Մատտեո Ռենցի
| Մատտեո Ռենցի Matteo Renzi | ||||
| ||||
| ||||
|---|---|---|---|---|
| Փետրվարի 22, 2014 | ||||
| Նախորդող | Ենրիկո Լետտա | |||
| ||||
| հունվարի 22, 2009 - Մարտի 24, 2014 | ||||
| Նախորդող | Լեոնարդո Դոմինիկի | |||
| Հաջորդող | Դարիո Նարդելլա | |||
| Կուսակցություն՝ | Italy Alive? | |||
| Կրթություն՝ | Ֆլորենցիայի համալսարան (1999) և Lc Dante? | |||
| Գիտական աստիճան՝ | մագիստրոս | |||
| Մասնագիտություն՝ | քաղաքական գործիչ | |||
| Դավանանք | Հռոմի Կաթոլիկ եկեղեցի | |||
| Ծննդյան օր | հունվարի 11, 1975[1][2][3][…] (48 տարեկան) | |||
| Ծննդավայր | Ֆլորենցիա[4][5] | |||
| Քաղաքացիություն |  Իտալիա[6]
| |||
| Հայր | Tiziano Renzi? | |||
| Մայր | Laura Bovoli? | |||
| Ամուսին | Ագնեսե Լանդինի[7] | |||
| Կայք՝ | matteorenzi.it | |||
| Ինքնագիր | 
| |||
Մատտեո Ռենցին (իտալերեն՝ Matteo Renzi, Իտալերեն արտասանություն՝ [matˈtɛːo ˈrɛntsi]), հունվարի 11, 1975[1][2][3][…], Ֆլորենցիա[4][5]), Իտալիայի վարչապետ։ Ծնվել է՝ 1975 թվականի հունվարի 11-ին՝ Իտալիայի Ֆլորենցիա քաղաքում։ 2009 թվականի հունվարի 22-ից մինչ 2014 թվականի մարտի 24-ը եղել է Ֆլորենցիայի քաղաքապետը։ 2014 թվականի փետրվարի 22-ից մինչև 2016 թվականի դեկտեմբերը եղել է Իտալիայի վարչապետը[8][9]։ Ամուսնացած է, ունի երեք երեխա։
Հակիրճ տեղեկատվություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Մատտեո Ռենցին վարչապետի պաշտոնից հրաժարական է տվել այն բանից հետո, երբ իր ներկայացրած սահնանադրական բարեփոխումների նախագիծը մերժվել է 2016 թվականի դեկտեմբերին անցկացված համաժողովրդական հանրաքվեի արդյունքներով։ 2013-2018 թթ., կարճատև ընդմիջումներով, նա եղել է Իտալիայի ժողովրդավարական կուսակցության քարտուղարը։ 2018 թվականին Իտալիայում անցկացված համընդհանուր ընտրություններում կուսակցության կրած պարտությունից հետո հրաժարվել է նաև կուսակցության քարտուղարի պաշտոնից։ Մինչ այդ՝ 2004-2009 թթ. եղել է Ֆլորենցիայի մարզի նախագահը, իսկ 2009-2014 թթ.՝ Ֆլորենցիայի քաղաքապետը[10][11]։ 2018 թվականի մարտ ամսից դարձել է Իտալիայի սենատի անդամ[12]։
Իտալիայի կառավարության ղեկավար նշանակվելով 39 տարեկան և 42 օրական հասակում՝ Ռենցին փաստորեն եղել է Իտալիայի ամենաերտասարդ վարչապետը (52 օրով ավելի երիտասարդ է եղել, քան Բենիտո Մուսոլինին, ով այդ բարձր պաշտոնն ստանձնել է 1922 թվականին), ինչպես նաև՝ եղել է G7-ի՝ Յոթնյակի երկրների ամենաջահել ղեկավարը։ Իտալիայում առաջինն է եղել, ով քաղաքապետի պաշտոնից միանգամից նշանակվել է վարչապետի պաշտոնին։ Հաճախ նրան անվանում են Եվրոպայի սոցիալիստական կուսակցության de facto առաջնորդ՝ հակադրված Եվրոպայի ժողովրդական կուսակցությանն ու Անգելա Մերկելին (այս երկու առաջնորդներին հաճախ անվանում են Merkenzi)[13][14][15]: 2014 թվականին ամերիկյան Fortune ամսագիրը 40-ից ցածր տարիք ունեցող աշխարհի ամենաազդեցիկ անձանց ցանկում Ռենցիին հատկացրել է երրորդ տեղը, իսկ Foreign Policy-ն նրան ներառել է Top 100 Global Thinkers ցուցակում[16][17]։ Ավելին պետք է ասել. Ռենցին հայտնի է il Rottamatore (մենամարտող, մարտնչող) մականունով, որին արժանացել է Իտալիայի քաղաքական ողջ հաստատությունը՝ իսթաբլիշմենթը նորացնելու իր հավակնոտ (ամբիցիոզ) ձգտումների համար[18]։
Քաղաքական դիտորդները Ռենցիին համարում են կենտրոնամետ և ազատական՝ centrist և liberal[19]: Վարչապետի պաշտոնում Ռենցիի գտնված տարիների նրա ղեկավարած կաբինետը մի շարք բարեփոխումներ է նախաձեռնել՝ երկրի ընտրական համակարգը փոփոխելու, աշխատանքային օրենսդրությունը բարելավելու և տնտեսության խթանմանը առավելագույն արդյունավետությամբ ծառայեցնելու, քաղաքացիական դատավարության համակարգը պարզեցնելու, վարչարարությունն ընդհանրապես բարեփոխելու նպատակներով, ինչպես նաև վերացրել է մի շարք մանր հարկեր[20][21]։
Աշխատություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Ma le giubbe rosse non uccisero Aldo Moro. La politica spiegata a mio fratello։ Florence: Giunti։ 1999։ ISBN 88-09-01483-9
- Tra De Gasperi e gli U2. I trentenni e il futuro։ Florence: Giunti։ 2006։ ISBN 88-09-04793-1
- A viso aperto։ Florence: Polistampa։ 2008։ ISBN 978-88-596-0448-8
- "La mi' Firenze". 1949–2009.։ Florence: Polistampa։ 2010։ ISBN 978-88-596-0755-7
- Fuori!։ Milan: Rizzoli։ 2011։ ISBN 978-88-17-04899-6
- Stil Novo. La rivoluzione della bellezza tra Dante e Twitter։ Milan: Rizzoli։ 2012։ ISBN 978-88-17-05642-7
- Oltre la rottamazione։ Milan: Mondadori։ 2013։ ISBN 978-88-04-63298-6
- Avanti. Perché l'Italia non si ferma։ Milan: Feltrinelli։ 2017։ ISBN 978-88-07-17313-4
Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Allegranti D. Matteo Renzi. Il rottamatore del PD. — Vallecchi, 2011. — 216 p. — ISBN 978-88-8427-219-5
- Ferrarese A., Ognibene S. Matteo il conquistatore: La vera storia di un'ascesa politica, con le rivelazioni di Matteo Renzi. — Giunti Editore, 2013. — 160 p. — ISBN 978-88-0979-240-1(չաշխատող հղում)
- Marcolisi P. Matteo il grande comunicatore. Storia e ascesa di Matteo Renzi. — Barbera, 2013. — 185 p. — ISBN 978-88-7899-613-7
- Poli S., Vanni M. Il seduttore. Matteo Renzi e la sinistra rosè. — Barbera, 2013. — 170 p. — ISBN 978-88-7899-646-5
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-26301943
- ↑ 2,0 2,1 http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-26222179
- ↑ 3,0 3,1 Բրոքհաուզի հանրագիտարան (գերմ.) / Hrsg.: Bibliographisches Institut & F. A. Brockhaus, Wissen Media Verlag
- ↑ 4,0 4,1 4,2 http://www.theaustralian.com.au/news/world/renzi-takes-top-office-in-italian-palace-coup/story-fnb64oi6-1226827738860
- ↑ 5,0 5,1 5,2 http://www.theglobeandmail.com/globe-debate/ideas-lab/should-mayors-lead-the-world/article17275044/
- ↑ http://www.nytimes.com/2010/09/01/world/europe/01david.html?pagewanted=all
- ↑ https://www.ilsussidiario.net/news/cinema-televisione-e-media/2018/10/4/agnese-landini-moglie-di-matteo-renzi-l-ex-first-lady-sempre-al-fianco-dei-figli-e-del-marito-l-intervista/842375/
- ↑ «Giunta comunale»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2017-11-07-ին։ Վերցված է հունիսի 7, 2015
- ↑ «Elezioni Comunali Turno di ballottaggio 21–22 giugno 2009» (Italian)։ Comune di Firenze։ 2009։ Արխիվացված է օրիգինալից հոկտեմբերի 18, 2013-ին։ Վերցված է փետրվարի 22, 2014
- ↑ Roe Alex։ «Matteo Renzi takes Florence»։ Վերցված է հունիսի 25, 2009
- ↑ «Italy to swear in new Prime Minister Matteo Renzi»։ BBC News։ փետրվարի 22, 2014։ Վերցված է փետրվարի 22, 2014
- ↑ Elezioni: Renzi senatore, conquistato il seggio di Firenze
- ↑ «Matteo Renzi coi leader del Pse a Bologna per il lancio della nuova "terza via". In dote, il Jobs act»։ L'Huffington Post։ Վերցված է հունիսի 7, 2015
- ↑ «Professor Kalypso Nicoladis on the prospects of an EU guided by Merkel & Renzi»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-12-20-ին։ Վերցված է հունիսի 7, 2015
- ↑ «Italy's Reformist Prime Minister Is the Type of Leader Europe Needs»։ Huffington Post։ Վերցված է ապրիլի 12, 2016
- ↑ «Renzi, al terzo posto tra gli under 40 più influenti al mondo»։ Repubblica.it։ հոկտեմբերի 9, 2014։ Վերցված է հունիսի 7, 2015
- ↑ «A World Disrupted: The Leading Global Thinkers of 2014»։ Վերցված է հունիսի 7, 2015
- ↑ «L'Italia nuova di Renzi il rottamatore?»։ Վերցված է հուլիսի 12, 2016
- ↑ https://www.telegraph.co.uk/news/2016/12/03/europe-holds-breath-italy-heads-polls-critical-referendum/
- ↑ «Italy Prime Minister Mattro Renzi on Senate Reform»։ Bloomberg։ Վերցված է սեպտեմբերի 29, 2015
- ↑ «Renzi Gives Italians Lower Taxes, Higher Cash Use to Back Growth»։ Bloomberg։ Վերցված է հոկտեմբերի 15, 2015
Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
|
Մատտեո Ռենցի Վիքիպահեստում |
|---|
- Official website of the Presidency of the Council of Ministers
- Renzi's personal website
- Renzi on his party's website
- Маттео Ренци, премьер-министр Италии//Передача радиостанции «Эхо Москвы»
- Генри Сардарян (2014-02-17)։ «Ренци и новое правительство Италии»։ МГИМО։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-10-23-ին։ Վերցված է 2014-11-26
- «И с ним красивые министры. Италия получила самого молодого премьера в своей истории»։ Lenta.ru։ 2014-02-27։ Վերցված է 2014-11-26
- «Ренци на сайте Демократической партии»։ Partito Democratico։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-02-22-ին։ Վերցված է 2014-02-08
- Redazione (2013-12-08)։ «BIOGRAFIA POLITICA - Renzi da rottamatore a segretario» (իտալերեն)։ RAI Giornale Radio։ Վերցված է 2014-01-19
- Giorgio Dell’Arti (2014-02-25)։ «Matteo Renzi»։ Cinquantamila Giorni (իտալերեն)։ Corriere della Sera։ Արխիվացված է օրիգինալից 2014-10-07-ին։ Վերցված է 2014-11-26
- «Matteo Renzi: Sindaco d'Italia» (իտալերեն)։ BiografieOnline։ Վերցված է 2014-11-26
- Giorgio Dell’Arti (2014-04-11)։ «Agnese Landini»։ Cinquantamila Giorni (իտալերեն)։ Corriere della Sera։ Արխիվացված է օրիգինալից 2015-05-02-ին։ Վերցված է 2014-12-21
- Alessandro Sala (2015-02-17)։ «Riforme, spine e hashtag: un anno di governo Renzi in otto schede» (իտալերեն)։ Corriere della Sera։ Վերցված է 2015-02-18
- Fabio Martini (2015-02-20)։ «Un anno di Renzi. L’uomo nuovo e la rivoluzione a metà» (իտալերեն)։ Corriere della Sera։ Վերցված է 2015-02-23
Տեսանյութեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- «Ренци в 1994 году на «Колесе фортуны»» (իտալերեն)։ YouTube։ Վերցված է 2014-02-14
- «Предвыборный митинг с участием Ренци в [[Театро дель Сале|Театро дель Сале]][[:it:Circolo Teatro del Sale|[it]]] во Флоренции» (իտալերեն)։ Vimeo.com։ 2009-06-18։ Վերցված է 2014-02-12
- «Ренци в программе Che tempo che fa» (իտալերեն)։ RAI։ 2012-10-08։ Վերցված է 2014-02-12
- Nino Luca (2014-02-14)։ «Репортаж о выдвижении кандидатуры Ренци на должность премьера» (իտալերեն)։ Corriere TV։ Վերցված է 2014-02-14
- Гэвин Хьюитт (2014-02-14)։ «Самый молодой премьер-министр Италии»։ Русская служба Би-би-си։ Վերցված է 2014-02-20
- «5 марта 2015 года Ренци возлагает цветы на место гибели Немцова» (իտալերեն)։ la Repubblica։ 2015-03-05։ Վերցված է 2015-03-05
- «5 марта 2015 года Ренци говорит Путину о Саманте Кристофоретти» (իտալերեն)։ la Repubblica։ 2015-03-05։ Վերցված է 2015-03-05
- «5 марта 2015 года Ренци на встрече с Д. А. Медведевым говорит об отсутствии иной альтернативы, кроме политического и дипломатического решения проблем» (իտալերեն)։ la Repubblica։ 2015-03-05։ Վերցված է 2015-03-05
- «5 марта 2015 года Ренци говорит о единстве Италии и России в борьбе против терроризма» (իտալերեն)։ la Repubblica։ 2015-03-05։ Վերցված է 2015-03-05
- «5 декабря 2016 года: Прощальная речь Ренци после провала на Конституционном референдуме» (իտալերեն)։ la Stampa։ 2016-12-05։ Արխիվացված է օրիգինալից 2016-12-07-ին։ Վերցված է 2016-12-05