Իրիդիումի սուլֆատ(III)
Իրիդիումի սուլֆատ | |
---|---|
Ընդհանուր տեղեկություններ | |
Դասական անվանակարգում | իրիդիումի սուլֆատ(III) |
Ավանդական անվանում | ծծմբաթթվային իրիդիում |
Քիմիական բանաձև | Ir₂O₁₂S₃ |
Ֆիզիկական հատկություններ | |
Արտաքին տեսք | դեղին բյուրեղներ |
Մոլային զանգված | 1,1E−24 կիլոգրամ[1] գ/մոլ |
Քիմիական հատկություններ | |
Դասակարգում | |
CAS համար | 14293-67-5 |
PubChem | 13932566 |
EINECS համար | 238-218-5 |
SMILES | [O-]S(=O)(=O)[O-].[O-]S(=O)(=O)[O-].[O-]S(=O)(=O)[O-].[Ir+3].[Ir+3] |
ЕС | 238-218-5 |
ChEBI | 13479293 |
Եթե հատուկ նշված չէ, ապա բոլոր արժեքները բերված են ստանդարտ պայմանների համար (25 °C, 100 կՊա) |
Իրիդիումի սուլֆատ(III), անօրգանական միացություն, իրիդիումի ու ծծմբական թթվի աղը` Ir2(SO4)3 բանաձևով, դեղին բյուրեղներ, ջրում հիդրոլիզվում է, թթուների լուծույթում կայուն է, դիտվում է միայն բյուրեղահիդրատների ձևով։
Ստացում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Ստացվում է իրիդիումի օքսիդի(III) լուծույթի ու ծծմբական թթվի փոխազդեցությունից` իներտ մթնոլորտում.
- Նատրիումի հեքսաքլորիրիդատի ու տաք ծծմբական թթվի փոխազդեցությունից.
Ֆիզիկական հատկություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Իրիդիումի սուլֆատը առաջացնում է դեղին բյուրեղներ, որոնք համարվում են Ir2(SO4)3•n H2O բաղադրությամբ բյուրեղահիդրատներ։
Լավ են լուծվում թթուների լուծույթներում։
Քիմիական հատկություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Տաքացման պայմաններում քայքայվում է.
- Փոխազդում է ծծմբական թթվի հետ և առաջացնում է թթու աղ.
- Տաք ազոտական թթվով օքսիդանում է.
- Փոխազդում է հիմքերի հետ.
- Հիմնային լուծույթներում օդի թթվածնով օքսիդանում է.
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Химическая энциклопедия / Редкол.: Кнунянц И.Л. и др.. — М.: Советская энциклопедия, 1990. — Т. 2. — 671 с. — ISBN 5-82270-035-5
- Справочник химика / Редкол.: Никольский Б.П. и др.. — 3-е изд., испр. — Л.: Химия, 1971. — Т. 2. — 1168 с.
- Лидин Р.А. и др. Химические свойства неорганических веществ: Учеб. пособие для вузов. — 3-е изд., испр. — М.: Химия, 2000. — 480 с. — ISBN 5-7245-1163-0
- Рипан Р., Четяну И. Неорганическая химия. Химия металлов. — М.: Мир, 1972. — Т. 2. — 871 с.