«Լունար օրբիտեր» ծրագիր (անգլ.՝ Lunar Orbiter), ամերիկյանավտոմատ լուսնի ուղեծրակայանների սերիայի, ինչպես նաև դրանց մշակման ու թռիչքների ծրագրի անվանում։ Արձակված արբանյակներից առաջին երեքի հիմնական խնդիրը Լուսնի վրա «Ապոլոն» տիեզերանավերի իջեցվող սարքերի[1], ինչպես նաև Սերվեյոր կայանների համար վայրէջքի տեղամասեր ընտրելն էր (ընտրվել է 8 տեղամաս)։ Մյուս երկու արբանյակներով ստացվել են վայրէջքի համար թույլատրելի տեղամասերի, Լուսնի տեսանելի կողմի գիտական տեսակետից առավել հետաքրքրություն ներկայացնող շրջանների, ինչպես նաե չերեվացող կողմի մի շարք շրջանների (բեեռային շրջաններ) լրացուցիչ լուսանկարներ։
«Լունար օրբիտեր» ծրագրով աշխատանքները սկսվել են 1964 թվականի հունիսից և ավարտվել 1968-ի հունվարին։ Կայանները արձակվել են Ատլաս Աջենա կրող հրթիռով։
Լունար օրբիտեր կայանի հիմնական բլոկը ուներ հատած կոնի տեսք, 1,65 մ բարձրությամբ և 1,5 մ տրամագծով հիմքում։ Տիեզերանավը կազմված էր երեք տախտակամածներից։ Նավի ստորին տախտակամածերին տեղադրված էին հետևյալ սարքավորումները՝ մարտկոց, տվյալների հաղորդման մոդուլ, թռիչքի կառավարման համակարգիչ, իներցիալ նավիգացիոն համակարգ, աստղերին հետևող մոդուլ, մուլտիպլեքսային կոդավորիչ, և լուսանկարչական համակարգ։ Հիմնական բլոկի կոնաձև հիմքի ամեն կողմին ամրացված էին չորս արևային մարտկոցներ որոնց բացված դիրքի դեպքում կայանը ուներ 3,72 մ լայնություն։ Կայանի հիմքին միացված էին նաև երկու անտենաներ 1,32 մ և 2,08 մ ձողերի վրա։
Սարքավորումների տախտակամածի վեր միջին տախտակամածում տեղադրված էին՝ արագության վերահսկման շարժիչը, վառելանյութի տարողությունները, արևային տվիչները և միկրոասուպների տվիչները։ Երրորդ տախտակամածի վրա տեղադրված էր ջերմային վահանը, որը պաշտպանում էր կայանը շարժիչի այրման արդյունքում առաջացած արտանետումներից։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 4, էջ 685)։