Նորատ Տեր-Գրիգորյանց

Նորատ Տեր-Գրիգորյանց;
Ծնվել է	հուլիսի 16, 1936 (88 տարեկան)
Ծննդավայր	Վլադիկավկազ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ
Կրթություն	ՌԴ ԶՈւ Գլխավոր շտաբի զինվորական ակադեմիա
Մասնագիտություն	պետական ծառայող և ռազմական գործիչ
Զբաղեցրած պաշտոններ	Հայաստանի պաշտպանության նախարար և Հայաստանի զինված ուժերի գլխավոր շտաբի պետ
Պարգևներ և ; մրցանակներ	և
	Norat Ter-Grigoryants Վիքիպահեստում

Նորատ Տեր-Գրիգորյանց (ծնված 1936 թվականի Հուլիսի 16-ին), Սովետական և Հայաստանի պաշտոնաթող գեներալ-լեյտենանտ, կարևոր դեր է խաղացել 1992-1995 թվականներին Արցախյան ազատամարտի ընթացքում Հայաստանի զինված ուժերի զարգացման գործում։

Նորատ Տեր-Գրիգորյանցը ծագումով հայ, ՌՍՖՍՀ գեներալ, ով 1991 թվականին Սովետական Միության փլուզումից առաջ ծառայում էր որպես Սովետական 40-րդ Բանակի շտաբի պետ Աֆղանստանում և Սովետական Ցամաքային Զորքերի գլխավոր շտաբի պետի տեղակալ։ 1992 թվականին Տեր-Գրիգորյանցը ընդունելով Հայաստանի կառավարության հրավերը ստանձնեց Հայկական Բանակի հրամանատարությունը։ 1992-1995 թվականներին Տեր-Գրիգորյանցը դառնում է գլխավոր շտաբի պետ և Հայաստանի պաշտպանության նախարարի առաջին տեղակալ։ 1993 թվականին նա Պաշտպանության նախարարի պաշտոնակատար էր։ 1995 թվականին, թոշակի անցնելուց հետո, վերադարձել է Ռուսաստանի Դաշնություն և այժմ Ռուսաստանի Հայերի Միության խորհրդի անդամ է^[1]։

Կենսագրություն

Նորատ Տեր-Գրիգորյանցը ծնվել և կրթություն է ստացել Սովետական Միության, Ռուսաստանի Վլադիկավկազ քաղաքում, ուր նրա հայ ընտանիքը վերաբնակվել էր 1920-ականներին, մազապուրծ փրկվելով Օսմանյան կայսրությունում Հայերի ցեղասպանությունից։ Նրա ծնողները Էրզրումից (Օսմանյան Կայսրության մաս) և Կարսից (Հայկական մարզ Ռուսաստանի կայսրությունում, Առաջին համաշխարհային պատերազմի հետևանքով միացված Թուրքիային) էին^[1]։

Սովետական Բանակ՝ 1955-1991

Տեր-Գրիգորյանցը սկզբում Սովետական Բանակի շարքերն անցավ որպես զորակոչիկ 1955 թվականին, երեք տարվա ծառայության ընթացքում նա սովորական զինվորից դարձել է ավագ սերժանտ, ծառայել է որպես ավտոմոբիլային բաժնի հրամանատար։ Սակայն 1957 թվականին վերադարձավ սպա դառնալու համար և 1960 թվականին ավարտեց Ուլյանովսկի Տանկային դպրոցը։ Հետագայում նա ընդունվեց և 1973 թվականին ավարտեց Մոսկվայի Մալինովսկու անվան Զրահատանային զորքերի ռազմական Ակադեմիայի «Վիստրել» բարձրագույն սպայական կուրսը։ 1976-78 թվականներին՝ Հունգարիայում^[2] խորհրդային ռազմական խմբավորման 93-րդ մոտոհրաձգային դիվիզիայի հրամանատար է եղել։ Նա սովորեց Վորոշիլովի անվան Գլխավոր Շտաբի Ակադեմիան որպես գեներալ-մայոր և ավարտեց 1980 թվականին^[3] 1980 թվականների սկզբում Տեր-Գրիգորյանցը նշանակվեց Աֆղանստանում տեղակայված զորքերի շտաբի պետ և իր աշխատանքի համար պարգևատրվեց Լենինի շքանշանով։ 1980թվականին՝ Թուրքմենստանյան ռազմական օկրուգի շտաբի պետի առաջին տեղակալ, Այնուհետ Տեր-Գրիգորյանցը նշանակվեց Սովետական Ցամաքային Զորքերի Գլխավոր Շտաբի պետ և մնաց այդ պաշտոնում որպես գեներալ-լեյտենանտ մինչ1991 թվականը.^[3]

Հայկական Բանակ՝ 1992-1995

1991 թվականին Սովետական Միության փլուզումը ավելի սրեց Լեռնային Ղարաբաղի անկախության համար Հայերի և Ադրբեջանցիների ազգամիջյան հակամարտությունը և վերաճեց նոր-անկախ երկու պետությունների՝ Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև ռազմական գործողությունների։ 1992 թվականին Հայաստանի կառավարությունը հրավիրեց Տեր-Գրիգորյանցին ստանձնել Հայկական Բանակի հրամանատարությունը^[4]։ Օգնելով ռազմական գործում ոչ պրոֆեսիոնալ պաշտպանության նախարարին, Գրիգորյանցը միաժամանակ ստանձնում է պաշտպանության առաջին փոխնախարարի պաշտոնը։ 1993 թվականին, Տեր-գրիգորյանը ստանձնում է պաշտպանության նախարարի պաշտոնը։ Մեծ է Տեր-Գրիգորյանցի լուման Հայկական Բանակի կայացման գործում և Հայաստանի ռազմական դոկտրինայի մշակման գործում^[5]։ Տեր-Գրիգորյանցը Ռուսաստանի Ցամաքային զորքերի վետերանների խորհրդի պատվավոր նախագահն է և Ռուսաստանի հայերի միության խորհրդի անդամ^[1]։

Պարգևներ

Լենինի շքանշան^[3]
Կարմիր Դրոշի շքանշան^[3]
Կարմիր աստղի շքանշան^[3]
Սուրբ Վարդան Մամիկոնյանի (2016 թ.)
«Հայրենիքին մատուցած ծառայության համար ԽՍՀՄ զինված ուժերում» 2-րդ և 3-րդ աստիճանների
«Մարշալ Բաղրամյան» մեդալ
«Ռազմական Ճապոնիայի նկատմամբ հաղթանակի 30 տարի» մեդալ (Մոնղոլիա)
կրծքանշան «Ռազմիկ-ինտերնացիոնալիստ»
մեդալ «Անբասիր ծառայության համար» 1-ին աստիճան, II աստիճանի, III աստիճանի
«Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» մեդալ (Հայաստան)
մեդալ «ԽՍՀՄ զինված ուժերի վետերան»
«Մարտական Համագործակցության ամրապնդման համար» մեդալ^[6]

Տես նաև

Արևմտյան Հայաստանի վտարանդի կառավարություն

Ծանոթագրություններ

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 Avagyan, Karine (24 September 2011). "I Have Strong Ties with my Homeland..." Արխիվացված 2012-04-25 Wayback Machine Hayern Aysor. Retrieved 19 Decmber 2011.
↑ http://www.anunner.com/name/biography/%D5%86%D5%88%D5%90%D4%B1%D5%8F_%D5%8F%D4%B5%D5%90-%D4%B3%D5%90%D4%BB%D4%B3%D5%88%D5%90%D5%85%D4%B1%D5%86%D5%91_%D4%B3%D5%90%D4%BB%D4%B3%D5%88%D5%90%D4%BB
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 ^3,4 "Intervyu s legendarnym generalom". Արխիվացված 2012-04-30 Wayback Machine (16 October 2011). Miacum.ru. Retrieved 20 December 2011. (ռուս.)
↑ Harutyunyan, Mark (29 October 1992). "Steps for Creation of Army Urged". In Brzezinski, Zbigniew & Paige Sullivan (Eds.). Russia and the Commonwealth of Independent States: Documents, Data, and Analysis pp. 222-223. Washington, D.C.: Center for Strategic and Intenational Studies, 1997. ISBN 1-56324-637-6.
↑ Dawisha, Karen & Bruce Parrott. (1994). Russia and the New States of Eurasia: The Politics of Upheaval. Cambridge: Cambridge University Press. p. 312. ISBN 0-521-45895-1.
↑ http://ru.hayazg.info/%D0%A2%D0%B5%D1%80-%D0%93%D1%80%D0%B8%D0%B3%D0%BE%D1%80%D1%8C%D1%8F%D0%BD%D1%86_%D0%9D%D0%BE%D1%80%D0%B0%D1%82_%D0%93%D1%80%D0%B8%D0%B3%D0%BE%D1%80%D1%8C%D0%B5%D0%B2%D0%B8%D1%87

Արտաքին հղումներ

[Avagyan_2011-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 Avagyan, Karine (24 September 2011). "I Have Strong Ties with my Homeland..." Արխիվացված 2012-04-25 Wayback Machine Hayern Aysor. Retrieved 19 Decmber 2011.

[2] ttp://www.anunner.com/name/biography/%D5%86%D5%88%D5%90%D4%B1%D5%8F_%D5%8F%D4%B5%D5%90-%D4%B3%D5%90%D4%BB%D4%B3%D5%88%D5%90%D5%85%D4%B1%D5%86%D5%91_%D4%B3%D5%90%D4%BB%D4%B3%D5%88%D5%90%D4%BB

[Miacum_2007-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 ^3,4 "Intervyu s legendarnym generalom". Արխիվացված 2012-04-30 Wayback Machine (16 October 2011). Miacum.ru. Retrieved 20 December 2011. (ռուս.)

[Harutyunyan_1992-4] Harutyunyan, Mark (29 October 1992). "Steps for Creation of Army Urged". In Brzezinski, Zbigniew & Paige Sullivan (Eds.). Russia and the Commonwealth of Independent States: Documents, Data, and Analysis pp. 222-223. Washington, D.C.: Center for Strategic and Intenational Studies, 1997. ISBN 1-56324-637-6.

[5] Dawisha, Karen & Bruce Parrott. (1994). Russia and the New States of Eurasia: The Politics of Upheaval. Cambridge: Cambridge University Press. p. 312. ISBN 0-521-45895-1.

[6] ttp://ru.hayazg.info/%D0%A2%D0%B5%D1%80-%D0%93%D1%80%D0%B8%D0%B3%D0%BE%D1%80%D1%8C%D1%8F%D0%BD%D1%86_%D0%9D%D0%BE%D1%80%D0%B0%D1%82_%D0%93%D1%80%D0%B8%D0%B3%D0%BE%D1%80%D1%8C%D0%B5%D0%B2%D0%B8%D1%87

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]