Նռնաքարե ապարանջան
| Նռնաքարե ապարանջան ռուս.՝ Гранатовый браслет | |
|---|---|
| Տեսակ | գրական ստեղծագործություն |
| Ժանր | հոգեբանական դրամա |
| Ձև | վեպ |
| Հեղինակ | Ալեքսանդր Կուպրին |
| Երկիր |  Ռուսական կայսրություն |
| Բնագիր լեզու | ռուսերեն |
| Գրվել է | 1910 |
| Հրատարակչություն | «Զեմլյա ալմանախ» |
| Հրատարակվել է | 1911 |
«Նռնաքարե ապարանջան» (ռուս.՝ Гранатовый браслет), Ալեքսանդր Կուպրինի վիպակը՝ գրված 1910 թվականին։ Հիմնված է իրական պատմության վրա։
Սյուժե[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Իր ծննդյան օրը իշխանուհի Վերա Նիկոլաևնա Շեինան իր հին անանուն երկրպագուից ստանում է նվեր՝ ոսկե ապարանջան՝ հինգ խոշոր ալ կարմիր գույնի նռնաքարերով, որոնք շրջապատում են կանաչ քարը, որ հազվագյուտ տեսակի նռնաքար է[1]։ Լինելով ամուսնացած կին՝ նա համարեց, որ իրավունք չունի ստանալ ինչ-որ նվեր կողմնակի տղամարդկանցից։
Նրա եղբայր Նիկոլայ Նիկոլաևիչը՝ դատախազի օգնականը, իշխան Վասիլի Լվովիչի հետ գտավ նվեր ուղարկողին։ Պարզվեց, որ ուղարկողը համեստ պաշտոնյա Գեորգի Ժելտկովն է։ Շատ տարիներ առաջ նա կրկեսում ներկայացման ժամանակ պատահաբար տեսավ իշխանուհի Վերային և սիրահարվեց նրան մաքուր և անպատասխան սիրով։ Տարին մի քանի անգամ մեծ տոների ժամանակ նա թույլ էր տալիս իրեն գրել իշխանուհուն նամակներ։
Այժմ՝ իշխանի հետ խոսելուց հետո, նա ամաչեց իր արարքների համար, որոնք կարող էին վարկաբեկել անմեղ կնոջը։ Սակայն նրա սերը դեպի իշխանուհին եղել է այնքան խորը և անշահախնդիր, որ նա չէր կարող պատկերացնել այդ ստիպողական բաժանումը, որը պնդում էին իշխանուհու եղբայրը և ամուսինը։
Իրենց գնալուց հետո նա գրեց հրաժեշտի նամակ Վերա Նիկոլաևային, որում նա ներողություն է խնդրել ամեն ինչի համար և խնդրեց նրան լսել Բեթհովենի համար 2 սոնատը։ Հետո նա տվեց իր բնակարանային տիրոջը վերադարձրած ապարանջանը՝ խնդրելով նրան կախել այն Մայր Աստվածածին սրբապատկերի վրա (կաթոլիկ սովորության համաձայն), չտեսնելով իր հետագա կյանքի իմաստը՝ նա փակվեց իր սենյակում և ինքնասպան եղավ ատրճանակով։ Ժելտկովը թողեց գրություն, որում նա բացատրեց՝ ինքնասպան եղավ փողի վատնման պատճառով։
Վերա Նիկոլաևնան, իմանալով Գեորգի Ժելտկովի մահվան մասին, ամուսնուց թույլտվություն հարցրեց և գնաց ինքնասպանի բնակարանը, որպեսզի գոնե մի անգամ տեսնի այն մարդուն, որն այդքան տարի անպատասխան նրան սիրել է։ Վերադառնալով տուն՝ նա խնդրեց Ժեննի Ռեյտերին նվագել ինչ-որ բան՝ չկասկածելով, որ նա կնվագի հենց սոնատի այն մասը, որի մասին գրել էր Ժելտկովը։ Ծաղկանոցում նստած գեղեցիկ երաժշտության տակ Վերա Նիկոլաևնան հպվել է աքասիայի բնին և լացել։ Նա հասկացավ, որ այն սերը, որի մասին պատմում էր նրան գեներալ Անոսովը, և որի մասին երազում է ամեն մեկը, անցավ նրա մոտով։ Երբ դաշնակահարուհին ավարտեց նվագել և գնաց դեպի իշխանուհին, նա սկսեց համբուրել նրան` ասելով «Ո′չ, ո′չ, ինքը արդեն ինձ ներել է։ Ամեն ինչ լավ է»։
Հերոսներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Վերա Նիկոլաևնա Շեինա - իշխան Շեինի կինը, ստանում էր նամակներ Ժելտկովից
- Գեորգի Ստեփանի Ժելտկով - վերահսկիչ պալատի պաշտոնյա՝ սիրահարված Վերային
- Աննա Նիկոլաևնա Ֆրիեսսե - Վերայի քույրը, չի սիրում իր ամուսնուն
- Նիկոլայ Նիկոլայի Միրզա-Բուլաթ-Տուգանովսկի - Վերայի և Աննայի եղբայրը, դատախազի ընկերը
- Գներալ Յակով Միքայելի Անոսով - Վերայի և Աննայի հոր զինվորական ընկերը, Աննայի կնքահայրը
- Լյուդմիլա Լևի Դուրասովա - Վասիլիյ Շեինի քույրը
- Գուստավ Իվանի Ֆրիեսսե - Աննա Նիկոլաևնայի ամուսինը
- Ժեննի Ռայտեր - դաշնակահարուհի
- Լուկա - խոհարար
- Վասյուչոկ - երիտասարդ անհոգ ապուշ
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ По мнению доктора геолого-минералогических наук Владимира Филатова, кабошоны являются альмандинами, а зелёный камень — демантоидом. Источник: Владимир Филатов Алмазоподобный // Наука и жизнь. — 2017. — № 4. — С. 76—80.
Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Рассказова Л. В. Смысловая и композиционная роль сонаты Бетховена в рассказе А. И. Куприна «Гранатовый браслет»(ռուս.) // Литература в школе: научно-методический журнал. 2007. № 7. —Москва, 2007. — С. 8-12.
Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
|
