Մերի Ռոբինսոն

Մերի Ռոբինսոն իռլ.՝ Máire Mhic Róibín
Կուսակցություն՝	Lab?
Կրթություն՝	Թրինիթի քոլեջ, Հարվարդի իրավունքի դպրոց և Կոլումբիայի համալսարան
Մասնագիտություն՝	քաղաքական գործիչ, իրավաբան, համալսարանի պրոֆեսոր, փաստաբան և ֆեմինիստ
Դավանանք	կաթոլիկություն
Ծննդյան օր	մայիսի 21, 1944(1944-05-21) (75 տարեկան)
Ծննդավայր	Բալլինա, Մեյո
Քաղաքացիություն	Իռլանդիա
Ի ծնե անուն	անգլ.՝ Mary Therese Winifred Bourke
Ամուսին	Nicholas Robinson?
Ինքնագիր
Պարգևներ	Թոմաշ Գարիգ Մասարիկի շքանշանի Մեծ խաչի ասպետ, Ազատության նախագահական շքանշան, Էրազմի պարգև, Ֆելիքս Ուֆուե-Բուանիի խաղաղության մրցանակ, Ինդիրա Գանդիի մրցանակ, Աստուրիայի արքայադստեր մրցանակ սոցիալական գիտությունների բնագավառում, Չորս ազատությունների մրցանակ - ազատության մեդալ, «Հյուսիս-հարավ» մրցանակ, Ռեն II-ի համալսարանի պատվավոր դոկտոր, Իռլանդիայի թագավորական ակադեմիա, Ջեյմս Փարքս Մորթոնի միջեկեղեցական մրցանակ, Խղճի դեսպան մրցանակ, Օտտո Հանի անվան խաղաղության մեդալ, Համաշխարհային տնտեսական մրացանկ, Ֆուլբրայթի մրցանակ, Լյովենի կաթոլիկ համալսարանի պատվավոր դոկտոր, Ժնևի համալսարանի պատվավոր դոկտոր, Grand Cross of the Military Order of Christ?, Էդինբուրգի թագավորական միության անդամ, Ալբերտի մեդալ և Օտտավայի համալսարանի պատվավոր դոկտոր

Մերի Ռոբինսոն (իռլ.՝ Máire Treasa Úna Mhic Róibín, անգլ.՝ Mary Therese Winifred Robinson, մայիսի 21, 1944(1944-05-21), Բալլինա, Մեյո), Իռլանդիայի նախկին նախագահ (1990 -1997 թվականներ), առաջին կինն այդ պաշտոնում: 1997-2002 թվականներին զբաղեցրել Է ՄԱԿ-ի Մարդու իրավունքների գերագույն հանձնակատարի պաշտոնը:

Կենսագրություն

1969-ից 1989 թվականներին ընկած ժամանակահատվածում Ռոբինսոնն անկախ սենատոր էր (1977-ից 1981 թվականներին՝ Լեյբորիստական կուսակցության անդամ)։ 1973-ից 1989 թվականներին եղել է Իռլանդիայի Միացյալ խորհրդարանական կոմիտեի անդամ՝ Եվրոպական համայնքի երկրորդական օրենսդրության գծով, 1977-ից 1987 թվականներին եղել է խորհրդարանի սոցիալական հարցերի ենթակոմիտեի նախագահ, իսկ 1987-ից 1989 թվականներին՝ խորհրդարանի իրավական հարցերի ենթակոմիտեի նախագահ: 1973-1990 թվականներին զբաղեցրել է միայնակ ծնողների իռլանդական ասոցիացիայի նախագահի պաշտոնը:

1990 թվականին Լեյբորիստական կուսակցությունը, Իռլանդիայի աշխատավորական կուսակցությունը և մի շարք անկախ սենատորներ նախապատվությունը տվել են նրան՝ մյուս հայտնի ձախ քաղաքական գործիչ, դոկտոր Նոել Բրաունի փոխարեն, և Մերի Ռոբինսոնին առաջադրել են նախագահի պաշտոնում: Նախագահական ընտրությունների առաջին փուլում նա ստացել է գրեթե 39 տոկոս՝ զիջելով Բրայան Լենիխան Ավագին, սակայն երկրորդ փուլում հաղթել է նրան՝ ստանալով ձայների 52 տոկոսը: Այսպիսով, նա դարձել է Իռլանդիայի Հանրապետության կին նախագահների շարքում ոչ միայն առաջինը, այլև առաջինը, որն ընտրվել է առանց Ֆիաննա ֆայլ քաղաքական կուսակցության աջակցության:

Նախագահի պաշտոնում նա շարունակել է պայքարել Իռլանդիայում խաղաղության և մարդու իրավունքների համար: Նա աննախադեպ ժողովրդականություն է ձեռք բերել (նրա աջակցության վարկանիշները հասել են 93 տոկոսի) և հանդիպել է անհատների լայն շրջանակի՝ քրիստոնեական եղբայրների Միաբանությունից մինչև գեյերի և լեսբուհիների հավասարության ցանց, պապից մինչև Դալայ Լամա, իսկ Հյուսիսային Իռլանդիայում՝ յունիոնիստ Դևիդ Թրիմբլից մինչև հանրապետականներ Ջոն Հյումից՝ Սոցիալ-դեմոկրատական և Լեյբորիստական կուսակցությունից և նույնիսկ Ջերի Ադամսից՝ Շինն Ֆեյնից, որը կապված է Իռլանդիայի հանրապետական բանակի հետ:

2008- շ2010 թվականներին զբաղեցրել է Իրավաբանների միջազգային հանձնաժողովի նախագահի պաշտոնը:

Զբաղեցրել է շրջակա միջավայրի և զարգացման միջազգային ինստիտուտի նախագահի պաշտոնը, եղել Է Օքսֆամ միության պատվավոր նախագահը, ինչպես նաև մասնակցել է աշխարհի կին առաջնորդների խորհրդի աշխատանքներին: Եղել է նաև եռակողմ հանձնաժողովի և ավագանու անդամներից մեկը:

2004 թվականին Մարդու իրավունքների առաջխաղացման բնագավառում գործունեության համար, արժանացել է Amnesty International հասարակական կազմակերպության կողմից շնորհվող « խղճի դեսպան»--ի մրցանակին: