Մարդը, որին ես սիրում եմ
Մարդը, որին ես սիրում եմ ռուս.՝ Человек, которого я люблю | |
---|---|
Երկիր | ԽՍՀՄ |
Ժանր | մելոդրամա |
Թվական | 1966 |
Լեզու | ռուսերեն |
Ռեժիսոր | Յուլի Կարասիկ |
Սցենարի հեղինակ | Լեոնիդ Զավալնյուկ և Յուլի Կարասիկ |
Դերակատարներ | Գեորգի Ժժենով, Եվգենի Գերասիմով, Նիկոլայ Մերզլիկին և Տամարա Սյոմինա |
Երաժշտություն | Յուրի Լևիտին |
Կինոընկերություն | Մոսֆիլմ |
Տևողություն | 94 րոպե[1] |
«Մարդը, ում ես սիրում եմ» (ռուս.՝ «Человек, которого я люблю»), 1966 թվականի խորհրդային լիամետրաժ գունավոր գեղարվեստական ֆիլմ[2], որը բեմադրել է ռեժիսոր Յուլի Կարասիկը «Մոսֆիլմ» կինոստուդիայում խորհրդային գրող Լեոնիդ Անդրեևիչ Զավալնյուկի «Ռոդկա Մուրոմցևի՝ դժվար մարդու օրագիրը» վիպակի հիման վրա։ Սցենարը գրվել է հենց գրողի կողմից՝ ռեժիսոր Յուլի Կարասիկի հետ համահեղինակությամբ։ Ֆիլմի պրեմիերան կայացել է 1967 թվականի մարտի 13-ին։
Սյուժե[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Բլագովեշչենսկ փոքր գավառական քաղաքում ապրում է հայրն իր երկու որդու հետ, որոնք մոր մահից հետո մնացել են երեքով։ Ընտանիքի ղեկավարը շարքային ինժեներ Եվգենի Էդուարդովիչ Մուրոմցևն է։ Ավագ որդին երիտասարդ և հավակնոտ բժիշկ Կոստյան է, որը վերջերս ավարտել է ինստիտուտը և ցանկանում է սկսել ինքնուրույն աշխատանք, բայց դեռևս ստիպված է օգնել ավելի փորձառու վիրաբույժների։ Կրտսերը՝ տասնհինգամյա Ռոդկան, երազող և արդարության սուր զգացումով մարդ է, որը նոր-նոր է մտնում չափահաս կյանք։
Ֆիլմի իրադարձությունները ծավալվում են Մուրոմցևների և Սաշա անունով աղջկա՝ Կոստյայի հարսնացուի ընտանեկան բարդ հարաբերությունների շուրջը։ Բայց այստեղ չկա դասական սյուժե՝ հայրերի և երեխաների կոնֆլիկտ։ Կոստյան երազում է իր ասպարեզում սխրագործությունների մասին, հեգնաբար է վերաբերվում հորը, որը կարող էր լուրջ գիտական աշխատանքով զբաղվել, բայց նախընտրում է ինժեների համեստ պաշտոնը և միևնույն ժամանակ «միանգամայն երջանիկ» է։ Զուգահեռաբար զարգանում են պատանեկան հուզիչ և միաժամանակ զվարճալի հարաբերություններ Ռոդկայի և Մուրոմցևների հարևանի՝ Լիգիայի միջև։
Կոստային հանձնարարում են Ռոդկայի մաթեմատիկայի ուսուցչի բարդ վիրահատությունը, որը գրեթե անհույս է։ Վերջապես նրան հանձնարարել են ինքնուրույն աշխատանք։ Եվ նա համոզված է, որ թույլատրելի է ուսումնասիրել հիվանդությունները նույնիսկ մահացու հիվանդների վրա, եթե դա կնպաստի բժշկական գիտության առաջընթացին։ Ռոդկան և հայրը փորձում են համոզել նրան, որ նման դիրքորոշումը ճիշտ չէ․ արդյունքում տեղի է ունենում վեճ, որն ավարտվում է Կոստյայի՝ Մոսկվա մեկնումով, որտեղ նրան նոր կլինիկայում աշխատելու էր հրավիրել իր ընկերոջը։
Սակայն բոլոր գլխավոր հերոսներին հաջողվում է հաղթահարել հակասությունները և ջերմ հարաբերություններ պահպանել միմյանց հետ, չնայած Կոստյայի և Սաշայի բաժանվելուն և Եվգենի Էդուարդովիչի հանդեպ երիտասարդ աղջկա մոտ ծնված զգացմունքներին։ Ֆիլմի վերջում Ալեքսանդրը նույնպես հեռանում է քաղաքից։ Օդանավակայանում հրաժեշտի փոքրիկ տեսարանի ժամանակ հայր Մուրոմցևը գլխի է ընկնում երիտասարդ կնոջ սիրահարվածության մասին, բայց նրանք, այնուամենայնիվ, բաժանվում են․․․
Ֆիլմի առանձնահատկություններից է Յուրի Լևիտինի՝ լավ ընտրված երաժշտություն և օպերատոր Էրա Սավելևայի աշխատանքը, որը յուրաքանչյուր կադրի տալիս է քնարական, ջրաներկային երանգներ, հեռուստադիտողին ստիպում է մտածել տարրական կենցաղային երևույթների մասին։ Հերոսների միջև տեղի ունեցող բոլոր երկխոսությունները պարզ են, դրանց հիմքում հոր հոգատարությունն է որդիների նկատմամբ, նրա ցանկությունը՝ որդիների մեջ սերմանել պատասխանատվության զգացում, բարություն, իրենց արարքների համար պատասխանատու լինելու կարողություն։
Դերերում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Գեորգի Ժժենով – Եվգենի Էդուարդովիչ Մուրոմցև
- Եվգենի Գերասիմով – Ռոդկա
- Նիկոլայ Մերզլիկին – Կոստյա
- Թամարա Սյոմինա – Սաշա
- Ալլա Վիտրուկ – Լիգիա, Ռոդկայի հարևանուհին և ընկերուհին
- Սերգեյ Վանյաշկին – Վասկա Պլոտնիկով, Ռոդկայի ընկերը և դասընկերը
- Լիդիա Դրանովսկայա – կոշիկի բաժնի վաճառողուհի
- Վիկտոր Ուրալսկի – ուղևոր (լուսագրերում նշված չէ)
Նկարահանող խումբ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Ռեժիսոր՝ Յուլի Կարասիկ
- Սցենարիստներ՝ Լեոնիդ Զավալնյուկ, Յուլի Կարասիկ
- Օպերատոր՝ Էրա Սավելևա
- Կոմպոզիտոր՝ Յուրի Լևիտին
- Նկարիչ՝ Ալեքսանդր Մյագկով[3]
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ Internet Movie Database — 1990.
- ↑ «Մարդը, ում ես սիրում եմ» ֆիլմը kino-teatr.ru կայքում
- ↑ «Մարդը, ում ես սիրում եմ» ֆիլմը kinopoisk.ru կայքում
Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- «Памяти Юрия Карасика» — заметка, приуроченная к девяностолетию со дня рождения режиссёра. Официальный сайт телеканала «Россия Культура». 16 августа 2013 год. Արխիվացված 2019-12-20 Wayback Machine Пресс-служба «Россия К».
- «Человек, которого я люблю» — фильм на сайте Кино СССР.
|