Մերի Ռոբինսոն

Մերի Ռոբինսոն իռլ.՝ Máire Mhic Róibín
Քաղաքացիություն՝	Իռլանդիա
Կուսակցություն՝	Lab
Կրթություն՝	Թրինիթի քոլեջ, Հարվարդի իրավունքի դպրոց և Կոլումբիայի համալսարան
Մասնագիտություն՝	քաղաքական գործիչ, իրավաբան, համալսարանի պրոֆեսոր, փաստաբան և ֆեմինիստ
Դավանանք	կաթոլիկություն
Ծննդյան օր	մայիսի 21, 1944(1944-05-21) (74 տարեկան)
Ծննդավայր	Բալլինա, Մեյո
Ի ծնե անուն	անգլ.՝ Mary Therese Winifred Bourke
Ամուսին	Nicholas Robinson
Ինքնագիր
Պարգևներ	Recipient of the Order of Tomáš Garrigue Masaryk, 1st class, Ազատության նախագահական շքանշան, Էրազմի պարգև, Ֆելիքս Ուֆուե-Բուանիի խաղաղության մրցանակ, Ինդիրա Գանդիի մրցանակ, Princess of Asturias Award for Social Sciences, Չորս ազատությունների մրցանակ - ազատության մեդալ, «Հյուսիս-հարավ» մրցանակ, Ռեն II-ի համալսարանի պատվավոր դոկտոր, Իռլանդիայի թագավորական ակադեմիա, James Parks Morton Interfaith Award, Ambassador of Conscience Award, Օտտո Հանի անվան խաղաղության մեդալ, Համաշխարհային տնտեսական մրացանկ, Fulbright Prize, Honorary doctor of the Katholieke Universiteit Leuven, Honorary doctor of the University of Geneva, Grand Cross of the Order of Christ (Portugal)‎, Էդինբուրգի թագավորական միության անդամ, Ալբերտի մեդալ և Honorary doctor of the University of Ottawa

Մերի Ռոբինսոն (իռլ.՝ Máire Treasa Úna Mhic Róibín, անգլ.՝ Mary Therese Winifred Robinson, մայիսի 21, 1944(1944-05-21), Բալլինա, Մեյո), Իռլանդիայի նախկին նախագահ (1990 -1997 թվականներ), առաջին կինն այդ պաշտոնում: 1997-2002 թվականներին զբաղեցրել Է ՄԱԿ-ի Մարդու իրավունքների գերագույն հանձնակատարի պաշտոնը:

Կենսագրություն

1969-ից 1989 թվականներին ընկած ժամանակահատվածում Ռոբինսոնն անկախ սենատոր էր (1977-ից 1981 թվականներին՝ Լեյբորիստական կուսակցության անդամ)։ 1973-ից 1989 թվականներին եղել է Իռլանդիայի Միացյալ խորհրդարանական կոմիտեի անդամ՝ Եվրոպական համայնքի երկրորդական օրենսդրության գծով, 1977-ից 1987 թվականներին եղել է խորհրդարանի սոցիալական հարցերի ենթակոմիտեի նախագահ, իսկ 1987-ից 1989 թվականներին՝ խորհրդարանի իրավական հարցերի ենթակոմիտեի նախագահ: 1973-1990 թվականներին զբաղեցրել է միայնակ ծնողների իռլանդական ասոցիացիայի նախագահի պաշտոնը:

1990 թվականին Լեյբորիստական կուսակցությունը, Իռլանդիայի աշխատավորական կուսակցությունը և մի շարք անկախ սենատորներ նախապատվությունը տվել են նրան՝ մյուս հայտնի ձախ քաղաքական գործիչ, դոկտոր Նոել Բրաունի փոխարեն, և Մերի Ռոբինսոնին առաջադրել են նախագահի պաշտոնում: Նախագահական ընտրությունների առաջին փուլում նա ստացել է գրեթե 39 տոկոս՝ զիջելով Բրայան Լենիխան Ավագին, սակայն երկրորդ փուլում հաղթել է նրան՝ ստանալով ձայների 52 տոկոսը: Այսպիսով, նա դարձել է Իռլանդիայի Հանրապետության կին նախագահների շարքում ոչ միայն առաջինը, այլև առաջինը, որն ընտրվել է առանց Ֆիաննա ֆայլ քաղաքական կուսակցության աջակցության:

Նախագահի պաշտոնում նա շարունակել է պայքարել Իռլանդիայում խաղաղության և մարդու իրավունքների համար: Նա աննախադեպ ժողովրդականություն է ձեռք բերել (նրա աջակցության վարկանիշները հասել են 93 տոկոսի) և հանդիպել է անհատների լայն շրջանակի՝ քրիստոնեական եղբայրների Միաբանությունից մինչև գեյերի և լեսբուհիների հավասարության ցանց, պապից մինչև Դալայ Լամա, իսկ Հյուսիսային Իռլանդիայում՝ յունիոնիստ Դևիդ Թրիմբլից մինչև հանրապետականներ Ջոն Հյումից՝ Սոցիալ-դեմոկրատական և Լեյբորիստական կուսակցությունից և նույնիսկ Ջերի Ադամսից՝ Շինն Ֆեյնից, որը կապված է Իռլանդիայի հանրապետական բանակի հետ:

2008- շ2010 թվականներին զբաղեցրել է Իրավաբանների միջազգային հանձնաժողովի նախագահի պաշտոնը:

Զբաղեցրել է շրջակա միջավայրի և զարգացման միջազգային ինստիտուտի նախագահի պաշտոնը, եղել Է Օքսֆամ միության պատվավոր նախագահը, ինչպես նաև մասնակցել է աշխարհի կին առաջնորդների խորհրդի աշխատանքներին: Եղել է նաև եռակողմ հանձնաժողովի և ավագանու անդամներից մեկը:

2004 թվականին Մարդու իրավունքների առաջխաղացման բնագավառում գործունեության համար, արժանացել է Amnesty International հասարակական կազմակերպության կողմից շնորհվող « խղճի դեսպան»--ի մրցանակին: