Մորիս և Մերիլին Բեյլի
| Ազգանուն | Միացյալ Թագավորություն  | |
|---|---|---|
| Ծննդյան օր | 24 ապրիլի 1941, 22 հունվարի 1933 | |
| Կազմված է | Maurice Bailey, Maralyn Bailey | |
Մորիս և Մերիլին Բեյլի, բրիտանացի ամուսիններ, որոնք 1973 թվականին ողջ են մնացել՝ ռետինե լաստանավակով Խաղաղ օվկիանոսում 118 օր թափառելուց հետո[1]։
Մերիլինն Բեյլին ծնվել է 1941 թվականի ապրիլի 24-ին Նոթինգհեմում։ Մերիլինն ու Մորիսը ամուսնացել են 1963 թվականին։
117 օր ծովում
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Նրանց գոյատևման պատմությունը հայտնի է որպես «117 Days Adrift» («117 օր ծովում»), չնայած իրականում տևողությունը ավելի երկար է եղել՝ 118 օր։ Դա պայմանավորված է նրանով, որ նախնական լրատվական հաղորդագրություններում սխալ թիվ էր նշված, և հետագայում որոշվել է պահպանել այդ անունը ավելի շատ հետևողականության համար[2]։
Բեյլիների ճանապարհորդությունը սկսվել է այն ժամանակ, երբ նրանք դուրս են եկել Սաութհեմփթոնից (Անգլիա) իրենց 31 ոտնաչափ (9.4 մետչ) յախտայով՝ նպատակ ունենալով հասնել Նոր Զելանդիա։ Փետրվարին նրանք անվտանգ անցել են Պանամայի ջրանցքով և շարժվել են դեպի Գալապագոսյան կղզիներ։ 1973 թվականի մարտի 4-ի լուսաբացին նրանց յախտան բախվել է կետի և լրջորեն վնասվեց։ Նրանք որոշ պարագաներ տեղափոխել են փչովի փրկանավ և փոքր նավակ՝ վերցնելով որոշ սնունդ, կողմնացույց և անհրաժեշտ իրեր։ Շուտով յախտան անցել է ջրի տակ, և Բեյլիները մնացել են բաց օվկիանոսում։ Գոյատևելու համար նրանք հավաքել են անձրևաջուր, իսկ երբ սննդի նվազագույն պաշարները վերջացել են, սկսել են սնվել ծովային արարածներով՝ կրիաներով, ծովային թռչուններով և ձկներով, որոնք որսում էին ձեռքով կամ կեռաձև ձևափոխված ապահովական ասեղներով։ Բաց օվկիանոսում նրանց ճանապարհին հանդիպել է յոթ նավ, սակայն նրանք չեն կարողացել գրավել դրանց ուշադրությունը, քանի որ նրանց ազդանշանային հրթիռները չեն աշխատել, իսկ վթարային հավաքածույի մեջ չի եղել հայելի՝ ազդանշան տալու համար։ Նրանց փրկանավը սկսել է քայքայվել։ Սկզբում նրանք իրենց ժամանակը անցկացրել են ընթերցելով և քարտ խաղալով, սակայն հետագայում ծանրորեն տուժել են թերսնումից և քայքայված մաշկային վերքերից, որոնք ավելի են վատթարացել փրկանավի խոնավ պայմաններից։ Նրանք հանդիպել են շնաձկների և դելֆինների, ինչպես նաև պայքարել են մի քանի ուժեղ փոթորիկների դեմ։
Այնուհետև, 1973 թվականի հունիսի 30-ին, մոտ 1,500 մղոն (2,400 կմ) ճանապարհ անցնելուց հետո, Բեյլիներին փրկել են Հարավկորեացի ձկնորսական Weolmi 306 նավի անձնակազմը։ Զույգը բարձրացել է նավ, հյուծված վիճակում, ամեն մեկը կորցրել է մոտ 40 ֆունտ (18 կգ) քաշ։ Weolmi 306 նավը նրանց տեղափոխել է Հոնոլուլու, Հավայան կղզիներ[3]։
Հետագա
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Բեյլիները վերադարձել են Անգլիա և գրել են «117 Days Adrift» վերնագրով պատմությունը, որը պատմում է իրենց դժբախտության մասին, այն տպագրվել է 1974 թվականին։ Հաջորդ տարի նրանք վերադարձել են ծով՝ իրենց նոր Auralyn II յախտայով։
Փրկվելուց հետո զույգը դարձել է բուսակեր[4]։
Մարալին Բեյլին մահացել է 2002 թվականին՝ 61 տարեկան հասակում, իսկ Մորիս Բեյլին մահացել է 2018 թվականի դեկտեմբերին՝ 85 տարեկանում[5]։
Ծանոթագրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ «Derby Couple Who Were Shipwrecked for 117 Days to be Featured in New Film». Derby Telegraph. 9 December 2019. Վերցված է 16 July 2023-ին.
- ↑ Maurice and Maralyn by Sophie Elmhirst review – all at sea
- ↑ King, Bill (July 1974). «117 Days Adrift. Maurice and Maralyn Bailey». The Journal of Navigation. Cambridge University Press. 27 (3): 404–405. doi:10.1017/S0373463300033956. S2CID 128714352. Վերցված է 16 July 2023-ին.
- ↑ «Incredible tale of couple lost at sea for 117 days». NZ Herald. 2024-09-22. Վերցված է 2024-09-22-ին.
- ↑ «Maurice Bayley, Who Survived 117 Days Lost at Sea with his Wife, Dies Aged 85». The New Zealand Herald. 24 November 2019. Վերցված է 16 July 2023-ին.