Լիդիա Սալվեր
 | |
|---|---|
 | |
| Ի ծնե | ֆր.՝ Lydie Arjona |
| Ծնվել է | սեպտեմբերի 5, 1948[1][2][3] (75 տարեկան) |
| Ծննդավայր | Օտենվիլ[4] |
| Քաղաքացիություն | .svg){kind=small} Ֆրանսիա |
| Մասնագիտություն | վիպասան |
| Պարգևներ | |
Լիդիա Սալվեր (ֆր.՝ Lydie Salvayre, սեպտեմբերի 5, 1948[1][2][3], Օտենվիլ[4]), ֆրանսիացի բժշկուհի և գրող[7], Գոնկուրյան մրցանակի դափնեկիր[8]՝ «Չլացե՛լ» վեպի համար։
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Լիդիա Սալվերը (աղջկական ազգանունը՝ Արխոնա, իսպ.՝ Arjona) ծնվել է Թուլուզում, աղյուսագործի ընտանիքում, եղել է երեք աղջիկներից փոքրը[9]։ Նրա ծնողները 1930-ական թվականին եղել են Իսպանիայի Ժողովրդական ճակատի անդամ, իսկ այդ երկրի քաղաքացիական պատերազմից հետո գաղթել են Ֆրանսիա։ Լիդիայի հայրը ծնունդով եղել է Անդալուզիայից, մայրը՝ Կատալոնիայից[10]։ Լիդիան մանկությունն անցկացրել է Օտրիվ կոմունայում, որը գտնվում է Թուլուզի կողքին։
Նրա ընտանիքն ապրել է համեստ նյութական և կենցաղային պայմաններում՝ փախստականների իսպանական բնակավայրում։ Նրա մայրենի լեզուն իսպաներենն էր[11]։ Լիդիան ֆրանսերեն սովորել է մանկապարտեզում և դպրոցում և դրանց տիրապետել է ընթերցանության շնորհիվ։
Միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո Լիդիան ընդունվել է ԹուլուզԻ համալսարան, որտեղ ուսումնասիրել է ժամանակակից գրականություն, իսպաներեն և ստացել բակալավրի կոչում, իսկ 1969 թվականին ընդունվել է նույն այդ հաստատության բժշկական ֆակուլտետը։ Բժշկական աստիճան ստանալուց հետո մասնագիտացել է Մարսելի հոգեբուժության ոլորտում և մինչև 1970-ականների վերջը Բուկ-Բել-Էր կլինիկայում աշխատել է որպես հոգեբույժ։ Ամուսնալուծվելուց հետո՝ 1983 թվականին, Սալվերը տեղափոխվել է Փարիզ և Արժանտյոյում սկսել աշխատել որպես մանկաբույժ։
1980-ականներից սկսեցին ի հայտ գալ Լիդիա Սալվերի առաջին հրապարակումները Էքս ան Պրովանսում և Մարսելում լույս տեսնող գրական ամսագրերում։ 1990 թվականին նա ստացել է դեբյուտանտների համար նախատեսված Հերմեսի մրցանակ՝ «Դիմում» (ֆր.՝ La déclaration) վեպի համար։ Նրա «Տեսիլքների հյուրընկալություն» վեպն (ֆր.՝ La Compagnie des spectres) արժանացել է «Նոյեմբեր» (ֆր.՝ Prix Novembre) մրցանակի, այնուհետև 1997-ին «Lire» գրական ամսագիրն այն ճանաչել է տարվա լավագույն գիրք։ Լիդիա Սալվերը ստացել է Ֆրանսուա Բիլդի մրցանակ (ֆր.՝ François Billetdoux)՝ «Բեռնար Վալլե» վեպի համար (ֆր.՝ Bernard Wallet): 2014 թվականին գրողը դարձել է Գոնկուրյան մրցանակի դափնեկիր «Չլացել» (ֆր.՝ Pas pleurer) վեպի համար։ Հեղինակն այդ գիրքը գրել է իր մայրիկի պատմությունների հիման վրա, որոնք վերաբերում էին 1936 թվականի Իսպանիայի քաղաքացիական պատերազմին։
Լիդիա Սալվերի ստեղծագործությունները թարգմանվել են քսան լեզվով։
Ստեղծագործություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Արձակ ստեղծագործություններ
- 1990, La Déclaration, Julliard.
- 1991, La Vie commune, Julliard.
- 1993, La Médaille, Le Seuil.
- 1995, La Puissance des mouches, Le Seuil.
- 1997, La Compagnie des spectres, Le Seuil.
- 1997, Quelques conseils aux élèves huissiers, Verticales.
- 1999, La Conférence de Cintegabelle, Le Seuil.
- 2000, Les Belles âmes, Le Seuil.
- 2001, Le Vif du vivant, Cercle d’Art.
- 2002 Et que les vers mangent le bœuf mort, Verticales.
- 2002, Contre + CD audio avec Serge Teyssot-Gay et Marc Sens, Verticales.
- 2003, Passage à l’ennemie, Le Seuil.
- 2005, La méthode Mila, Le Seuil.
- 2006, Dis pas ça + CD audio avec Serge Teyssot-Gay, Marc Sens et Jean-Paul Roy, Verticales.
- 2006,Lumières sur la CCAS. Les activités sociales des salariés de l'énergie, collectif, Cercle d’Art.
- 2007, Portrait de l'écrivain en animal domestique, Le Seuil.
- 2008, Petit traité d'éducation lubrique, Cadex.
- 2009, BW, Le Seuil.
- 2011, Hymne, Le Seuil.
- 2013, Sept femmes.
- 2014, Pas pleurer, Le Seuil. Prix Goncourt 2014[8]
Դրամատուրգիա
- 1995, La Puissance des mouches, Paris, Le Seuil —
- 1997 La Compagnie des spectres, Paris, Le Seuil —
- 1997, Quelques conseils aux élèves huissiers, Verticales —
- 1999, La Conférence de Cintegabelle, Paris, Le Seuil —
- 2000, Les Belles âmes, Paris, Le Seuil —
Թատերական ներկայացումներ
- La Vie commune
- 1995, «La Nouvelle secrétaire», адаптировал Cosima de Boissoudy, բեմադրել է Jacques Taroni, France Culture
- La Puissance des mouches
- 2005, բեմադրել է Yvon Chaix, Théâtre Jean Vilar
- 2005, բեմադրել է Gérard Lorcy, La Minoterie, Marseille
- La Compagnie des spectres
- 2002, բեմադրել է Monica Espina, Théâtre national de Chaillot
- 2003, բեմադրել է Monica Espina, Théâtre Jean Vilar.
- 2006, բեմադրել է Gérard Lorcy, Villers-Saint-Paul, Salle Henri Salvador
- 2008, բեմադրել է Pierre Béziers, tournée dans les Bouches du Rhône, Hérault, Haute-Provence, puis au Théâtre du Lucernaire.
- 2011, բեմադրել է Zabou Breitman, Theatre de la commune Aubervilliers
- La conférence de Cintagabelle
- 2005 բեմադրել է Jean-Yves Lazennec, Théâtre de la Commune.
- Les Belles âmes
- 2008 բեմադրել է и адаптировал Laurence Février, Théâtre national de Chaillot.
- Quelques conseils aux élèves huissiers
- 2011, բեմադրել է Jeanne Mathis и Frédéric Andrau
Մատենագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Brigitte Louichon, " Lydie Salvayre: parler au nom d’Olympe ", Nouvelles écrivaines: nouvelles voix ?, éditions Rodopi, coll. " Faux titre ", 2002
- Marianne Grosjean. Lydie Salvayre injecte de la joie libertaire dans l’horreur franquiste. Tribune de Genève, 04.11.2014
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 Babelio (ֆր.) — 2007.
- ↑ 2,0 2,1 http://bordeaux.itsworldcongress.com/pas_pleurer_lydie_salvayre.pdf
- ↑ 3,0 3,1 https://mediatheque.fontainebleau.fr/Default/doc/SYRACUSE/113023/passage-a-l-ennemie-roman-lydie-salvayre?_lg=fr-FR
- ↑ 4,0 4,1 4,2 https://mediatheque.fontainebleau.fr/Default/doc/SYRACUSE/217479/marcher-jusqu-au-soir-lydie-salvayre?_lg=fr-FR
- ↑ Le Monde (ֆր.) / J. Fenoglio — Paris: Société éditrice du Monde, 1944. — ISSN 0395-2037; 1284-1250; 2262-4694
- ↑ http://www.culture.gouv.fr/Nous-connaitre/Organisation/Conseil-de-l-Ordre-des-Arts-et-des-Lettres/Arretes-de-Nominations-dans-l-ordre-des-Arts-et-des-Lettres/Nomination-dans-l-ordre-des-Arts-et-des-Lettres-juillet-2015
- ↑ Lydie Salvayre, Biographie de la documentation de Radio France, octobre 2014, bei France Inter
- ↑ 8,0 8,1 «Former psychiatrist Lydie Salvayre wins Prix Goncourt». the Guardian (անգլերեն). 2014 թ․ նոյեմբերի 5. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 26-ին.
- ↑ Ludovic Perrin. Lydie Salvayre, au nom de la mère. Le Journal du Dimanche, 09.11.2014
- ↑ La francesa d’origen català Lydie Salvayre guanya el premi Goncourt per un llibre sobre la Guerra Civil espanyola Արխիվացված 2014-11-07 Wayback Machine, vilaweb.cat, 5. November 2014
- ↑ Marianne Grosjean, Lydie Salvayre remporte le Prix Goncourt pour Pas pleurer (Interview mit der Autorin), Tribune de Genève, zuletzt aktualisiert am 5. November 2014
Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- (ֆր.) Լիդիա Սալվեր Արխիվացված 2020-09-26 Wayback Machine //Ազգային աուդիովիզուալ ինստիտուտ
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Լիդիա Սալվեր» հոդվածին։ |
| ||||||||||||||||
