Աշոտ Լիպարիտի Աղաբաբյան (հունվարի 28, 1959(1959-01-28), Կողբ, Նոյեմբերյանի շրջան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), ուսուցիչ, գրող, հրապարակախոս, լրագրող։ Հարյուրավոր հրապարակախոսական հոդվածների, թղթակցությունների, լրագրողական հարցազրույցների, վեպերի հեղինակ է։ Նրա եղբայրն է նկարիչ Նիկոլ Աղաբաբյանը։
Աշոտ Լիպարիտի Աղաբաբյանը ծնվել է 1959 թ. հունվարի 28-ին Տավուշի մարզիԿողբ գյուղում։ Ծառայել է խորհրդային բանակում։ 1981 թվականին ավարտել է ԵՊՀ բանասիրական ֆակուլտետը։ 1981-1985 թվականներին աշխատել է Կողբի թիվ 1 միջնակարգ դպրոցում որպես ուսուցիչ, 1985-1987 թվականներին Նոյեմբերյանի շրջժողկրթբաժնում տեսուչ, 1987-1990 թվականներին՝ Նոյեմբերյանի շրջանային «Ծիածան» թերթում որպես բաժնի վարիչ, 1990 թվականից՝ «Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթում բաժնի վարիչ, 1993 թվականից՝ գլխավոր խմբագրի տեղակալ, 1998-2001 թվականներին՝ գլխավոր խմբագիր, 2001-2002 թվականներին՝ ՀՀ Ազգային Ժողովի հասարակության հետ կապերի վարչության պետի տեղակալ, 2002-2004 թվականներին՝ Ռազմավարական և ազգային հետազոտությունների հայկական կենտրոնի հանրային կապերի վարչության պետ, 2007-2010 թվականներին՝ «Հայաստանի զրուցակից» և «Սոբեսեդնիկ» շաբաթաթերթերի գլխավոր խմբագիր, 2010 թվականից՝ իր հիմնադրած «Հայացք» օրաթերթի գլխավոր խմբագիր։ Աշոտ Աղաբաբյանին Հրաչյա Մաթևոսյանը ներկայացնում է որպես՝ «լրագրողի, հրապարակագրի, գրողի, խմբագրի տարի-աստիճաններով խորացած-բարձրացած, դեռ մանկությունից իր Կողբի բնությունն ու մարդու ներդաշնակությունն ի մեջ առած, Զիկատարի աչք-ականջը մտած, գրողի մենակությանը ձուլված անձնավորություն»։
Աշոտ Աղաբաբյանի ստեղծագործությունների շարքին են դասվում հարյուրավոր հրապարակախոսական հոդվածներ, ակնարկներ, այնպիսի վեպեր, ինչպիսին են «Ռեզիդենտ»-ը (2004 թ.)[1], «Մենակը» (2013 թ.), «Գաղութը» (2013 թ.), «Թակարդում» (2018 թ.): «Ռեզիդենտ»-ը փաստագրական վեպ է, ճանաչվել է որպես «Տարվա գիրք»`«Նոյյան տապան» հրատարակչության մոնիտորինգի արդյունքում[2][3]։
Աշոտ Աղաբաբյանի «Ռեզիդենտը» վեպն իր տեսակի մեջ մեր գրականության եզակի գրքերից է, եթե ոչ` ամենաեզակին։ Գիրքն արժեքավոր է ոչ միայն իր ժանրով և լեզվով, այլև ընթերցողի առաջ բացում է անհրաժեշտության բերումով ցարդ անհայտ մի հայորդու բազմաշերտ կյանքը, մեր հերոսական զավակների պանթեոնն ավելացնում նոր փառապանծ անունով` Նախիջևանի Ջահրի գյուղի ծնունդ, բայց համաշխարհային տարողությամբ գործունեություն ծավալած հետախույզ գեներալ Հայկ Հովակիմյանով։
Աղաբաբյանի քննախույզ հայացքը մարդու կենսագրության մեջ հայտնաբերում է այնպիսի բաներ, որ սերունդների համար կարևոր արժեք կունենա։ Եվ չափազանց գրավիչ են այդ կերպարները։ Չափազանց համակրանքով եմ վերաբերվում Աշոտ Աղաբաբյանի գրականությանը, կուզենամ՝ չդադարեցնի... Միաժամանակ Աշոտը փայլուն մտավորական է, նրա ստեղծագործական կարողությունները զորավոր են։
Իբրև հետազոտողի` Աղաբաբյանի որդեգրած ընդհանուր ուղղությունը դրական եմ գնահատում և կցանկանայի, որ շարունակեր այդ գիծը, նորանոր բացահայտումներով հիացներ ու ոգևորեր իր ընթերցողին։
Աշոտ Աղաբաբյանը մեր գրականության մեր գեղարվեստական մի նոր հուն է բացում։ Նա իրական, փաստագրական, գիտական նյութը դնում է գեղարվեստական որակի մեջ...Հեղինակը վարպետորեն է նկարագրում հոգեբանական պահերը, մարդկային բարդ փոխհարաբերությունները, որոնցով անհատականությունը ներկայացնում է բախումների մեջ և կերտում պատմական ճշմարիտ, հուզումնալից կերպարներ... սա մեր գրականության մեջ դեռևս եզակի է, և Աղաբաբյանն` իբրև մունետիկ, իր գործն անում է հասուն, վարպետ գրչով։
Անվան այլ կիրառումների համար տե՛ս՝ Աշոտ Աղաբաբյան (այլ կիրառումներ)
ԽՍՀՄ և 
Հայաստան
