Նատալյա Գոնչարովա

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Jump to navigation Jump to search
Նատալյա Գոնչարովա
Natalia Sergeyevna Goncharova.jpg
Ծնվել էհունիսի 21 (հուլիսի 3), 1881[1], հունիսի 4 (16), 1881[1][2] կամ հուլիսի 3, 1881(1881-07-03)[3][4][5]
ԾննդավայրԼադիժինո, Արխանգելսկոե քաղաքային կազմավորում, Կամենսկի շրջան, Ռուսաստան
Վախճանվել էհոկտեմբերի 17, 1962(1962-10-17)[6][7][8][…] (81 տարեկան)
Մահվան վայրՓարիզ
ՔաղաքացիությունFlag of Russia.svg Ռուսական կայսրություն և Flag of France (1958–1976).svg Ֆրանսիա
ԿրթությունՄոսկվայի նկարչության, քանդակագործության և ճարտարապետության ուսումնարան
Մասնագիտություննկարչուհի, բեմանկարիչ, հագուստ ձևագծող, նկարազարդող, նկարիչ, նորաձևության դիզայներ և գրող
ՈճՌեյոնիզմ և ֆուտուրիզմ
ԱնդամակցությունԿապույտ հեծյալ
ՀայրՍերգեյ Գոնչարով
ԱմուսինՄիխայիլ Լարիոնով
Natalia Goncharova Վիքիպահեստում

Նատալյա Սերգեևնա Գոնչարովա, (հունիսի 21 (հուլիսի 3), 1881[1], հունիսի 4 (16), 1881[1][2] կամ հուլիսի 3, 1881(1881-07-03)[3][4][5], Լադիժինո, Արխանգելսկոե քաղաքային կազմավորում, Կամենսկի շրջան, Ռուսաստան - հոկտեմբերի 17, 1962(1962-10-17)[6][7][8][…], Փարիզ), ռուս նկարչուհի։

Մասնակցել է «Զոլոտոյե Ռունո» ամսագրի, «Բուբնովի վալետ» (1910 թվական), «Օսլինի խվոստ» (1912 թվական) և «Միշեև» (1913 թվական) միավորումների ցուցահանդեսներին։ Կրել է կոնբիզմի և ֆուուրիզմի ազդեցությունը։ Նատալյա Գոնչարովան ռուս պրիմիտիվիզմի և դեկորատիվ աբստրակցիոնիզմի առաջին փորձերից մեկի՝ «Լուչիզմի» (Մ․ Ֆ․ Լարիոնովի հետ) հիմնադիրներից է։ 1915 թվականից ապրել է Փարիզում, ձևավորել (1914-1929 թվականներ) Ս․ Պ․ Դյագիլևի անտրեպրիզի բեմադրությունները (Ռիմսկի Կորսակովի «Ոսկե աքաղաղ», 1914, Ստրավինսկու «Հազարան բլբուլ», 1926 թվական)։ Հայաստանի պետական պատկերասրահում են Նատալյա Գոնչարովայի «Տղան՝ աքաղաղը ձեռքին» (1900-1913 թվականներ), «Ուռենիներ» (1906 թվական), «Կանացի դիմանկար» (1904-1911 թվականներ) կտավները։ Մահացել է 1962 թվականի հոկտեմբերի 17-ին Փարիզում)։

Ծագում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նատալյա Գոնչարովան սերում է Գոնչարովների ազնվական տոհմից(կալուգացի վաճառական, քաթանի գործարանի հիմնադիր Աֆանասի Աբրամովիչի հետնորդներից): Ծնվել է մոսկվացի ճարտարապետ Սերգեյ Միխայլովիչ Գոնչարովի (1862-1935) և նրա կնոջ` Մոսկվայի հոգևոր ակադեմիայի պրոֆեսորի դուստր Եկատերինա Իլինիչնայի (ծննդյամբ` Բելյաևա) ընտանիքում[9]:

Պապիկը եղել է Վոլոկոլամսկի գավառական ոստիկանապետ, կոլեգիալ քարտուղար Միխայիլ Սերգեևիչ Գոնչարովը (1837-1867), Նատալյա Գոնչարովա-Պուշկինայի եղբորորդին: Նրա կինը` Նատալյա Սերգեևնայի տատը` Օլգա Լվովնան (ծնդյամբ Չեբիշևա, 1836-1908), հայտնի մաթեմատիկոս Պաֆնուտի Չեբիշևի քույրն էր:

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ռուսական տարիներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Կրթություն, վաղ տարիներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Գոնչարովայի մանկությունն անցել է Տուլայի նահանգում, որտեղ նրա հայրը մի քանի գյուղեր ու կալվածքներ ուներ՝ Լեդիժինո, Նագաևո, Լուժնի գյուղ[10]]: Առաջին տասը տարիներն ապրելով իր հայրական կալվածքներում, հետագայում Գոնչարովան ափսոսում էր, որ ստիպված է եղել ապրել և աշխատել մեծ քաղաքներում, մինչդեռ նա նախընտրում էր գյուղական կյանքը: Ճանապարհորդելով Ռուսաստանում՝ նա նաև ավելի շատ հետաքրքրություն էր ցուցաբերում գյուղերի ուսումնասիրության հարցում, քան քաղաքների[11]:

1891 թվականին (որոշ տվյալներով՝ 1892 թվականին) ընտանիքի հետ միասին տեղափոխվել է Մոսկվա[10][12]:

1898 թվականին նա արծաթե մեդալով ավարտում է կանանց IV գիմնազիան: 1900 թվականին նա փորձում է հաճախել բժշկական դասընթացների[10], բայց երեք օր անց հրաժարում է[10]: Ավելի ուշ, Գոնչարովայի հետ հանդիպումներից մեկի ժամանակ Մարինա Ցվետաևան ասում է «Ես չէի կարող տանել բժշկականի ուսանողուհիների առնական տեսքը»: Նույն թվականին, մտերիմ ընկերուհու հետ նա վեց ամիս սովորում է կանանց բարձրագույն դասընթացների պատմության ֆակուլտետում[11]:

Երիտասարդ Նատալյա Գոնչարովան

1901 թվականին, որպես ազատ ունկնդիր, ընդունվում է քանդակների բաժնի Մոսկվայի նկարչության, քանդակագործության և ճարտարապետության դպրոցի քանդակի բաժին և սովորում իմպրեսիոնիստ քանդակագործ Պ.Պ.Տրուբեցկոյի դասարանում[10]: Նրա մյուս ուսուցիչն է դառնում Սերգեյ Վոլնուխինը:

Ըստ վարկածներից մեկի, նույն թվականին նա ծանոթանում է իր ապագա ամուսնու՝ Միխայիլ Լարինովի հետ: Սակայն, մեկ այլ վարկածի համաձայն, նրանց ծանոթությունը տեղի էր ունեցել մեկ տարի շուտ: Լարիոնովի ստեղծագործությունների ցուցակներում նշվում են նրա դիմանկարները, որոնք Գոնչարովան նկարել է 1900 թվականին[10]:

1903 թվականին նա ուղևորվում է Ղրիմ և Տիրասպոլ: Տիրասպոլում Գոնչարովան պաստառներ է նկարում գյուղատնտեսական ցուցահանդեսի համար, իր հոր կողմից կառուցված շենքում[11]: Գոնչարովան ճանապարհորդությունից վերադառնում է ջրաներկներով և գունամատիտներով, նկարված ված են իմպրեսիոնիստական տեխնիկայով նկարված գործերով, որոնք նա ստեղծել էր Լարիոնովի ազդեցության ներքո[10]: Այդ նկարները ձեռք են բերել ժամանակակից արվեստի կոլեկցիոներներ Իվան Մորոզովը, ՆիկոլայՌյաբուշինսկին: Նույն թվականին նա ընդհատում է ուսումը առողջական վիճակի պատճառով:

1904 թվականին նա վերադառնում է դպրոց և տեղափոխվում նկարչության արհեստանոց, որտեղ նրա ուսուցիչն էր Կոնստանտին Կորովինը[10][13]: Քանդակի նկատմամբ գեղակարչության նախապատվությունը հաճախ կապվում էր Լարիոնովի ազդեցության հետ: Մարինա Ցվետաևայի հետ զրույցներում Գոնչարովան հիշում է ուսումնառության տարիներին ասված նրա խոսքերը.

Aquote1.png Ձեր գույնի աչքերը գույնի համար են, բայց դուք զբաղված եք ձևով: Բացեք ձեր աչքերը ձեր սեփական աչքերի առջև: Aquote2.png

Այնուամենայնիվ, Գոնչարովան շարունակում է զբաղվել քանդակագործությամբ: Երկու անգամ նրա աշխատանքներն արժանանում են մեդալների: 1904 թվականին ստացել է փոքրիկ արծաթե մեդալ անիմալիստական քանդակագործական էտյուդների համար, իսկ երկրորդը՝ քանդակների համար, որը շնորհվում է 1907 թվականին[10]:

1909 թվականին Գոնչարովան դադարում է վճարել ուսման վարձերը և նրան հեռացնում են ուսումնարանից[10][12]:

Ստեղծագործական գործունեություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նատալիա Գոնչարովա. Ինքնադիմանկար դեղին շուշաններով: 1907

1906 թվականից Գոնչարովան ավելի ակտիվորեն է զբաղվում գեղանկարչությամբ: Փարիզում նա հաճախում է Պոլ Գոգենի հետահայաց ցուցահանդես և հրապուրվում է ֆովիզմով՝ հեռանալով իմպրեսիոնիզմից: Շուտով նա փորձեր է կատարում գեղանկարչության այլ ոլորտներում, հրապուրվում կուբիզմով և պրիմիտիվիզմով[10]: Միևնույն ժամանակ, Գոնչարովան ակտիվորեն ցուցադրում էր իր աշխատանքները՝ մասնակցելով Ռուսաստանում ժամանակակից արվեստի բոլոր նշանակալի ցուցահանդեսներին, ինչպես նաև եվրոպական առանձին ցուցահանդեսների`[13]

  • Մոսկվայի նկարիչների ընկերակցության ցուցահանդեսներ (1905, 1907),
  • Աշնանային սրահ Փարիզում (1906),
  • «Ռուսական արվեստի ցուցահանդես», կազմակերպված Սերգեյ Դիագիլևի կողմից
  • «Ստեֆանոս» (1907-1908, Մոսկվա),
  • «Օղակ» (1908, Կիև),
  • «Ոսկե գեղմ» ամսագրի սրահներ (1908-1909, Մոսկվա):

1908 թվականից Գոնչարովան բնակվում է իր հոր նախագծած տանը (Տրյոխպրուդնի նրբանցք, 2 ա)[10]: 1908-1911 թվականներին նա մասնավոր դասեր էր տալիս Իլյա Մաշկովի գեղանկարչության և նկարչության ստուդիայում[10]:

Թատերական աշխատանքի առաջին փորձերը կատարել է 1909 թվականից, Գոնչարովան պատրաստել դեկորացիաների և զգեստների էսքիզներ է պատրաստել Հուգո ֆոն Հոֆմանսթանի «Զոբեյդայի հարսանիքը» ներկայացման համար, որն բեմականացվել է Կոնստանտին Կրախտի մասնավոր ստուդիայում[12]: Նա աշխատանքներ է կատարել նաև դեկորատիվ և կիրառական արվեստում՝ զարդարելով որոշ մոսկովյան առանձնատների քանդակային եզրազարդերը և մշակելով պաստառների նկարներ[14]:

1910 թվականի մարտի 24-ին Ազատ գեղագիտության ընկերության հասարակության գրական և գեղարվեստական խմբակի շենքում Գոնչարովան կազմակերպում է իր առաջին անհատական ցուցահանդեսը, որտեղ ներկայացնում է 22 նկարներ[15]: Ցուցահանդեսը տևում է ընդամենը մեկ օր, ներկայացված «Բնորդուհին (կապույտ ֆոնի վրա)» կտավի պատճառով Գոնչարովան մեղադրվում է պոռնոգրաֆիայի համար և մի քանի աշխատանքներ առգրավվում են, բայց դատարանը արդարացնում է նկարչին[10]:

1912 թվականին մասնակցում է Լարիոնովի կազմակերպած Մոսկվայում ներկված դեմքերով ֆուտուրիստական զբոսանքներին[10]: Այնուհետև նա սկսում է զբաղվել ֆուտուրիստների գրքերի նկարազարդմամբ[10][16]:

Նատալյա Գոնչարովան ու Միխայիլ Լարինովը, Մոսկվա, 1913
  • Ալեքսեյ Կրուչյոնիխ և Վելիմիր Խլեբնիկով - «Միրսկոնցա», «Խաղ դժոխքում» (1912),
  • Ալեքսեյ Կրուչյոնիխ - «Վզորվալ», «Երկու պոեմ: Ճգնավորները: Միանձնուհին» (1913),
  • «Դատավորների ծուղակը» № 2 (1913),
  • Կոնստանտին Բոլշակով - «Le futur», «Սիրտը ձեռնոցների մեջ» (1913) և այլն:

Ալեքսեյ Կրուչյոնիխի նախաձեռնությամբ լույս են տեսնում Գոնչարովայի վիմագիր նկարներով բացիկներ:

Լարիոնովի հետ միասին կազմակերպում և մասնակցում է «Ագուռի զինվոր» (1910), «Էշի պոչ» (1912), «Թիրախ» (1914), «№ 4» ցուցահանդեսներին:

Ընդգրկված է Մյունխենի «Կապույտ հեծյալ» միավորման մեջ և մասնակցում էր 1912 թվականին կազմակերպված համանուն ցուցահանդեսին: Մասնակցել է «Արվեստի աշխարհ» (1911-1913, Մոսկվա, Սանկտ Պետերբուրգ), «Երիտասարդների միություն», «Մոսկվայի սրահ», Հռոմում ֆուտուրիստների, Լոնդոնում, պոստիմպրեսիոնիստների (1912) ցուցահանդեսներին, Բեռլինում «Փոթորիկ» պատկերասրահում, Առաջին գերմանական աշնանային սրահում (1913, Բեռլին), կազմակերպված ժամանակակից գեղանկարչության ցուցահանդեսներին (1912, Եկատերինոդար)[10][17]:

Գոնչարովայի խոշորագույն անհատական ցուցահանդեսները տեղի են ունեցել Մոսկվայում, Բոլշոյ Դմիտրովկայում (1913, աշուն) և Սանկտ Պետերբուրգում (1914, գարուն), որտեղ ներկայացվել են 1900-1913 թվականներին ստեղծված ավելի քան 700 աշխատանքներ[10][18][19]: Մոսկովյան ցուցահանդեսն ավարտվում է Ի. Մ. Զդանևիչի խմբագրությամբ Գոնչարովային և Լարիոնովին նվիրված առաջին կատալոգ-մենագրության թողարկմամբ: Կատալոգի առաջաբանը պարունակում է հաճախակի մեջբերվող ասույթներ, որոնք վերագրվում էին Գոնչարովային[20]:

Ես անցել եմ այն ամենի միջով, ինչը Արևմուտքը կարող էր տալ ներկայումս, ինչպես նաև այն ամենը, ինչը, գալով Արևմուտքից, ստեղծել է իմ հայրենիքը: Հիմա ես թափ եմ տալիս ոտքերիս փոշին և հեռանում Արևմուտքից՝ համարելով, որ դրա համահարթման նշանակությունը շատ փոքր է և աննշան, իմ ճանապարհը դեպի բոլոր արվեստների հիմնական սկզբնաղբյուրը գնում է Արևելքի ուղղությամբ: Իմ երկրի արվեստը անհամեմատ խորն ու նշանակալի է, քան այն ամենը, ինչ ես գիտեմ Արևմուտքում: Արվեստի պատմաբանների շրջանում վիճաբանություն է գնում այս բառերի իրական հեղինակության վերաբերյալ: Ենթադրություն կա, որ դրա հեղինակը հենց ինքը` Իլյա Զդանևիչն է: Այնուամենայնիվ, Գոնչարովայի և Լարիոնովի կողմից ավելի վաղ տեքստերում նման թեզերի շարադրանքը թույլ է տալիս մյուս հետազոտողներին պնդել, որ մեջբերումը համապատասխանում է Գոնչարովայի և նրա մերձավոր շրջապատի գաղափարներին[20]: Ավելի ուշ, հայտնվելով Փարիզում բռնի արտագաղթի մեջ, Գոնչարովան ասաց. «Ես ուզում էի գնալ Արևելք, բայց հայտնվեցի Արևմուտքում»[11]:

1913 թվականին նա մասնակցել է «Դրամա ֆուտուրիստական № 13 կաբարեում» ֆիլմի նկարահանումներին: Այս ֆիլմի միակ պահպանված կադրում պատկերված է կիսամերկ Գոնչարովան Լարիոնովի գրկում: Պրեմիերան կայացել է 1914 թվականի հունվարին, երբ «Էշի պոչ» խումբն արդեն լուծարվել էր:

1914 թվականին Ալեքսանդր Բենուայի առաջարկությամբ Դիագիլևը Գոնչարովային հրավիրում է Փարիզ՝ աշխատելու «Ոսկե աքաղաղ»-ի վրա[13]: Փարիզում, բացի թատերական աշխատանքից, Գոնչարովան և Լարիոնովը 1914 թվականի գարնանը կազմակերպեցին անհատական ցուցահանդես Պոլ Գիյոմի պատկերասրահում, որը հավանության է արժանանում ֆրանսիական մամուլում[21]:

Առաջին համաշխարհային պատերազմի սկսվելուց հետո Լարիոնովը և Գոնչարովան վերադառնում են Ռուսաստան: 1914 թվականին Գոնչարովան ներկայացնում է հայրենասիրական թեմայով խոշորածավալ «Պատերազմի խորհրդավոր պատկերներ» վիմագրական շարքը: 1915 թվականին Ա. Յա. Թաիրովի անվան կամերային թատրոնում աշխատում է Կառլո Գոլդոնիի «Հովհարներ» թատերական ներկայացման բեմանկարչության վրա: Գոնչարովայի այդ աշխատանքը բարձր է գնահատվում Վսևոլոդ Մեյերխոլդի կողմից[22]: Լույս է տեսնում Տիխոն Չուրիլինի «Գարուն մահից հետո» գիրքը՝ Գոնչարովայի վիմագրություններով:

1915 թվականի ապրիլին տեղի ունեցավ կենդանության օրոք Գոնչարովայի վերջին ցուցահանդեսը Ռուսաստանում («Գեղանկարչական ցուցահանդես 1915 թվական»): 1915 թվականի հունիսին Դիագիլևը Գոնչարովային և Լարիոնովին հրավիրում է մշտապես աշխատելու «Ռուսական եղանակներ» շարքի վրա և նրանք լքում են Ռուսաստանը[10]:

Գրաքննություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

«Ազատ գեղագիտական ընկերություն»-ում Գոնչարովայի առաջին անհատական ցուցահանդեսից հետո, «Մոսկվայի ձայն» թերթը հրապարակում է անանուն ակնարկ, որտեղ երկու նկարներ («Բնոորդուհին՝ ձեռքերը գլխին դրած» և «Բնոորդուհին՝ ձեռքերը գոտկատեղին») համարվում են պոռնոգրաֆիական [23]: Հաջորդ օրը ոստիկանությունը արգելանք է դնում է այդ աշխատանքների և «Աստված» կտավի վրա, որը, ըստ թերթի հոդվածագրի, «ավելի վատն է, քան գաղտնի քարտեզների պոռնոգրաֆիան»[15][24]: Գոնչարովան մեղադրվում է պոռնոգրաֆիայի տարածման մեջ («ակնհայտորեն հրապուրիչ նկարներ»): Նույն մեղադրանքները ներկայացվում են ցուցահանդեսի կազմակերպիչներին.` Վալերի Բրյուսովին, Իվան Տրոյանովսկուն, Վլադիմիր Գրիշմանին, Կ. Ի. Իգումենովին, Վալենտին Սերովին, նույնիսկ Անդրեյ Բելիին, ով ոչ մի կապ չուներ ցուցահանդեսի հետ, սակայն գրել էր այն տեքստը, որը քննարկվել էր այդտեղ[15]:

Պատմաբանները նախահեղափոխական Ռուսաստանում նկարչի հետապնդման այս դեպքը անվանում են ոչ տիպական: Ինքնին քաղաքական դիրքորոշում չունեցող նկարիչների հետապնդումը այդ շրջանում չի կարելի տարածված համարել, իսկ մինչ Գոնչարովան, պոռնոգրաֆիայի մասին հոդվածը չէր կիրառվում գեղարվեստական արժեք ներկայացնող գործերի նկատմամբ[15]: Ցուցահանդեսի նկատմամբ ոստիկանության ուշադրությունը կարող է վերագրվել օրենսդրական բարեփոխումներին, որը 1906 թվականից ընդլայնեց գրաքննության հնարավորությունները: Նշվում է նաև Գոնչարովայի մեղադրանքների սեքսուալ ենթատեքստը: Արդեն «Մոսկվայի ձայն»-ի կողմից հրապարակված ակնարկում հեղինակը մասնավորապես վրդովված է այն բանի համար, որ կինը իրեն թույլ է տալիս խախտել բարոյական նորմերը: Մինչև 20-րդ դարի սկիզբը կին նկարիչների` մերկ բնորդուհիների հետ աշխատելու ունակությունը զգալիորեն սահմանափակված էր[15]: Այսպիսով, նկարիչների մերկ բնորդուհիների հետ աշխատելու ժանրը անսովոր ու սադրիչ էր մոսկովյան հասարակության համար: Ինքը՝ Գոնչարովան, մերկ բնորդուհիների նկարելու մեծ փորձ չուներ մինչև 1908 թվականը, երբ նա դարձավ Մաշկովի դպրոցի ուսուցիչ, հենց այս դպրոցի դասընթացներում ստեղծվեցին ձերբակալված «Բնորդուհիները»[15]:

Վերջապես, այն վայրը, որտեղ անցկացվել էր ցուցահանդեսը, կարող էր դառնալ դատավարական հետաքննության պատճառը: Դատարանի առջև ծառացած հիմնական խնդիրը ներկայացված ցուցահանդեսի հրապարակայնության հարցն էր: Գոնչարովան, նրա փաստաբան Վ. Խոդասևիչը և պաշտպանական կողմի վկաները նշեցին, որ մեկօրյա ցուցահանդեսը փակ իրադարձություն էր, որը նախատեսված չէր լայն հասարակության համար: Դատարանը համաձայնվեց այս վարկածի հետ և այդ հիմքով արդարացրեց Գոնչարովային[23]: Սակայն, հետազոտողները նշում են, որ «Ազատ գեղագիտական ընկերության» ցուցահանդեսը, որը մայրաքաղաքի ամենահայտնի վայրերից մեկն է, միայն մասամբ կարելի է անվանել փակ իրադարձություն[15][25]: Ավանդաբար, մերկ նկարները սրահներում ցուցադրվում էին էլ ավելի սահմանափակ հանդիսատեսի համար: Ըստ 1913 թվականի ցուցահանդեսի կատալոգի, Գոնչարովան մերկբնորդուհիների նկարներ էր նկարում 1906-1910 թվականներին, բայց դատավարությունից հետո դադարեցրեց իր գործունեությունը այդ ժանրում[15]:

Բայց գրաքննիչների հետ բախումներն այսքանով չեն ավարտվել: 1911 թվականին ոստիկանությունը պահանջեց «Պտղաբերության աստված» նկարը հանել «Ագուռի զինվոր» ցուցահանդեսից: 1912 թվականին եկեղեցին դեմ հանդես եկավ «Ավանակի պոչը» ցուցահանդեսում «Ավետարանիչներ» չորս մասից բաղկացած շարքի ցուցադրմանը, նկարի կրոնական սյուժեն, ըստ գրաքննիչի, հակասում էր ցուցահանդեսի անվանը և ոգուն[26]:

1914 թվականին, Սինոդի գլխավոր դատախազի սանկցիայով տակ, Նադեժդա Դոբիչինայի Սանկտ Պետերբուրգի «Գեղարվեստի բյուրոյում»[24] Գոնչարովայի անհատական ցուցահանդեսից 22 նկարներ առգրավվվեցին՝ չնայած այն բանին, որ նկարները նախկինում ընդունել էր հոգևոր գրաքննիչը[27]: Առգրվմանը նախորդել էր մամուլի հրապարակումը, որը քննադատում է ավանգարդիստական տեխնիկայի օգտագործումը կրոնական թեմաներ պատկերելիս[24]: Ցուցադրված անարգական աշխատանքները պետք է անհապաղ հանվեն ցուցահանդեսից, չի կարելի թույլ տալ սրբերի կանխամտածված այլանդակումը կանաչ շների, «պայծառ» բնանկարների և նմանատիպ այլ «կուբիստական» աղբի տեսքով:

Գոնչարովի օգտին հանդես եկան նախկին ժողովրդական կրթության նախարար կոմս Իվան Տոլստոյը, Գեղարվեստի ակադեմիայի փոխնախագահ Նիկոլայ Վրանգելը և նկարիչ Մստիսլավ Դոբուժինսկին[24]: Նրանց ճնշման տակ նկարները հետ վերադարձվեցին[27]:

Գոնչարովայի աշխատանքների գնահատականները` կապված կրոնական գեղանկարչության ավանդույթների հետ, տարբեր են: Հետագայում հետազոտողները նշում են, որ ո՛չ Գոնչարովայից առաջ, և ո՛չ էլ երկար ժամանակ անց «ռուսաստանցի նկարիչներից ոչ ոք իր աշխատանքով չի հեռացել սրբազան պատկերներ նկարելու ավանդույթներից այնքան, որ նրանց ստեղծագործությունները կարելի էր անվանել հիմնովին նոր և ժամանակակից մեկնաբանություններ»[27]: Նրանք նշում են Գոնչարովայի լուբոկյան ավանդույթի և դավանանքի վերաբերյալ գյուղացիական գաղափարների ժառանգությունը՝ խառնելով քրիստոնեական և հեթանոսական պատկերները[27]:

Միևնույն ժամանակ, Ալեքսանդր Նևսկու Լավրայի վարդապետ Գոնչարովայի ժամանակակիցը գնահատում էր նկարչի աշխատանքները հենց այն պատկերների վերականգնման համար, որոնք մոտ էին հին սրբապատկերներին: Այդ դիրքորոշումը հանդիպում է նաև հետագա ուսումնասիրություններում[28]: Հայտնի է նաև Շչուսևի առաջարկը Գոնչարովային նկարազարդելու իր նախագծած ՍուրբԵրրորդություն եկեղեցին, որը կառուցվել է 1912 թվականին Կուգուրեշտի գյուղում (Բեսարաբիա): Քաղաքացիական պատերազմը և Բեսարաբիայի անջատումը հնարավորություն չտվեցին իրականացնելու այդ մտահղացումը, այնուամենայնիվ, Գոնչարովայի կողմից տաճարի համար նախապատրաստած էսքիզները պահպանվել են[27]:

Գոնչարովային գնահատում են, որպես «ռուսական ավանգարդի ամենաքիչ արմատական նկարիչ», որի համար հասարակության հրահրումը չունեցավ նույն նշանակությունը, ինչ մի շարք այլ ավանգարդիստների համար[27]:

Գոնչարովան ինքը առանձնահատուկ կարևորել է գեղանկարչության մեջ գեղարվեստական, կրոնական և հայրենասիրական թեմաների համատեղումը[29]:

Կրոնական արվեստը, որը պետությունը կարող է փառաբանել, ինքնին արվեստի գեղեցիկ ու մոգական դրսևորում է: Գրաքննիչների հետ իր բախումները նա մեկնաբանում էր հետևյալ կերպ[9]:

Aquote1.png Եթե ես բախումներ ունեմ հասարակության հետ, ապա դա միայն վերջինիս՝ ընդհանուր առմամբ, արվեստի հիմքերը սխալ ընկալելու պատճառով է, և ոչ թե իմ անհատական առանձնահատկությունների պատճառով, որոնք ոչ ոք պարտավոր չէ հասկանալ: Aquote2.png


Ֆրանսիական տարիներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նատալյա Գոնչարովայի և Միխայիլ Լարիոնովի դիմանկարը

1914 թվականին, ընդունելով Սերգեյ Դյագիլևի հրավերն աշխատելու որպես ռուսական եղանակների նկարիչ, Գոնչարովան և նրա ամուսինը մեկնել են Ֆրանսիա: Դյագիլևի թատերախմբի առաջին աշխատանքը «Ոսկե աքաղաղ» օպերա-բալետի դեկորատիվ ձևավորումն էր, Փարիզում և Լոնդոնում առաջին ցուցադրությունների հաջողությունից հետո Դյագիլևը շարունակեց համագործակցությունը նկարչի հետ: Սկզբում ամուսիններն ապրել են Շվեյցարիայում, 1916 թվականին` Փարիզում, 1917 թվականի ձմռանը և գարնանը` Հռոմում: Նրանք վերջապես բնակություն են հաստատել Փարիզում 1919 թվականի մայիսին[10]:

Բանաստեղծ Սերգեյ Բոբրովին ուղղված նամակում Նատալյա Գոնչարովան գրել է հայրենիքից բաժանվելու դժվարության մասին[30]

Aquote1.png Ինձ համար շատ թանկ է Մոսկվայից ստացվող յուրաքանչյուր նորություն: Դուք սկսում եք հասկանալ չինացիներին, որոնք, ինչպես ասում են, տնից մեկնելիս մի բուռ հող են կարում իրենց կոշիկների ներբանի մեջ, որպեսզի միշտ կարողանան քայլել իրենց սեփական հողի վրա: Aquote2.png


1920-ականների սկզբին Գոնչարովան և Լարիոնովը ակտիվորեն համագործակցել են Դյագիլևի հետ, պարբերաբար ցուցադրվում էին փարիզյան պատկերասրահներում «Աշնանային սրահ» և «Անկախների սրահ»: Գոնչարովան շարունակում էր զբաղվել գրքերի նկարազարդմամբ, գեղանկարչությամբ, դասավանդմամբ, զարդարում էր փարիզյան պարահանդեսային սրահները, բայց նրա փառքն աստիճանաբար մարում էր[10]:

Գոնչարովայի առաջին արտասահմանյան անհատական ցուցահանդեսը բացվել է 1931 թվականի հունիսին: 1938 թվականին նա և Միխայիլ Լարիոնովն ընդունել են Ֆրանսիայի քաղաքացիություն[10]: 1956 թվականին Գոնչարովան և Լարիոնովը վերջապես գրանցեցին իրենց ամուսնությունը:

1940-50-ականներին ամուսիններն ապրում էին հարաբերական աղքատության մեջ և նրանց աշխատանքները պահանջարկ չունեին, բայց 1950-ականների երկրորդ կեսից նրանց արվեստը կրկին ուշադրություն գրավեց: 1961 թվականին Լոնդոնում Մեծ Բրիտանիայի գեղարվեստական խորհուրդը կազմակերպեց Լարիոնովի և Գոնչարովայի ստեղծագործությունների մեծ հետահայաց ցուցադրություն:

Նա մահացել է Փարիզում 1962 թվականի հոկտեմբերի 17-ին: Նրան հուղարկավորել են Փարիզի Իվրի սյուր Սեն գերեզմանատանը: Նրա մահից հետո Փարիզ ժամանակակից արվեստի թանգարանը մեծ հետահայաց ցուցադրություն է նվիրել նրան և Լարիոնովին:

  • Ստեղծագործություններ

  • Ոչխարների խուզ, 1907

  • Փոցխով կանայք, 1907

  • Միքայել հրեշտակապետ, 1910

  • Կապույտ կով, 1911

  • Սիրամարգը վառ արևի ներքո, 1911

  • Ջուլհակի հաստոցն ու կինը, 1913

  • Հեծանվորդը, 1913


Գրքի նկարազարդումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նատալյա Գոնչարովան հայտնի է որպես գրքերի նկարազարդող[31][32]: Նրա աշխատանքներից են`

  • Gontcharova, N. 14 portraits de Théâtre 1915—1916: Lausanne, St. Sebastian /reproduits aux pochoirs d’après les aquarelles originales et signés par l’auteur. — Paris: La Cible, 1916.
  • Парнах, В. Самум / 3 рисунка Наталии Гончаровой. — Париж: Книгоиздательство «Нах» (транскрипция с санскрита), 1919[33].
  • Gončarova, N. S., Larionow, M. L’art décoratif théâtral moderne. — Paris: La Cible, 1919.
  • Блок, А. Двенадцать. Скифы / с 14-ю иллюстрациями Н. Гончаровой и М. Ларионова. — Париж: Мишень, 1920.
  • Парнах, В. Словодвиг = Motdinamo: Стихи / 8 иллюстраций с рисунков Н. Гончаровой; обложка и 7 иллюстраций с рисунков Ларионова. — Париж: Мишень, 1920.
  • Цетлин, М. (Амари). Прозрачные тени. Образы: 4-я книга стихов. — Париж; Москва: Зёрна, 1920.
  • Рубакин, А. Город: Стихи / обложка, иллюстрации и виньетки по рисункам Н. Гончаровой; шрифт исполнен автором. — Париж: 1920.
  • Эскизы оформления издания «Откровение Иоанна Богослова». 1922. (Не осуществлено)
  • Эскизы иллюстраций к книге К. Бальмонта «Фейные сказки». 1922. (Не осуществлено)
  • Эскизы иллюстраций к трагедии А. С. Пушкина «Борис Годунов» по заказу «Orchis Verlag». 1922—1923. (Не осуществлено)
  • «Слово о полку Игореве» (1923)[34]
  • Pouchkine, A. S. Conte de tsar Saltan et de son fi ls le glorieux et puissant prince Guidon Saltanovitch et de sa belle princesse Cygne / mis en francais par Claude Anet; illustré et orné par Natalia Gontcharova. — Paris: Éditions de la Siréne, 1921[35].
  • Isarlov, G. L’Annonciation: Roman / ill. par E. Chimot, A. Dignimont, N. Gontcharova et M. Larionov. — Paris: H. Reynaud, 1925.
  • Kessel, J. Le thé du capitaine Sogoub / nouvelle illustré d’images hors-texte gravées par Nathalie Gontcharova. — Paris: Au Sans Pareil, 1926.
  • Michel, M.-G. Les Montparnos: Roman / illustré par les Montparnos … — Paris: Fasquelle, 1929. (Иллюстрации художников парижской школы, в том числе Ларионова и Гончаровой.)
  • Эскизы иллюстраций к эпосу «Калевала». 1932. (Не осуществлено.)
  • Гофман, М. Л., Лифарь, С. Письма Пушкина к Н. Н. Гончаровой: Юбилейное издание (второе). 1837—1937. — Париж: [Издание Сержа Лифаря, 1936].
  • Кодрянская, Н. В. Сказки. — Париж: [б. и.], 1950.
  • Larionov, M., Vorms, P. Les Ballets russes / Serge de Diaghilew et la décoration théâtrale, par Nathalie Gontcharova, Michel Larionov, Pierre Vorms … Nouvelle édition revue et augmentée / [illustrations de Michel Larionov et de Nathalie Gontcharova]. — Belvès: P. Vorms, 1955.

Մատենագիտություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Գրքեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Н. Гончарова, М. Ларионов: Исследования и публикации. Сборник статей / Комиссия по изучению искусства авангарда 1910—1920-х гг.. — М.: Наука, 2001. — 252 с. — ISBN 5-02-022615-7
  • Н. С. Гончарова и М. Ф. Ларионов: Исследования и публикации / Государственный институт искусствознания Министерства культуры Российской Федерации. — М.: Наука, 2003. — 252 с. — (Искусство авангарда 1910—1920-х годов). — ISBN 5-02-032673-9
  • Цветы и гончарня: Письма М. Цветаевой к Н. Гончаровой. 1928—1932. М. Цветаева. Наталья Гончарова: Жизнь и творчество / Предисловие, подготовка текста писем и примечания к ним Н. А. Громовой. — М.: Дом-музей Марины Цветаевой, 2006. — 168 с. — ISBN 5-93015-086-9

Հոդվածներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Баснер, Елена Вениаминовна Наталия Гончарова: о «сознательной непростоте» // «Амазонки авангарда» / Ответственный редактор Коваленко, Георгий Фёдорович; Государственный институт искусствознания Министерства культуры Российской Федерации. — М.: Наука, 2004. — С. 149—154. — ISBN 5-02-010251-2.
  • Вакар, Ирина Анатольевна О ранних портретах Н. С. Гончаровой // Авангард и остальное: Сборник статей к 75-летию Александра Ефимовича Парниса. — М.: Три квадрата, 2013. — С. 658—690. — ISBN 978-5-94607-172-7.
  • Дуксина, Ирина Наумовна Гончарова и Татлин (1913—1915) // «Амазонки авангарда» / Ответственный редактор Коваленко, Георгий Фёдорович; Государственный институт искусствознания Министерства культуры Российской Федерации. — М.: Наука, 2004. — С. 111—124. — ISBN 5-02-010251-2.
  • Иньшаков, Александр Николаевич Наталия Гончарова среди художников «Ослиного хвоста» // «Амазонки авангарда» / Ответственный редактор Коваленко, Георгий Фёдорович; Государственный институт искусствознания Министерства культуры Российской Федерации. — М.: Наука, 2004. — С. 133—148. — ISBN 5-02-010251-2.
  • Луканова, Алла Геннадьевна Гончарова и Евреинов // «Амазонки авангарда» / Ответственный редактор Коваленко, Георгий Фёдорович; Государственный институт искусствознания Министерства культуры Российской Федерации. — М.: Наука, 2004. — С. 125—132. — ISBN 5-02-010251-2.
  • Овсянникова, Елена Борисовна Ранние работы Н. С. Гончаровой в архиве Н. Д. Виноградова // «Амазонки авангарда» / Ответственный редактор Коваленко, Георгий Фёдорович; Государственный институт искусствознания Министерства культуры Российской Федерации. — М.: Наука, 2004. — С. 155—174. — ISBN 5-02-010251-2.
  • Рабинович, Вадим Львович «Игра в аду» Гончаровой и Розановой с двумя чертями и одним ягуаром // «Амазонки авангарда» / Ответственный редактор Коваленко, Георгий Фёдорович; Государственный институт искусствознания Министерства культуры Российской Федерации. — М.: Наука, 2004. — С. 175—183. — ISBN 5-02-010251-2.
  • Расовская Д. Е. Эскизы Н. С. Гончаровой «Святой Борис» и «Святой Феодор» в собрании Одесского художественного музея // «Вестник Одесского художественного музея» №1.
  • Рылёва, Анна Николаевна «Синяя всадница» Наталия Гончарова // «Амазонки авангарда» / Ответственный редактор Коваленко, Георгий Фёдорович; Государственный институт искусствознания Министерства культуры Российской Федерации. — М.: Наука, 2004. — С. 105—110. — ISBN 5-02-010251-2.
  • Семендяева Мария Обнаружены сотни подозрительных работ Натальи Гончаровой // Коммерсантъ. — 26 апреля 2011 года.

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Art UK — 2003.
  2. ↑ 2,0 2,1 Нидерландский институт истории искусств
  3. ↑ 3,0 3,1 Национальная библиотека Франции — 1537.
  4. ↑ 4,0 4,1 Bibliothèque nationale de France идентификатор BNF (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
  5. ↑ 5,0 5,1 Artists of the World Online, Allgemeines Künstlerlexikon Online (գերմ.) — B: K. G. Saur Verlag, Verlag Walter de Gruyter.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Natalia Sergeevna Goncharova
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Natalia Gontcharova — 2008.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Benezit Dictionary of Artists — 2006. — ISBN 978-0-19-977378-7
  9. ↑ 9,0 9,1 Осипова, Ирина Подлинная амазонка (und) // Эксперт. — 2013. — Т. 45.
  10. ↑ 10,00 10,01 10,02 10,03 10,04 10,05 10,06 10,07 10,08 10,09 10,10 10,11 10,12 10,13 10,14 10,15 10,16 10,17 10,18 10,19 10,20 10,21 Андрей Сарабьянов Наталья Гончарова. Энциклопедия русского авангарда. Изобразительное искусство. Архитектура. В 2 томах. Том 1. А-К. — Глобал Эксперт энд Сервис Тим, 2013. — ISBN 978-5-902801-10-8
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Марина Цветаева «Наталья Гончарова (жизнь и творчество)». Проза (сборник). — Эксмо-Пресс, 2013. — С. 548—. — ISBN 978-5-4250-7859-9
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 «Natalia Goncharova»։ RusArtNet.com։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-02-05-ին։ Վերցված է 2014-03-18 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Фрумкина, Ревекка Выставка Гончаровой (und) // Троицкий вариант. — 2013. — Т. 142.
  14. ↑ «Наталия Сергеевна Гончарова»։ Серебряного века силуэт 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 15,5 15,6 15,7 Jane T. Costlow; Stephanie Sandler; Judith Vowles Sexuality and the Body in Russian Culture. — Stanford University Press, 1998. — С. 99—. — ISBN 978-0-8047-3155-3
  16. ↑ «Гончарова Наталия Сергеевна»։ ArtOnline.ru։ Արխիվացված է օրիգինալից 2008-02-03-ին։ Վերցված է 2007-08-21 
  17. ↑ «Гончарова Наталия Сергеевна»։ Государственная Третьяковская галерея։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-03-18-ին 
  18. ↑ Васильева, Жанна Цветы на лице (und) // Российская Газета. — 2013. — Т. 6213.
  19. ↑ Дмитрий Буткевич (2013-10-23)։ «К столетию выставки Гончаровой и приурочена нынешняя экспозиция»։ Коммерсант ФМ 
  20. ↑ 20,0 20,1 Шевеленко, Ирина «Суздальские богомазы», «новгородское кватроченто» и русский авангард(ռուս.) // Новое Литературное Обозрение : журнал. — Т. 124. Архивировано из первоисточника 18 Մարտի 2014.
  21. ↑ Толстой, Андрей От Крайнего Севера до Атлантиды (und) // Новая Юность. — Т. 58.
  22. ↑ Г. В. Титова Творческий театр и театральный конструктивизм. — СПАТИ, 1995.
  23. ↑ 23,0 23,1 Вакар, Людмила Михаил Ларионов / Наталья Гончарова и Марк Шагал: диалог идей и образов(ռուս.) // Бюллетень Музея Марка Шагала : журнал. — Т. 14.
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 Федотова Елена (2013-10-22)։ «Woman power русского авангарда»։ Colta.ru 
  25. ↑ Sarah Dadswell; University of Sheffield The Spectacle of Russian Futurism: The Emergence and Development of Russian Futurist Performance, 1910-1914. — University of Sheffield, 2005.
  26. ↑ Менделеев, Дмитрий. «"Сбор винограда". Наталья Гончарова». Библейский сюжет. http://rutv.ru/brand/show/episode/155204. 
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 27,3 27,4 27,5 Багдасаров, Роман Амазонка иконописного авангарда (und) // Независимая Газета. — 2013.
  28. ↑ Эпштейн, Алек Духовная брань: как и почему оказались закрыты на засов ворота крупнейшего столичного центра современного искусства(ռուս.) // Неприкосновенный запас : журнал. — Т. 86.
  29. ↑ Долина, Кира Самая неавангардная амазонка русского авангарда (und) // Коммерсант. — 2002. — Т. 75.
  30. ↑ 18 февраля 1917. Наталья Гончарова → Сергей Бобров
  31. ↑ Сеславинский, М.В. Рандеву: Русские художники во французском книгоиздании первой половины ХХ века: альбом-каталог. — Москва: Астрель, 2009. — С. 176—213, 490. — 504 с. — ISBN 978-5-94829-036-2
  32. ↑ Сеславинский, М.В. Французские библиофильские издания в оформлении русских художников-эмигрантов (1920-1940-е годы): монография. — Москва: ИД Университетская книга, 2012. — 254, [6] с.: ил с. — ISBN 978-5-454-00003-5
  33. ↑ • Сеславинский, М.В. Рандеву: Русские художники во французском книгоиздании первой половины ХХ века: альбом-каталог. — Москва: Астрель, 2009. — С. 178—181. — 504 с. — ISBN 978-5-94829-036-2
  34. ↑ «Н. Гончарова. Иллюстрации и оформление книги «Слово о полку Игореве»»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2008-05-19-ին։ Վերցված է 2020-11-29 
  35. ↑ «Н. Гончарова. Иллюстрации и оформление книги «Сказка о царе Салтане»»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2008-09-25-ին։ Վերցված է 2020-11-29 
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 3, էջ 158)։ CC-BY-SA-icon-80x15.png
 ⛭ 
  Թեմատիկ կայքեր
Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Վիիքպահեստ
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Նատալյա_Գոնչարովա&oldid=7574864» էջից