Անտոնիո Կանովա
| Անտոնիո Կանովա իտալ.՝ Antonio Canova | |
|---|---|
 | |
| Ի ծնե | Antonio Canova |
| Ծնվել է | նոյեմբերի 1, 1757 |
| Ծննդավայր | Պոսանյո, Իտալիա |
| Մահացել է | հոկտեմբերի 13, 1822 |
| Վախճանի վայրը | Վենետիկ, Իտալիա |
| Քաղաքացիություն | .svg){kind=small} Վենետիկի հանրապետություն |
| Ազգություն | իտալացի |
| Ուսուցիչ | Giuseppe Bernardi? և Giovanni Ferrari? |
| Ստեղծագործություն(ներ) | The Three Graces?, Venus Victrix?, Ամուրը և Փսիխեան, Hercules and Lychas? և George Washington? |
| Ոճ | նեոդասականություն[1] |
| Ժանր | ֆիգուրատիվիզմ[2] և նյու[2] |
| Մասնագիտություն | քանդակագործ, ճարտարապետ, նկարիչ և նկարիչ |
| Գործունեությունը | քանդակագործ |
| ազդվել է | Ֆիդիաս |
| Պարգևներ և մրցանակներ | Ոսկե խթանի պարգև և Honoraray citizen of Asolo? |
| Անդամություն | Նիդեռլանդական արվեստների և գիտությունների թագավորական ակադեմիա և Սուրբ Ղուկասի ակադեմիա[3] |
| Antonio Canova Վիքիպահեստում | |
Անտոնիո Կանովա (իտալ.՝ Antonio Canova, նոյեմբերի 1, 1757, Պոսանյո - հոկտեմբերի 13, 1822, Վենետիկ), իտալացի նկարիչ և քանդակագործ, նեոկլասիցիզմի ներկայացիչ[4][5]։ Հիմնականում աշխատել է Վենետիկում և Հռոմում։ Վաղ շրջանի գործերում հետևել է բարոկկոյի արվեստի ավանդույթներին։ Հետագայում ընթացել է անտիկ քանդակագործության ձևերը նմանակելու ուղիով, ժամանակակիցների կողմից անվանվել «նոր Ֆիդիաս»։ Ուսումնասիրողներից շատերը նրան համարում են նեոկլասիցիզմի շրջանի մեծագույն քանդակագործը[6]։ Ընդ որում՝ ընդգծում են, որ Կանովային հաջողվել է խուսափել բարոկկոյին բնորոշ մելոդրամատիզմից և նեոկլասիցիզմին հատուկ սառը արհեստականությունից[7]։
Ստեղծել է տպավորիչ տապանաքարեր (Կլեմենտ 8-ի տապանաքարը, 1792, Սբ. Պետրոսի տաճար, Հռոմ), դիցաբանական հերոսների արձաններ («Ամուրը և Փսիքեն», 1973, Լուվր, Փարիզ), իդեալականացված դիմաքանդակներ («Պաոլինա Բորգեզեն՝ Վեներայի տեսքով», 1805-1807, Բորգեզե պատկերասրահ, Հռոմ)։
Կանովայի ստեղծագործությունը հիմք է հանդիսացել 19-րդ դարի եվրոպական ակադեմիական քանդակագործության համար։
Պատկերասրահ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Amor und Psyche (1793)
Perseus mit dem Haupt der Medusa (1804–1806)
Theseus besiegt den Centauren (1805–1819)
Պոլինա Բորգեզեն Վեներայի տեսքով
Երեք գրացիաներ (Էրմիտաժ)
Նապոլեոն Բոնապարտ (''Բրերա'' պատկերասրահ)
Ջորջ Վաշինգտոն
Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Федотова, Е. Д. Канова. Художник и его эпоха. М., Республика, 2002, 528 с.
- «Канова, Антонио»։ Բրոքհաուզի և Եֆրոնի հանրագիտական բառարան: 86 հատոր (82 հատոր և 4 լրացուցիչ հատորներ)։ Սանկտ Պետերբուրգ։ 1890–1907
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ http://vocab.getty.edu/page/ulan/500115339
- ↑ 2,0 2,1 https://www.metmuseum.org/toah/hd/nova/hd_nova.htm
- ↑ http://www.accademiasanluca.eu/it/accademici/id/557/
- ↑ Irwin David, Antonio Canova, marchese d'Ischia | Italian sculptor, Britannica.com, Վերցված է ապրիլի 1, 2017
- ↑ «Canòva, Antonio nell'Enciclopedia Treccani», Treccani.it, Վերցված է ապրիլի 1, 2017
- ↑ Turner 1996a .
- ↑ Jean Martineau & Andrew Robinson, The Glory of Venice: Art in the Eighteenth Century. Yale University Press, 1994. Print.
Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- http://www.museocanova.it/%7Ctitolo=Pagina principale|editore=del sito web del Museo Canova}}
- http://canova.diecigrandimostre.it/ Archived 2018-08-02 at the Wayback Machine. Sito] della mostra "Canova e la Venere vincitrice" alla Galleria Borghese a Roma.
|
Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Անտոնիո Կանովա կատեգորիայում։ |
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 5, էջ 141)։ 
|