Յուրի Բոնդարև
| Յուրի Բոնդարև | |
|---|---|
| Ծնվել է | մարտի 15, 1924[1][2] (95 տարեկան) |
| Ծննդավայր | Օրսկ, Օրենբուրգի մարզ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ[1] |
| Քաղաքացիություն |
 ԽՍՀՄ Ռուսաստան |
| Ազգություն | ռուս |
| Կրթություն | Մաքսիմ Գորկու անվան գրականության ինստիտուտ |
| Մասնագիտություն | գրող և սցենարիստ |
| Քաղաքական կուսակցություն | ԽՄԿԿ |
| Պարգևներ և մրցանակներ | ԽՍՀՄ պետական մրցանակ Լենինի շքանշան «1941-1945 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմում Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալ Սոցիալիստական աշխատանքի հերոս Հոկտեմբերյան հեղափոխության շքանշան «Պատվո նշան» շքանշան Հայրենական պատերազմի I աստիճանի շքանշան «Ժողովրդների բարեկամության աստղ» շքանշան Աշխատանքային Կարմիր դրոշի շքանշան Ժողովուրդների բարեկամության շքանշան ԽՍՀՄ «Արիության համար» մեդալ Մեդալ «Ստալինգրադի պաշտպանության համար» «Աշխատանքի վետերան» մեդալ Ալեքսանդր Ֆադեևի անվան մեդալ ՌՍՖՍՀ Վասիլև եղբայրների անվան պետական մրցանակ և Լենինյան մրցանակ |
| Անդամություն | ԽՍՀՄ Գրողների միություն և ԽՍՀՄ կինեմատոգրաֆիստների միություն |
Յուրի Բոնդարև (ռուս.՝ Юрий Васильевич Бондарев), մարտի 15, 1924[1][2], Օրսկ, Օրենբուրգի մարզ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ[1], ռուս գրող և սցենարիստ: Հայրենական մեծ պատերազմի մասնակից: Սոցիալիստական աշխատանքի հերոս (1984), արժանացել է Լենինյան մրցանակի (1972) և երկու ԽՍՀՄ պետական մրցանակների (1977, 1983):
Բովանդակություն
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Յուրի Վասիլևիչ Բոնդարևը ծնվել է 1924 թվականի մարտի 15-ին Օրենբուրգ նահանգի (այժմ Օրենբուրգ մարզի ) Օրսկ քաղաքում` Բոնդարև Վասիլյա Վասիլևիչի (1896-1988) և Բոնդարեև Կլավդիի Իոսիֆովնի (1900-1978) ընտանիքում: 1931 թվականին տեղափոխվել են Մոսկվա: 1941 թվականին կոմսոմոլեց Բոնդարևի հետ հազարավոր երիտասարդ մոսկվացիներ մասնակցել են Սմոլենսկի ամրոցների շինարարությանը: 1942 թվականի ամռանը շինարարության ավարտից հետո 10-րդ դասարանի ավագ դպրոց է ուսումնասիրվել և ուղարկվել 2-րդ հետևակային գունդը, որը տարհանվել է Ակտոբեի քաղաքը:
Նույն տարվա հոկտեմբերին, երբ ուսանողները ուղարկվել էին Ստալինգրադ, Բոնդարևը նույնպես զինվորագրվում է 308-րդ գնդի 98-րդ հետևակային դիվիզիայում: Մարտերի ժամանակ վիրավորվում է ստանում ցրտահարություն և աննշան վերք: Այն բանից հետո, երբ բուժվում է հիվանդանոցում ծառայել է որպես հրամանատար 89-րդ հետևակային գնդի 23-րդ դիվիզիայում և Վորոնեժի ճակատում[3]։ Մասնակցել է Կիևի և Դնեպրի ազատագրմանը: Գյուղի ոչնչացման համար հետևակային մարտական կազմավորումների երեք կրակակետերի, տրանսպորտային միջոցների, հակատանկային ատրճանակի, 20 թշնամու զինվորների և սպաների համար պարգևատրվել է «Արիության համար» մեդալով [3]: Ավերած տանկի և Գերմանիայի վրա հարձակման համար պարգևատրվել է «Արիության համար» երկրորդ մեդալով: 1944 թվականին Բոնդարևը կռել է Կարմիր դրոշի 121-րդ շարքերում, Ռիմ-Կիև հետևակային դիվիզիայում Լեհաստանում, և Չեխոսլովակիայում դարձել ՍՄԿԿ-ի անդամ 1944 թվականին: Հոկտեմբերին նա ուղարկվում է Չկալովսկիի հրետանային դպրոց ավարտելուց հետո 1945 թվականի դեկտեմբերին հայտարարվում է, որ պիտանի է ծառայությանը և ազատվում է վերքերից: Նա 1945-1951 թվականներին ավարտել է Մաքսիմ Գորկու անվան գրական ինստիտուտը )[4]: Առաջին ժողովածուն «Մեծ գետի պատմությունները դուրս եկավ» տպագրվել է 1953 թվականին: Գրել է մի շարք պատմվածքներ, դրանցից են ` «Ուշ երեկոյան» (1962), «Երիտասարդների հրամանատար» (1956), «Այն գումարտակներն են խնդրել ազատել» (1957), «Վերջին հազարամյակին» (1959), «Բարեկամները» (1969): Իր վեպերի պատճառով 20-րդ դարի 70-ական թվականներին գրողը ծանր մտածելով Խորհրդային Միության և Ռուսաստանի ճակատագրի մասին ակնկալում էր պատճառները փլուզումից հետո, հետագա արտացոլումը հասարակության վրա, վտանգների մասին հարմարվողականությունը, ճակատագրական պահերը անձնական և սոցիալական հասարակության մեջ: Նամակը ստորագրվել է մի խումբ գրողների «Պրավդա» թերթում 1973 թվականի օգոստոսի 31-ին, որը ստորագրել է Սոլժենիցինը և Սախարովը[5]: Բոնդարևը դարձել է Գերագույն Ազգությունների խորհրդի ԽՍՀՄ-ի 11-րդ գումարման (1984-1989) կողմից և Չերքեզիայում ինքնավար մարզի պատվիրակ Համամիութենական գիտաժողովի ՍՄԿԿ-ի (1988) անդամ[6]: 1988 թվականի հունիսի 29-ին Համամիութենական կուսակցության կոնֆերանսին Յուրի Բոնդարևը և Գորբաչովը ինքնաթիռում վայրէջք կատարեց, չիմանալով թե արդյոք այն կա: Նա դատապարտվեց խորհրդային անցյալի և խորհրդային իրականության մեջ, որն այնուհետև տպագրվեց թերթերում և հեռուստատեսությունում[7]: 1990-1991 թվականներին նա եղել է ՀՀ կենտրոնական կոմիտեի Կոմունիստական կուսակցության ՌՍՖՍՀ անդամ: 1992 թվականի հունվարին վառել է մի խումբ խորհրդային գրողների պատկերներ, ինչպես նաև` Եվգենիայի նկարը ի նշան բողոքի]][8]: 1991-1994 թվականները եղել է գրողների միության նախագահ: Պատվավոր անդամ է եղել Սանկտ Պետերբուրգի հասարակական կազմակերպության և ռուսական գեղարվեստի և գրականության ակադեմիայում: Յուրի Բոնդարևը բավական դժվար է գնահատել ժամանակակից ռուսական իրականությունը: Ըստ նրա, մենք ապրում ենք դժվար ժամանակներում, և առանց մեծ գաղափարների, առանց բարոյականության և բնական բարության, համեստության ու խոնարհության: «Մեր ազատությունը մի ազատություն է երբ կործանվել է անցյալը, ներկան և ապագան, որը սրբազան, անձեռնմխելի և մաքուր է»: Բայց ես չեմ կորցնում իմ հույսը Ռուսաստանի ապագայի համար:
Մրցանակներ և կոչումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Սոցիալիստական աշխատանքի հերոս (14.03.1984)
- Լենինի երկու շքանշան (22.06.1971, 14.03.1984)
- Հոկտեմբերյան հեղափոխության շքանշան (08.07.31981)
- Առաջին համաշխարհային պատերզամի 1-ին կարգի մեդալ (11.03.1985)
- Աշխատանքային Կարմիր դրոշի շքանշան (18.03.1974)
- Ժողովորդների բարեկամության աստղ շքանշան (14.03.1994)
- «Պատվոնշան» մրցանակ (28.10.1967)
- Երկու մեդալ «Արիության համար» (14.10.1943, 21.06.1944)
- Մեդալ «Հանուն պաշտպանության Ստալինգրադի»
- «Հայրենական մեծ պատերազմում) Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի համար» մեդալ
- Լենինյան մրցանակ (1972թվական)
- ՌՍՖՍՀ պետական մրցանակ (1975 թվական)
- ԽՍՀՄ պետական մրցանակ (1977 թվական)
- ԽՍՀՄ պետական մրցանակ (1983 թվական)
- Ալեքսանդր Ֆադեևի անվան մեդալ
- Ոսկե մեդալ Դովժենկոի անունով (1973 թվական)
- Լև Տալստոյի մրցանակ (1993 թվական)
- Միջազգային մրցանակ Շոլոխովոյի անվան գրանակության և արվեստի ինստիտուտից (1944թվական)
- «Ստալինգրադ» ռուսական գրական մրցանակ
- Հուշամեդալ ՀՀ կենտրոնական կոմիտեի Կոմունիստական կուսակցության «90 տարի է Մեծ Հոկտեմբերի Սոցիալիստական հեղափոխությունը»
- Վոլգոգրադի պատվավոր քաղաքացի հերոսի մեդալ (2004 թվական)
- Մրցանակ Ալեքսանդր Նևսկի «Հավատարիմ որդիները Ռուսաստանում»
- Մեծ գրական ռուսական մրցանակ (2012 թվական)
- Մրցանակ «Կյանքի ծառը» (2012 թվական)
- Պետական մրցանակ Ռուսաստանի Մարշալ Ժուկովայի գրականության և արվեստի ինստիտուտից (2014 թվական)
- Պատրիարքական գրական մրցանակ Կիրիլից և Մեֆոդիից (2015 թվական)
Վեպերը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Բատալիոնները կրակ են խնդրում (1957)
- Լռություն (1962)
- Երկուսը (1964)
- Տաք ձյուն (1970)
- Ափ (1975)
- Ընտրություն (1981)
- Խաղեր (1985)
- Փորձություն (1992)
- Անդիմադրելի (1996)
- Առանց ողորմության (2004)
Պատմվածքները[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Երիտասարդ հրամանատարներ (1956)
- Վերջին կրակոց (1959)
- Բարեկամները (1969)
ժողովածու[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Պահեր (1977)
Գրքեր և գրական հոդվածներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Հայացք կենսագրությանը (1971)
- Ճշմարտության որոնում(1976)
- Արժեքների պահապանները (1978)
- Երկխոսություններ բանաձևերի և գեղեցկության մասին (1990)
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Бондарев Юрий Васильевич // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969.
- ↑ 2,0 2,1 filmportal.de — 2005.
- ↑ 3,0 3,1 Бондарев Юрий Васильевич // Общедоступный электронный банк документов «Подвиг Народа в Великой Отечественной войне 1941—1945 гг.»
- ↑ Издательство ИТРК: Бондарев Юрий Васильевич]
- ↑ Травля Солженицына и Сахарова. Официальные публикации и документы
- ↑ Список депутатов Верховного Совета СССР 11 созыва
- ↑ Текст выступления Ю. Бондарева на партконференции
- ↑ Евгений Евтушенко сгорел на работе
Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Յուրի Բոնդարև «Երկրի հերոսներ» կայքում
| ||||||
- Մարտի 15 ծնունդներ
- 1924 ծնունդներ
- Ապրող անձինք
- Ռուսաստանում ծնվածներ
- ԽՍՀՄ Պետական մրցանակի դափնեկիրներ
- Լենինի շքանշանի ասպետներ
- Սոցիալիստական աշխատանքի հերոսներ
- «Պատվո նշան» շքանշանի ասպետներ
- Աշխատանքային կարմիր դրոշի շքանշանի ասպետներ
- Ժողովուրդների բարեկամության շքանշանի դափնեկիրներ
- ՌՍՖՍՀ Վասիլև եղբայրների անվան պետական մրցանակի դափնեկիրներ
- Լենինյան մրցանակի դափնեկիրներ
- Անձինք այբբենական կարգով
