Ժան Ռասին
 |
|
|---|---|
 
|
|
| Ծնվել է | դեկտեմբերի 21, 1639[1][2] |
| Ծննդավայր | Լա Ֆերտե Միլոն |
| Վախճանվել է | ապրիլի 21, 1699[1][3] (59 տարեկանում) |
| Վախճանի վայր | Փարիզ[4] |
| Մասնագիտություն | դրամատուրգ, բանաստեղծ, գրող և վարքագիր |
| Լեզու | լատիներեն և ֆրանսերեն[5] |
| Քաղաքացիություն |  Ֆրանսիայի թագավորություն |
| Կրթություն | Սենտ-Լուիսի լիցեյ |
| Գրական ուղղություններ | կլասիցիզմ |
| Ուշագրավ աշխատանքներ | Անդրոմաքե, Ֆեդրա, Աթալիա, La Thébaïde, Alexandre le Grand, Les Plaideurs, Britannicus, Berenice, Bajazet, Mithridate, Iphigénie և Esther |
| Անդամակցություն | Ֆրանսիական ակադեմիա |
| Զավակներ | Լուի Ռասին |
| Jean Racine Վիքիպահեստում | |
Ժան Բատիստ Ռասին (ֆր.՝ Jean-Baptiste Racine, դեկտեմբերի 21, 1639[1][2], Լա Ֆերտե Միլոն - ապրիլի 21, 1699[1][3], Փարիզ[4]), ֆրանսիացի դրամատուրգ։ Ֆրանսիական ակադեմիայի անդամ (1673)։ Պիեռ Կոռնեյլի և Մոլիերի հետ կազմում է XVII դարի Ֆրանսիայի մեծագույն թատերագիրների եռյակը։
Կենսագրություն և ստեղծագործություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սովորել է Բովեի կոլեժում (1653—1655)։ Այդ տարիներին Ռասինը որոշ ժամանակ գտնվել է յանսենիստների ազդեցության տակ, ապա խզել կապերը․ գրել է ներբողներ («Սենի հավերժահարսը», 1660), առնչվել արքունիքի հետ։ Վաղ շրջանի ողբերգություններն են՝ «Թերատիս, կամ Թշնամի եղբայրները» (բեմադրումը և հրատարակումը՝ 1664), «Ալեքսանդր» (1665)։
«Դատամոլներ» (բեմադրումը՝ 1668, հրատարակումը՝ 1669, հայերեն հրատարակումը՝ «Դատասերք», 1863) միակ կատակերգությունում Ռասինը ծաղրել է ֆրանսիական դատարանը։
Ֆրանսիական դրամատուրգիայի և թատրոնի պատմության մեջ նոր էջ է բացել Ռասինի «Անդրոմաքե» (բեմադրումը՝ 1667, հրատարակումը՝ 1668) ողբերգությունը։ Ստեղծել է սիրային կրքերի կլասիցիստական ողբերգություն՝ առաջին պլան մղելով բարոյականության հարցը։ Նուրբ և ճշգրիտ պսիխոլոգիզմը բացահայտել է պարտքի և կրքի, սիրո և ատելության միջև տառապող, ներքնապես երկատված անհատի դրաման։ Առավել խոր և բանաստեղծորեն է նկարագրել կնոջ հոգեկան աշխարհը։ Բանաստեղծի ողբերգությունների կառուցվածքը պարզ է ու բնական, ենթարկվում է հերոսների զգացմունքների ներքին տրամաբանությանը։ Դրա շնորհիվ Ռասինի մոտ բնավորություններն ու խոսքը նշանակալի են դառնում հատկապես այն դեպքերում, երբ արտաքին գործողությունները հանգում են գրեթե ոչնչի և հեշտությամբ տեղավորվում են եռամիասնության շրջանակներում։ Այդ կազմակերպված ձևը, միաժամանակ, ծայրահեղորեն հագեցած է իր շրջանակներում մոլեգնող կրքերով, որոնք կուրացնում են մարդուն, դարձնում նրան սեփական կամքին և բանականությանը հակառակ, հանցագործ և բռնակալ, իր անսանձության զոհը։ Ռասինի իդեալական հերոսուհիները, ընդհակառակը, համառորեն դիմագրավում են կույր կրքերն ու կամայականությունները, պատրաստ են ինքնազոհության, որպեսզի պաշտպանեն հավատարմությանը բարոյական պարտքի հանդեպ և փրկեն իրենց հոգեկան մաքրությունը։
Քաղաքական բնույթի «Բրիտանիկուս» (բեմադրումը՝ 1669, հրատարակումը՝ 1670, հայերեն հրատարակումը՝ 1869) ողբերգությունում քննադատված է բացարձակ միապետությունն ու բռնակալությունը։ Ինքնահրաժարման ռասինյան իդեալը առավել ցայտուն է մարմնավորված «Բերենիկե» (բեմադրումը՝ 1670, հրատարակումը՝ 1671) ողբերգությունում։ Իսկ հետագա «Բայազետ» (բեմադրումը և հրատարակումը՝ 1672), «Միհրդատ» (բեմադրումը և հրատարակումը՝ 1673, հայերեն հրատարակումը՝ 1869), «Իֆիգենիան Ավլիսում» (բեմադրումը՝ 1674, հրատարակումը՝ 1675, հայերեն հրատարակումը՝ 1869) ողբերգությունները Ռասինը նորից կառուցել է միապետական բռնակալության և նրա զոհերի կոնֆլիկտների հիման վրա։
«Փեդրա» (բեմադրումը և հրատարակումը՝ 1677, հայերեն հրատարակումը՝ 1861) ողբերգությունում նա մեծ ուժով բացահայտել է բարձր բարոյականության տեր կնոջ կերպարը, որը դժվարին պայքար է մղում իրեն հաղթող հանցագործ կրքի դեմ։ Դա կապված է նորից յանսենիզմին անդրադառնալու հետ։ Ռասինը մեղադրվեց անբարոյականության մեջ, տապալվեցին նրա «Փեդրայի» առաջին բեմադրությունները։ Ռասինն իր կապերը խզեց թատրոնի և գրական աշխարհի հետ։
12 տարվա ընդմիջումից հետո միայն նորից անդրադարձավ դրամատուրգիային («Եսթեր», բեմադրումը և հրատարակումը՝ 1689, հայերեն հրատարակումը՝ 1914)։ Կրոնաքաղաքական դրամայի նոր ժանրը ավելի պարզորոշ ձևավորվեց Աստվածաշնչի թեմաներով գրված «Գոթողիա» (բեմադրումը՝ 1690, հրատարակումը՝ 1691, հայերեն հրատարակումը՝ 1834) ողբերգությունում, որտեղ արդի հասարակական կյանքի բովանդակությունն ամբողջությամբ դուրս է մղել սիրո թեման։
Ռասինի գրական գործունեությունն ավարտվում է «Հոգևոր երգեր» (1694) և «Պոր Ռոյալի հակիրճ պատմությունը» (հրատարակումը՝ 1742) գործերով։
Կլասիցիզմի խոշորագույն բանաստեղծ Ռասինը մեծ ազդեցություն է գործել այդ գրական ուղղության բոլոր ներկայացուցիչների վրա։
Պիեսներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- 1663 - «Մուսաների փառքը» (ֆր.՝ La Renommée aux Muses)
- 1664 - «Թերատիս, կամ Թշնամի եղբայրները» (ֆր.՝ La thebaïde, ou les frères ennemis)
- 1665 - «Ալեքսանդր Մեծ» (ֆր.՝ Alexandre le grand)
- 1667 - Անդրոմաքե
- 1668 - «Հայցամոլներ» ֆր.՝ Les Plaideurs
- 1669 - Բրիտանիկ
- 1670 - Բերենիկե
- 1672 - «Բայազետ» ֆր.՝ Bajazet
- 1673 - «Միհրդատ» ֆր.՝ Mithridate
- 1674 - Իփիգենիա
- 1677 - Փեդրա
- 1689 - Եսթեր ֆր.՝ Esther
- 1691 - Աթալիա ֆր.՝ Athalie
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Record #118597523 // Gemeinsame Normdatei Ստուգված է ապրիլի 9-ին 2014:
- ↑ 2,0 2,1 http://encyklopedia.pwn.pl/haslo/Racine-Jean-Baptiste;3965185.html Ստուգված է հոկտեմբերի 19-ին 2015:
- ↑ 3,0 3,1 3,2 data.bnf.fr Ստուգված է հոկտեմբերի 10-ին 2015:
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Расин Жан, Расин Жан // Սովետական մեծ հանրագիտարան (1969—1978) Ստուգված է սեպտեմբերի 28-ին 2015:
- ↑ http://data.bnf.fr/ark:/12148/cb120076761 Ստուգված է հոկտեմբերի 10-ին 2015:
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից։  |
