Մակո

Մակո
Բնակավայր
	Մակո
Դրոշ	Զինանշան
	Կոորդինատներ: 46°13′12″ հս․ լ. 20°28′44″ ավ. ե. / 46.22000° հս․. լ. 20.47889° ավ. ե.
Երկիր	Հունգարիա
Մակերես	229,23 կմ²
Բնակչություն	22 514 մարդ (հունվարի 1, 2018)
Ժամային գոտի	Կենտրոնական եվրոպական ժամանակ, UTC+1 և UTC+2
Հեռախոսային կոդ	62
Փոստային ինդեքսներ	6900
Պաշտոնական կայք	mako.hu
	Մակո Վիքիպահեստում

Մակո ([ˈmɒkoː], գերմ.՝ Makowa, իդիշ՝ מאַקאָווע Մակովե, ռում.՝ Macǎu, սլովակ.՝ Makov) քաղաք Հունգարիայի հարավ-արևելքում, գտնվում է Տոնգրադ շրջանում, Ռումինիայի սահմանից հեռու է 10 կմ (6 մղոն): Այն գտնվում է Մուրես գետի ափին: Մակոն ունի 23,227 բնակչություն և 229,23 քառակուսի կիլոմետր տարածք (88,51 քառակուսի մղոն), որից 196,8 կմ² (76,0 քառ. մղոն) վարելահող է: Մակոն Տոնգրադ շրջանի չորրորդ խոշոր քաղաքն է համարվում, Սեգեդից, Հոդմեզովասարհելիից և Սենտենտից հետո։ Քաղաքը գտնվում է 28,6 կմ (17,8 մղոն) հեռավորության վրա Հոդմեզովասարհելի քաղաքից, 36,2 կմ (22,5 մղոն) Սենտենտից, 75,4 կմ (46,9 մղոն) Արադից, 85 կմ (52,8 մղոն) Գյուլայից, 93,5 կմ (58,1 մղոն) Տիմիշոարայից, իսկ Բուդապեշտից 200 կմ (124 մղոն):

Կլիման ավելի տաք է, քան Հունգարիայի ցանկացած այլ վայրում, ամառները տոթ են և չոր: Քաղաքը առանձնանում է իր հունգարիկում սոխի տեսականիով^[2], հանգստյան գոտիով և շոքեբաղնիքով: Մակոյի Միջազգային սոխի փառատոնը անցկացվում է ամեն տարի^[2] և իր տեսակի մեջ ամենամեծն է։

Մակոն Հունգարիայի հայտնի տուրիստական վայր է։ Մակոյի գազի հանքավայրը, որը գտնվում է քաղաքի մերձակայքում, կենտրոնական Եվրոպայում բնական գազի ամենամեծ հանքավայրն է։ Համաձայն Շոտլանդիայի խմբի զեկույցի՝ գազի ծավալը կազմում է ավելի քան 600 միլիարդ խորանարդ մետր (21 տրիլիոն խորանարդ մետր)։

Քաղաքի ջրհեղեղային անտառները պահպանվում են որպես Կիրուս-Մարոս ազգային պարկ։

Տնտեսություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մակոյի Կաթոլիկ եկեղեցի

Տնտեսության հիմքում գյուղատնտեսությունն է: Քաղաքը առանձնանում է սոխի և սխտորի արտադրությամբ: Թե՛ կլիման, թե՛ հողի կառուցվածքը, քաղաքը և նրա շրջակայքը դարձնում են իդեալական վայր սոխագործության համար: Մարզում սոխը մշակվում է 16-րդ դարից ի վեր: Սխտորների զգալի արտադրության առաջին գրառումները թվագրվում են 18-րդ դարի վերջին: Մակոյում աճեցված սխտորի միջազգային ճանաչումը տարածված է եղել 1873-ի Վիեննայի ցուցահանդեսից և 1888-ին Բրյուսելի ցուցահանդեսից:

Մարոսի գետի հողը նմանատիպ հատկություններով լավագույններից է Հունգարիայում և աշխարհում. երբեմն այն նմանվում է Մեռյալ ծովի ջրերին: Տեղական հանգստյան գոտին գլխավոր տուրիստական տեսարժան վայրերից մեկն է 1961 թվականից ի վեր:

1989-ին տեղի ունեցած քաղաքական փոփոխություններով, Խորհրդային Միություն փլուզումից հետո Մակոն կորցրեց դերը արդյունաբերության մեջ: 21-րդ դարի սկզբին գործազրկությունը տարածքում աճել է մոտավորապես 8% -ով և դա համարվում է լուրջ խնդիր: Ֆերմերները ավելի շատ տնտեսական դժվարություններ են կրել: Այդ զարգացումը խրախուսելու համար քաղաքը ստեղծել է արդյունաբերական կայան, և քաղաքը հույս ունի կառուցել «Եվրամիության հարավ-արևելյան դարպաս»:

Մակոն հայտնի է դարձել 21-րդ դարի սկզբին, քաղաքի մոտակայքում բնական գազի հանքով, ավազանի վրա կենտրոնացված գազի կայանով, որը եղել է մայրցամաքային Եվրոպայի ամենամեծ բնական գազի դաշտերից մեկը: 2007 թվականի մարտ ամսվա դրությամբ պարզ չէր, թե գազը տնտեսապես հնարավոր է վերականգնել այս տարածքում: Ըստ 90% հավանականության, Մակոն հաստատել է ավելի քան 600 միլիարդ խորանարդ մետր բնական գազի վերականգնվող պաշարներ, համաձայն՝ «Սքոթիա գրուփ»-ի զեկույցի: Սա պատրաստվել է դաշտի հետախուզական կոնցեսիոնատիրոջ կողմից՝ Կանադայում գործող նավթի և գազի համար:

Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մակոն նախկինում եղել է Հունաստանի Թագավորություն պատմական վարչական շրջանի (Կոմիտուս) քաղաքի Հունգարիայի Թագավորությունում:

Նշված հունգարացի մարդիկ ծնվել կամ ապրել են Մակոյում: Թերևս առավել նշանավորը ամերիկացի հրատարակիչ և լրագրող Ժhոզեֆ Պուլիտցերն է, որը ծնվել է հրեաների ընտանիքում՝ 1847-ի ապրիլի 18-ին: ԱՄՆ արտագաղթելով երբ դեռ երիտասարդ էր, նա հադես եկավավ որպես հրատարակիչ, հիմնել և ղեկավարել էր երկու լրագիր Միացյալ Նահանգներում՝ Սենթ Լուիսում, Միսուրիում և Նյու Յորքում, գումարներ է տրամադրել [[Կոլումբիայի համալսարանին իր լրագրության դպրոցը հիմնելու համար, և օժտել է Պուլիտցերի մրցանակներով լրագրության և լուսանկարչության, ինչպես նաև գրականության, արվեստի և երաժշտության ոլորտներում:

Հրեաների պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մակոն զարգացրեց հրեական համայնքը՝ սկսած 18-րդ դարից: Ուղղափառ ժողովարանը վերստեղծվել է 1999-2002 թվականների ընթացքում և վերաբացվել 2002 թ. Մարտի 10-ին^[3]։

Հրեաները սկսեցին բնակություն հաստատել Մակոյում 18-րդ դարի կեսերին՝ Քսանադ եպիսկոպոսի Ստանիսլավիչի պաշտպանության ներքո: 1740-ին նրանց հատուկ թաղամաս հատկացրեց: Նրանք շուտով ստեղծեցին համայնք, և մինչև 1747 թվականը ստեղծեցին հերբա կադդիշան^[4]

Մակոյի առաջին ռաբբին Հուդա բեն Աբրահամ հա-Լևին էր (որը գրավեց ռաբինատը 1778-ից 1824 թվականներին): Նրան հաջորդեց Սալոմոն Ուլմանը (1826–63): Ուլմանը մեկնաբանություն է գրել Յորեհ Դեհայի որոշ հատվածների համար՝ «Երիոթ Շելոմոհ» վերնագրով (Վիեննա, 1854): Նրան հաջորդեց Անտոն Էնոխ Ֆիշերը (1864–96), Դունաֆոլդվարի նախկին ռաբբին: Ֆիշերը իր քարոզներում ներկայացրեց գերմաներեն և (ավելի ուշ) հունգարերեն, երբ համայնքը դեռևս հիմնականում խոսում էր քրդերեն:^[4]
1904-ին ռաբբին էր դոկտոր Ա. Կեչսեմեթին »^[4]

Համայնքը 1851-ին հիմնեց հրեական դպրոց Մակոյում, որտեղ Մարկուս Շտայնհարդը ուսուցիչ էր քառասուն տարի: Համայնքը հիմնել է նաև Հրեական կանանց ասոցիացիա, հրեա ուսանողների օգնության հասարակություն և հրեա կանանց հիվանդանոց:^[4]

1900 թվականին Մակոն ուներ 1.642 հրեաներ, ինչը կազմում էր 33,722 մարդ ընդհանուր քաղաքային բնակչության 5%-ը:^[4] Այս համայնքը հիմնականում քանդվել է Հոլոքոստի երկրորդ աշխարհամարտի ժամանակ, երբ հրեաները տեղահանվել են ոչնչացման ճամբարներ, որտեղ պատերազմի վերջին տարվա ընթացքում մեծ թվով զոհեր են եղել:

Աշխարհագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Քաղաքի նախկին համայնքային արոտավայրերը պահպանվել են որպես Կիրուս-Մարոս ազգային պարկի մաս: Տարածքի ավանդական անվանումը՝ Քսորդհարս, արտահայտում է իր պատմական օգտագործումը որպես անասունների արոտավայր:

Կլիմա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մակոն և շրջակա շրջանը ամենաարևոտ վայրն են Հունգարիայում՝ տարեկան մոտ 85-90 արևոտ օր: Արևը փայլում է տարեկան ավելի քան 2.100 ժամ Մակոյում: Կլիման համեմատաբար չոր է, հատկապես ամռանը, և 100-ամյա միջին տարեկան ցուցանիշը գրանցվում է տարեկան 585 միլիմետր (23,0): Միջին ջերմաստիճանը 10,9 ° C է (51,6 ° F):

Հռչակավոր բնակիչներ և բնիկներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Քաղաքականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Լայոշ Նավայ (1870-1919), իրավաբան, քաղաքական գործիչ, Ներկայացուցիչների պալատի խոսնակ (1911-1912)
Անդրեա Մագորի, քաղաքական գործիչ
Բելա Բանհիդի, քաղաքական գործիչ
Լասլո Շաշֆալվի, քաղաքական գործիչ
Ֆերենց Էրդեի, քաղաքական գործիչ
Ժոզեֆ Քրիստոֆի, քաղաքական գործիչ, Ներքին գործերի նախարար (1905-1906)

Գիտություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Գեզա դե Կապլանի, բժիշկ
Բելա Հ․ Բանաթի (1919–2003), հունգարա-ամերիկացի լեզվաբան, համակարգերի գիտնական, մանկավարժ, Կալիֆոռնիայում «Վայթ Ստագ»- ի առաջնորդության զարգացման ծրագրի հիմնադիր:
Ժոզեֆ Գալամբ (1881–1955), հունգար-ամերիկացի ինժեներ
Պետեր Լանտոս (ծն. 1939), բժշկական գիտաշխատող և գրող
Մորից Լյով (1841–1900, Ստեգլից, Բեռլին), հրեա հունգա-գերմանացի աստղագետ ^[5]