1896-ի հունիսին, քուրդ Մազրիկ ցեղախումբը, սուլթան Աբդուլ Համիդի («Արյունոտ սուլթան»-ի) հրամանով, Վանի հայոց ինքնապաշտպանությունից հետո հարձակվել էր դեպի Պարսկաստան նահանջող անզեն մարտիկների վրա և կոտորել գրեթե բոլորին։ Հետագայում, Նիկոլ Դումանը առաջարկեց ՀՅԴ-ի զորախմբին վրեժխնդրություն կատարել և կազմակերպել արշավանք դեպի Խանասոր, որտեղ վրաններում ապրում էր քրդական մազրիկ ցեղը։ 1897 թ. Հուլիսին ՀՅԴ կուսակցության բյուրոյի հանձնարարությամբ Հարություն Շահրիկյանը մեկնում է Սալմաստ, համաձայնեցնելու Խանասորի արշավանքի կազմակերպումը[1]։
1897 թ. հուլիսի 25-ի արշալույսին 253 ֆիդայիներ Նիկոլ Դումանի, Խանասորա Վարդանի և Հովսեփ Արղությանի գլխավորությամբ անակնկալորեն հարձակվեցին քրդական Մազրիկ ցեղի վրա։ Հայ մարտիկներին հաջողվեց կոտորել մազրիկ զինյալների մեծամասնությունը, սակայն հայերը խնայեցին կանանց ու երեխաներին։ Մազրիկ ցեղի հրամանատարը՝ Շարիֆ Բեկը՝ կանացի հագուստ հագած փախավ մարտից։ Խուսափելով մազրիկ ցեղին օգնության հասած մեծաթիվ քրդական այլ ցեղերի հետ լայնածավալ բախումներից՝ ՀՅԴ արշավախումբը նահանջում է Պարսկաստան։ Արշավանքը ավարտվեց 1897-ի հուլիսի 27-ին։
Խանասորի Արշավանքը հաղթական ավարտ ունեցավ հայերի համար։ Արշավանքն ինքնավստահություն ներշնչեց հայ ֆիդայիներին, որոնք երկար ժամանակ հարձակումներին էին ենթարկվում «Արյունոտ սուլթան»-ի զորքերի և քուրդ քոչվոր ավազակախմբերի կողմից։ Արշավանքից հետո քրդերն սկսեցին զգուշանալ հայ ֆիդայիների հետ բախումներից, իսկ առանձին դեպքերում եղան նաև համագործակցության դեպքեր։ Արշավանքի ընթացքում 25 հայեր զոհվել են, որոնց շարքերում էր նաև ՀՅԴ հիմնադիր՝ Ռոստոմի եղբայրը՝ Կարոն (Արիստակես Զորյան)։ ՀՅԴ-ն մինչ օրս տոնում է Խանասորի Արշավանքի հաղթանակի տարելիցը։
