Կարճկանի գավառակ
Գավառակ | |
---|---|
Կարճկան | |
Վարչական տարածք | Արևմտյան Հայաստան |
Վիլայեթ | Վանի վիլայեթ |
Գավառ | Վանի գավառ |
Այլ անվանումներ | Ղարչիղան, Ուրանց |
Ազգային կազմ | հայեր |
Տեղաբնականուն | կարճկանցի |
Ժամային գոտի | UTC+3 |
Կարճկան, գավառակ Արևմտյան Հայաստանում, Վանի վիլայեթի Վանի գավառում։ Գտնվում էր Վանա լճի հարավ-արևմտյան կողմում։ Կենտրոնը Եղեգիս գյուղն էր։
Տարածքով մոտավորապես համապատասխանում է պատմական Երերվարք գավառաին։
Աշխարհագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ունի խիստ լեռնային տարածք, սառնորակ հանքային աղբյուրներ, փարթամ արոտավայրեր և կաղմու թանձրախիտ մթին ծառեր։ Գավառակի միջով հոսում է Կարճկանի գետը։
Կլիմա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ունի առողջարար կլիմա։
Բնակչություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ըստ Վ. Քիների 1890-ական թվականներին ուներ 14459 բնակիչ, որից հայեր՝ 7890, քրդեր՝ 5550, գնչուներ՝ 600, թուրքեր՝ 176, եզիդի քրդեր՝ 175, հրեաներ՝ 68: 1909 թվականին հայերի թիվը նվազելով հասել էր 5222 մարդու։
Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Գավառակի հայությունը զանգվածաբար կոտորվեց 1915 թվականի մեծ եղեռնի ժամանակ։
Տնտեսություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Բնակչության հիմնական զբաղմունքը անասնապահություն, հողագործությունն ու փայտամշակությունն էր։ Մշակելի հողերի սահմանափակության պատճառով հացահատիկի ցանքսերը քիչ էին։ Ոմանք էլ նաև զբաղվում էին փայտահայտությամբ և փայտածուխի վաճառքով։
Օգտակար հանածոներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Գավառակում կան պղնձի, երկաթի, կապարի, արծաթի և ոսկու պաշարներ, որոնց մի մասը արդյունահանվել է դեռևս հին ժամանակներում։
Վարչական բաժանում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ըստ Վ. Քիների 1890-ական թվականներին ուներ 79 բնակավայր[1]։
Աղբյուրներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- «Հայաստանի և հարակից շրջանների տեղանունների բառարան» (5 հատորով), 1986-2001 թթ., Երևանի Համալսարանի հրատարակչություն
Տես նաև[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ «Հայաստանի և հարակից շրջանների տեղանունների բառարան», հտ 3, էջ 50
|
|