Ինդրո Մոնտանելլի

Ինդրո Մոնտանելլի;
Ծնվել է	ապրիլի 22, 1909[…]
Ծննդավայր	Ֆուչեկիո, Ֆլորենցիա, Տոսկանա, Իտալիա
Մահացել է	հուլիսի 22, 2001 (92 տարեկան)
Մահվան վայր	Միլան, Իտալիա
Քաղաքացիություն	Իտալիայի թագավորություն և Իտալիա
Կրթություն	Ֆլորենցիայի համալսարան
Մասնագիտություն	լրագրող, գրող, սցենարիստ, կինոռեժիսոր և պատմաբան
Աշխատատու	Տարտուի համալսարան
Ամուսին	Colette Rosselli?
Պարգևներ և ; մրցանակներ	; Մամուլի միջազգային ինստուտի մամուլի համաշխարհային ազատության հերոս Բագուտտա մրցանակ Ischia International Journalism Award? International Editor of the Year Award? և Bancarella Prize?
Անդամություն	Ակադեմիա դելա Կրուսկա
	Indro Montanelli Վիքիպահեստում

Ինդրո Մոնտանելլի (իտալ.՝ Indro Montanelli, ապրիլի 22, 1909(1909-04-22)^[1]^[2]^[3]^[…], Ֆուչեկիո, Ֆլորենցիա, Տոսկանա, Իտալիա^[3]^[4] - հուլիսի 22, 2001(2001-07-22)^[1]^[2]^[3], Միլան, Իտալիա^[3]), իտալացի լրագրող և պատմաբան. Իտալական միջազգային լրագրության կենտրոնական դեմքերից, 70 տարվա փորձ ունեցող արտասահմանյան թղթակից, որը հարցազրույցներ է վերցրել Էյնշտեյնից և Հիտլերից, ու ավելի քան 100 գրքի հեղինակ է, որոնցից առաջինը լույս է տեսել 1935 թվականին, իսկ վերջինը՝ 2001 թվականին։ Մինչև կյանքի վերջին օրերը Մոնտանելլին աշխատել է Corriere della Sera թերթում. 1995 թվականից նա վարել է ամենօրյա նամակների սյունակ՝ օրական պատասխանելով մեկ ընթերցողի նամակի: Մոնտանելլիի թերթի վերջին հրապարակումը տեղի է ունեցել նրա մահվան հաջորդ օրը. Corriere della Sera-ն առաջին սյունակում հրապարակել է նրա հրաժեշտի ուղերձը ընթերցողներին:

Կենսագրություն

Վաղ կյանք և կրթություն

Մոնտանելին ծնվել է Ֆուչեկիոյում` Ֆլորենցիայի մոտակայքում 1909 թվականի ապրիլի 22-ին: Նրա հայրը՝ Սեստիլիո Մոնտանելլին, ավագ դպրոցի փիլիսոփայության ուսուցիչ էր, իսկ մայրը՝ Մադալենա Դոդդոլին, բամբակի հարուստ վաճառականի դուստր էր: Ինդրո անունն ընտրվել է նրա հոր կողմից հինդու աստծո` Ինդրայի անունով^[9]:

Մոնտանելին ավարտել է Ֆլորենցիայի համալսարանը՝ որպես իրավագետ։ Նրա թեզը նվիրված է եղել Մուսոլինիի կողմից Իտալիայի ընտրական օրենսդրության բարեփոխմանը: Նա պնդում էր, որ այդ բարեփոխումը, ըստ էության, հանգեցնում է ընտրությունների` որպես այդպիսին, վերացմանը:

Կարիերայի սկիզբ

1920-1930-ական թվականների վերջին Մոնտանելլին սկսել է իր ուժերը փորձել լրագրության մեջ՝ համագործակցելով «Il Selvaggio» թերթի և «Universale» ամսագրի հետ. այս երկու հրատարակություններն էլ ավելի շուտ աջակցել են ֆաշիստական ռեժիմին, բայց 1935 թվականին ամսագիրն արգելվել է գրաքննության կողմից, քանի որ այն փորձում էր ոչ միայն հաստատել, այլև վերլուծել: Մոնտանելլին մեկնել է Փարիզ, որտեղ որոշ ժամանակ աշխատել է Paris-soir-ում որպես քրեական թղթակից, այնուհետև համագործակցել է նույն թերթի հետ՝ որպես արտասահմանյան թղթակից (Նորվեգիայից, ապա Կանադայից)։ Կանադայում նա սկսել է համագործակցել նաև «United Press International» գործակալության հետ։ Այստեղ աշխատելու ընթացքում նա սովորել է գրել աշխարհիկ հասարակության համար ոչ բարդ ոճով, որը կտարբերակեր նրան իտալական լրագրության ոլորտում: Համագործակցելով Ուեբ Միլլերի հետ` նա սովորել է «միշտ գրել այնպես, ասես գրում ես Օհայոյից մի կաթնավաճառի»: Այս պարզ և մատչելի ոճը մի բան էր, որը նա երբեք չէր մոռացել, և հաճախ էր հիշել իր կյանքի ընթացքում:

Այս ընթացքում Մոնտանելլին իր առաջին հարցազրույցն է անցկացրել Հենրի Ֆորդի հետ, որը զարմացրել է նրան՝ խոստովանելով, որ վարորդական իրավունք չունի: Հարցազրույցի ընթացքում Ֆորդը սկսել է ակնածանքով խոսել Միացյալ Նահանգների հիմնադիր հայրերի մասին: Նայելով դեկորին՝ Մոնտանելլին հարցրել է նրան, թե ինչպես է վերաբերվում նրանց աշխարհը քանդելուն: Տարակուսած Ֆորդը հարցրել է, թե ինչ նկատի ուներ: Մոնտանլլին չվախենալով շեշտել է, որ ավտոմոբիլների և Ֆորդի հեղափոխական կոնվեյերների համակարգը ընդմիշտ վերափոխել է երկիրը: Ֆորդը ցնցվել է, և Մոնտանելլին հասկացել է, որ ինչպես բոլոր հանճարները, այնպես էլ Ֆորդը չնչին պատկերացում անգամ չուներ, թե ինչ է իրականում արել^[10]:

1930-ականներ

Իտալա-հաբեշյան պատերազմի սկսվելուց հետ Մոնտանելլին վերադարձել է Եվրոպա և միացել իտալական բանակին՝ խրախուսվելով, ինչպես ինքն է հիշել, սպիտակ մարդու քաղաքակրթական առաքելության իդեալիստական պատկերացումներով (Քիփլինգի ոգով): Իտալացիների համար այս հաղթական արշավի իրականությունն այնքան էլ վարդագույն չէր։ Մոնտանելին հորը դառը նամակներով նկարագրել է Հաբեշյան իրադարձությունները, որոնք նա, առանց որդու իմացության, հանձնել է տպագրության փոքր-ինչ ճակատային Corriere della Sera թերթին։

Եթովպիայից վերադառնալիս Մոնտանելլին գնացել է մեկ այլ պատերազմի՝ իսպանական, որին նա հետևել է իտալական ստորաբաժանումների կողմից, որոնք աջակցել են գեներալ Ֆրանկոյին: Մոնտանելլին այս պատերազմի մասին գրելիս այն գնահատել է որպես ապաշնորհ և անիմաստ, հակառակ իտալական պաշտոնական քարոզչության ընդհանուր տոնայնությանը, որի արդյունքում նրան հետ են կանչել Իսպանիայից և պաշտոնապես զրկել լրագրությամբ զբաղվելու իրավունքից: Ի դեպ, նրան անմիջապես առաջարկվել է Էստոնիայում իտալական մշակութային կենտրոնի տնօրենի պաշտոնը:

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմ

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի սկսվելուն պես Մոնտանելլին ուղարկվել է գերմանական բանակ՝ Լեհաստանի գրավման մասին ռեպորտաժների համար, սակայն պատերազմի այս փուլն արագ ավարտվել է: Մոնտանելլին որոշել է չվերադառնալ Իտալիա՝ ենթադրելով, որ նոր իրադարձություններ կհետևեն այստեղ՝ Արևելյան Եվրոպայում, և հայտնվել է Կաունասում՝ Խորհրդային Միության կողմից Լիտվայի բռնակցումից անմիջապես առաջ: Խորհրդային իշխանությունը Մոնտանելլիից պահանջել է լքել երկիրը, և նա նախընտրել է մեկնել Ֆինլանդիա։ Խորհրդա-ֆիննական պատերազմի ժամանակ Մոնտանելլին պաթետիկ հոդվածներ է հրապարակել Corriera della Sera-ում ֆիննական զորքերի հերոսության մասին, որոնք հանդիպել են ընթերցողների ջերմ և բուռն ընդունելությանը և իշխանությունների ոչ միանշանակ արձագանքին:

Ֆինլանդիայից Մոնտանելլին տեղափոխվել է Նորվեգիա, որտեղից ռեպորտաժներ է վարել հիտլերյան ներխուժման դեմ անգլո-ֆրանսիական դիմադրության փորձերի մասին։ Այնուհետև նրա ուղին անցել է Ռումինիայի, Բուլղարիայի, Հունաստանի միջով, որտեղ իտալական զորքերը այս կամ այն կերպ մասնակցում էին մարտական կամ պարտիզանական գործողություններին: Վերջապես, 1944 թվականին Մոնտանելլին հայտնվել է Իտալիայի հյուսիսում և միացել հակամուսոլինյան պարտիզանական ջոկատին, բայց գերի է ընկել գերմանացիներին, որոշ ժամանակ անցկացրեց բանտում և դատապարտվեց մահվան: Այնուհետև, սակայն, Միլանի բանտից Վերոնայի բանտ տեղափոխելու ժամանակ կազմակերպվել է նրա փախուստը Շվեյցարիա։

Պատերազմից հետո

Շարունակելով աշխատել Corriera della Sera-ում՝ Մոնտանելլին հատկապես լայն ճանաչում է գտել 1956 թվականի Հունգարական հեղափոխության մասին հոդվածներով։ Այնուամենայնիվ, հետո Իտալիայում քաղաքական իրավիճակը փոխվել է, և 1973-ին, ավելի ձախ գաղափարախոսության հարելու պատճառով^[11] Corriere della Sera-ն հեռացրել է Մոնտանելլիին:

1974 թվականին նա Էնցո Բետտիզայի հետ հիմնել է նոր թերթ՝ Il Giornale, որտեղ նա խիստ հակակոմունիստական դիրք է գրավել։ Այս ժամանակաշրջանին է վերաբերում «Կարմիր բրիգադների» կողմից Մոնտանելլիի դեմ մահափորձը (1977 թվականի սեպտեմբերի 2-ին), երբ Միլանի փողոցներից մեկում նրա ոտքերին կրակել են չորս անգամ^[12]^[13]:

1990-ականների կեսերին Il Giornale-ի սեփականատեր Սիլվիո Բեռլուսկոնին ակտիվորեն ներգրավվել է քաղաքականության մեջ, և Մոնտանելլին նրա հետ մտել է հրապարակային կոնֆլիկտի մեջ՝ հայտարարելով, որ Բեռլուսկոնին «ստում է նույնքան հեշտությամբ, որքան ուտում է»։ Մոնտանելլին ի վերջո լքել է Il Giornale-ն և վերադարձել Corriere della Sera 1995 թվականին:

Գրքեր

Մոնտանելլիի գրքերի զգալի մասը նրա հոդվածների և ռեպորտաժների ժողովածուներն են։ Այս ժողովածուներից առավել նշանակալիցը «Հոսանքին հակառակ. պայքար քո ժամանակի դեմ» հատորն է (իտալ.՝ La stecca nel coro 1974-1994: una battaglia contro il mio tempo; 2000), որը պարունակում է Il Giornale-ի ամենաուշագրավ և հակասական հոդվածները: Այնուամենայնիվ, Մոնտանելլին նաև գրել է պատմության վերաբերյալ մի շարք հանրաճանաչ գրքեր, որոնցից առաջինը Ա. Ի. Գերցենի կենսագրությունն է՝ «Գաղթականի անհաջող կյանքը» բնորոշ վերնագրով (իտալ.՝ Vita sbagliata di un fuoruscito; 1949): Մոնտանելլիի որոշ այլ պատմական գրքերից են`

Իմ ամուսին Կարլ Մարքսը (իտալ.՝ Mio marito, Carlo Marx; 1955)
Հռոմի պատմություն (իտալ.՝ Storia di Roma; 1957)
Հունաստանի պատմություն (իտալ.՝ Storia di Greci; 1959)
Գարիբալդի (1962, Մարկո Նոցցայի հետ համատեղ)
Դանթեն և իր ժամանակը (իտալ.՝ Dante e il suo secolo; 1964)
Ռիսորջիմենտոյի տղամարդ և կին գործիչներ (իտալ.՝ Figure & Figuri del Risorgimento; 1987)

Մոնտանելլին հանդես է եկել նաև գեղարվեստական արձակով: Առավել հայտնի է «Գեներալ Դելա Ռովերե» (1959) վիպակը, որը նույն թվականին էկրանավորվել է Ռոբերտո Ռոսսելինին։

Հիշատակ

Միլանում տեղադրվել է Մոնտանելլիի հուշարձանը, որի հեղինակն է քանդակագործ Վիտո Տոնջանին։

Պարգևներ և պատվավոր կոչումներ

Իտալիայի Հանրապետությանը մատուցած ծառայությունների համար շքանշանի Մեծ խաչի ասպետ, Հռոմ, 1995 թվականի դեկտեմբերի 15^[14]
Ֆինլանդիայի առյուծի առաջին աստիճանի շքանշանի ասպետ, 1992 թվական^[15]
Իտալիայի Հանրապետությանը մատուցած ծառայությունների համար շքանշանի Մեծ ասպետ, 1963 թվականի դեկտեմբերի 27^[16]
Խաչ «Ռազմական վաստակի համար», Ստրուգա, Մակեդոնիա. Սանտորինի, Էգեյան ծով, Լետտիգ, 1941 թվականի ապրիլ: «Կամավոր ռազմական թղթակից, նա կատարել է իր առաջադրանքը ուշագրավ ունակություններով և խանդավառությամբ: Նա մասնակցել է տարբեր ռազմական գործողությունների առաջավոր զորամասերի հետ և նրանց հետ մտել նվաճված տարածքներ՝ ցուցաբերելով հանդարտություն, քաջություն և արհամարհանք վտանգի հանդեպ»։
«Արևելյան Աֆրիկայում ռազմական գործողությունների համար» հուշամեդալ
«Արևելյան Աֆրիկայում ռազմական գործողությունների համար» հուշամեդալ` որպես ռազմական կամավոր (1935-1936)

Ծանոթագրություններ

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 BeWeB
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Կերպարվեստի արխիվ
↑ ^3,00 ^3,01 ^3,02 ^3,03 ^3,04 ^3,05 ^3,06 ^3,07 ^3,08 ^3,09 ^3,10 ^3,11 ^3,12 ^3,13 Gerbi S., Liucci R. Dizionario Biografico degli Italiani (իտալ.) — 2011. — Vol. 75.
↑ ^4,0 ^4,1 ^4,2 Frattarolo R. Dizionario degli scrittori italiani contemporanei pseudonimi: 1900-1975 (իտալ.): con un repertorio delle bibliografie nazionali di opere anonime e pseudonime — Ravenna: Angelo Longo Editore, 1975. — P. 178.
↑ https://www.hs.fi/sunnuntai/art-2000003415385.html
↑ Dettaglio decorato (իտալ.) — presidenza della Repubblica Italiana.
↑ Dettaglio decorato (իտալ.) — presidenza della Repubblica Italiana.
↑ https://premiobancarella.it/site/?page_id=588
↑ Gerbi, Sandro; Liucci, Raffaele (2011). «Montanelli, Indro». In Caravale, Mario (ed.). Dizionario Biografico degli Italiani (իտալերեն). Vol. 75. Rome: Italian Encyclopedia Institute. ISBN 978-8-8120-0032-6. Վերցված է 2023 թ. օգոստոսի 12-ին.
↑ «Indro Montanelli (1909–)». Open Library. 2017. Վերցված է 2017 թ. սեպտեմբերի 4-ին.
↑ Consani, Mario (2017 թ. հունիսի 2). «'Servo del regime', gli sparano. Montanelli gambizzato dalle Br». Il Giorno (իտալերեն). Վերցված է 2023 թ. օգոստոսի 12-ին.
↑ Messina, Dino (2017 թ.դեկտեմբերի 16). «Milano, 1977: Montanelli gambizzato ai Giardini pubblici (e io c'ero)». Corriere della Sera (իտալերեն). Վերցված է 2023 թ. օգոստոսի 12-ին.
↑ «L'agguato a Indro Montanelli, 2 giugno 1977». Corriere della Sera (իտալերեն). 2017 թ.դեկտեմբերի 16. Վերցված է 2023 թ. օգոստոսի 12-ին.
↑ «Le onorificenze della Repubblica Italiana – Montanelli Dott. Indro – Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana» (իտալերեն). Quirinal Palace. 2016. Վերցված է 2013 թ. սեպտեմբերի 14-ին.
↑ Aarniva, Virve (1995 թ. մարտի 12). «Yksi elämä, monta alkua». Helsingin Sanomat (ֆիններեն). Վերցված է 2022 թ. օգոստոսի 25-ին.
↑ «Le onorificenze della Repubblica Italiana – Montanelli Dott. Indro – Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana» (իտալերեն). Quirinal Palace. 2014. Վերցված է 2023 թ. օգոստոսի 13-ին.

Գրականություն

Alessandro Scurani, Montanelli. Pro e contro, Milano, Letture, 1971.
Gennaro Cesaro, Dossier Montanelli, Napoli, Fausto Fiorentino, 1974.
Gastone Geron, Montanelli. Il coraggio di dare la notizia, Milano, La Sorgente, 1975.
Marcello Staglieno, Il Giornale 1974–1980, Milano, Società europea di edizioni, 1980.
Tommaso Giglio, Un certo Montanelli, Milano, Sperling & Kupfer, 1981.
Claudio Mauri, Montanelli l'eretico, Milano, SugarCo, 1982.
Marcello Staglieno, Indro Montanelli, Milano, Sidalm-Comune di Milano, 1982.
Tullio Ciarrapico (a cura di), Indro Montanelli. Una vita per la cultura. Letteratura: giornalismo, Roma, Ente Fiuggi, 1985.
Donato Mutarelli, Montanelli visto da vicino, Milano, Ediforum, 1992.
Ettore Baistrocchi, Lettere a Montanelli, Roma, Palazzotti, 1993.
Piero Malvolti, Indro Montanelli, Fucecchio, Edizioni dell'Erba, 1993.
Mario Cervi e Gian Galeazzo Biazzi Vergani, I vent'anni del "Giornale" di Montanelli. 25 giugno 1974 – 12 gennaio 1994, Milano, Rizzoli, 1994. 88-17-84323-7.
Giancarlo Mazzuca, Indro Montanelli: la mia "Voce". Storia di un sogno impossibile raccontata da Giancarlo Mazzuca, Milano, Sperling & Kupfer, 1995. 88-200-1904-3.
Federico Orlando, Il sabato andavamo ad Arcore. La vera storia, documenti e ragioni, del divorzio tra Berlusconi e Montanelli, Bergamo, Larus, 1995. 88-7747-954-X.
Marcello Staglieno, Il Novecento visto da Montanelli: l'eretico della destra italiana, suppl. a "Lo Stato", Roma, 20 gennaio 1998.
Marco Delpino, a cura di e con Paolo Riceputi, Indro Montanelli: un cittadino scomodo e un'analisi sulla stampa italiana, Santa Margherita Ligure, Tigullio-Bacherontius, 1999.
Federico Orlando, Fucilate Montanelli. Dall'assalto al «Giornale» alle elezioni del 13 maggio, Roma, Editori Riuniti, 2001. 88-359-5076-7.
Marcello Staglieno, Montanelli. Novant'anni controcorrente, Milano, Mondadori, 2001. 88-04-50481-1.
Giorgio Soavi, Indro. Due complici che si sono divertiti a vivere e a scrivere, Collezione Il Cammeo n.388, Milano, Longanesi, 2002. 88-304-2000-X.
Gian Luca Mazzini, Montanelli mi ha detto. Avventure, aneddoti, ricordi del più grande giornalista italiano, Rimini, Il Cerchio, 2002. 88-8474-025-8.
Giorgio Torelli, Il Padreterno e Montanelli, Milano, Ancora, 2003. 88-514-0090-3.
Paolo Granzotto, Montanelli, Bologna, il Mulino, 2004. 88-15-09727-9.
Marco Travaglio, Montanelli e il Cavaliere. Storia di un grande e di un piccolo uomo, Prefazione di Enzo Biagi, Milano, Garzanti, 2004. 88-11-60034-0; Nuova edizione ampliata nella Collana Saggi, con un saggio introduttivo inedito dell'Autore, Milano, Garzanti, 2009. 978-88-11-60088-6.
Paolo Avanti e Alessandro Frigerio, A cercar la bella destra. I ragazzi di Montanelli, Milano, Mursia, 2005. 88-425-3406-4.
Sandro Gerbi e Raffaele Liucci, Lo stregone. La prima vita di Indro Montanelli, Torino, Einaudi, 2006. 88-06-16578-X.
Renata Broggini, Passaggio in Svizzera. L'anno nascosto di Indro Montanelli, Milano, Feltrinelli, 2007. 978-88-07-49054-5.
Federica Depaolis e Walter Scancarello (a cura di), Indro Montanelli. Bibliografia 1930-2006, Pontedera, Bibliografia e Informazione, 2007. 978-88-902523-1-0.
Giancarlo Mazzuca, Testimoni del Novecento, Bologna, Poligrafici Editoriale, 2008.
Sandro Gerbi e Raffaele Liucci, Montanelli l'anarchico borghese. La seconda vita 1958-2001, Torino, Einaudi, 2009. 978-88-06-18947-1.
Giorgio Torelli, Non avrete altro Indro. Montanelli raccontato con nostalgia, Milano, Ancora, 2009. 978-88-514-0669-1.
Iacopo Bottazzi, Montanelli Reporter. Da Addis Abeba a Zagabria in viaggio con un grande giornalista, Roma-Reggio Emilia, Aliberti, 2011. 88-7424-622-6.
Federica De Paolis, Tra i libri di Indro: percorsi in cerca di una biblioteca d'autore, Pontedera, Bibliografia e Informazione, 2013. 978-88-907250-6-7.
Sandro Gerbi e Raffaele Liucci, Indro Montanelli. Una biografia (1909-2001), (nuova ed. aggiornata dei due volumi apparsi per Einaudi), Collana Saggistica, Milano, Hoepli, 2014. 978-88-203-6352-9.
Giancarlo Mazzuca, Indro Montanelli. Uno straniero in patria. Prefazione di Roberto Gervaso, Collana Saggi, Cairo Publishing, 2015. 978-88-605-2603-8.
Merlo, Salvatore (2016). Fummo giovani soltanto allora. La vita spericolata del giovane Montanelli. Milano: Mondadori. ISBN 978-88-04-66004-0.
Alberto Mazzuca, Penne al vetriolo. I grandi giornalisti raccontano la prima Repubblica, Bologna, Minerva, 2017. 978-88-738-1849-6.

Արտաքին հղումներ

Նախորդող: Էռնեստո Լիբենցի	La Domenica del Corriere-ի գլխավոր խմբագիր 1945-1946	Հաջորդող: Էլիջիո Պոսենտի
New title Հիմնադիր	il Giornale-ի գլխավոր խմբագիր 1974–1994	Հաջորդող: Վիտորիո Ֆելտրի
New title Հիմնադիր	La Voce-ի գլխավոր խմբագիր 1994-1995	Հաջորդող: Թերթը ձախողվել է:
Նախորդող: Իզաբելլա Բոսսի Ֆեդրիգոտի	Corriere della Sera-ի նամակների բաժնի խմբագիր 1995–2001	Հաջորդող: Պաոլո Միելի

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ինդրո Մոնտանելլի» հոդվածին։

[_55c3d65c621f4a3b-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 BeWeB

[_a22e2e05f887ea63-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Կերպարվեստի արխիվ

[_53fb2c03f6d13393-3] 3,00 ^3,01 ^3,02 ^3,03 ^3,04 ^3,05 ^3,06 ^3,07 ^3,08 ^3,09 ^3,10 ^3,11 ^3,12 ^3,13 Gerbi S., Liucci R. Dizionario Biografico degli Italiani (իտալ.) — 2011. — Vol. 75.

[_6c8fb2ecac50219e-4] 4,0 ^4,1 ^4,2 Frattarolo R. Dizionario degli scrittori italiani contemporanei pseudonimi: 1900-1975 (իտալ.): con un repertorio delle bibliografie nazionali di opere anonime e pseudonime — Ravenna: Angelo Longo Editore, 1975. — P. 178.

[_0742b9454779c38d-5] ttps://www.hs.fi/sunnuntai/art-2000003415385.html

[_2a6dacbd8602a9b8-6] Dettaglio decorato (իտալ.) — presidenza della Repubblica Italiana.

[_5922e18e3042d9bd-7] Dettaglio decorato (իտալ.) — presidenza della Repubblica Italiana.

[_9d1a4efa1f16fe8b-8] ttps://premiobancarella.it/site/?page_id=588

[Gerbi_&_Liucci_2011-9] Gerbi, Sandro; Liucci, Raffaele (2011). «Montanelli, Indro». In Caravale, Mario (ed.). Dizionario Biografico degli Italiani (իտալերեն). Vol. 75. Rome: Italian Encyclopedia Institute. ISBN 978-8-8120-0032-6. Վերցված է 2023 թ. օգոստոսի 12-ին.

[10] «Indro Montanelli (1909–)». Open Library. 2017. Վերցված է 2017 թ. սեպտեմբերի 4-ին.

[Consani_2017-11] Consani, Mario (2017 թ. հունիսի 2). «'Servo del regime', gli sparano. Montanelli gambizzato dalle Br». Il Giorno (իտալերեն). Վերցված է 2023 թ. օգոստոսի 12-ին.

[12] Messina, Dino (2017 թ.դեկտեմբերի 16). «Milano, 1977: Montanelli gambizzato ai Giardini pubblici (e io c'ero)». Corriere della Sera (իտալերեն). Վերցված է 2023 թ. օգոստոսի 12-ին.

[13] «L'agguato a Indro Montanelli, 2 giugno 1977». Corriere della Sera (իտալերեն). 2017 թ.դեկտեմբերի 16. Վերցված է 2023 թ. օգոստոսի 12-ին.

[14] «Le onorificenze della Repubblica Italiana – Montanelli Dott. Indro – Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana» (իտալերեն). Quirinal Palace. 2016. Վերցված է 2013 թ. սեպտեմբերի 14-ին.

[15] Aarniva, Virve (1995 թ. մարտի 12). «Yksi elämä, monta alkua». Helsingin Sanomat (ֆիններեն). Վերցված է 2022 թ. օգոստոսի 25-ին.

[16] «Le onorificenze della Repubblica Italiana – Montanelli Dott. Indro – Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana» (իտալերեն). Quirinal Palace. 2014. Վերցված է 2023 թ. օգոստոսի 13-ին.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[7]

[6]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]