht)
  • 1990 «Vertigo». Լոնդոն։ Հարվիլ. ( գերմ.՝ Schwindel. Gefühle)
  • 1992 «The Emigrants» . Լոնդոն։ Հարվիլ. (գերմ.՝ Die Ausgewanderten. Vier lange Erzählungen)
  • 1995 «The Rings of Saturn». Լոնդոն։ Հարվիլ. (գերմ.՝ Die Ringe des Saturn. Eine englische Wallfahrt)
  • 1998 «A Place in the Country». (գերմ.՝ Logis in einem Landhaus)
  • 1999 «On the Natural History of Destruction». Լոնդոն՝ Հեմիշ Հեմիլթոն. ( գերմ.՝ Luftkrieg und Literatur: Mit einem Essay zu Alfred Andersch)
  • 2001 «Austerlitz». Լոնդոն՝ Հեմիշ Հեմիլթոն. Անթեա Բելի անգլերեն թարգմանությունն արժանացել է 2002 թվականի անկախ արտասահմանյան գեղարվեստական գրականության մրցանակին։
  • 2001 «For Years Now.». Լոնդոն՝ Կարճ գրքեր.
  • 2003 «Unrecounted» Լոնդոն.՝ Հեմիշ Համիլթոն. (գերմ.՝ Unerzählt, 33 Texte)
  • 2003 «Campo Santo» London՝ Հեմիշ Հեմիլթոն. (գերմ.՝ Campo Santo, Prosa, Essays)
  • 2008 «Across the Earth and the Water։ Selected Poems». 1964–2001՝ ( գերմ.՝ das Land und das Wasser . Ausgewählte Gedichte 1964–2001)

Ազդեցություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Խորխե Լուիս Բորխեսի ստեղծագործությունները, հատկապես « Ճառագայթների արահետների այգին» (The Garden of Forking Paths) և «Տլոն, Ուքբար, Օրբիս Տերտիուս»-ը (Tlön, Uqbar, Orbis Tertius), մեծ ազդեցություն ունեցան Սեբալդի վրա (Տլոնը և Ուքբարը հայտնվում են «Սատուրնի օղակները» ֆիլմում[35]։ Իր վերջին տարում ունեցած զրույցի ժամանակ Սեբալդը, որպես իր գրական մոդելներ, անվանել է Գոտֆրիդ Կելլերին, Ադալբերտ Շտիֆտերին, Հայնրիխ ֆոն Քլայսթին և Ժան Պոլին[36]։ Նա նաև նշել է ավստրիացի վիպասան Թոմաս Բերնհարդին՝ որպես մարդ, որը մեծ ազդեցություն է ունեցել իր ստեղծագործության վրա[37]։ Իր ստեղծագործության մեջ հարգանքի տուրք է մատուցել Կաֆկային[38] և Նաբոկովին (Նաբոկովի կերպարը հայտնվում է «The Emigrants» գրքի չորս մասերից յուրաքանչյուրում[39]։

Հուշահամալիրներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Սեբալդվեգ («Սեբալդ ճանապարհ»)

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ի հիշատակ գրողի՝ 2005 թվականին Վերթախ քաղաքը ստեղծել է տասնմեկ կիլոմետր երկարությամբ քայլուղի, որը կոչվում էր «Sebaldweg». Այն ձգվում է Օբերյոխի սահմանային կետից (1159 մ) մինչև Սեբալդի ծննդավայրը «Grüntenseestrase 3»-ում (915 մ)։ Սա այն երթուղին է, որով անցել է պատմողը «Il ritorno in patria»-ում՝ Սեբալդի «Vertigo» (գերմ.՝ Schwindel. Gefühle) գրքի վերջին հատվածում։ Ճանապարհին կանգնեցվել են գրքի տեքստերով վեց ստելաներ, որոնք վերաբերում են համապատասխան տեղագրական վայրին, ինչպես նաև հիշատակում են կրակը և Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում զոհված մարդկանց՝ Սեբալդի երկու հիմնական թեմաները[40]։

Սեբալդ Քոփս

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նորվիչի Արևելյան Անգլիայի համալսարանի տարածքում կլոր փայտե նստարանը շրջապատում է հաճարենու ծառը, որը տնկվել է 2003 թվականին՝ Ուինֆրիդ Սեբալդի հիշատակին։ Գրողի նախկին սաների կողմից նվիրաբերված այլ ծառերի հետ տարածքը կոչվում է «Սեբալդ Քոփս»։ Նստարանը, որն ունի Սատուրնի օղակների ձևը, կրում է մակագրություն «Unerzählt» վեպի նախավերջին բանաստեղծությունից. ««Չպատմված» վեպը ընդմիշտ կմնա խուսափող դեմքերի պատմություն»[41][42] (գերմ.՝ Unerzählt bleibt die Geschichte der abgewandten Gesichter[43])։

Համբերություն (Սեբալդից հետո)

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2011 թվականին Գրանթ Ջին նկարահանել է «Համբերություն» (Սեբալդից հետո) վավերագրական ֆիլմը, որը պատմում է հեղինակի` արևելյան Անգլիայի լանդշաֆտով ճանապարհորդության մասին[44]։

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Encyclopædia Britannica
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Բրոքհաուզի հանրագիտարան (գերմ.)
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Deutsche Nationalbibliothek Record #119310007 // Gemeinsame Normdatei (գերմ.) — 2012—2016.
  5. ↑ http://news.bbc.co.uk/1/hi/england/1712934.stm
  6. ↑ https://www.bookcritics.org/past-awards/2001/
  7. ↑ In a number of interviews, Sebald claimed that his third given name was "Maximilian" – this has, however, turned out not to be the case; see Uwe Schütte, W.G. Sebald. Leben und literarisches Werk. Berlin/Boston, MA: de Gruyter, 2020, p. 8.
  8. ↑ O'Connell, Mark (2011 թ․ դեկտեմբերի 14). «Why You Should Read W. G. Sebald». The New Yorker.
  9. ↑ W.G. Sebald, Schriftsteller und Schüler am Gymnasium Oberstdorf Արխիվացված 3 Փետրվար 2009 Wayback Machine (de)
  10. ↑ Thomas Diecks (2010). «Sebald, W. G. (Max, eigentlich Winfried Georg Maximilian)». Neue Deutsche Biographie. Historische Kommission bei der Bayerischen Akademie der Wissenschaften (HiKo), München. էջեր 106–107. Վերցված է 2022 թ․ փետրվարի 19-ին.
  11. ↑ Carrigan Jr., Henry L. (2010). W. G. Sebald (4th ed.). Critical Survey of Long Fiction.
  12. ↑ Eric Homberger, "WG Sebald," The Guardian, 17 December 2001, accessed 9 October 2010.
  13. ↑ Martin, James R. (2013). «On Misunderstanding W.G. Sebald» (PDF). Cambridge Literary Review. IV (7): 123–38. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2016 թ․ մարտի 11-ին. Վերցված է 2016 թ․ մարտի 4-ին.
  14. ↑ Sebald, W. G. The Revival of myth: a study of Alfred Döblin's novels (Ph.D thesis). Վերցված է 2016 թ․ մարտի 4-ին.
  15. ↑ [1](չաշխատող հղում)
  16. ↑ Uwe Schütte, 'Rezeption | Anglo-amerikanischer Raum'. In: Claudia Öhlschläger, Michael Niehaus (eds.), W.G. Sebald-Handbuch: Leben – Werk – Wirkung. Stuttgart: Metzler, 2017, pp. 305–309, pp. 305 and 306.
  17. ↑ Christian Hein, 'Rezeption | Deutschsprachiger Raum'. In: Claudia Öhlschläger, Michael Niehaus (eds.), W.G. Sebald-Handbuch: Leben – Werk – Wirkung. Stuttgart: Metzler, 2017, pp. 300–305, p. 300: "Austerlitz wurde international begeistert rezipiert, von der Literaturkritik frenetisch gefeiert und verlieh Sebald den Status eines modernen Klassikers."
  18. ↑ O'Connell, Mark (2011 թ․ դեկտեմբերի 14). «Why You Should Read W. G. Sebald». The New Yorker.
  19. ↑ Gussow, Mel (2001 թ․ դեկտեմբերի 15). «W. G. Sebald, Elegiac German Novelist, Is Dead at 57». The New York Times.
  20. ↑ Philippa Comber, 'Autorbiographie'. In: Claudia Öhlschläger, Michael Niehaus (eds.), W.G. Sebald-Handbuch: Leben – Werk – Wirkung. Stuttgart: Metzler, 2017, pp. 5–9, p. 9.
  21. ↑ Uwe Schütte, W.G. Sebald. Einführung in Leben und Werk. Göttingen: Vandenhoeck & Ruprecht, 2011, p. 33.
  22. ↑ Uwe Schütte, Figurationen. Zum lyrischen Werk von W.G. Sebald. Eggingen: Isele, 2021, p. 49.
  23. ↑ Lynne Sharon Schwartz (ed.), The Emergence of Memory: Conversations with W.G. Sebald, New York, NY/London/Melbourne/Toronto 2007, p. 162.
  24. ↑ Vanessa Thorpe, 'Cult novelist killed in car accident', The Observer, 16 December 2001.
  25. ↑ Scott Denham, 'Forword: The Sebald Phenomenon', in: Scott Denham, Mark McCulloh (eds.), W.G. Sebald: History – Memory – Trauma, Berlin/New York, NY: de Gruyter 2006, pp. 1–6, p. 2: ”Sebald's premature death in December, 2001, shocked the literary world in Germany as well as in his home, Britain, and in the U.S.”
  26. ↑ Gussow, Mel (2001 թ․ դեկտեմբերի 15). «W. G. Sebald, Elegiac German Novelist, Is Dead at 57». The New York Times.
  27. ↑ Angier, Carole (2021). Speak, Silence: In Search of W.G. Sebald. Bloomsbury.
  28. ↑ Uwe Schütte, W.G. Sebald: Einführung in Leben und Werk. Göttingen: Vandenhoeck & Ruprecht, 2011, p. 33.
  29. ↑ Cf. Carol Jacobs, Sebald's Vision. New York, NY: Columbia University Press, 2015, p. 72 and passim.
  30. ↑ as represented, e.g., by Richard von Weizsäcker and Jürgen Habermas.
  31. ↑ W.G. Sebald, "Auf ungeheuer dünnem Eis." Gespräche 1971 bis 2001, ed. Torsten Hoffmann, Frankfurt/M.: Fischer Taschenbuch Verlag, 2011, p. 260: "Ich sehe die von den Deutschen angerichtete Katastrophe, grauenvoll wie sie war, durchaus nicht als Unikum an – sie hat sich mit einer gewissen Folgerichtigkeit herausentwickelt aus der europäischen Geschichte und sich dann, aus diesem Grunde auch, hineingefressen in die europäische Geschichte."
  32. ↑ W.G. Sebald, "Auf ungeheuer dünnem Eis." Gespräche 1971 bis 2001, ed. Torsten Hoffmann, Frankfurt/M.: Fischer Taschenbuch Verlag, 2011, p. 77: "Ich hasse [...] den deutschen Nachkriegsroman wie die Pest." Ironically, Sebald received the Heinrich-Böll-Preis in 1997.
  33. ↑ Peter Morgan distinguishes the "novel" Austerlitz from the "prose narratives" Vertigo, The Emigrants and The Rings of Saturn ('The Sign of Saturn: Melancholy, Homelessness and Apocalypse in W.G. Sebald's Prose Narratives.' In: Franz-Josef Deiters (ed.), Passagen: 50 Jahre Germanistik an der Monash Universität. St. Ingbert: Röhrig, 2010, pp. 491–517, p. 491).
  34. ↑ Wood, James (2017 թ․ մայիսի 29). «W.G. Sebald, Humorist». The New Yorker. Վերցված է 2019 թ․ սեպտեմբերի 7-ին.
  35. ↑ McCulloh, Mark Richard (2003). Understanding W. G. Sebald. University of South Carolina Press. էջ 66. ISBN 1-57003-506-7. Վերցված է 2007 թ․ դեկտեմբերի 23-ին.
  36. ↑ Lynne Sharon Schwartz (ed.), The Emergence of Memory: Conversations with W.G. Sebald, New York, NY/London/Melbourne/Toronto 2007, p. 166.
  37. ↑ "Sebald's Voice", 17 April 2007
  38. ↑ "Among Kafka's Sons: Sebald, Roth, Coetzee", 22 January 2013; review of Three Sons by Daniel L. Medin, 978-0810125681
  39. ↑ "Netting the Butterfly Man: The Significance of Vladimir Nabokov in W. G. Sebald's The Emigrants" by Adrian Curtin and Maxim D. Shrayer, in Religion and the Arts, vol. 9, nos. 3–4, pp. 258–283, 1 November 2005
  40. ↑ Gutbrod, Hans (2023 թ․ մայիսի 31). «Sebald's Path in Wertach -- Commemorating the Commemorator». Cultures of History Forum. doi:10.25626/0146 (inactive 2024 թ․ նոյեմբերի 1). Վերցված է 2023 թ․ հունիսի 6-ին.{{cite journal}}: CS1 սպաս․ DOI inactive as of 2024 (link)
  41. ↑ Jo Catling; Richard Hibbitt, eds. (2011). Saturn's Moons, W. G. Sebald - A Handbook. Translated by Hamburger, Michael. Legenda. էջ 659. ISBN 978-1-906540-0-29.
  42. ↑ Jo Catling; Richard Hibbitt, eds. (2011). Saturn's Moons, W. G. Sebald - A Handbook. Translated by Hamburger, Michael. Legenda. էջ 659. ISBN 978-1-906540-0-29.
  43. ↑ Jo Catling; Richard Hibbitt, eds. (2011). Saturn's Moons, W. G. Sebald - A Handbook. Translated by Hamburger, Michael. Legenda. էջ 659. ISBN 978-1-906540-0-29.
  44. ↑ "Patience (After Sebald): watch the trailer – video", The Guardian (31 January 2012)

Հիմնական և կցված հղումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Arnold, Heinz Ludwig (ed.). W. G. Sebald. Munich, 2003 (Text+Kritik. Zeitschrift für Literatur. IV, 158). Includes bibliography.
  • Bewes, Timothy. "What is a Literary Landscape? Immanence and the Ethics of Form". differences, vol. 16, no. 1 (Spring 2005), 63–102. Discusses the relation to landscape in the work of Sebald and Flannery O'Connor.
  • Bigsby, Christopher. Remembering and Imagining the Holocaust։ The Chain of Memory. Cambridge, Cambridge University Press, 2006.
  • Blackler, Deane. Reading W. G. Sebald։ Adventure and Disobedience. Camden House, 2007.
  • Breuer, Theo, "Einer der Besten. W. G. Sebald (1944–2001)" in T.B., Kiesel & Kastanie. Von neuen Gedichten und Geschichten, Edition YE 2008.
  • Denham, Scott and Mark McCulloh (eds.). W. G. Sebald։ History, Memory, Trauma. Berlin, Walter de Gruyter, 2005.
  • Grumley, John, "Dialogue with the Dead։ Sebald, Creatureliness, and the Philosophy of Mere Life", The European Legacy, 16,4 (2011), 505–518.
  • Jacobs, Carol. Sebald's Vision. New York։ Columbia University Press, 2017.
  • Long, J. J. W. G. Sebald։ Image, Archive, Modernity. New York, Columbia University Press, 2008.
  • Long, J. J. and Anne Whitehead (eds.). W. G. Sebald։ A Critical Companion. Edinburgh, Edinburgh University Press, 2006.
  • McCulloh, Mark R. Understanding W. G. Sebald. University of South Carolina Press, 2003.
  • Patt, Lise et al. (eds.). Searching for Sebald։ Photography after W. G. Sebald. ICI Press, 2007. An anthology of essays on Sebald's use of images, with artist's projects inspired by Sebald.
  • Wylie, John. "The Spectral Geographies of W. G. Sebald". Cultural Geographies, 14,2 (2007), 171–188.
  • Zaslove, Jerry. "W. G. Sebald and Exilic Memory։ His Photographic Images of the Cosmogony of Exile and Restitution". Journal of the Interdisciplinary Crossroads, Vol. 3 (No. 1) (April 2006).
  • Rupprecht, Caroline. “Silkworms and Concentration Camps։ W.G. Sebald’s The Rings of Saturn and Austerlitz” Asian Fusion։ New Encounters in the Asian-German Avant-garde, Peter Lang, 2020. 33-54.

Արտաքին հղումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ուինֆրիդ Սեբալդ» հոդվածին։
 ⛭ 
  Թեմատիկ կայքեր
Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ուինֆրիդ_Սեբալդ&oldid=10275711» էջից