Արամ Վրույր

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Արամ Վրույր
Ծնվել է1863 մարտի 13
ԾննդավայրԿոստանդնուպոլիս
Մահացել էմարտի 5, 1924(1924-03-05) (տարիքը 60)
Մահվան վայրԹիֆլիս
Քաղաքացիություն Օսմանյան կայսրություն
Ազգությունհայ
ՄասնագիտությունԴերասան
Ընտրանի«Պեպո»
«Պաղտասար աղբար»
«Մեծապատիվ մուրացկաններ»
Երեխա(ներ)Արա Վրույր և Արտաշես Վրույր

Արամ Վրույր (Արամ Մաքաշչյան, մարտի 13, 1863(1863-03-13), Կոստանդնուպոլիս - մարտի 5, 1924(1924-03-05), Թիֆլիս, ԱԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ, թաղված է Խոջիվանքի պանթեոնում), հայ դերասան, բեմադրիչ։

Արա և Արտաշես Վրույրների հայրը։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Արամ Վրույրը Ջուղայի գերեզմանատանը գտնվող խաչքարի կողքին, 1915 թվական

Արամ Վրույրը ծնվել է Կոստանդնուպոլսում։ Բեմական գործունեությունն սկսել է 1882 թվականին, Թիֆլիսում։ Աշխատել է Թիֆլիսի, Բաքվի թատերախմբերում, հանդես եկել նաև Ռուսաստանի, Անդրկովկասի հայաշատ վայրերում։ Լինելով կատակերգակ դերասան, անձնավորել է նաև դրամատիկական և բնութագրական կերպարներ։ 1890 թվականին Կ. Պոլսում տեղի ռամկական բարբառի է փոխադրել և բեմադրել Գաբրիել Սունդուկյանի «Պեպո»-ն՝ անձնավորելով գլխավոր դերը։ 1895 թվականին Թիֆլիսում առաջին անգամ բեմադրել է Հակոբ Պարոնյանի «Պաղտասար աղբար»-ը, «Մեծապատիվ մուրացկաններ»-ը՝ անձնավորելով գլխավոր հերոսներին։ Արևելահայ թատրոնում նրա թարգմանությամբ բեմադրվել են Մոլիերի «Տարտյուֆ», «Ագահը», «Ժորժ Դանդեն», «Դոն Ժուան» պիեսները։ Խաղացել է մոլիերյան մի շարք դերեր՝ Օրգոն՝ «Տարտյուֆ», Հարպագոն՝ «Ագահը», Սգանարել՝ «Դոն Ժուան», Արգան՝ «Երևակայական հիվանդը» և այլն։

Հեղինակել է մի շարք այլ բեմականացումներ, թարգմանություններ, պիեսներ՝ «Մտերմական ծեծ», «Վարժապետը», «Տերտերը շկափում» և այլն։ 1891 թվականին Թիֆլիսում հրատարակվել են Պետրոս Ադամյանին և Դ. Թրյանցին նվիրված նրա ուսումնասիրությունները, 1916 թվականին՝ Ու. Հաջիբեկովի «Արշին մալ-ալան»։ 1891-1900 թվականներին աշխատակցել է «Մուրճ» ամսագրին, եղել «Կայծեր» թերթի (1910-1911), «Կարմիր աքլոր» երգիծական շաբաթաթերթի (1921) պատասխանատու քարտուղարը։ 1907-1913 թվականներին խմբագրել և հրատարակել է «Հուշարար» հանդեսը։ 1912 թվականին ընտրվել է Հայ գրողների կովկասյան ընկերության անդամ։ Բեմական ու գրական գործունեությանը զուգընթաց, շուրջ երեք տասնամյակ զբաղվել է հնագիտական լուսանկարչությամբ[1][2][3][4]։

1904-1917 թվականներին մասնակցել է Նիկողայոս Մառի գլխավորած գիտարշավներին (Անի, Գառնի, Վան և այլն)։ Ունի մի շարք հնագիտական ուսումնասիրություններ («Ջուղա», «ՊԲՀ», 1967 թվական)։ Նրա անմիջական մասնակցությամբ հայտնաբերվել են Անիի Գրիգոր Լուսավորչի տաճարի (Գագկաշեն) ավերակները (1905)[5]։

Մահացել է Թիֆլիս քաղաքում, մարմինն ամփոփվել է Խոջիվանքի գերեզմանատանը։ 1938 թվականին գերեզմանը Խոջիվանքի գերեզմանատան հետ միասին ոչնչացվել է Խորհրդային Վրաստանի իշխանությունների հրահանգով[6]։

Դերեր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Սուլեյման՝ Յուժին-Սումբատովի «Դավաճանություն»
  • Քավոր Պետրոս՝ Րաֆֆու «Խաչագողի հիշատակարանը»
  • Դոն Գրիգորիո՝ Դոլդոնիի «Դոն Գրիգորիո»
  • Միլլեր՝ Շիլլերի «Սեր և խարդավանք»
  • Լյապկին-Տյապկին՝ Գոգոլի «Ռևիզոր»
  • Բեն Ակիբա՝ Գուցկովի «Ուրիել Ակոստա»
  • Զաքարիա՝ Լևոն Շանթի «Հին ասավածներ»
  • Պաղտասար աղբար՝ Հակոբ Պարոնյանի «Պաղտասար աղբար»
  • Աբիսողոմ աղա՝ Հակոբ Պարոնյանի «Մեծապատիվ մուրացկաններ»
  • Գրիգոր աղա՝ Վահրամ Փափազյանի «Ժայռ», բեմադրությունը՝ Գ. Բուրջալովի

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. «You have made too many requests per second». arvestagir.am. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ ապրիլի 21-ին. Վերցված է 2017 թ․ փետրվարի 18-ին.
  2. «Արտաշես Վրույրի արխիվը» (PDF).(չաշխատող հղում)
  3. www.virtualani.org. «Armenian Architecture - VirtualANI - The Stereo Photographs of Ani». www.virtualani.org. Վերցված է 2017 թ․ փետրվարի 18-ին.
  4. «Արամ Վրույրի «Ջուղա» հմագիտական անտիպ ակնարկը» (PDF).
  5. «Արամ Վրույրի կենսագրությունը AV Production կայքում». Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ մարտի 5-ին. Վերցված է 2018 թ․ փետրվարի 18-ին.
  6. RAA գիտական ուսումնասիրություններ Գիրք II. Վրաց պետական քաղաքականությունը և հայ մշակույթի հուշարձանները (1988-1999), Դիվան վավերագրերին և լուսանկարների Արխիվացված 2017-01-01 Wayback Machine, կազմող Սամվել Կարապետյան. ISBN 5-8080-0144-7 ԳՄԴ 85.113 (2Հ)

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]