Լյուսի Իրիգարեյ

Լյուսի Իրիգարեյ; ֆր.՝ Luce Irigaray
Ծնվել է	մայիսի 3, 1930 (93 տարեկան)
Ծննդավայր	Blaton, Bernissart, Ա, Էնո, Բելգիա
Քաղաքացիություն	Բելգիա և Ֆրանսիա
Մայրենի լեզու	ֆրանսերեն
Կրթություն	Լյուվենի կաթոլիկ համալսարան և Փարիզ 8 համալսարան
Մասնագիտություն	փիլիսոփա, լեզվաբան, համալսարանի դասախոս, կանանց իրավունքների պաշտպան և հոգեվերլուծաբան
Աշխատավայր	Գիտական հետազոտությունների ազգային կենտրոն և Էրազմ Ռոտերդամցու համալսարան
Անդամություն	Ֆրոյդիզմի փարիզյան դպրոց

Լյուսի Իրիգարեյ (ֆր.՝ Luce Irigaray մայիսի 3, 1930(1930-05-03)^[1], Blaton, Bernissart, Ա, Էնո, Բելգիա^[2]), Բելգիայում ծնված ֆրանսիացի ֆեմինիստ, փիլիսոփա, լեզվաբան, հոգեվերլուծող, սոցիոլոգ ու մշակութային տեսաբան^[4]։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Լյուսին ծնվել է Բելգիայում, 1930 թվականի մայիսի 3-ին և համալսարանական կրթությունը սկսել է Լյուվենի կաթոլիկ համալսարանում։ 1955 թվականին պաշտպանել է գիտական թեզ Պոլ Վալերի մասին, որից հետո մի քանի տարի դասավանդել է ֆրանսերեն, լատիներեն և հունարեն Շառլեռուայի և Բրյուսելի ավագ դպրոցներում։ 1960-ական թվականների սկզբին տեղափոխվել է Փարիզ, որտեղ դասավանդել է Փարիզի VIII համալսարանում, մասնակցել ֆրանսիացի հոգեվերլուծաբան, փիլիսոփա Ժակ Լաքանի սեմինարներին։

Եղել է Փարիզի գիտական հետազոտությունների ազգային կենտրոնի (CNRS) տնօրեններից։

2004-2006 թվականներին Լյուսի եղել է Նոթինգհեմի համալսարանի հրավիրված պրոֆեսոր։ Դասավանդել է Ռոտերդամի Էրազմ Ռոտերդամցու անվան համալսարանում և Լիվերպուլի համալսարանում։

Փիլիսոփայության, հոգեվերլուծության վերաբերյալ մոտ 20 գրքերի հեղինակ է, որոնցից մեծ մասըշատերը նվիրված են ավանդական փիլիսոփայության և նրա լեզվի ֆեմինիստական քննադատությանը։ Նրա աշխատանքը խիստ քննադատության է ենթարկվել բելգիացի ֆիզիկոս, հասարակական գործիչ Ժան Բրիկմոնի և ֆիզիկայի պրոֆեսոր, ամերիկացի Ալան Սոկոլի «Ինտելեկտուալ հնարքներ. Ժամանակակից հետմոդեռնային փիլիսոփայության քննադատություն» գրքում։

Լոնդոնի համալսարանական քոլեջի և Լոնդոնի համալսարանի պատվավոր դոկտոր է։

Մատենագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Le Langage des déments (Mouton / De Gruyter, 1973.
Speculum. De l’autre femme (Éditions de Minuit, 1974).
Ce sexe qui n’en est pas un (Éditions de Minuit, 1977).
Et l’une ne bouge pas sans l’autre (Éditions de Minuit, 1979).
Amante marine de Friedrich Nietzsche (Éditions de Minuit, 1980).
Le Corps-à-corps avec la mère (La Pleine lune, 1981).
Passions élémentaires (Éditions de Minuit, 1982).
L’Oubli de l’air - chez Martin Heidegger (Éditions de Minuit, 1983).
La Croyance même (Éditions Galilée, 1983).
Éthique de la différence sexuelle (Éditions de Minuit, 1984).
Parler n’est jamais neutre (Éditions de Minuit, 1985).
Sexes et parentés (Éditions de Minuit, 1987).
Le Temps de la différence. Pour une révolution pacifique (L.G.F., « Le Livre de poche. Biblio », 1989).
Sexes et genres à travers les langues (Grasset, 1990).
Je, tu, nous. Pour une culture de la différence (Grasset, 1990 ; L.G.F., « Le Livre de poche. Biblio » n°4155, 1992).
J’aime à toi (Grasset, 1992).
Être deux (Grasset, 1997).
Entre Orient et Occident (Grasset, 1999).
Prières quotidiennes / Everyday prayers (Maisonneuve et Larose / University of Nottingham, 2004).

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

↑ ^1,0 ^1,1 FemBio տվյալների շտեմարան (գերմ.)
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Dictionnaire des féministes (ֆր.) / C. Bard, S. Chaperon — 2017. — P. 766.
↑ Brelet C. Le Dictionnaire universel des créatrices (ֆր.) / B. Didier, A. Fouque, M. Calle-Gruber — Éditions des femmes, 2013. — ISBN 978-2-7210-0628-8
↑ «Luce Irigaray». britannica.com.

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

[_7e72c2a4d35b3d71-1] 1,0 ^1,1 FemBio տվյալների շտեմարան (գերմ.)

[_4340305a43dbb754-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Dictionnaire des féministes (ֆր.) / C. Bard, S. Chaperon — 2017. — P. 766.

[_1fd1c64484a4f74e-3] Brelet C. Le Dictionnaire universel des créatrices (ֆր.) / B. Didier, A. Fouque, M. Calle-Gruber — Éditions des femmes, 2013. — ISBN 978-2-7210-0628-8

[4] «Luce Irigaray». britannica.com.

[1]

[2]

[3]

[4]