Jump to content

Մաուրո Կորոնա

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից

Մաուրո Կորոնա (օգոստոսի 9, 1950(1950-08-09)[1], Բազելգա դի Պինե, Տրենտո, Տրենտինո Ալտո Ադիջե, Իտալիա), իտալացի գրող, լեռնագնաց և փայտի փորագրիչ։

Մաուրո Կորոնա
Դիմանկար
Ծնվել էօգոստոսի 9, 1950(1950-08-09)[1] (74 տարեկան)
ԾննդավայրԲազելգա դի Պինե, Տրենտո, Տրենտինո Ալտո Ադիջե, Իտալիա
Քաղաքացիություն Իտալիա
Մասնագիտությունգրող, քանդակագործ, rock climber, լեռնագնաց և հեռուստատեսային դեմք
Կայքmaurocorona.it
 Mauro Corona Վիքիպահեստում

Որպես մի քանի բեսթսելլեր գրքերի հեղինակ՝ նա իրեն նվիրել է լեռնագնացությանը, բարձրանալով բազմաթիվ իտալական և միջազգային գագաթներ և ստեղծելով լեռնագնացության համար ավելի քան 230 ուղիներ Ֆրիուլյան Դոլոմիտներում[2]։

Մանկություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Մաուրո Կորոնան մանկության տարիներին

Նա ծնվել է Բազելգա դի Պինեում՝ Դոմենիկո Կորոնայի և Լուսիա Ֆիլիպինի ընտանիքում[2][3][4]։ Վաղ մանկությունն անցկացրել է Տրենտոյում: Այնուհետև ընտանիքը վերադարձել է Վայոնտ հովտում գտնվող իրենց հայրենի քաղաք Էրտո, որն այդ ժամանակ Ուդինե նահանգի մի մասն է եղել, իսկ ավելի ուշ 1968 թվականին դարձել է Պորդենոնեի մի մասը: Հաջորդող տարիներն անցկացրել է Սան Ռոկո շրջանում[3]։ Երիտասարդ տարիքից նա միացել է հորը որսագողության մեջ և պապի հետ գնացել իր առաջին լեռնագնացությանը[5]։ Հենց այս վայրերում է ծաղկել նրա սերը դեպի լեռները՝ լեռնագնացությունը[3][6]։

Մաուրոն դժվար ու անհանգիստ հարաբերություններ է ունեցել իր ծնողների հետ՝ առաջին հերթին հոր խելագար ու դաժան պահվածքի պատճառով։ Արդյունքում, նրա մայրը լքել է ընտանիքը՝ թողնելով Մաուրոյին և նրա եղբորը, ինչն էլ Մաուրոն երբեք չի ներել մորը[3][7][5]։ Նրա բացակայությունը հաղթահարելու համար Մաուրոն դիմել է ընթերցանությանը։ Նրա սիրելի հեղինակներն են եղել Տոլստոյը, Դոստոևսկին և Սերվանտեսը: Միաժամանակ նա փայտագրության արվեստը սովորել է իր պապիկից, որը փայտի փորագրիչ է եղել[7]։

Էրտոյում տարրական դպրոցն ավարտելուց հետո նա միջնակարգ դպրոց է սկսել գնալ մոտակա Լոնգարոնեում՝ Բելունո գավառում[3]։ 1963 թվականի հոկտեմբերի 9-ին նրա կյանքը կտրուկ փոխվել է Վայոնտի աղետի պատճառով, որն ավերել է Բելունոյի ստորին հատվածը և Վենետոյի ու Ֆրիուլի միջև՝ լճի մոտ գտնվող գյուղերը, ինչի հետևանքով էլ զոհվել են ավելի քան 2000 մարդ[8]։ Թեև նրա ընտանիքն անվնաս է մնացել, սակայն հետագայում նա պատմել է եղածի մասին իր Aspro e dolce վեպում[5][9]։

Կրտսեր եղբոր հետ տեղափոխվել է Պորդենոնեի Դոն Բոսկո գիշերօթիկ դպրոց։ Սա դժվար ժամանակ է եղել նրա համար, քանի որ նրան պատել է կարոտը, կաշկանդվածության զգացումը և Էրտոյի անտառների բացակայությունը[5]։ Մաուրոն այդպես էլ չի ավարտել իր ուսումը գիշերօթիկ դպրոցում[6]։ Երբ եղբայրները վերադարձել են Էրտո, Մաուրոն ցանկացել է հաճախել Օրտիզեյի արվեստի դպրոցը, սակայն ֆինանսական սահմանափակումները ստիպել են նրան ընդունվել Ուդինեի Մարինոնիի հետազոտությունների անվճար ինստիտուտ[5][7]։

Մոնթե Բուսկադայից՝ Էրտոյում սովորելու

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Մոնթե Բուսկադա քարհանքը և բնորոշ կարմիր մարմարը, որտեղ աշխատել է Կորոնան:

Իր ըմբոստ վարքի և դասասենյակում Տեքս Վիլլերի մասին կարդալու նախընտրության պատճառով Մաուրոն հեռացվել է դպրոցից: Հետո նա Մանիագոյում արհեստավորի աշխատանք է գտել։ Իր կրտսեր եղբոր մահից հետո նա թողել է այս աշխատանքը և սկսել մարմար կոտրել Մոնտե Բուսկադա քարհանքում[7]։ Թեև գործը ծանր է եղել, բայց Մաուրոն չի զգացել դրա ծանրությունը, քանի որ շրջապատված է եղել գագաթներով, անտառներով ու մարգագետիններով, որոնք հիշեցրել են նրան իր մանկությունը[3][9]։

Նա ստիպված է եղել դադարեցնել աշխատանքը, երբ սկսել է իր զինվորական ծառայությունը Լ'Աքվիլայում, որտեղ նա զինվորագրվել է Ալպինի զորքերին[10]։

Քանդակագործություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Քարհանքը փակվել է 1980-ականներին, որից հետո Կորոնան աշխատանքի է ընդունվել որպես քարագործ[5]: 1975 թվականին Ռենատո Գայոտտին՝ Սաչիլեից, նկատել է մի քանի փոքր քանդակներ Կորոնայի արվեստանոցի դիմաց՝ Վիա Բալբիում, և որոշել գնել բոլորը[4][5]։ Կարճ ժամանակ անց Գայոտտին Կորոնային պատվիրել է ստեղծել Via Crucis-ը Սաչիլեի Սան Ջովանի դել Տեմպիո եկեղեցու համար: Վաճառքից ստացված հասույթով Կորոնան գնել է քանդակագործության համար անհրաժեշտ բոլոր սարքավորումները։ Այնուհետև նա ուսուցիչ է գտել Աուգուստո Մյուրեր, Ֆալկադեից, որը սովորեցրել է նրան արվեստը և օգնել է բարելավել իր տեխնիկական և գեղարվեստական ​​հմտությունները: 1975 թվականին Կորոնան կազմակերպել է իր առաջին ցուցահանդեսը Լոնգարոնեում[4][5]։

Ժայռամագլցում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Այս ընթացքում Կորոնան շարունակել է հետապնդել իր մյուս մեծ կիրքը՝ ժայռամագլցումը: 1977 թվականին նա սկսել է վերազինել Էրտո է Կասո ժայռերը, որոնք շարունակում են մնալ հանրաճանաչ վայր լեռնագնացների համար ամբողջ աշխարհում[11]։ Հաջորդ մի քանի տարիների ընթացքում նա մագլցել է Ֆրիուլիի լեռները և համարձակվել է հասնել մինչև Գրենլանդիա և Կալիֆոռնիայի Յոսեմիտյան հովիտ: Այսօր մագլցման բազմաթիվ ուղիների վրա կա նրա ստորագրությունը[4][11]։

Այլ սպորտաձևեր

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Իր պատանեկության տարիներին Կորոնան մեծ հետաքրքրություն է ունեցել բոբսլեյի նկատմամբ: Նա 1972 թվականին Սերվինյայում կայացած Իտալիայի բոբսլեյի առաջնությունում բրոնզե մեդալ նվաճած թիմի անդամ է եղել[3][12]։

Գրական կարիերա

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նրա գրական կարիերան սկսվել է 1997 թվականին, երբ լրագրող ընկերը հրապարակել է նրա պատմվածքներից մի քանիսը Il Gazzettino թերթում[5]։ Այդ ժամանակից ի վեր նա հրատարակել է տարբեր գրքեր. բոլորն էլ հասել են չափավոր հաջողությունների։ Իր վեպերում և պատմվածքներում Մաուրո Կորոնան ընթերցողներին տեղափոխում է մի աշխարհ, որը գրեթե անհետացել է՝ Վայոնտ հովտի գյուղերի կյանքն ու ավանդույթները, մի էկոհամակարգ, որը խորապես տուժել է այնտեղ տեղի ունեցած աղետից[13]։ Կորոնաի գրվածքի միջոցով կենդանանում են անցյալի հերոսներն ու արձագանքները՝ անդրադառնալով այնպիսի թեմաների, ինչպիսիք են մարդու հարաբերությունները բնության հետ, նրա արմատները և տնտեսական և տեխնոլոգիական առաջընթացի մարտահրավերները՝ անզուսպ և ինչ-որ չափով տխուր հեռանկարով[14]։

Կորոնան 2009 թվականին

Կորոնան շարունակել է հավասարաչափ ժամանակ տրամադրել գրելուն, փայտե քանդակագործությանը, ժայռամագլցումներին, համաժողովներին, հանդիպումներին և այլ իրադարձություններին: Նա նաև մասնակցություն է ունեցել իր կյանքի մասին պատմող վավերագրական ֆիլմերում: Կորոնան նկարահանվել է «Վայոնտ» ֆիլմում՝ ռեստորանի պետ Պիետրո Կորոնայի դերում։ Նրա ընկերների և թղթակիցների թվում է եղել գրող և ալպինիստ Էրի Դե Լուկան[15]։ 2002 թվականին կոմիքս գրող Պաոլո Կոսին հրատարակել է Corona - L'uomo del bosco di Erto-ն Edizioni Biblioteca dell'Immagine-ի համար, կոմիքս, որը պատմում է որոշ իրադարձությունների մասին, որոնք Կորոնան ինքն է պատմել Կոսսիին, և այն արկածների մասին, որոնք Կոսին ունեցել է Կորոնայի պատմությունները անձամբ լսելու ժամանակ[16]։

Cani, camosci, cuculi (e un corvo)-ն արժանացել է Cardo d'argento-ի Premio Itas del libro di montagna-ի 37-րդ հրատարակությանը՝ իտալական գրական մրցանակ, որը Կորոնան հավաքել է 2008 թվականի ապրիլի 29-ին[17]։

2011 թվականի հուլիսի 17-ին նրա La fine del mondo storto գիրքը[14] 75 նախապատվություններով արժանացել է Բանկարելլա մրցանակին[18]։ 2014 թվականին նա շահել է Մարիո Ռիգոնի Սթերն մրցանակը, որի մասին նա նշել է[19][20][21]․

«Այս մրցանակն ինձ համար առանձնահատուկ նշանակություն ունի, ոչ միայն այն պատճառով, որ Մարիո Ռիգոնի Սթերնը և նրա ստեղծագործությունները խորապես հուզեցին ինձ [...] Երբ այս գիշեր տուն վերադառնամ և նայեմ հայելուն, ես ինքս ինձ կասեմ, որ գուցե վերջապես փախել եմ դժոխքից:»

Նրա ստեղծագործությունները թարգմանվել են տարբեր լեզուներով՝ չինարեն, գերմաներեն և իսպաներեն[3]։

Հեռուստատեսություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նա պարբերաբար հայտնվել է Cartabianca-ում՝ Ռայ 3 փրայմ թայմ շոուում, որը վարել է Բիանկա Բեռլինգերը, 2018 թվականի սեպտեմբերի 11-ից մինչև 2020 թվականի սեպտեմբերի 23-ը, երբ հեռացվել է՝ հաղորդավարին «հավ» անվանելու պատճառով[22]։ 2021 թվականին նա վերադարձել է ծրագիր և մնացել մինչև դրա վերջնական փակվելը՝ 2023 թվականի հունիսի 27-ը։ Սեպտեմբերի 5-ին նա վերադարձել է նույն դերին, բայց այս անգամ Rete 4՝ մեկ այլ իտալական ալիքով, È semper Cartabianca-ի հետ[23]։

2021 թվականի սեպտեմբերին նա հայտնվել է Դավիդե Վան Դե Սֆրոոսի և Ցուկերո Ֆորնաչիարիի Oh Lord Vaarda Gió երգի տեսահոլովակում[24]։

Անձնական կյանք

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մաուրո Կորոնան ամուսնացել է և ունեցել չորս երեխա՝ Մարիաննա, Մատեո, Մելիսա և Մարտինա[25]։ Նա իրեն համարել է Աստծուն հավատացող, բայց չի դավանել որևէ կոնկրետ կրոնի[26]: Նրա դուստրը՝ Մարիաննա Կորոնան, նույնպես գրող է եղել և իր առաջնեկ Fiorire tra le rocce գիրքը հրատարակվել է 2021 թվականին[27]։

Հրատարակություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պատմվածքների ժողովածուներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պատմվածքների անթոլոգիաներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Gli occhi del bosco. Storie di animali e uomini, Milano, Mondadori, 2012, ISBN 978-88-04-62089-1. [It contains: Cani, camosci, cuculi (e un corvo) and Storie del bosco antico]
  • Il bosco racconta, prefazione di Erri De Luca, illustrazioni di Mauro e Matteo Corona, Milano, Mondadori, 2015, ISBN 978-88-04-65769-9. [It contains: Storie del bosco antico and Torneranno le quattro stagioni]

Վեպեր

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Le voci del bosco, Pordenone, Biblioteca dell'immagine, 1998, ISBN 88-87881-06-5.
  • L'ombra del bastone, Milano, Mondadori, 2005, ISBN 978-88-045-4857-7.
  • I fantasmi di pietra, Milano, Mondadori, 2006, ISBN 978-88-045-5543-8.
  • Storia di Neve, Milano, Mondadori, 2008, ISBN 978-88-04-58111-6.
  • Il canto delle manére, Milano, Mondadori, 2009, ISBN 978-88-04-59071-2.
  • La fine del mondo storto. Milano: Mondadori. 2010. ISBN 978-88-04-60341-2. - Winner of Premio Bancarella 2011
  • Come sasso nella corrente, Milano, Mondadori, 2011, ISBN 978-88-04-61131-8.
  • La voce degli uomini freddi, Milano, Mondadori, 2013, ISBN 978-88-04-63377-8.
  • La via del sole, Milano, Mondadori, 2016, ISBN 978-88-04-66930-2.
  • Nel muro, Milano, Mondadori, 2018, ISBN 978-88-04-67329-3.
  • L'ultimo sorso. Vita di Celio. Milano: Mondadori. 2020. ISBN 978-88-047-3135-1.
  • Quattro stagioni per vivere. Milano: Mondadori. 2022. ISBN 978-88-047-4612-6.
  • Le cinque porte. Due nipoti e un nonno sui sentieri dei boschi. Un romanzo per tutte le età. Milano: Mondadori. 2023. ISBN 978-88-047-7572-0.
  • Le altalene. Milano: Mondadori. 2023. ISBN 978-88-047-6132-7.

Հեքիաթներ և այլ աշխատանքներ երեխաների համար

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Էսսեներ և ձեռնարկներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • La montagna. Chiacchierata con ventun giovani all'osteria Gallo Cedrone in una notte di primavera del 2002, with 2 CDs, Pordenone, Biblioteca dell'immagine, 2002, ISBN 88-87881-69-3.
  • Un destino nel volo. Vajont 1963, with Luciano Zanelli, Santa Giustina, Polaris, 2003; II ed., Edizioni Filò, 2013; Belluno, Belluno, Banca AntonVeneta, 2013. [about Giovanni Zanelli]
  • Vajont: quelli del dopo, Milano, Mondadori, 2006, ISBN 88-04-55817-2.
  • Guida poco che devi bere. Manuale a uso dei giovani per imparare a bere, Milano, Mondadori, 2013, ISBN 978-88-04-62503-2.
  • Confessioni ultime. Una meditazione sulla vita, la natura, il silenzio, la libertà, with a Giorgio Fornoni's movie in DVD, Milano, Chiarelettere, 2013, ISBN 978-88-6190-428-6; TEA, Milano, 2020.
  • Quasi niente, with Luigi Maieron, Milano, Chiarelettere, 2017, ISBN 978-88-619-0906-9.
  • Il passo del vento. Sillabario alpino. Milano: Mondadori. 2019. ISBN 978-88-047-0965-7.
  • Arrampicare. Una storia di rocce, di sfide e d'amore. Milano: Solferino. 2022. ISBN 978-88-282-0900-3.

Պոեզիա

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • La ballata della donna ertana, Collana Scrittori italiani e stranieri, Milano, Mondadori, 2011, ISBN 978-88-04-60869-1.

Ֆիլմեր

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Vajont, directed by Renzo Martinelli (2001).
  • La notte dei giochi, directed by Ronnie Roselli (2008).
  • L'arca di legno, directed by Domenico De Ceglia (TV series, 2019).
  • Alberi che camminano, directed by Mattia Colombo (Documentary, 2015).

Շնորհակալագրեր

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Cardo d'argento 2008 at the 37th Premio Itas del libro di montagna for Cani, camosci, cuculi (e un corvo).
  • Premio Bancarella 2011 for La fine del mondo storto.
  • Christmas Love 2011 (Սուրբ Ծննդյան կինոփառատոն) «բնության հանդեպ իր անսահման սիրո համար»[28]
  • Premio Mario Rigoni Stern 2014, պատմողական բաժին, La voce degli uomini freddi աշխատության համար։
  • Premio Selezione Campiello 2014[29]
  • Շրջակա միջավայրի համար մրցանակ 2016 թ Tignano Festival (Barberino Tavarnelle - Firenze).
  • Գրական մրցանակ La Tore, Isola d'Elba (edizione 2021), արդեն հաղթել են Կամիլերին, Վիտալին և Դավերիոն:

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ 1,0 1,1 Deutsche Nationalbibliothek Record #122769848 // Gemeinsame Normdatei (գերմ.) — 2012—2016.
  2. ↑ 2,0 2,1 «Corona, Mauro». Treccani. Վերցված է Հունվարի 11, 2024 թվական-ին.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 «Biografia dell'autore 2014 – Mauro Corona». PREMIO MARIO RIGONI STERN ("premiomariorigonistern.com"). Դեկտոմբերի 21, 2017 թվական. Արխիվացված օրիգինալից Նոյեմբերի 13, 2018 թվական-ին. Վերցված է Հունվարի 8, 2024 թվական-ին.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 «Mauro Corona: lo scrittore dei boschi». ("maurocorona.it"). Mauro Corona's website. Արխիվացված օրիգինալից Օգոստոսի 28, 2018 թվական-ին. Վերցված է Հունվարի 8, 2024 թվական-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ այլ (link)
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 5,8 Edoardo Pittalis (Մայիսի 1, 2017 թվական). «Mauro Corona, l'uomo del Vajont, si racconta: "Da zingaro a scrittore"». Il Gazzettino ("ilgazzettino.it"). Արխիվացված օրիգինալից Մայիսի 2, 2017 թվական-ին.
  6. ↑ 6,0 6,1 «Corona: età, moglie, figli, l'amicizia con Bianca Berlinguer». Libero.it|Libero. Վերցված է Հունվարի 11, 2024 թվական-ին.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Mirella Serri (Հուլիսի 3, 2012 թվական). «Mauro Corona Come Cervantes non accetto gioghi». La Stampa. La Stampa ("lastampa.it"). Արխիվացված օրիգինալից Ապրիլի 24, 2018 թվական-ին. Վերցված է Հունվարի 8, 2024 թվական-ին.
  8. ↑ von Hardenberg, Wilko Graf (2011). «Expecting Disaster: The 1963 Landslide of the Vajont Dam». Environment & Society Portal, Arcadia. doi:10.5282/rcc/3401. ISSN 2199-3408. Վերցված է Հունվարի 18, 2024 թվական-ին.
  9. ↑ 9,0 9,1 Corona, Mauro (Հունվարի 18, 2021 թվական). Aspro e dolce [Sour and sweet] (իտալերեն). Mondadori. ISBN 9788804738350.
  10. ↑ «Mauro Corona, le mille vite di un uomo che non ha mai smesso di scalare le montagne». Il Fatto Quotidiano. Օգոստոսի 27, 2015 թվական. Վերցված է Հունվարի 11, 2024 թվական-ին.
  11. ↑ 11,0 11,1 Corona, Mauro (2022). Arrampicare. Una storia di rocce, di sfide e d'amore [Climb. A story of rocks, challenges and love] (իտալերեն). Solferino. ISBN 978-88-282-0900-3.
  12. ↑ Vigarani, Marco (Օգոստոսի 9, 2023 թվական). «Compleanno Mauro Corona: il fratello morto, le scappatelle dalla moglie e quando disse "gallina" a Bianca Berlinguer». Corriere della Sera. Վերցված է Հունվարի 13, 2024 թ-ին.
  13. ↑ «Mauro Corona: libri, boschi, favole e montagne». mondadoristore.it. Վերցված է Հունվարի 13, 2024 թ-ին.
  14. ↑ 14,0 14,1 Corona, Mauro (2010). La fine del mondo storto [The end of the crooked world] (իտալերեն). Mondadori. ISBN 9788804719403.
  15. ↑ «Rieti, montagne e natura narrate da Mauro Corona ed Erri De Luca». Il Messaggero. Փետրվարի 27, 2014 թ. Վերցված է Հունվարի 13, 2024 թ-ին.
  16. ↑ Cossi, Paolo (2002). Corona. L'uomo del bosco di Erto [Corona. The man of Erto's wood] (իտալերեն). Biblioteca Dell'Immagine. ISBN 9788887881660.
  17. ↑ Premio ITAS del Libro di Montagna https://www.premioitas.it/it/Principale/I_Vincitori/Archivio/dal_2000_al_2011/2008/2008.aspx. Վերցված է Հունվարի 13, 2024 թ-ին. {{cite web}}: Missing or empty |title= (օգնություն)
  18. ↑ «ALBO D'ORO». Premio Bancarella ("premiobancarella.it"). Արխիվացված օրիգինալից Մայիսի 6, 2018 թ-ին. Վերցված է Հունվարի 8, 2024 թ-ին.
  19. ↑ «Premio ITAS del Libro di Montagna: A Mauro Corona il Premio Mario Rigoni Stern». Premio ITAS del Libro di Montagna. Վերցված է Հունվարի 13, 2024-ին.
  20. ↑ «A Corona il premio Rigoni Stern "La mia scalata"» [The Mario Rigoni Stern award goes to Corona «My climb»]. Il Mattino di Padova. Մարտի 31, 2014 թ. Վերցված է Հունվարի 11, 2024 թ-ին.
  21. ↑ «E Mauro Corona mi confessò: "Devo a Mario Rigoni Stern la mia rinascita"». giannellachannel.info. Մայիսի 15, 2018 թ. Վերցված է Հունվարի 11, 2024 թ-ին.
  22. ↑ «Corona-Berlinguer, scontro a Cartabianca: "Stia zitta, gallina!". Lei: "Non si permetta". Rai: "Insulti inaccettabili"». Corriere della Sera ("video.corriere.it"). Սեպտեմբերի 23, 2020 թ. Վերցված է Հունվարի 8, 2024 թ-ին.
  23. ↑ «Bianca Berlinguer e Mauro Corona pronti per Mediaset: "Critiche su di noi, ma resteremo gli stessi"». fanpage. Օգոստոսի 24, 2023 թ. Վերցված է Հունվարի 18, 2024 թ-ին.
  24. ↑ «Mauro Corona e Zucchero insieme per il nuovo singolo di Van de Sfroos 'Oh Lord, Vaarda Gio': il backstage». La Stampa. Սեպտեմբերի 10, 2021 թ. Վերցված է Հունվարի 18, 2024 թ-ին.
  25. ↑ «Chi è Francesca, la moglie di Mauro Corona». Di Lei. Դեկտեմբերի 16, 2020 թ.
  26. ↑ Oliviero Marchesi (Մայիսի 21, 2021 թ). «Io, l'artista delle montagne, credo in Dio ma non voglio chiedergli niente». Dipiù. No. 20. էջեր 86–89.
  27. ↑ «Marianna Corona, l'esordio narrativo con 'Fiorire tre le rocce'». ANSA ("ansa.it"). Մարտի 28, 2021 թ. Վերցված է Հունվարի 8, 2024 թ-ին.
  28. ↑ «Christmas Film Festival premia Giancarlo Scarchilli e Mauro Corona». Cinquew ("cinquew.it"). Դեկտեմբերի 23, 2011 թ. Վերցված է Հունվարի 8, 2024 թ-ին.
  29. ↑ «Premio Campiello, opere premiate nelle precedenti edizioni». ("premiocampiello.org"). Արխիվացված օրիգինալից Սեպտեմբերի 22, 2014 թվական-ին. Վերցված է Հունվարի 8, 2024 թ-ին.

Այլ նախագծեր

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Controllo di autorità VIAF (EN) 87404638 · ISNI (EN) 0000 0000 7825 575X · SBN CFIV059135 · LCCN (EN) n00002173 · GND (DE) 122769848 · BNE (ES) XX1666385 (data) · BNF (FR) cb144735390 (data) · J9U (EN, HE) 987007590893905171 · CONOR.SI (SL) 12673379 · WorldCat Identities (EN) lccn-n00002173

Արտաքին հղումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մաուրո_Կորոնա&oldid=10220886» էջից