Jump to content

Արքայազն Ռուպերթի կաթիլ

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Արքայազն Ռուպերթի կաթիլ
Արքայազն Ռուպերթի կաթիլները բևեռացված լույսի տակ Խմբագրել Wikidata
Purdue-ի առաջատար հետազոտող. Սրինիվասան Չանդրասեկարը ներկայացնում է Ռուպերթի կաթիլները
Ենթակատեգորիաnovelty item, drop Խմբագրել Wikidata
ԿիրառությունըԴեմոնստրացիա (մեթոդ) Խմբագրել Wikidata
Կոչվել է ի պատիվՀռենոսի Արքայազն Ռուպերտ Խմբագրել Wikidata
ՆյութԿոփած ապակի Խմբագրել Wikidata
Բնութագրվում էresidual stress Խմբագրել Wikidata
Կազմված էավարտ, ավարտ Խմբագրել Wikidata

Արքայազն Ռուպերթի կաթիլներ` (անգլ.՝ Prince Rupert's drops), (հայտնի են նաև որպես հոլանդական կամ բատավյան արցունքներ)[1][2] կոփած ապակու կաթիլներ են, որոնք ստացվում են հալված ապակին կաթեցնելով սառը ջրի մեջ։ Այդ գործընթացի արդյունքում ձևավորվում է ձվաձև գլխիկով և երկար, բարակ պոչիկով կաթիլ։ Այս կաթիլների ներսում առաջանում են շատ բարձր լարվածություններ, որոնք նրանց տալիս են հակասական հատկություններ. օրինակ՝ կաթիլի գլխիկը կարող է դիմակայել մուրճի կամ գնդակի հարվածին և չկոտրվել, սակայն եթե բարակ պոչիկը թեկուզ մի փոքր վնասվի, ամբողջ կաթիլը ակնթարթորեն պայթում է մանր բեկորների։ Բնության մեջ նմանատիպ կառուցվածքներ ձևավորվում են որոշակի պայմաններում հրաբխային լավայի մեջ և հայտնի են որպես Պելեի արցունքներ։

Ապակուց պատրաստված նման կաթիլները, ամենայն հավանականությամբ, ապակեգործներին հայտնի էին դեռ շատ հին ժամանակներից, սակայն գիտնականների ուշադրությունը գրավեցին միայն 17-րդ դարի կեսերին[3]։ Կաթիլները Եվրոպայում հայտնվել են տարբեր աղբյուրների համաձայն՝ Նիդերլանդներում, Դանիայում կամ Գերմանիայում։ Անգլիա դրանք բերել է Պֆալցի արքայազն Ռուպերթը։ Կաթիլների պատրաստման տեխնոլոգիան երկար ժամանակ պահվում էր գաղտնի, սակայն պարզվեց, որ այն չափազանց պարզ է։

Եթե հալված ապակին կաթեցվի սառը ջրի մեջ և այն չպայթի, այլ սկսի կարծրանալ[4], կստացվի փոքրիկ կաթիլ՝ գլխիկով և երկար, կորացած պոչիկով, որը հիշեցնում է շերեփուկի։ Կաթիլի «գլխիկը» ունի բացառիկ ամրություն, կարելի է ամբողջ ուժով մուրճով հարվածել դրան, և կախված կաթիլի չափից՝ այն կարող է դիմակայել մինչև 30 տոննա ճնշման՝ նույնիսկ պողպատի վրա հետք թողնելով։

Սակայն բավական է անգամ փոքր-ինչ վնասել կամ կոտրել պոչիկը, ամբողջ կաթիլը ակնթարթորեն պայթում է մանր բեկորների՝ այդ գործընթացը սկսվում է պոչիկից և շարժվում դեպի գլխիկ[5]։ Այդ պատճառով պոչիկը կոտրելը ցանկալի է իրականացնել հեղուկի շերտի տակ՝ հատուկ գործիքի, օրինակ՝ մետաղյա ունելիքի միջոցով, քանի որ նման փորձի ժամանակ ոչ միայն ապակու բեկորներից կա վտանգ, այլ նաև ջրում առաջանում է հզոր հիդրոհարված՝ պայմանավորված բեկորների շատ արագ տարածմամբ։ Բարձր արագությամբ նկարահանման ժամանակ երևում է, որ «պայթյունի» ալիքը շարժվում է կաթիլում մեծ արագությամբ՝ մոտ 1,2 կմ/վ (համեմատության համար՝ օդում ձայնի արագությունը 0,34 կմ/վ է, իսկ պայթուցիկի դետոնացիայի արագությունը՝ 2-9 կմ/վ)։

Եթե փորձը կատարվում է մթության մեջ, նկատվում է նաև տրիբոլյումինեսցենցիա (մեխանիկական ազդեցությունից առաջացող լույս)։ Բևեռացված լույսի տակ ակնհայտ է, որ կաթիլը իզոտրոպ չէ, այլ ունի ուժեղ ներքին լարվածություններ, որոնք էլ պայմանավորում են դրա յուրահատուկ հատկությունները։

Ֆիզիկական բացատրություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Երբ հալված ապակու ջերմաստիճանը նվազում է, այն չի բյուրեղանում, այլ անցնում է ապակենման վիճակի․ այսինքն՝ կարծրացող ապակու ատոմները չեն հասցնում զբաղեցնել իրենց «ճիշտ» դիրքերը, և առաջացնում են մի կառուցվածք, որն ավելի շատ նման է հեղուկի կառուցվածքին։ Այս վիճակում ապակու հատկությունները, մասնավորապես՝ ծավալը, զգալիորեն կախված են հալվածքի սառեցման արագությունից։

Երբ 400–600 °C ջերմաստիճանում հալված ապակուց կաթիլը ընկնում է ջրի մեջ, արտաքին շերտը շատ արագ է սառչում՝ այնպես, որ ապակու կառուցվածքը չի հասցնում վերադասավորվել, և համապատասխան ծավալի փոփոխությունը (նվազումը) փոքր է։ Միևնույն ժամանակ, կաթիլի միջուկը դանդաղ է սառչում, որի արդյունքում ապակու կառուցվածքը փոփոխվում է շատ ավելի զգալիորեն, քան արտաքին շերտինը։ Սակայն միջուկի ծավալը չի կարող համապատասխան կերպ փոփոխվել իր կառուցվածքի փոփոխությանը, քանի որ արտաքին շերտը խոչընդոտում է այդ գործընթացին։ Արդյունքում՝ միջուկում առաջանում է ձգողական լարվածություն, իսկ արտաքին շերտում՝ սեղմման։ Այլ կերպ ասած, սառած կաթիլի ներքին հատվածում գործում են ձգողական, իսկ արտաքին շերտում՝ սեղմման մեխանիկական լարվածություններ[6]։ Սեղմված պատյանը շատ ամուր է (նման կառուցվածք ունեն, օրինակ, աերոզոլային բալոնների հատակները կամ մետրոյի բետոնե թունելները), սակայն եթե պատյանը վնասվում է, բոլոր լարվածությունները միանգամից ազատվում են, և կաթիլը պայթում է։

Նույն սկզբունքով նաև ստանում են կոփած ապակի, սակայն այդ դեպքում չկա այնպիսի պոչիկ, որի միջոցով հնարավոր լինի կոտրել պատյանը (դրա «պոչիկներ» կարելի է համարել միայն ամենամեծ կորություն ունեցող անկյունները)։ Եթե պատյանը հաջողվի կոտրել (օրինակ՝ նման ապակուց բաժակը տեղադրել մյուսի մեջ և տաքացնել, կամ հարվածել ապակու թերթի ծայրին), հնարավոր է նույնպիսի «պայթյուն»։

Կիրառություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Չնայած կաթիլի գլխիկի բարձր ամրությանը, դրա կիրառական նշանակությունը փաստագրված չէ։ Կաթիլի թույլ կողմը պոչիկն է, որը շատ հեշտ է կոտրել։ Պոչիկի վնասման դեպքում ամբողջ կաթիլը փշրվում է, ինչի պատճառով դրանք գրեթե չունեն գործնական արժեք[7]։

Արդեն 19-րդ դարից հայտնի է, որ որոշակի պայմաններում հրաբխային լավան կարող է ձևավորել կառուցվածքներ, որոնք նման են Արքայազն Ռուպերթի կաթիլներին[8]։ Վերջին շրջանում Բրիստոլի համալսարանի և Իսլանդիայի համալսարանի հետազոտողները լաբորատոր պայմաններում ուսումնասիրել են կաթիլների պայթյունային քանդման արդյունքում առաջացող ապակու մասնիկները՝ ավելի խորությամբ հասկանալու մագմայի բեկորացման և մոխրի ձևավորման մեխանիզմները, որոնք պայմանավորված են ակտիվ հրաբուխներում կուտակված ջերմային լարվածություններով[9]։

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. The Forces of Nature: A Popular Introduction to the Study of Physical Phenomena. MacMillan & Co. 1873. էջ 435.
  2. Aben, H.; Anton, J.; Õis, M.; Viswanathan, K.; Chandrasekar, S.; Chaudhri, M. M. (2016). «On the extraordinary strength of Prince Rupert's drops». Appl. Phys. Lett. 109 (23): 231903. Bibcode:2016ApPhL.109w1903A. doi:10.1063/1.4971339.
  3. Beckmann, 1846, էջ 241—242
  4. «Гидравлический Пресс Против Капель Руперта Продолжение - Youtube». Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ ապրիլի 16-ին. Վերցված է 2021 թ․ ապրիլի 16-ին.
  5. Транковский, 2006
  6. Самоцкая В. Взрывающаяся капля принца Руперта Արխիվացված 2016-07-11 Wayback Machine
  7. «Парадокс Капли Руперта». Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ սեպտեմբերի 6-ին. Վերցված է 2023 թ․ սեպտեմբերի 6-ին.
  8. Goodrich, Joseph (1829). «Real and supposed effect of igneous action». The American Journal of Science and Arts. 16: 349. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ նոյեմբերի 3-ին. Վերցված է 2014 թ․ սեպտեմբերի 27-ին.
  9. Nicholson, Emma; Rust, Alison; Gislason, Sigurdur (2010 թ․ օգոստոսի 5). «Breaking magma: Controls on magma fragmentation and ash formation» (PDF). Արխիվացված (PDF) օրիգինալից 2014 թ․ հոկտեմբերի 6-ին. Վերցված է 2014 թ․ սեպտեմբերի 27-ին. {{cite web}}: Missing |author1= (օգնություն)

Արտաքին հղումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]