Մասնակից:Սահակյան Անահիտ/Ավազարկղ 18
Ոչ նյութական մշակութային ժառանգություն - 90-ականներին առաջարկված հայեցակարգ՝ որպես Համաշխարհային ժառանգության ցուցակի անալոգ, կենտրոնացվեց նյութական մշակույթը: 2001 թվականին ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն անցկացրեց հարցում[1] պետությունների և հասարակական կազմակերպությունների շրջանում՝ նպատակ ունենալով մշակել սահմանում: 2003 թվականին ընդունվեց ոչ նյութական մշակույթի մասին կոնվենցիան[2]:
Սահմանում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի կոնվենցիայի 2-րդ հոդվածը սահմանում է ոչ նյութական մշակութային ժառանգության հետևյալ սահմանումը.
Ոչ նյութական մշակութային ժառանգության պահպանության մասին կոնվենցիա.
«Ոչ նյութական մշակութային ժառանգություն» նշանակում է սովորույթ, ներկայացման և արտահայտման ձև, գիտելիք և հմտություն, ինչպես նաև հարակից գործեր, առարկաներ, արտեֆակտներ և մշակութային տարածքներ, ճանաչված է համայնքների և նաև անհատների կողմից որպես իրենց մշակութային ժառանգության մաս։ Այս ոչ նյութական մշակութային ժառանգությունը, որը փոխանցվում է սերնդեսերունդ, անընդհատ վերաստեղծվում է համայնքների կողմից՝ կախված նրանց միջավայրից, բնության և նրանց պատմության հետ փոխազդեցությունից, դա նրանց մեջ ինքնության և շարունակականության զգացողություն է ստեղծում՝ դրանով իսկ նպաստելով մշակութային բազմազանության և մարդկային ստեղծագործության նկատմամբ հարգանքին։ Կոնվենցիայի նպատակների համար հաշվի է առնվում ոչ նյութական մշակութային ժառանգությանը, որը համահունչ է մարդու իրավունքների պաշտպանության միջազգային օրենսդրությանը և համայնքների և անհատների միջև փոխադարձ հարգանքի պահանջներին, ինչպես նաև կայուն զարգացմանը։
Ոչ նյութական մշակութային ժառանգության հատուկ դրսևորումները մի քանի ոլորտներում․
- սովորույթներ, արարողություններ, արձակուրդներ
- բնության և տիեզերքի հետ կապված գիտելիք և սովորույթ
