Շտիրիա (Սլովենիա)
| Պատմական շրջան | ||
|---|---|---|
| Ստորին Շտիրիա | ||
| սլովեն.՝ Spodnja Štajerska գերմ.՝ Untersteiermark | ||
 Տիպիկ ստորինշտիրիական տեսարան Սևնիկա քաղաքից | ||
| Երկիր |  Սլովենիա | |
| ԲԾՄ | 300 մ | |
| ||
 |
2b Ներքին Կարնիոլա, 2c Ստորին Կարնիոլա |
Շտիրիա (սլովեն.՝ Štajerska), նաև Սլովենական Շտիրիա (Slovenska Štajerska) կամ Ստորին Շտիրիա (Spodnja Štajerska ; գերմ.՝ Untersteiermark), պատմական շրջան Սլովենիայի հյուսիս-արևելքում։ Զբաղեցնում է նախկին Շտիրիայի դքսության հարավային հատվածը։ Շտիրիայի բնակչությունն իր պատմական սահմաններում կազմում է շուրջ 705,000 բնակիչ կամ Սլովենիայի բնակչության 34.5%-ը։ Ամենամեծ քաղաքը Մարիբորն է։
Տերմինի օգտագործումը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
19-րդ դարում Շտիրիայի դքսությունը, որը որպես առանձին վարչաքաղաքական միավոր գոյություն ուներ 1180-1918 թվականներին, բաժանվում էր երեք պատմական շրջանների՝ Վերին Շտիրիա, Կենտրոնական Շտիրիա և Ստորին Շտիրիա։ Վերջինս հյուսիսից հարավ ձգվում էր Մուրա գետից և Սլովենական բլուրներից մինչև Սավա գետը։ Վերին Շտիրիան և Կենտրոնական Շտիրիան հիմնականում գերմանախոս են, և այսօր կազմում են ավստրիական Շտիրիա նաանգը (Steiermark)։ Ստորին Շտիրիան հիմնականում սլովենախոս է և Առաջին աշխարհամարտից հետո դարձավ Սերբերի, խորվաթների և սլովենացիների թագավորության (Հարավսլավիա) մաս։ Երկրորդ աշխարհամարտից հետո այն դարձավ ժամանակակից Սլովենիայի նախորդի՝ Սլովենիայի Սոցիալիստական Հանրապետության մի մասը։
«Հարավային Շտիրիա» (Südsteiermark) տերմինը վերաբերում է ավստրիական Շտիրիա նահանգի հարավային հատվածին, մինչդեռ «Ստորին Շտիրիա» (Spodnja Štajerska) տերմինը վերաբերում է Սլովենիայի հյուսիս-արևելքում գտնվող Շտիրիա շրջանին։
Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Միջնադարում Ստորին Շտրիրան ղեկավարում էր մի քանի տեղական (reichsfrei) հարստություններ, որոնցից էին Ցելեյի կոմսեր, որոնց մեծ ունեցվածքի չեն բռնագրավել Հաբսբուրգյան իշխանների կողմից մինչև 15-րդ դար։
Ըստ 1910 թվականի վերջին ավստրո-հունգարական մարդահամարի՝ Ստորին Շտիրիան ուներ շուրջ 498,000 բնակիչ, որից 82%-ը սլովենացիներ և շուրջ 18%-ը գերմանախոսներ էին[1]։
1918 թվականին Առաջին աշխարհամարտից հետո ավստրո-հունգարական միապետության կազմալուծման արդյունքում Շտիրիայի դքսությունը բաժանվեց նորաստեղծ Գերմանական Ավստրիայի և հարավսլավական Սլովենացիների, խորվաթների և սերբ թագավորության միջև։ 1918 թվականի նոյեմբերի սկզբին Ռուդոլֆ Մաիսթերը՝ նախկին ավստրո-հունգարական բանակի սլովենացի մայոր, մոտ 4000 տեղական կամավորներով գրավեց Ստորին Շտիրիան և Մարիբոր քաղաքը և այն հայտարարեց Հարավսլավիայի մի մաս:Գերմանա-ավստրիական կիսառազմականացված միավորումների կարճ պայքարից հետո ներկայիս սահմանը ստեղծվեց։ 1918 թվականի դեկտեմբերին Ստորին Շտիրիան դե ֆակտո ընդգրկվեց Սերբերի, խորվաթների և սլովենացիների թագավորության մեջ։ Գերմանաբնակ Մարբուրգի քաղաքացիների բողոքի ցույցը հանգեցրեց Մարբուրգի արյունոտ կիրակիին, որտեղ զոհվեց 13 մարդ, վիրավորվեց մոտ 60 մարդ։
Հաստատվելով 1919 թվականի Սեն Ժերմենի պայմանագրով՝ հարավսլավական և ավստրիական Շտիրիայի միջև սահմանը հիմնականում հետևում էր սլովենացիների և էթնիկ գերմանացիների միջև էթնիկ-լեզվական բաժանարար գծին։ Այնուամենայնիվ, մի քանի սլովենախոս գյուղեր շուրջ մնաց Ավստրիայի կազմում։ Մյուս կողմից, հիմնականում մի քանի գերմանաբնակ քաղաքներ մնացին Հարավսլավիայում, հատկապես Մարիբորը (80% գերմանախոս), Պտույը (86%) և Ցելեն (67%); Բացի այդ, Ապաչե գյուղի շուրջ գերմանալեզու տարածքը միացված էր Հարավսլավիային։ Ըստ 1921 թվականի Հարավսլավիայի մարդահամարի տվյալների՝ Հարավսլավիայի Շտիրիայում բնակվում էր մոտ 22.500 էթնիկ գերմանացի։ Դրանք ներկայացնում էին տարածաշրջանի ընդհանուր բնակչության շուրջ 4,5%-ը և Սլովենիայի բոլոր էթնիկ գերմանացիների շուրջ 57%-ը։ 1931 թվականին այդ թիվը նվազեց մինչև շուրջ 12.500 կամ շրջանի բնակչության 2,3%-ը և Սլովենիայի բոլոր էթնիկ գերմանացիների շուրջ 45%-ը[2][3]։
1922 թվականին Մարիբորի շրջանը կազմավորվեց, որի կազմում էր Սլովենական Շտիրիայի մեծ մասը, նաև Պրեկմուրջեյի և Մեջիմուրսկայի շրջանները։ 1929 թվականի հունվարին Հարավսլավիայի թագավոր Ալեքսանդր I-ի հեղաշրջումից հետո շրջանները վերացվեցին և փոխարինվեցին ինը բանովինաներով[4]։ 1931 թվականի Հարավսլավիայի սահմանադրության կողմից իրականացված վերակազմավորումից հետո Սլովենական Շտիրիան ընդգրկվեց նորաստեղծ Դրավյան բանովինայի մեջ, որը քիչ թե շատ նույնական էր Սլովենիայի հետ, Լյուբլյանա կենտրոնով։
1941 թվականի ապրիլին նացիստական Գերմանիան ներխուժեց Հարավսլավիա, իսկ Սլովենական Շտիրիան բռնակցվեց Երրորդ Ռեյխին։ Ներդրվեց բռնի գերմանացման քաղաքականություն։ Սլովենական լեզվի հասարակական օգտագործումը արգելված էր, և սլովենական բոլոր ասոցիացիաները լուծարվեցին։ Արտաքսվեցին բոլոր մասնագիտական և մտավորական խմբերի անդամները, ներառյալ բազմաթիվ հոգևորականներ։ 1941 թվականի ապրիլից մինչև 1942 թվականի մայիս ընկած ժամանակահատվածում մոտ 80,000 սլովենացիներ (ընդհանուր բնակչության գրեթե 15%) արտաքսվեցին Ստորին Շտիրիայից կամ վերաբնակեցվեցին Ռայխի այլ մասերում։ Որպես արձագանք, զարգացավ դիմադրական շարժում։ Ստորին Շտիրիայի շատ շրջաններում ականատես եղան բուռն կռիվներ գերմանական զորքերի և սլովենական պարտիզանական ստորաբաժանումների միջև։
Երկրորդ աշխարհամարտից հետո տարածաշրջանում վերահաստատվեց Հարավսլավիայի իշխանությունը և Սլովենական Շտիրիան դարձավ Սլովենիայի Սոցիալիստական Հանրապետության անբաժանելի մասը։ Ըստ Հարավսլավիայի Ժողովրդական ազատագրման հակաֆաշիստական խորհրդի կողմից ընդունված նախնական որոշումների՝ իրականացվել էր գերմանացի մնացած էթնիկ բնակչության արտաքսում՝ անկախ նացիստական ռեժիմի հետ նրանց կապերից։
1950-70-ական թվականների տարածաշրջանի շատ շրջաններ ենթարկվեցին արագ արդյունաբերականացման։ Քաղաքներ, ինչպիսիք են Մարիբորը, Ցելեն և Վելենիեն, դարձան Սլովենիայի և Հարավսլավիայի կարևորագույն արդյունաբերական կենտրոններից մեկը։
Քաղաքներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ստորին Շտիրիայի մշակութային և տնտեսական կենտրոնը միշտ եղել է Մարիբոր քաղաքը։ Մյուս խոշոր քաղաքներն են՝ Ցելեն, Վելենիեն, Պտույը, Բրեզիցեն և Սլովեն Գրադեցը։ Վերջին երկուսն այլևս չեն համարվում Շտիրիայի պատկանելի մասը․ [5] Սլովեն Գրադեկը կցված է Կարինթիա՝ ձևավորելով այդ ընդլայնված շրջանի նոր մշակութային և տնտեսական կենտրոնը [6], մինչդեռ Բրեզիցեն Պոսավջեի շրջանի գլխավոր կենտրոններից է։
Մարիբոր
Պտույ
Ցելե
Վելենիե
Զբոսաշրջություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Շտիրիանն հայտնի է իր սպիտակ գինով, Պոհորջե լեռնադահուկային հանգստավայրով, մշակութային փառատոներով և դդմի սերմերի յուղով։
Սավինջա Ալպեր
Լոգարի հովիտ
Պիբորջի բլուրներում գտնվող Ռիբնիցա լիճը
Կուրենտավոջե փառատոնը Պտույում
Ցելե ամրոցը
Հայտնի մարդիկ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Անտոն Ասկերց, բանաստեղծ
- Ժոզե Բրիլեյ, Հարավսլավիայի քաղաքական գործիչ, դիվանագետ և դեսպան, քաղաքական գործիչ, ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի նախագահ, Սլովենիայի Գերագույն դատարանի գլխավոր դատավոր, Երկրորդ աշխարհամարտի պարտիզանական պատերազմի հերոս, Ljudska pravica-իխմբագիր
- Մարտա Բրիլեյ, դիվանագետ, պարտիզանական պատերազմի հերոս, Հարավսլավիայի զբոսաշրջության PR ղեկավար, արվեստի հովանավոր
- Ալեշ Չեհ, ֆուտբոլիստ
- Դրագո Յանչար, գրող
- Էդվարդ Կոցբեկ, գրող, բանաստեղծ և քաղաքական գործիչ
- Անտոն Կորոչեց, քաղաքական գործիչ, Հարավսլավիայի թագավորության Վարչապետ
- Յանես Մենարտ, բանաստեղծ
- Ֆրանց Միկլոշիչ, լեզվաբան
- Մատիա Մուրկո, լեզվաբան և ազգագրագետ
- Յոհան Պուչ, գյուտարար, հեծանիվների արդյունաբերություն
- Զարկո Պետան, կինոյի և թատրոնի ռեժիսոր
- Դանիլո Տյուրք, Սլովենիայի նախագահ
- Բենո Ուդրիհ, բասկետբոլիստ
- Ժոսիպ Վաշնջակ, քաղաքական ակտիվիստ
- Ստանկո Վրազ, բանաստեղծ
- Ուգո Գայլ, կոմպոզիտոր
- Զլատկո Զահովիչ, ֆուտբոլիստ
- Միլան Զվեր, քաղաքագետ
Տես նաև[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ Gregor Jenuš, Ko je Maribor postal slovenski (Maribor: znanstvenoraziskovalni inštitut dr. Franca Kovačiča, 2011), 81
- ↑ Dušan Nećak, Die "Deutschen" in Slowenien (1918-1955): kurzer Abriß (Ljubljana: Znanstveni inštitut Filozofske fakultete, 1998)
- ↑ Gregor Jenuš, Ko je Maribor postal slovenski (Maribor: znanstvenoraziskovalni inštitut dr. Franca Kovačiča, 2011), p 89-90
- ↑ Map of Yugoslav Banates
- ↑ Map of Slovene regions by Luventicus(չաշխատող հղում)
- ↑ Sloveniaholidays Site: Regions with their centres Archived 2008-01-21 at the Wayback Machine.
