Իգոր Պլոտնիցկի

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
 Այս հոդվածը կարող է վիքիֆիկացման կարիք ունենալ Վիքիպեդիայի որակի չափանիշներին համապատասխանելու համար։
Դուք կարող եք օգնել հոդվածի բարելավմանը՝ ավելացնելով համապատասխան ներքին հղումներ և շտկելով բաժինների դասավորությունը, ինչպես նաև վիքիչափանիշներին համապատասխան այլ գործողություններ կատարելով։
Իգոր Պլոտնիցկի
 
Կուսակցություն՝ Peace for Lugansk Region?
Կրթություն՝ Q18275694? և East Ukrainian Volodymyr Dahl National University?
Մասնագիտություն՝ քաղաքական գործիչ և ռազմական գործիչ
Դավանանք Ռուս ուղղափառ եկեղեցի
Ծննդյան օր հունիսի 26, 1964(1964-06-26) (59 տարեկան)
Ծննդավայր Kelmentsi, Կելմենցիի շրջան, Չեռնովցիի մարզ, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Քաղաքացիություն  ԽՍՀՄ,  Ուկրաինա և  Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետություն
 
Ինքնագիր Изображение автографа
 
Պարգևներ
Բարեկամության շքանշան

Իգոր Վենեդիկտովիչ Պլոտնիցկի (ուկրաիներեն՝ Ігор Венедиктович Плотницький, հունիսի 26, 1964(1964-06-26), Kelmentsi, Կելմենցիի շրջան, Չեռնովցիի մարզ, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), ինքնահռչակ Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության պետական և ռազմական գործիչ։ ԼԺՀ-ից Մինսկյան համաձայնագրերի կատարման համար լիազորված է 2017 թվականի նոյեմբերի 24-ից։

Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության ղեկավարը (2014 թվականի նոյեմբերի 4-ից[1] միչև 2017 թվականի նոյեմբերի 24-ը[2][3][4])։ ԼԺՀ նախարարների խորհրդի նախագահ (2014 թվականի օգոստոսի 20-ից օգոստոսի 26-ը)[3][5], ՉԺՀ պաշտպանության նախարար (2014 թվականի մայիսի 23-ից օգոստոսի 14-ը)[3][6][7]։ Պահեստազորի մայոր[7]։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծնվել է 1964 թվականի հունիսի 24-ին Ուկրաինայի ԽՍՀ Չեռնովիցիի մարզի Կելմենցիի քաղաքային տիպի ավանում[8][9]։

1982-1991 թվականներին ծառայել է ԽՍՀՄ զինված ուժերում[3]։ 1987 թվականին ավարտել է Պենզայի հրետանու գլխավոր մարշալ Ն․ Ն․ Վորոնովի անվան բարձրագույն ուսումնարանը։ Ծառայությունը ավարտվել է, ներկայումս պահեստազորի մայոր[3][7]։

1992 թվականից աշխատել է տարբեր ընկերություններում՝ մենեջերի և կոմերցիոն հարցերով տնօրենի տեղակալի պաշտոններում[3][7]։

1996 թվականին Լուգանսկում կազմակերպել և գլխավորել է «ԹՖ Սկարաբեյ» մասնավոր ձեռնարկությունը, որը զբաղվում էր վառելիքաքսուքային նյութերի մեծածախ-մանրածախ առևտրով, սեփականության տակ էր գտնվում իր բենզալցակայանը[3][7]։

2004 թվականին սկսել է աշխատել մարզային տեսչության սպառողների իրավունքների պաշտպանությունում։ Եղել է գլխավոր մասնագետ, բաժնի պետի տեղակալ, ոչ պարենային ապրանքների խմբի որակի վերահսկողության և իրացման բաժնի պետ, շուկայի վերահսկողության բաժնի պետ[3][7]։ Ատաղձագործին շնորհվել է պետական ծառայողի 10-րդ աստիճանը[7]։

2008 թվականին ավարտել է Վլադիմիր Դալիի անվան Արևելաուկրաինական ազգային համալսարանի մագիստրատուրան՝ «Պետական ծառայություն» մասնագիտությամբ (պետական ծառայության մագիստրոսի որակավորում)[3][7]։

Ուկրաինայի արևելքում զինված հակամարտության ընթացքը[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Տե՛ս նաև՝ Զինված հակամարտություն Ուկրաինայի արևելքում

Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության հռչակումից հետո Պլոտնիցկին սկսել է ակտիվորեն մասնակցել նրա գործունեությանը[7], 2014 թվականի մայիսի 5-ին դարձել է նորաստեղծ «Զարյա» գումարտակի առաջին հրամանատարը։ 2014 թվականի մայիսի 21-ին ԼԺՀ Հանրապետական ժողովն այն ընտրեց Հանրապետության պաշտպանության նախարար[3][6]։

Ուկրաինական որոշ ԶԼՄ-ներ կարծում են, որ հենց Պլոտնիցկին է կազմակերպել ուկրաինական բանակի զելենոպոլի տակ մասերի ոչնչացման գործողությունը[10]։

2014 թվականի օգոստոսի 14-ին ԼԺՀ-ի ղեկավար Վալերի Բոլոտովը հայտարարել է իր հրաժարականի և այդ պաշտոնում Իգոր Պլոտնիցկու նշանակման մասին[2]։ Օգոստոսի 20-ին Պլոտնիցկին գլխավորել է նաև ԼԺՀ նախարարների խորհուրդը[3][5], ավելի ուշ այդ պաշտոնը զբաղեցրել է Գենադի Ցիպկալովը[11]։

2014 թվականի սեպտեմբերի 5-ին Մինսկում Դոնբասի հակամարտության խաղաղ կարգավորման կոնտակտային խմբի հանդիպման ժամանակ հրադադարի մասին «Մինսկի արձանագրությունը» ստորագրել է որպես Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության ներկայացուցիչ[12]։

Հոկտեմբերին Պլոտնիցկին փաստաթղթեր է ներկայացրել ԼԺՀ Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողով՝ որպես Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության ղեկավարի պաշտոնի թեկնածու[13]։ «Ես նշանակվել եմ այդ պաշտոնում։ Հնարավոր է, որ դա եղել է ոչ թե լավագույն հանրապետության ժամանակ. Դա ռազմական ժամանակ էր, ռազմական գործողությունների շարունակման անհրաժեշտություն կար։ Այսօրվա դրությամբ ժամանակը փոխվել է, և ես՝ որպես հանրապետության ղեկավար, կրում եմ իշխանության ամբողջականությունն ու ողջ պատասխանատվությունը Հանրապետությունում տեղի ունեցածի համար։ Բայց ես նաև ուզում եմ վստահության իսկական ժողովրդական մանդատ ունենալ», հայտարարել Է նա[14][15]։ Հոկտեմբերի 17-ին Պլոտնիցկին Ռուսաստանի Դաշնության կենտրոնական ընտրական հանձնաժողով  է ներկայացրել գրանցման համար անհրաժեշտ ստորագրությունները[16]։

Նոյեմբերի 3-ին, ԼԺՀ-ում կայացած ընտրություններից հետո, հանրապետության ԿԸՀ-ն հայտարարել է, որ Պլոտնիցկին հաղթել է նրանց ձայների 63,17%-ով[17][18]։ ՌԴ ԱԳՆ-ն հայտարարել Է Լուգանսկի տարածաշրջանի բնակիչների կամարտահայտման հարգանքի մասին[19], ղեկավարությունը Եվրամիության երկրների, ԱՄՆ-ի, Ուկրաինայի, ինչպես նաև ՄԱԿ-ի գլխավոր քարտուղար Բան Կի Մունը անվանել են անցած ընտրությունները ոչ լեգիտիմ և խախտում են 2014 թվականի սեպտեմբերին կնքված համաձայնագրերը[20][21][22]։

Նոյեմբերի 4-ին ԼԺՀ Ժողովրդական խորհրդի շենքի սյունազարդ դահլիճում տեղի ունեցավ Պլոտնիցկու հանդիսավոր երդմնակալության արարողությունը։ Իգոր Վենեդիկտովիչը երդվել է՝ ձեռքը դնելով Աստվածաշնչի վրա[1]։

Առաջին հրամանագրով, որը հրատարակել է Պլոտնիցկին ԼԺՀ-ի ղեկավարի պատոնում, որոշվել է ֆինանսական օգնություն ցուցաբերել ծնողազուրկ երեխաներին, որոնց ծնողները զոհվել են մարտական գործողությունների հետևանքով հանրապետության տարածքում[23]։

Նոյեմբերի 19-ին Պլոտնիցկին հայտարարություն է արել, որում Ուկրաինայի նախագահ Պյոտր Պորոշենկոյին մենամարտի է հրավիրել։ «Եկեք հնագույն սլավոնական առաջնորդների և կազակների փառավոր ատամանների օրինակով մենամարտենք։ Ով կհաղթի, նա էլ հակառակ կողմին թելադրում է իր պայմանները», գրել է Պլոտնիցկին Պորոշենկոյին բաց նամակում։ Իր որոշումը նա հիմնավորել է «պատերազմն ավարտելու» ցանկությամբ։ ԼԺՀ-ի ղեկավարը նաև Պորոշենկոյին առաջարկել է ինքնուրույն ընտրել մենամարտի անցկացման վայրը և զենքը[24].

2015 թվականի փետրվարի 12-ին Իգոր Պլոտնիցկին և ԴԺՀ ղեկավար Ալեքսանդր Զախարչենկոն ստորագրեցին «Մինսկի երկրորդ համաձայնագիր» պայմանագիրը, որը համաձայնեցվել էր «Նորմանդական քառյակի» հետ[25]։

Մահափորձ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2016 թվականի օգոստոսի 6-ին Լուգանսկում Իգոր Պլոտնիցկու դեմ մահափորձ էր կատարվել։ Պայթուցիկ սարքի պայթունի հետևանքով, որից ոչ հեռու երթևեկել է Պլոտինիցկու ավտոմեքենան, տուժել են Պլոտինիցկին և ևս երկու մարդ լուրջ վնասվացքներ են ստացել և շտապ տեղափոխվել են Լուգանսկի մարզային հիվանդանոցի վնասվածքաբանության բաժանմունք[26][27]։

Քաղաքական ճգնաժամը Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետությունում (2017)[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նոյեմբերի 23-ին, գրող Զախար Պրիլեպինի խոսքով, Իգոր Պլոտնիցկին Մոսկվա է ժամանել Դոնի Ռոստովից չվերթով[28]։ YouTube տեսահոսթինգում հայտնվել է տեսանյութ, որտեղ Իգոր Պլոտնիցկին նոյեմբերի 23-ի երեկոյան Մոսկվայի օդանավակայանում տեսել է առանց թիկնապահների և ուղեկցող անձանց[29][30]։

2017 թվականի նոյեմբերի 24-ին նա առողջական վիճակի պատճառով հրաժարական է տվել հանրապետության ղեկավարի պաշտոնից[31]։ Նշանակվել է Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետությունից Մինսկի համաձայնությունների կատարման լիազոր[4][32][33]։
Նոյեմբերի 25-ին հրաժարականն ընդունվել է ԼԺՀ Ժողովրդական խորհրդի կողմից[34]։ 2018 թվականի փետրվարին Ռուսաստանում ատաղձագործի ձերբակալության մասին հաղորդումներ են հայտնվել հումանիտար օգնության և դրամական միջոցների հափշտակման բազմաթիվ դեպքերի համար[35]։

Ընտանիք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Տատիկը՝ Նինա Պավլովնա Պլոտնիցկայան (1920-2015), վերջին տարիներին ապրել է ծերանոցում[36][37]։

Հայր՝ Վենեդիկտ Պետրովիչ Պլոտնիցկի (1939-2016)[36][38], մեխանիկ[39]։

Մայրը՝ Օլգա Անտոնովնա Պլոտնիցկայան (1940-016)[36][37][38], աշխատել է որպես հավաքարար փոստում[39]։

2014 թվականի օգոստոսին ծնողները Կելմենցիի քաղաքային տիպի բնակավայրից մեկնել էին Ռուսաստան։ Ապրում էին Վորոնեժում (Պոդգորնոյե միկրոշրջան), որտեղ 2016 թվականի սեպտեմբերին թունավորվել էին սնկերից, ինչից հետո մահացել էին Մոսկվայի Սկլիֆոսովսկու անվան շտապ օգնության ինստիտուտում[40][41][42][43]։

Ունի եղբայր՝ Միխաիլ (ծնված 1976 թվականին)[39][44][45]։ Կինը՝ Լարիսա[46] (1974-2020)։ Ստանիսլավ որդին (ծնված 1985 թվականին)[47][48] և դուստրը[3]։

Հետապնդում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Քրեական հետապնդում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2014 թվականի հոկտեմբերի 30-ին Ուկրաինայի գլխավոր դատախազությունը Իգոր Պլոտնիցկիին և ՌԴ քաղաքացի Ալեքսանդր Պոպովին մեղադրել էր ուկրաինացի օդաչու Նադեժդա Սավչենկոյի առևանգման մեջ։ Գերատեսչության տեղեկատվության համաձայն՝ 2014 թվականի հունիսի 17-ին նրանք հարձակում են գործել «Այդար» գումարտակի վրա, գերեվարել Սավչենկոյին և դուրս բերել Լուգանսկ, որտեղ մի քանի օր նրան հարցաքննել են շրջանային զինվորական կոմիսարիատի շենքում, և հունիսի 23-ին նրան զինված ուղեկցությամբ դուրս են բերել Ուկրաինայից։ Գործը հարուցվել է Ուկրաինայի քրեական օրենսգրքի 146-րդ հոդվածի 3-րդ մասով («մարդու ապօրինի ազատազրկումը կամ առևանգումը»), 258-րդ հոդվածի 2-րդ մասով («ահաբեկչական ակտ») և 332-րդ հոդվածի 3-րդ մասով («Ուկրաինայի պետական սահմանով անձանց անօրինական տեղափոխումը»)[49]։

Նադեժդա Սավչենկոյի փաստաբան Նիկոլայ Պոլոզովը հայտնել է, որ իր պաշտպանյալը, դիտելով հեռուստացույցը, ճանաչել է Իգոր Պլոտնիցկուն, որպես խմբի ղեկավար, որը նրան դուրս է բերել Լուգանսկից՝ Ուկրաինայի և Ռուսաստանի սահմանին Ռուսաստանի Անվտանգության դաշնային ծառայության աշխատակիցներին փոխանցելու համար[50]։

Ռուսաստանի Քննչական կոմիտեի վարկածով՝ Սավչենկոն ռուս-ուկրաինական սահմանն ինքնուրույն հատել է առանց փաստաթղթերի փախստականի անվան տակ և ՌԴ-ի տարածքում ձերբակալվել է ռուսական օրենսդրությանը համապատասխան, որպես ռուս լրագրողների սպանության քրեական գործով կասկածյալ[51][52]։ 2015 թվականի նոյեմբերին ՌԴ-ի կողմից Նադեժդա Սավչենկոյի նկատմամբ կազմակերպված դատավարության շրջանակներում Իգոր Պլոտնիցկին ցուցմունք է տվել փակ ռեժիմով, որի մասին ինքը ասել է[53][54]

Նաև Պլոտնիցկին կասկածվում է Ուկրաինայի տարածքային ամբողջականության և անձեռնմխելիության դեմ ոտնձգության մեջ (Ուկրաինայի Քրեական օրենսգրքի 110-րդ հոդված)[55]։

2015 թվականի դեկտեմբերի 7-ին Կիևի Պեչերսկի շրջանային դատարանը Ուկրաինայի անվտանգության ծառայությանը թույլատրել է հատուկ (հեռակա) հետաքննություն սկսել Իգոր Պլոտնիցկու դեմ։ Իր միջնորդության մեջ Ուկրաինայի անվտանգության ծառայության Կիևի մարզի գլխավոր վարչության քննիչը խնդրել է դատարանին թույլտվություն տրամադրել Պլոտնիցկու դեմ քրեական վարույթում հատուկ (հեռակա) մինչդատական քննություն իրականացնելու համար։ Նա կասկածվում է Ուկրաինայի Քրեական օրենսգրքի 146-րդ հոդվածի 3-րդ մասով (ապօրինի ազատազրկումը կամ առևանգումը), 258-րդ հոդվածի 2-րդ մասով (ահաբեկչական գործունեություն), 332-րդ հոդվածի 3-րդ մասով (անձանց ապօրինի տեղափոխումը սահմանով) նախատեսված հանցագործությունների կատարման մեջ։ 2016 թվականի մարտի 22-ին Ուկրաինայի անվտանգության ծառայությունն ավարտել է հեռակա մինչդատական վարույթի քննությունը՝ Իգոր Պլոտնիցկու՝ Ուկրաինայի Քրեական օրենսգրքի 146-րդ հոդվածի 3-րդ մասով, 258-րդ հոդվածի 2-րդ մասով և 332-րդ հոդվածի 3-րդ մասով նախատեսված հանցագործությունների կատարման կասկածանքով։

Ուկրաինայի գլխավոր դատախազությունը 2018 թվականին Պլոտնիցկու հետախուզում է հայտարարել և հարցում է պատրաստում Ռուսաստան[56]։

Պատժամիջոցներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պլոտնիցկին ընդգրկված է այն անձանց ցուցակում, որոնց վրա տարածվում է ԱՄՆ նախագահ Բարաք Օբամայի՝ Ռուսաստանի նկատմամբ պատժամիջոցների մասին հրամանագիրը (հրապարակվել է 2014 թվականի դեկտեմբերի 20-ին ԱՄՆ-ի ֆինանսների նախարարության կողմից)[57], ինչպես նաև Եվրամիության[58], Կանադայի (հրապարակվել է 2014 թվականի հուլիսին)[59], Ավստրալիայի, Շվեյցարիայի, Լիխտենշտայնի և Նորվեգիայի պատժամիջոցների ցուցակում[60]։

Մրցանակներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Հարավային Օսիայի Հանրապետության Բարեկամության շքանշան (2015)՝ Հարավային Օսիայի Հանրապետության և Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության ժողովուրդների միջև բարեկամության և համագործակցության հարաբերությունների զարգացման և ամրապնդման գործում ունեցած մեծ ավանդի համար[61]։
  • Սուրբ Նիկոլաս Հրաշագործի (դինաստիական) III աստիճանի շքանշան[62]։
  • «Վաստակի համար» շքանշան (Աֆղանստանի վետերանների ռուսական միություն)[63].
  • Լուգանսկի Ժողովրդական Հանրապետության մրցանակները։
    • «Հանուն խիզախության» II աստիճանի շքանշան;
    • «Լուգանցիներ, հավատքով և ջանասիրությամբ» մեդալ;
    • «Պայքար Լուգանսկի համար 2014» մեդալ;
    • «Հաղթանակի 70 տարի» մեդալ։
  • «Ի նշանավորումն Նովոռոսիայի ստեղծման» (Եվրասիական Ժողովրդական ճակատ) մեդալ։
  • «Մեծ Հաղթանակի 70 տարի» մեդալ (ՌԴԿԿ-ից, Ռուսաստան)[64]
  • Պատվավոր նշան «Մեր փառքը»։

Գնահատականներ և կարծիքներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ռուսաստանի լիբերալ-դեմոկրատական կուսակցության նախկին ղեկավար Վալերի Բոլոտովը Պլոտնիցկուն մեղադրել է իշխանության յուրացման և նախկին զինակիցների սպանության մեջ։ Նա պնդել է, որ «Զարյա» գումարտակը Պլոտնիցկու ղեկավարությամբ 2014 թվականին գնդակոծել է Լուգանսկը[65]։ Լուգանսկի գնդակոծությունների մասին այդ գումարտակում նաև պնդում էին նրա մասնակից Վիտալի Որոտիլինը[66] և ԼԺՀ հետախուզական բաժնի հրամանատար Սերգեյ Բոնդարը[67]։

Լուգանսկի «Բեթմեն» գումարտակի մարտիկները նաև մեղադրում են Պլոտնիցկուն իրենց հրամանատար Ալեքսանդր Բեդնովի սպանության կազմակերպման մեջ, որը զոհվել է 2015 թվականի հունվարի 1-ին ԼԺՀ ժողովրդական միլիցիայի աշխատակիցների հետ բախման ժամանակ (ըստ ԼԺՀ Գլխավոր դատախազության պաշտոնական վարկածի)[68]։ Նրանց վարկածով՝ աղքատներին և նրան ուղեկցող մարտիկներին ոչնչացրել են «ատաղձագործի հրամանով», քանի որ «հրաման է տրվել բոլոր անհաշտ հրամանատարներին մաքրելու համար»[69]։ Ավելի վաղ՝ դեկտեմբերի 30-ին, ԼԺՀ-ի գլխավոր դատախազությունը քրեական գործ էր հարուցել «Բեթմեն» գումարտակի մարտիկների նկատմամբ՝ «երկու և ավելի անձանց ապօրինի ազատազրկման, զենքի օգտագործմամբ կտտանքների, ինչպես նաև սպանության, խաղաղ քաղաքացիների առևանգման, շորթման և ավազակության» փաստերով[70]։

Ազգային գվարդիայի Կազակական ճակատի հրամանատար Պավել Դրեմովը («Բատյա») բացահայտորեն մեղադրել է ԼԺՀ-ի ղեկավարին և նրա շրջապատին պետական գույքը հափշտակելու մեջ և հանրապետության ղեկավարությանը զինված ճանապարհով փոխարինելու կոչ է արել[71]։

Կարծիքներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2015 թվականի հունիսի 16-ին Իգոր Պլոտնիցկին, ելույթ ունենալով Ն. Ա. Նեկրասովի անվան Կոստրոմայի պետական համալսարանում «ժամանակակից Ուկրաինան որպես նոր տիպի ֆաշիստական պետություն» դասախոսությամբ, հայտարարել է, որ Ուկրաինայի իշխանությունն իբր զավթվել է հրեաների կողմից[72]։

Պատմաբաններից ուզում եմ հարցնել… Կամ բանասերների մոտ, նույնիսկ չգիտեմ, թե ով ավելի շատ ունի։ Ինչու հենց «Եվրամայդանը»։ Ինչ է իրականում անունը։ Տարածքից։ Կամ գուցե ազգից։ Որը հիմա մեծամասամբ գլխավորում է մեր նախկին Ուկրաինան։ Ես ոչինչ չունեմ… Այնտեղ, Պորոշենկո, Պյոտր Ալեքսեևիչ Վալցման, Գրոյսման, Վլադիմիր Բորիսովիչ Գրոյսման և շատ ուրիշներ։ Ես հրեաների դեմ ոչինչ չունեմ որպես ազգի, որպես ընտրված ժողովրդի դեմ, դրա մասին մենք առանձին կխոսենք, եթե նման հնարավորություն լինի։ Բայց հարցն այն է, որ այն, ինչ տեղի է ունենում Եվրամայդան անվանելով, դնում ենք այն էությունը, որ հիմա գլուխ են բարձրացնում այն ազգի ներկայացուցիչները, որոնք ամենից շատ տուժել են նացիզմից…

2017 թվականի հոկտեմբերի 7-ին (ԼԺՀ ժողովրդական միլիցիայի ստեղծման երրորդ տարեդարձի օրը) ՉԺՀ-ի բանակը համարել է Եվրոպայում ուժի երկրորդ բանակը[73][74]։

Դուք գիտեք, եթե Ուկրաինայի նախագահ Պյոտր Պորոշենկոն պարծենում է, որ Եվրոպայում երրորդ բանակն ունի, ապա եթե մենք նրան ձեզ հետ երկու անգամ ծեծել ենք, ապա մենք, նրա տրամաբանությամբ, երկրորդ բանակն ունենք Եվրոպայում։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 «Игорь Плотницкий официально вступил в должность главы ЛНР» (ռուսերեն). ТАСС. 2014 թ․ նոյեմբերի 4.
  2. ↑ 2,0 2,1 Сергей Канашевич, Жанна Ульянова. «Глава ЛНР «временно» ушёл в отставку» (ռուսերեն). РБК. 2014 թ․ օգոստոսի 14. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ հոկտեմբերի 27-ին. Վերցված է 2014 թ․ օգոստոսի 14-ին.
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 «Биография Игоря Плотницкого» (ռուսերեն). ՌԻԱ Նովոստի.
  4. ↑ 4,0 4,1 Глава ЛНР Игорь Плотницкий подал в отставку // ТАСС
  5. ↑ 5,0 5,1 Премьер-министром ЛНР стал Игорь Плотницкий(ռուս.) ՌԻԱ Նովոստի (20 августа 2014)
  6. ↑ 6,0 6,1 «В «Луганской народной республике» появился министр обороны» (ռուսերեն). Росбалт. 2014 թ․ մայիսի 21. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ հոկտեմբերի 17-ին. Վերցված է 2022 թ․ մարտի 3-ին.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 7,7 7,8 «Новый глава ЛНР Игорь Плотницкий — биография» (ռուսերեն). Национальная Служба Новостей. 2014 թ․ օգոստոսի 14.
  8. ↑ «Биография Игоря Плотницкого» (ռուսերեն). Официальный сайт Главы Луганской Народной Республики. 2014 թ․ սեպտեմբերի 11. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ դեկտեմբերի 6-ին. Վերցված է 2015 թ․ դեկտեմբերի 17-ին.
  9. ↑ Оксана Денисюк (2014 թ․ սեպտեմբերի 11). «Що думають про лідера «ЛНР» на рідній Буковині» (ուկրաիներեն). BBC Україна.
  10. ↑ «Новым «премьером» ЛНР стал профессиональный артиллерист» (ռուսերեն). Korrespondent.net. 2014 թ․ օգոստոսի 21.
  11. ↑ ЛНРовцы выбрали нового премьер-министра Արխիվացված 2014-09-03 Wayback Machine.(ռուս.) Портал «Платинова Буковина»
  12. ↑ Руслан Мельников (2014 թ․ նոյեմբերի 22). «ДНР и ЛНР на встрече в Минске будут представлять Захарченко и Плотницкий» (ռուսերեն). Российская газета.
  13. ↑ «Игорь Плотницкий подал документы в Центральную избирательную комиссию ЛНР как кандидат на пост Главы Республики» (ռուսերեն). Официальный сайт Луганской Народной Республики. 2014 թ․ հոկտեմբերի 7.(չաշխատող հղում)
  14. ↑ «К выборам местной власти готовятся в самопровозглашенной Луганской народной республике» (ռուսերեն). Первый канал. 2014 թ․ հոկտեմբերի 8.
  15. ↑ «Плотницкий подал документы в ЦИК для регистрации кандидатом на выборах главы ЛНР» (ռուսերեն). ИТАР-ТАСС. 2014 թ․ հոկտեմբերի 7.
  16. ↑ «Глава ЛНР подал подписи в луганский Центризбирком» (ռուսերեն). ՌԻԱ Նովոստի. 2014 թ․ հոկտեմբերի 17.
  17. ↑ «Плотницкий избран главой ЛНР» (ռուսերեն). Lenta.ru. 2014 թ․ նոյեմբերի 3.
  18. ↑ «На выборах главы ЛНР побеждает действующий лидер провозглашённой республики Плотницкий» (ռուսերեն). ТАСС. 2014 թ․ նոյեմբերի 3.
  19. ↑ «Заявление МИД России о выборах 2 ноября в Донецкой и Луганской областях» (ռուսերեն). Министерство иностранных дел Российской Федерации. 2014 թ․ նոյեմբերի 3.
  20. ↑ «ЕС и Киев осудили так называемые «выборы» в ДНР и ЛНР» (ռուսերեն). Русская служба BBC. 2014 թ․ նոյեմբերի 3.
  21. ↑ «Порошенко назвал выборы в ДНР и ЛНР «фарсом под дулами танков»» (ռուսերեն). Интерфакс. 2014 թ․ նոյեմբերի 2.
  22. ↑ «Глава ООН осудил планы вооружённых повстанцев на востоке Украины провести свои собственные «выборы»». Центр новостей ООН. 2014 թ․ հոկտեմբերի 29. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ նոյեմբերի 1-ին. Վերցված է 2014 թ․ նոյեմբերի 1-ին.
  23. ↑ «Плотницкий издал первый указ в качестве главы ЛНР» (ռուսերեն). Взгляд. 2014 թ․ նոյեմբերի 8.
  24. ↑ «Глава провозглашенной ЛНР Плотницкий вызвал на дуэль президента Украины Порошенко» (ռուսերեն). ТАСС. 2014 թ․ նոյեմբերի 4.
  25. ↑ Елизавета Антонова (2015 թ․ փետրվարի 12). «Лидеры ДНР и ЛНР подписали мирный план по Украине» (ռուսերեն). РБК.
  26. ↑ Глава ЛНР Плотницкий госпитализирован в тяжелом состоянии после взрыва машины в Луганске
  27. ↑ Врачи Луганска оперируют тяжело раненого главу ЛНР
  28. ↑ Прилепин рассказал о встрече с Плотницким в летевшем в Москву самолете // РБК
  29. ↑ Появилось видео прибытия Плотницкого в Москву
  30. ↑ Видео прибытия Плотницкого в Москву
  31. ↑ Заявление Дегтяренко В. Н. / Луганскинформцентр
  32. ↑ Заявление Пасечника Л. И.
  33. ↑ Заявление Пасеченика Л. И.
  34. ↑ Народный Совет ЛНР удовлетворил заявление главы ЛНР об отставке по собственному желанию // Луганскинформцентр
  35. ↑ Был в медалях, теперь в «Крестах». Сообщения об аресте Игоря Плотницкого
  36. ↑ 36,0 36,1 36,2 Вся Украина — жители
  37. ↑ 37,0 37,1 Родители Игоря Плотницкого убежали из поселка | Мобільна версія | Новини на Gazeta.ua
  38. ↑ 38,0 38,1 Слухи о смертельном отравлении грибами в Воронеже родителей главы ЛНР подтвердились — Новости — МОЁ! Online Воронеж
  39. ↑ 39,0 39,1 39,2 Оксана Денисюк. Что думают о лидере «ЛНР» на родной Буковине «BBC Украина», 11.09.2014
  40. ↑ Родители главы ЛНР отравились грибами в Воронежской области
  41. ↑ Екатерина Трещикова В Москве подтвердили смерть родителей главы ЛНР от отравления грибами в Воронеже
  42. ↑ Екатерина Трещикова Родители главы самопровозглашенной ЛНР отравились грибами в Воронеже
  43. ↑ Оксана Писаненко Слухи о смертельном отравлении грибами в Воронеже родителей главы ЛНР подтвердились // Моё!
  44. ↑ Программа «Гроші» нашла под Киевом квартиру родного брата главаря ЛНР Плотницкого — Новости Киева на 1+1 — ТСН.ua
  45. ↑ Лидер боевиков «ЛНР» Плотницкий готовится бежать в Воронеж. Ирта-Fax
  46. ↑ «Новые русские сенсации: Первые леди Новороссии» (ռուսերեն). НТВ. 2015 թ․ հունվարի 31.
  47. ↑ «Родини очільників ЛНР: фото зі Скрябіним, зелені губи, стріп-бари та суші — VIP-хроніки — Український тиждень, Тиждень.ua». Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ հունվարի 4-ին. Վերցված է 2016 թ․ սեպտեմբերի 25-ին.
  48. ↑ Где отсиживаются дети элиты ЛНР — В городе
  49. ↑ «Двом викрадачам Надії Савченко оголошено про підозру» (ուկրաիներեն). Генеральная прокуратура Украины. 2014 թ․ հոկտեմբերի 30.
  50. ↑ Марк Крутов (2014 թ․ նոյեմբերի 2). «Выборы других» (ռուսերեն). Радио «Свобода».
  51. ↑ «СК обвинил в пособничестве в убийстве сотрудников ВГТРК украинскую военнослужащую» (ռուսերեն). ИТАР-ТАСС. 9 июля 2014. Վերցված է 2014 թ․ հուլիսի 10-ին.
  52. ↑ «СКР: вина украинской военнослужащей Надежды Савченко подтверждается» (ռուսերեն). ИТАР-ТАСС. 24 июля 2014. Վերցված է 2014 թ․ հուլիսի 24-ին.
  53. ↑ Юрий Вендик. Суд над Савченко: Плотницкий выступил без публики «BBC Украіна», 18.11.2015
  54. ↑ Суд по делу Савченко отказался обнародовать слова Плотницкого «Украинская Правда», 26.11.2015
  55. ↑ «Особи, які переховуються від органів влади — Плотницький Ігор Венедиктович» (ուկրաիներեն). МВС України. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ փետրվարի 17-ին. Վերցված է 2015 թ․ փետրվարի 17-ին.
  56. ↑ Украина решила добраться до бывшего главы ЛНР в России: Украина: Бывший СССР: Lenta.ru
  57. ↑ Иван Лебедев, Антон Чудаков, Андрей Шитов (2014 թ․ դեկտեմբերի 20). «Минфин США обнародовал список лиц и организаций, в отношении которых введены новые санкции» (ռուսերեն). ТАСС. Վերցված է 2015 թ․ փետրվարի 7-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)
  58. ↑ «Евросоюз включил в санкционный список ряд руководителей ДНР и ЛНР» (ռուսերեն). ՌԻԱ Նովոստի. 2014 թ․ հուլիսի 12. Վերցված է 2015 թ․ փետրվարի 7-ին.
  59. ↑ «Канада ввела новые санкции против 14 граждан Украины» (ռուսերեն). ՌԻԱ Նովոստի. 2014 թ․ հուլիսի 12. Վերցված է 2015 թ․ փետրվարի 7-ին.
  60. ↑ «Consolidated list of Ukraine-related sanctions and restrictive measures: individuals, entities and sectoral sanctions» (PDF) (անգլերեն). riskadvisory.net. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2014 թ․ ապրիլի 28-ին.
  61. ↑ «Встреча с Главой Луганской Народной Республики Игорем Плотницким». Официальный сайт Президента Республики Южная Осетия. 2015 թ․ սեպտեմբերի 20.
  62. ↑ О государственных наградах Луганской Народной Республики (фото Плотницкого с наградами)
  63. ↑ Фото Плотницкого с наградами
  64. ↑ Награды Плотницкого
  65. ↑ ««Я приехал в Россию из Луганска в футболке и шлепанцах»». Росбалт (ռուսերեն). Վերցված է 2022 թ․ փետրվարի 26-ին.
  66. ↑ «Боевик из батальона Плотницкого признался, как они обстреливали школы и больницы Луганска». ТСН.ua (ռուսերեն). 2017 թ․ նոյեմբերի 27. Վերցված է 2022 թ․ փետրվարի 26-ին.
  67. ↑ ««Гэта трэба было, каб пасеяць паніку», — беларускі баец «ЛНР» расказаў, як баевікі абстрэльвалі Луганск». Радыё Свабода (բելառուսերեն). Վերցված է 2022 թ․ փետրվարի 26-ին.
  68. ↑ «В ЛНР пообещали защитить жертв Бэтмена» (ռուսերեն). Lenta.ru. 2015 թ․ հունվարի 3. Վերցված է 2015 թ․ հունվարի 4-ին.
  69. ↑ «Ополченцы обвинили Плотницкого в организации убийства Бэтмена» (ռուսերեն). Lenta.ru. 2015 թ․ հունվարի 2. Վերցված է 2015 թ․ հունվարի 4-ին.
  70. ↑ Григорий Набережнов (2015 թ․ հունվարի 2). «В Луганске убит обвиняемый в пытках командир ополченцев «Бэтмен»» (ռուսերեն). РБК. Վերցված է 2015 թ․ հունվարի 4-ին.
  71. ↑ Михаил Тищенко (2014 թ․ դեկտեմբերի 31). ««На хрена вы нам нужны?»: в Луганской республике взбунтовались казаки» (ռուսերեն). Lenta.ru.
  72. ↑ Սեմյոն Չարնի «Հրեական հարց և «Ուկրաինական ճգնաժամ» 2014-2015 թվականներին․հակասեմիտիզմի դրսևորումները և հակասեմիտիզմի քաղտեխնոլոգիական մեղադրանքները // Форум новейшей восточноевропейской истории и культуры — Русское издание. — Т. 12 (2015). — № 2. — С. 31.
  73. ↑ Плотницкий назвал армию ЛНР второй по силе в Европе
  74. ↑ Плотницкий назвал армию ЛНР второй по силе в Европе

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Իգոր Պլոտնիցկի» հոդվածին։
 ⛭ 
  Թեմատիկ կայքեր
Չափորոշչային վերահսկողություն
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Իգոր_Պլոտնիցկի&oldid=9659077» էջից