1939 թվականին ավարտել է Բաքվի մանկավարժական ինստիտուտի Պատմության ֆակուլտետը։ 1941-1945 թվականներին աշխատել է Բաքվի «Կոմունիստ» (հայերեն) թերթի խմբագրությունում որպես արվեստի և գրականության բաժնի վարիչ։ 1946 թվականից հաստատվել է Երևանում։ Աշխատել է «Ավանգարդ» թերթում որպես արվեստի և գրականության բաժնի վարիչ, այնուհետև` Հայաստանի պետական հրատարակչությունում որպես խմբագիր։ 1968-1975 թվականներին աշխատել է Հայաստանի գրողների միությունում որպես գրական խորհրդատու։ Սաֆյանի ստեղծագործությունը, որ համակված է քնարականությամբ ու քաղաքացիական շնչով, ամփոփված է «Կարոտի երգեր» (1947), «Ամենալավ նվերը» (1949, պստմվածքներ), «Մեր երգը» (1953) և այլ ժողովածուներում։ Սաֆյանը թարգմանել է Ռուդաքիի բեյթերից, Լազար Լագինի «Ծերունի Խոտհարիչը» (1953 թ.), Վասիլի Լեբեդևի, Ա․ Տամսաարեի, Սերգեյ Միխալկովի, Միխայիլ Ալեքսեևի, Մ․ Ռահիմի, Վագիֆի ստեղծագործություններից։ Շողիկ Սաֆյանը իր մահկանացուն կնքել է 1995 թվականիօգոստոսի 4-ին Երևանում, 79 տարեկան հասակում։
↑Սաֆյան, Շողիկ Սերգեյի (1963). Թերզյան, Մարգարիտ Սիմոնի (ed.). Մի հին հեքիաթ է սա։ Պատմվածքներ. Երևան: Հայպետհրատ.(չաշխատող հղում)
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 10, էջ 256)։