Կատերինա Անդրեևա

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Կատերինա Անդրեևա
Դիմանկար
Ծնվել էնոյեմբերի 2, 1993(1993-11-02) (29 տարեկան)
ԾննդավայրՄինսկ, Բելառուս
ՔաղաքացիությունFlag of Belarus.svg Բելառուս
Մայրենի լեզուռուսերեն
Մասնագիտությունլրագրող, լրագրող և Քաղաքական բանտարկյալ
Պարգևներ և
մրցանակներ
Commons-logo.svg Kaciaryna Andrejeva Վիքիպահեստում

Կատերինա Անդրեևա (իսկական անունը՝ Եկատերինա Անդրեևնա Բախվալովա, բելառուս․՝ Кацярына Андрэеўна Бахвалава, բելառուս․՝ Кацярына Андрэева, նոյեմբերի 2, 1993(1993-11-02), Մինսկ, Բելառուս), բելառուս լրագրող, քաղբանտարկյալ։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ընտանիք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Եկատերինայի նախապապը՝ Դավիթ Պինխասիկը (1914-1996) հայտնի լրագրող է եղել, նախատատը՝ Մարիա Վահանովան (1908-?) ստեղծել և եղել է «Պոլեսսկայա պրավդա»-ի առաջին գլխավոր խմբագիրը, իսկ ավելի ուշ աշխատել է Սովետսկայա Բելոռուսիա» թերթում։ Եկատերինայի պապը՝ բելառուս լրագրող Սերգեյ Վահանովը, եղել է Բելառուսի «Տրուդ» թերթի գլխավոր խմբագիրը։ Ծնողները բանասերներ են եղել[1]։

Կրթությունը և մասնագիտական գործունեություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նախնական կրթությունը ստացել է Մինսկի № 19 դպրոցում, այնուհետև սովորել է № 23 գիմնազիայում։ Դպրոցից հետո ընդունվել է Մինսկի պետական լեզվաբանական համալսարան, բայց երրորդ կուրսից կամավոր մեկնել է Իսպանիա, որտեղ անցկացրել է երկու տարի[1]։ Հայրենիք վերադառնալուց հետո որոշել է շարունակել ընտանեկան դինաստիայի մասնագիտությունը և զբաղվել է լրագրությամբ։ Կարիերան սկսել է «Ժողովրդական լրագրող» մրցույթում մրցանակ շահելով։ Հրապարակախոսական հոդվածներ սկսել է գրել «Нашей Ніве»-ում։

Ժամանակի ընթացքում տեղափոխվել է հեռուստատեսություն, 2017 թվականից Եկատերինան համագործակցում է «БелСат» հեռուստաալիքի հետ, հեռարձակում է ուղիղ եթերներ և զբաղվում փողոցային լրագրությամբ։ Իր մասնագիտական պարտականությունների կատարման ընթացքում ցուցաբերած ակտիվ մասնագիտական գործունեության համար նա բազմիցս արժանացել է իշխանությունների բացասական արձագանքին[1]։ Ամուսնու՝ Իգոր Իլյաշի հետ միասին լրագրողական հետաքննություններ է իրականացրել բարձրաստիճան պաշտոնյաների և գործարարների շրջանում կոռուպցիոն գործարքների վերաբերյալ և լուսաբանել է Դոնբասում ռազմական հակամարտության թեման։ 2020 թվականին լույս է տեսել նրանց համատեղ «Բելառուսական Դոնբաս» գիրքը, սակայն արդեն 2021 թվականին այն Բելառուսում ճանաչվել է ծայրահեղական։ Գրքում արտացոլված են երկարաժամկետ լրագրողական հետաքննության արդյունքները, որոնք, ի թիվս այլ բաների, պարզել են, թե ինչպես են բելառուսական ծառայություններն ու պետական ձեռնարկությունները մասնակցում պատերազմին անջատողականների կողմից[2]։ Եկատերինան առաջին անգամ ձերբակալվել է 2017 թվականին Օրշայում[3]։ 2020 թվականի սեպտեմբերի 12-ին նա ձերբակալվել է հատուկ ջոկատայինների կողմից 3 օրով, Մինսկում կանանց երթն ուղիղ եթերում հեռարձակելու համար[3]։

Քրեական հետապնդում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Լրագրող Դարիա Չուլցովայի հետ Անդրեևան դարձել է քրեական գործով մեղադրյալ՝ հասարակական կարգը կոպտորեն խախտող գործողություններ կազմակերպելու համար, նրանք մասնակցել են սպանված Ռոման Բոնդարենկոյի հիշատակը հարգելու համար 2020 թվականի նոյեմբերի 15-ին Մինսկի «Փոփոխությունների հրապարակ»-ում[1] կազմակերպված հանրահավաքին, նկարահանել և ուղիղ եթեր են հեռարձակել հավաքված մարդկանց անվտանգության ուժերի կողմից դաժանորեն ցրելու տեսարանները։ Յոթ օրյա վարչական կալանքից հետո նրան ազատ չեն չարձակել, այլ տեղափոխել են Ժոդինոյի կալանավայր, որտեղ մնացել է մինչև դատավարությունը։ 2020 թվականի նոյեմբերի 24-ին տասը կազմակերպությունների համատեղ հայտարարությամբ, այդ թվում՝ Մարդու իրավունքների պաշտպանության «Վեսնա» կենտրոնը, Բելառուսի լրագրողների ասոցիացիան, Բելառուսի Հելսինկյան կոմիտեն, Բելառուսի ՊԵՆ կենտրոնը, նրան ճանաչել են քաղբանտարկյալ[4]։ 2021 թվականի փետրվարի 18-ին Ռուսաստանի Մինսկի Ֆրունզենսկի շրջանի դատարանը (դատավոր՝ Նատալյա Բուգուկ, դատախազ՝ Ալինա Կասյանչիկ, քննիչ՝ Իգոր Կուրիլովիչ[5]) ներկայացրել է դատավճիռ, համաձայն որի Եկատերինա Անդրեևան դատապարտվել է 2 տարվա ազատազրկման ընդհանուր ռեժիմի գաղութում[6][7]։

2021 թվականի մարտի 27-ին հայտնի է դարձել, որ Ժոդինայի № 8 բանտում Անդրեևան ստացել է ծայրահեղականությանը հակված կարգավիճակ՝ բանտային հանձնաժողովի առջև իր մեղքն ընդունելուց հրաժարվելու պատճառով և վերցվել է հատուկ հսկողության տակ[8]։

Դատավճռի դեմ վերաքննիչ բողոքը, որը քննվել է Մինսկի քաղաքային դատարանի կողմից 2021 թվականի ապրիլի 23-ին չի բավարարվել[9]։

Հալածանքների արձագանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2021 թվականի փետրվարի 4-ին Եվրախորհրդարանի պատգամավոր Դելարա Բուրհարդը ստանձնել է քաղբանտարկյալների հովանավորությունը[10]։ 2021 թվականի փետրվարի 8-ին Բելառուսում ԱՄՆ դեսպանատունը հայտարարություն է տարածել՝ կոչ անելով ազատ արձակել Չուլցովային և Անդրեևային[11]։ Դատավճռի կայացումից հետո՝ 2021 թվականի փետրվարի 18-ին, Լեհաստանի նախագահ Անջեյ Դուդան կոչ է արել Չուլցովայի և Անդրեևայի նկատմամբ համաներում կիրառել[12]։

Եվրոպական միության խորհրդի 2021 թվականի հունիսի 21-ի որոշման համաձայն դատավոր Նատալյա Բուգուկն ընդգրկվել է «ԵՄ սև ցուցակում», «լրագրողների և ցուցարարների դեմ բազմաթիվ քաղաքական դրդապատճառներով որոշումներ կայացնելու, մասնավորապես Եկատերինա Բախվալովայի (Անդրեևա) և Դարիա Չուլցովայի դատավճիռը» և պաշտպանության և արդար դատավարության իրավունքների խախտումների համար[5]։ Նույն որոշմամբ պատժամիջոցների ցուցակում ընդգրկվել է նաև Մինսկի Ֆրունզենսկի շրջանային դատարանի դատախազի օգնական Ալինա Կասյանչիկը, ի թիվս այլ բաների, լրագրողներին պատասխանատվության ենթարկելու համար «խաղաղ ցույցերի տեսագրման համար՝ «դավադրության» և «հասարակական կարգի խախտման» անհիմն մեղադրանքներով», Մինսկի Ֆրունզենսկի շրջանային դատարանի ավագ քննիչ Իգոր Կուրիլովիչը, խաղաղ բողոքի ցույցերն արձանագրած լրագրողների դեմ քաղաքական դրդապատճառներով քրեական գործ նախապատրաստելու համար[5]։

Պարգևներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • 2020 թվականի դեկտեմբերի 10-ին բելառուս իրավապաշտպանները նրան ճանաչել էին «Տարվա լրագրող»[13][14][15],
  • 2021 թվականի մարտի 10-ին դարձել է Դարիուշ Ֆիկուսի անվան մրցանակի դափնեկիր[16],
  • 2021 թվականի ապրիլի 9-ին նա դարձել էր Ալես Լիպայի անվան «Гонар журналістыкі» («Լրագրության պատիվ») մրցանակի դափնեկիր[17],
  • 2021 թվականի հունիսի 7-ին դարձել է Axel-Springer-Preis մրցանակի դափնեկիր[18],
  • 2021 թվականի հունիսի 10-ին դարձել է «Խիզախություն լրագրության մեջ» մրցանակի դափնեկիր[19],
  • 2021 թվականի հուլիսի 29-ին նա դարձել է «ԶԼՄ-ների ազատության և ապագայի համար» մրցանակի դափնեկիր[20][21],
  • 2021 թվականի օգոստոսի 12-ին նրան շնորհվել է Գերդ Բուցերիուսի անվան « Արևելյան Եվրոպայի ազատ մամուլ» մրցանակ[22],
  • 2021 թվականի հոկտեմբերի 15-ին դարձել է «PrixEuropa» մրցանակի դափնեկիր «Եվրոպայի 2021 թվականի տարվա լրագրող» անվանակարգում[23][24]։

Գնահատականներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

«Ուժեղ ոգով, վստահ իրենց արդարության մեջ, ընկերներին, գործընկերներին և բոլորովին անծանոթներին աջակցող, այդպիսին կընդգրկվեն Կատյան և Դաշան դասագրքերում», - գրել է «Նոր ժամի »-ի գլխավոր խմբագիր Օկսանա Կոլբը, Եկատերինա Անդրեևայի և Դարիա Չուլցովայի դատավճիռի արձակման նախօրեին[25]։

Անձնական կյանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նա իր ապագա ամուսնու՝ լրագրող Իգոր Իլյաշի հետ ծանոթացել էր 2015 թվականին, իսկ մեկ տարի անց նրանք ամուսնացել են[1]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Панкавец Зміцер (2020-11-21)։ «Хто такая журналістка Кацярына Андрэева? Расказваюць яе муж і дзядуля» (բելառուսերեն)։ Наша Ніва։ Արխիվացված է օրիգինալից 2021-03-25-ին։ Վերցված է 2021-03-25 
  2. ↑ «В Минске судили книгу «Белорусский Донбасс». Признали экстремистской» (ռուսերեն)։ Белсат։ 2021-03-26։ Արխիվացված է օրիգինալից 2021-03-27-ին։ Վերցված է 2021-03-27 
  3. ↑ 3,0 3,1 Styrczula Antoni (2021-02-05)։ «Mąż aresztowanej reporterki Biełsatu: „To tak bolesne nie móc przytulić ukochanej osoby”» (լեհերեն)։ БелСат։ Արխիվացված է օրիգինալից 2021-02-05-ին։ Վերցված է 2021-03-27 
  4. ↑ «Правозащитники признали политзаключенными журналисток Борисевич, Андрееву и Чульцову» (ռուսերեն)։ Naviny.by։ 2020-11-24։ Արխիվացված է օրիգինալից 2020-11-24-ին։ Վերցված է 2020-12-11 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 COUNCIL IMPLEMENTING REGULATION (EU) 2021/997 - EUR-Lex, 21.06.2021
  6. ↑ Спевак Дарья (2021-02-18)։ «Журналисток «Белсата» приговорили к 2 годам лишения свободы»։ Onliner.by (ռուսերեն)։ ex-press.by։ Արխիվացված է օրիգինալից 2021-04-22-ին։ Վերցված է 2021-04-27 
  7. ↑ «Журналістак «Белсату» Андрэеву і Чульцову пакаралі 2 гадамі турмы за стрым з «плошчы Перамен». ФОТА і ВІДЭА» (բելառուսերեն)։ Радио «Свобода»։ 2021-02-18։ Արխիվացված է օրիգինալից 2021-03-15-ին։ Վերցված է 2021-03-16 
  8. ↑ «“Tabliczka z napisem bojowniczka”. Dziennikarka Biełsatu uznana w więzieniu za ekstremistkę» (լեհերեն)։ БелСат։ 2021-03-27։ Արխիվացված է օրիգինալից 2021-03-28-ին։ Վերցված է 2021-03-28 
  9. ↑ «Суд пакінуў без зменаў вырак Кацярыне Андрэевай і Дар’і Чульцовай. Каці і Дашы ў зале не было» (բելառուսերեն)։ БелСат։ 2021-04-23։ Արխիվացված է օրիգինալից 2021-04-23-ին։ Վերցված է 2021-04-23 
  10. ↑ «Members of Parliament from Switzerland, Germany and Ireland take over godparenthood for Yuliya Slutskaya, Katsiaryna Andreyeva and Vitold Ashurak» (անգլերեն)։ Libereco։ 2021-02-04։ Արխիվացված է օրիգինալից 2021-02-04-ին։ Վերցված է 2021-02-24 
  11. ↑ «ЗША заклікалі вызваліць журналістак Кацярыну Андрэеву і Дар’ю Чульцову перад судом» (բելառուսերեն)։ Радио «Свобода»։ 2021-02-08։ Արխիվացված օրիգինալից 2021-03-16-ին։ Վերցված է 2021-03-16 
  12. ↑ «Польскі прэзыдэнт заклікаў улады Беларусі амніставаць асуджаных журналістак «Белсату»» (բելառուսերեն)։ Радио «Свобода»։ 2021-02-18։ Արխիվացված է օրիգինալից 2021-03-15-ին։ Վերցված է 2021-03-16 
  13. ↑ «Названы лауреаты Национальной правозащитной премии» (ռուսերեն)։ Правозащитный центр «Весна»։ 2020-12-10։ Վերցված է 2020-12-11 
  14. ↑ «Есть такая профессия! "Журналистами года" правозащитники пр» (ռուսերեն)։ Белорусский партизан։ 2020-12-10։ Արխիվացված է օրիգինալից 2020-12-10-ին։ Վերցված է 2020-12-11 
  15. ↑ ««Журналистами года» правозащитники назвали трех арестованных по уголовным делам журналисток, в том числе и Катерину Борисевич» (ռուսերեն)։ TUT.BY։ 2020-12-10։ Արխիվացված է օրիգինալից 2020-12-10-ին։ Վերցված է 2020-12-11 
  16. ↑ «Кацярына Андрэева і Дар’я Чульцова сталі лаўрэаткамі прэміі імя Дар’юша Фікуса» (բելառուսերեն)։ Будзьма беларусамі!։ 2021-03-10։ Արխիվացված է օրիգինալից 2021-03-10-ին։ Վերցված է 2021-03-10 
  17. ↑ «Катерина Борисевич, Катерина Андреева и Дарья Чульцова удостоены премии «Гонар журналістыкі»» (ռուսերեն)։ Брестская газета։ 2021-04-09։ Արխիվացված է օրիգինալից 2021-04-09-ին։ Վերցված է 2021-04-10 
  18. ↑ «Axel-Springer-Preis an Nachwuchsjournalisten verliehen» (գերմաներեն)։ Die Welt։ 2021-06-07։ Արխիվացված է օրիգինալից 2021-06-08-ին։ Վերցված է 2021-06-08 
  19. ↑ «Журналистки Андреева и Чульцова стали лауреатами журналистской премии за мужество» (ռուսերեն)։ Хартия’97։ 2021-06-10։ Արխիվացված է օրիգինալից 2021-06-10-ին։ Վերցված է 2021-06-10 
  20. ↑ «- Leipziger Medienpreis geht an belarussische Journalistinnen» (գերմաներեն)։ Deutschlandfunk Kultur։ 2021-07-29։ Արխիվացված է օրիգինալից 2021-07-29-ին։ Վերցված է 2021-07-29 
  21. ↑ «„Zeichen der Ermutigung“ nach Belarus» (գերմաներեն)։ Medienstiftung der Sparkasse Leipzig։ 2021-07-29։ Արխիվացված օրիգինալից 2021-07-29-ին։ Վերցված է 2021-07-29 
  22. ↑ Кепински Ольга (2021-08-12)։ «Все награды Free Media Awards присуждены белорусским журналистам» (ռուսերեն)։ euronews։ Արխիվացված օրիգինալից 2021-08-12-ին։ Վերցված է 2021-08-12 
  23. ↑ Ik Adom (2021-10-16)։ «Kaciaryna Andrejewa i Daria Czulcowa europejskim dziennikarzem roku» (լեհերեն)։ TVP Info։ Արխիվացված օրիգինալից 2021-10-17-ին։ Վերցված է 2021-10-17 
  24. ↑ «PRIX EUROPA 2021 European Journalist of the Year 2021» (անգլերեն)։ Prix Europa։ 2021-10-15։ Արխիվացված օրիգինալից 2021-10-17-ին։ Վերցված է 2021-10-17 
  25. ↑ Колб Аксана (2021-02-12)։ «Помста за праўду»։ Новы Час (բելառուսերեն) (6 (714)): 1 

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Կատերինա_Անդրեևա&oldid=8423207» էջից